Γεώργιος Σωτηριάδης , ο Έλληνας φιλόλογος, αρχαιολόγος και πανεπιστημιακός.
Γεννήθηκε στο Δεμίρ Ισσάρ (Σιδηρόκαστρο) της Mακεδονίας, τότε τμήμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Μόναχο, όπου αναγορεύτηκε διδάκτορας. Το 1896 διορίστηκε έφορος στην Aρχαιολογική Yπηρεσία το 1896, από την οποία αποχώρησε το 1912 για να καταλάβει την έδρα της ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Aθήνας.
Το 1926 διορίστηκε καθηγητής στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, του οποίου μάλιστα διετέλεσε και πρώτος πρύτανης. Με την συντακτική πράξη ίδρυσης της Ακαδημίας Αθηνών, το 1926, διορίστηκε τακτικό μέλος αυτής.
Την περίοδο 1918 - 1920 είχε διατελέσει αντιπρόεδρος της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Είχε διδάξει επίσης σε σχολεία στην Οδησσό, τα Ιωάννινα, την Φιλιππούπολη και την Αθήνα. Απεβίωσε το 1942 στην Αθήνα.
Εξέδοσε πολλές ιστορικές και αρχαιολογικές μελέτες ενώ πραγματοποίησε ανασκαφές στον Θέρμο, τη Bοιωτία, τη Φωκίδα, τη Λοκρίδα και στον Mαραθώνα. Μερικές από τις μελέτες του είναι:
«Περί της τοπογραφίας των αρχαίων Θηβών» (Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών, 1904),
«Ο Μένανδρος και η αρχαία κωμωδία»,
«Τα ελλειψοειδή κτίσματα του Θέρμου και η Ακρόπολις και του μουσείον αυτής» κ.α.
Μετέφρασε επίσης την τριλογία «Ορέστεια» του Αισχύλου και την «Ιστορία της βυζαντινής λογοτεχνίας» του Κρουμπάχερ
Ο Κωστής Παλαμάς δεν θα μπορούσε να μην επαινέσει τον καθηγητή που καταπιάστηκε όχι με την ιταλική αλλά με την ελληνική λογοτεχνία. Πρόκειται για τον καθηγητή της Ιστορίας των Μέσων και Νεωτέρων Χρόνων Γεώργιο Σωτηριάδη, που τον Oκτώβριο του 1915 έδωσε διάλεξη στο Πανεπιστήμιο για τη νεώτερη ποίηση. O Παλαμάς σημείωνε σε σχετικό άρθρο του στην εφ. Νέα Ημέρα, στις 29 Oκτωβρίου 1915, μεταξύ άλλων:
«O κ. Σωτηριάδης, φιλόλογος, ιστορικός και αρχαιολόγος, ευσυνείδητος εις τα τακτικά του εν τω Πανεπιστημίω μαθήματα, βλέπει και προς νέους ευρυτέρους ορίζοντας. Με ζωηράν προικισμένος φαντασίαν και λιγύς αγορητής καθώς είναι, φιλοδοξεί να προσδώση εις την πανεπιστημιακήν διδασκαλίαν φιλολαϊκόν χρώμα και να καταθέση τον θεμέλιον λίθον ενός λαϊκού εθνικού πανδιδακτηρίου, εις το οποίον θα παρέχεται ρωστική, αλλ' ευκολοχώνευτος τροφή εις νηστεύσαντας και μη νηστεύσαντας. Ελπίζει, προς επίδοσιν της ιδέας των διαλέξεων, εις την αρωγήν και την συνεργασίαν και άλλων σοφών και εκλεκτών εν τω Πανεπιστημίω συναδέλφων του. Η νεωτέρα ελληνική ποίησις από των μεσαιωνικών αυτής πηγών μέχρι των ημερών ημών παρέχει εις τον κ. Σωτηριάδην ευφορώτατον έδαφος προς πραγματοποίησιν του ιδανικού του. Σπουδαιότατον δε θέμα διά να φωτίση και να θέλξη την ελληνικήν ψυχήν το έπος του Διγενή Ακρίτα».
«Περί της τοπογραφίας των αρχαίων Θηβών» (Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών, 1904),
«Ο Μένανδρος και η αρχαία κωμωδία»,
«Τα ελλειψοειδή κτίσματα του Θέρμου και η Ακρόπολις και του μουσείον αυτής» κ.α.
Μετέφρασε επίσης την τριλογία «Ορέστεια» του Αισχύλου και την «Ιστορία της βυζαντινής λογοτεχνίας» του Κρουμπάχερ
Ο Κωστής Παλαμάς δεν θα μπορούσε να μην επαινέσει τον καθηγητή που καταπιάστηκε όχι με την ιταλική αλλά με την ελληνική λογοτεχνία. Πρόκειται για τον καθηγητή της Ιστορίας των Μέσων και Νεωτέρων Χρόνων Γεώργιο Σωτηριάδη, που τον Oκτώβριο του 1915 έδωσε διάλεξη στο Πανεπιστήμιο για τη νεώτερη ποίηση. O Παλαμάς σημείωνε σε σχετικό άρθρο του στην εφ. Νέα Ημέρα, στις 29 Oκτωβρίου 1915, μεταξύ άλλων:
«O κ. Σωτηριάδης, φιλόλογος, ιστορικός και αρχαιολόγος, ευσυνείδητος εις τα τακτικά του εν τω Πανεπιστημίω μαθήματα, βλέπει και προς νέους ευρυτέρους ορίζοντας. Με ζωηράν προικισμένος φαντασίαν και λιγύς αγορητής καθώς είναι, φιλοδοξεί να προσδώση εις την πανεπιστημιακήν διδασκαλίαν φιλολαϊκόν χρώμα και να καταθέση τον θεμέλιον λίθον ενός λαϊκού εθνικού πανδιδακτηρίου, εις το οποίον θα παρέχεται ρωστική, αλλ' ευκολοχώνευτος τροφή εις νηστεύσαντας και μη νηστεύσαντας. Ελπίζει, προς επίδοσιν της ιδέας των διαλέξεων, εις την αρωγήν και την συνεργασίαν και άλλων σοφών και εκλεκτών εν τω Πανεπιστημίω συναδέλφων του. Η νεωτέρα ελληνική ποίησις από των μεσαιωνικών αυτής πηγών μέχρι των ημερών ημών παρέχει εις τον κ. Σωτηριάδην ευφορώτατον έδαφος προς πραγματοποίησιν του ιδανικού του. Σπουδαιότατον δε θέμα διά να φωτίση και να θέλξη την ελληνικήν ψυχήν το έπος του Διγενή Ακρίτα».
Ελαιογραφία Σωτηριάδης
1902: Ο Γεώργιος Σωτηριάδης ανασκάπτει στο μέσο της κοιλάδας της Χαιρώνειας τον τύμβο των νεκρών Μακεδόνων της μάχης του 338 π.Χ. Κάτω από επιχώσεις ύψους επτά μέτρων εντοπίζεται η τέφρα με τα καμένα οστά των Μακεδόνων πολεμιστών, μαζί με σιδερένια όπλα, στλεγγίδες και άλλα προσωπικά τους αντικείμενα. Την ίδια χρονιά ο Γ. Σωτηριάδης εντοπίζει και ανασκάπτει το νεολιθικό οικισμό στη θέση «Μαγούλα Μπαλωμένου», δύο περίπου χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Χαιρώνεια.
1903: 30 Δεκεμβρίου. Ανεβαίνει η Ορέστεια του Αισχύλου, σε πεζή μετάφραση Γ. Σωτηριάδη. Αυτή η παράσταση υπήρξε και η αφορμή να ξεσπάσει μια μακρόχρονη γλωσσική αντιπαράθεση.
Φοιτητές της Φιλοσοφικής σχολής, υποκινούμενοι από τον αρχαιολάτρη καθηγητή τους Γ. Μιστριώτη κατέβηκαν στην Αγίου Κωνσταντίνου και προσπάθησαν να ματαιώσουν την παράσταση. Τα επεισόδια που προκλήθηκαν, γνωστά ως Ορεστειακά , είχαν αποτέλεσμα ένα νεκρό και δέκα τραυματίες.
1921: Ξεκινά στη Θήβα από τον Γεώργιο Σωτηρίου η ανασκαφή του ναού του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.
Μετά την απελευθέρωση της Θάσου, ο Κωνσταντίνος Μελάς, ο αδερφός του διάσημου μακεδονομάχου Παύλου Μελά, διορίζεται ως προσωρινός κυβερνήτης. Σε ένα γράμμα του προς την Πηνελόπη Δέλτα, αναφέρει τη Θάσο ως το ομορφότερο Ελληνικό νησί, έναν αληθινό παράδεισο με γνήσιους Έλληνες, ακλόνητους πατριώτες και ευαίσθητο λαό.
Αμέσως μετά την απελευθέρωση της Θάσου, εστάλη στην περιοχή ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιος Σωτηριάδης, ο πρώτος έφορος των αρχαίων και Χριστιανικών μνημείων του νησιού.
Χάρτης αρχαίων Θηβών κατά Σωτηριάδην
Εθνικό Θέατρο
.jpg)
