Αναμνήσεις του 1984 από τον στρατό στο Σιδηρόκαστρο
Οι αναμνήσεις του Θεόδωρου Ελευθεριάδη από τον στρατό στο Σιδηρόκαστρο όπως τις αποτύπωσε σε ανάρτηση στο blog του.
Βρεθήκαμε και πάλι μαζί με τον Γιωρίκα τον Παπαδόπουλο, αρκετά χρόνια μετά την τελευταία φορά που αξιώθηκα να πάω στο Σιδηρόκαστρο, στην πρώτη μονάδα που μετατέθηκα από το ΚΕΠΒ της Θήβας, ως ασυρματιστής, τέτοιες μέρες, πριν 32 χρόνια, στην 130η Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού. Δέσαμε από την πρώτη μέρα στην Α΄Πυροβολαρχία, αν και ο Γιώργος ήταν..παλιοσειρά, 164 και εγώ 169 "84 Β΄ ΕΣΣΟ".
Δέσαμε και στην αποθήκη, όπου ήταν υπεύθυνος υλικού και εγώ των διαβιβάσεων. Μαζί στις ασκήσεις, μαζί στις χαρές και τις λύπες, μαζί στην σκοπιά στα πυρομαχικά στην "Αμπέλια" και στον όρχο της πυροβολαρχίας μας, δίπλα από τα νεκροταφεία του Σιδηροκάστρου, με τα καντηλάκια να τρεμοπαίζουν από τον αέρα που φύσαγε με μανία όλο τον χειμώνα χωρίς σταματημό.
Ο Γιώργος είναι ο καλύτερος μου φίλος από τον στρατό. Σήμερα, καλή ώρα, βρεθήκαμε στην ταβέρνα του στο Στρυμονοχώρι του Σιδηροκάστρου ( Αφροδίτη το όνομα και όποιος πάει στη Βουλγαρία να περάσει να γευτεί νοστιμότατη βουβαλίσια μπριζόλα, μπιφτέκια και λουκάνικα!), φιληθήκαμε, τα είπαμε για εκείνους τους 21 μήνες θητείας που δεν ξέχασα ποτέ, παρά τα "γερμανικά" νούμερα και τις απίστευτες διαμεραρχιακές ασκήσεις στο Μελενικίτσι, όπου μου ήρθε μια οβίδα οκτάιντσου στα 150 μέτρα, δίπλα από το μέρος όπου ήμουν σκοπός στο πεδίο βολής! Για τον κασμά που βαρούσαμε στον χώρο τάξης της Μοίρας πάνω από την Θερμοπηγή, για την άσκηση (βλέπε φωτογραφία) με την Μοίρα να αναπτύσσεται σε θέση βολής και εγώ να δίνω μαζί με τον αξιωματικό προκεχωρημένο παρατηρητή αποστολή βολής. "Κεντρικός ανά μια, πυροβολαρχία ανά τρεις". Πολλές φορές νοσταλγώ εκείνης της μέρες της εφηβείας μου. Δεκαεννιάχρονος στρατιώτης (ΠΒ) με τα μπατομπούκαλα γυαλιά, τα σουβλάκια στον "Νέπε" στο Σιδηρόκαστρο, τα γλυκά από τον κυρ Σπύρο τον Ψαρά ( πήρα κάμποσα σήμερα από τον εγγονό του) την ντίσκο rainbow και το la colegiala που ήταν το hit του Ιούλη του 1984. Τότε που δεν υπήρχαν κινητά, ηλεκτρονικοί υπολογιστές και οι άλλες σημερινές ανέσεις. Τότε που ένα γράμμα που πήγαινα ως ταχυδρόμος στους συναδέλφους, ήταν ανάσα ζωής από την σκληρή καθημερινότητα της Μοίρας, που προστάτευε τα στενά του Προμαχώνα από τους....Σοβιετικούς! Καλή ώρα και μακάρι να είναι στη ζωή ο τότε διοικητής του Αντισυνταγματάρχης Χρήστος Βήττος, οι αξιωματικοί και οι συμμαχητές μου. Και φυσικά ο Θεός να προστατεύει τον Γιώργο, την Αφροδίτη και την κόρη τους την Μαιρούλα. Θα ξανάρθω φίλε, πρώτα ο Θεός!
Πηγή
