Ο Ιωάννης Μελισσανίδης στο Σιδηρόκαστρο, 9 ΜΑΡ 2017
Ο Ιωάννης Μελισσανίδης το 1996 σήκωσε ψηλά την Ελληνική σημαία κάνοντας περήφανους όλους τους συμπατριώτες του με το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα.
Ο Ιωάννης Μελισσανίδης τα έχει κατακτήσει όλα, ο πρώτος και νεώτερος Έλληνας χρυσός Ολυμπιονίκης, παγκόσμιος πρωταθλητής και πρωταθλητής Ευρώπης στην ιστορία του Ελληνικού Αθλητισμού στην ενόργανη γυμναστική και ο νεώτερος στην ιστορία της παγκόσμιας γυμναστικής με δύο ασκήσεις που φέρουν το όνομα του ως «Άλμα Μελισσανίδη» στον Παγκόσμιο βαθμολογικό κώδικα. Είκοσι χρόνια μετά κι ο χρυσός Ολυμπιονίκης, ο αθλητής που τιμήθηκε με την ανώτατη διάκριση του Ελληνικού Κράτους από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το Ελληνικό Κοινοβούλιο αλλά και το Κοινοβούλιο της Νέας Υόρκης καθώς και με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης και Φιλίας «Abdi Ipekci», ο χρυσός Ολυμπιονίκης που μέχρι και η μεγάλη Νάντια Κομανέτσι του είχε ζητήσει αυτόγραφο εξακολουθεί να έχει αυτή τη.. λάμψη, αυτό το πάθος για τη χώρα του και τον αθλητισμό.
Δάσκαλοι, γονείς και μαθητές του 2ου Δημοτικού σχολείου Σιδηροκάστρου είχαν την μοναδική και ξεχωριστή ευκαιρία να το διαπιστώσουν και να ακούσουν από κοντά αυτόν τον μεγάλο αθλητή. Τον χρυσό Ολυμπιονίκη της Ατλάντα κάλεσαν στο 2ο Δημοτικό σχολείο Σιδηροκάστρου ο Διευθυντής κ. Ανδρέας Γκένιος με το Δ.Σ. του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων και το σύλλογο διδασκόντων.
Η εμπειρία για τα παιδιά ήταν φανταστική, ρώτησαν κι έμαθαν πολλά και το σίγουρο είναι ότι πολλά από αυτά αγάπησαν περισσότερο τον αθλητισμό.
«Κατά αρχήν, κάθε φορά που βρίσκομαι στον τόπο μου, οι γονείς μου είναι από τη Βυρώνεια Σερρών, η Βυρώνεια ανήκει στο Σιδηρόκαστρο, οπότε είμαι παιδί και του Σιδηροκάστρου. Είμαι πολύ συγκινημένος κάθε φορά που πηγαίνω σε σχολεία και ειδικά σε Δημοτικά σχολεία γιατί όπως κι εγώ θυμάμαι ως παιδί στο Δημοτικό σχολείο ερχόντουσαν κάποιες προσωπικότητες, κυρίως από ποίηση, από λογοτεχνία, δυστυχώς δεν είχα κάποια αθλητική προσωπικότητα στα δικά μου χρόνια τότε να μας επισκεφθεί, θυμάμαι το πώς αυτό επηρέασε εμένα να άκουγα αυτούς τους ανθρώπους που έχουνε τόσο μεγάλες εμπειρίες να τις μοιράζονται με τα πιο μικρά παιδιά. Πόσο μάλλον όταν είσαι αθλητής και τα παιδιά ταυτίζονται πολύ περισσότερο από έναν λογοτέχνη, από έναν ποιητή, από έναν ζωγράφο. Γιατί όλα τα παιδιά τρέχουν, όλα τα παιδιά φωνάζουν, όλα τα παιδιά κολυμπάνε, τα περισσότερα τουλάχιστον, οπότε ταυτίζονται με τον αθλητισμό. Και ιδιαίτερα τώρα που είναι πρόσφατοι οι Ολυμπιακοί αγώνες στο Ρίο, οπότε η υποδοχή των παιδιών ήταν θερμότατη, το χάρηκα πάρα πολύ και είμαι σίγουρος ότι το χαρήκαν πολύ και τα παιδιά. Πιστεύω ότι έχω αυτή τη διαίσθηση να γίνομαι ένα μαζί με τα παιδιά, να τους κάνω να με ακούσουν, χωρίς να μιλάω με τον παιδαγωγικό τόνο, να μιλάω με τον τόνο που μιλάω στα ανιψάκια μου. Πάντα λέω ότι από τα 150 παιδιά που ήταν εκεί, αν τα 10, τα 20 πραγματικά ακούσουν πέντε πράγματα τα οποία μπορεί να τους μείνουνε στην καρδιά τους και στο μυαλό τους θα είμαι πολύ πολύ ευχαριστημένος. Πάντα αυτό που τους λέω, ότι κι αν ακούσουν από μια συνάντηση δύο ωρών, είναι να ονειρεύεστε και να κυνηγάτε τα όνειρα σας. Και να τα κυνηγάτε με πειθαρχία, δουλειά, δουλειά, δουλειά. Να ακούτε τους γονείς σας, τους δασκάλους σας και να τους αμφισβητείτε όταν πρέπει όμως και μόνο με επιχειρήματα».
