Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ ΤΟΥ ΡΟΥΠΕΛ
*Ένας Θρακιώτης μαχητής, χάνει το πόδι του και τη σημαία, η οποία έφτασε στη Ρωσία, πριν καταλήξει στην Αθήνα.
Η αντίσταση του οχυρού Ρούπελ το 1941 στην ναζιστική επιδρομή έγινε θρύλος, παγκόσμια γνωστός. Τα οχυρά εκείνα δεν έπεσαν ποτέ. Οι γερμανοί τα κατέλαβαν, όταν η Ελλάδα αναγκάσθηκε να συνθηκολογήσει
Αντίθετα στη σκιά της ιστορίας, έμεινε η περιπέτεια της σημαίας του οχυρού, που πέρασε στα χέρια των εισβολέων. Αυτή την περιπέτεια που συνοψίζει κατά τρόπο δραματικό το ψυχικό μεγαλείο των μαχητών του Ρούπελ, θα γνωρίσουμε σήμερα.
Οδηγός μας, το βιβλίο «Ρούπελ, αναμνήσεις των πρωταγωνιστών» του Σερραίου κ. Ηλία Κοτρίδη. Στο βιβλίο αυτό, με τα πολύτιμα στοιχεία και τις αναμνήσεις σε πρώτο πρόσωπο πολλών μαχητών, περιγράφεται η ιστορία της αιματοβαμένης σημαίας του Ρούπελ.
Οι μάχες άρχισαν στις 6 Απριλίου 1941 και τερματίσθηκαν στις 9 Απριλίου, ενώ στις 10Απριλίου έγινε η αποχώρηση των ελληνικών στρατιωτικών τμημάτων, μετά την συνθηκολόγηση. Ανάμεσα στους μαχητές ήταν και ο Θρακιώτης στρατιώτης Ιωάννης Χατζηλαζάρου ή Χατζηλαζαρίδης, η αφήγηση του οποίου περιέχεται στο βιβλίο του κ. Κοτρίδη.
*Το βιβλίο του κ. Ηλία Κοτρίδη
«Για την ανδρεία μας και την παλληκαριά μας μίλησαν πολλοί, είπε στον συγγραφέα ο Χατζηλαζάρου. Θέλω όμως να γράψεις, αυτό που μου συνέβη με την σημαία μας και με πόνεσε πολύ. Μόνον αυτό».
Και συνέχισε την τραγική αφήγησή του, που περιλαμβάνει το ηρωικό και το δραματικό στοιχείο:
«Η σημαία μας στο Ρούπελ, κυμάτιζε στον ιστό της μέχρι και την 9η Απριλίου. Ήταν στο πλάι του παρατηρητηρίου του διοικητή. Από τους βομβαρδισμούς τη μέρα εκείνη κόπηκε το σκοινί που την κρατούσε και έπεσε κάτω. Είδα σε κάποια στιγμή τον ιστό άδειο και έτρεξα αμέσως έξω χωρίς να ενημερώσω κανέναν. Ο βομβαρδισμός συνεχιζόταν. Την είδα στο χώμα, στο πλάι του παρατηρητηρίου και έτρεξα να την μαζέψω. Είχε μισοκαταστραφεί από την γερμανική μανία. Τραυματίστηκα από μια κοντινή έκρηξη και αχρηστεύθηκε το πόδι μου. Σύρθηκα μέχρι τη σημαία και την αγκάλιασα. Είχαν όμως πλησιάσει κοντά δυο Γερμανοί, που δεν τους είχαμε δει. Ήρθαν κοντά μου και προσπάθησαν να τραβήξουν τη σημαία μέσα από τα χέρια μου. Δεν χρησιμοποίησαν τα όπλα τους, δεν ξέρω γιατί. Αντιστάθηκα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, αφού χτυπήθηκα στο πόδι.Την πήραν και ο ένας την έβαλε στην τσέπη του. «Σκυλιά» ούρλιαξα, αλλά την είχαν πάρει. Έκοψαν τα κουμπιά από τα ρούχα μου και τα πήραν, όπως και το εθνόσημο από το πέτο, όπου το είχα ράψει και κρύφτηκαν. Μετά από λίγη ώρα σταμάτησαν οι βομβαρδισμοί και ο πόλεμος στο οχυρό. Λυπήθηκα πάρα πολύ που δεν μπόρεσα να την κρατήσω ούτε με το αίμα μου, με το οποίο βάφτηκε λίγο».
Συνεχίζοντας ο κ. Κοτρίδης γράφει στο ενδιαφέρον βιβλίο του /ότι το πόδι του στρατιώτη αχρηστεύθηκε και το κόψανε αργότερα από τον φόβο γάγγραινας. Έζησε την υπόλοιπη ζωή του ανάπηρος και με τον καημό, ότι δεν μπόρεσε να κάνει το καθήκον του όπως έπρεπε.
Η καταγωγή του ήταν από τη Θράκη και σύμφωνα με την επιθυμία του δεν ήθελε να κοινοποιηθεί ο τόπος κατοικίας του, κάτι που σεβάσθηκε ο συγγραφέας.
Η ιστορία όμως της αιματοβαμμένης σημαίας του Ρούπελ είχε ενδιαφέρουσα συνέχεια. Η εφημερίδα «Καθημερινή», την Κυριακή 25 Μαρτίου 2001 (σελ 27) είχε γράψει ότι ο γερμανός στρατιώτης Φρίτς Κοπ είχε βρει την ελληνική σημαία στο ύψωμα Προφήτης Ηλίας, κοντά στο Κλειδί. Την περιμάζεψε,την έκρυψε στα πράγματά του και την πήρε μαζί του στο μέτωπο της Ρωσίας, όπου τραυματίσθηκε. Στο νοσοκομείο την κράτησε κάτω από το μαξιλάρι του και δεν την αποχωρίσθηκε μέχρι την επιστροφή του στη Γερμανία.
Μετά τον πόλεμο, την επέστρεψε στην Ελλάδα «εις τον νόμιμον ιδιοκτήτην της... Δείγμα της βουβής αγάπης μου προς την Ελλάδα» όπως είχε γράψει στην επιστολή, που συνόδευε τη σημαία. Η σημαία εστάλη το 1955 στη βασίλισσα Φρειδερίκη και στη συνέχεια κατατέθηκε στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, όπου βρίσκεται. Οι διαστάσεις της είναι 1.61Χ1,18. Η σημαία περιλαμβάνεται στην σπουδαία ιστορική έκδοση του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου με τίτλο «Σημαίες Ελευθερίας».
Ο κ.Ηλίας Κοτρίδης είναι απόστρατος αξιωματικός με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη από το 2009. Υπηρέτησε εκεί κατά το διάστημα 1993-97 και διοίκησε το οχυρό Ρούπελ επί δύο χρόνια σε καιρό ειρήνης. Αυτό το γεγονός, του έδωσε την ευκαιρία να συλλέξει πολλά στοιχεία και να συναντήσει πολλούς βετεράνους μαχητές, οι οποίοι του αφηγήθηκαν πολλά άγνωστα περιστατικά, ώστε να εκδώσει το ογκώδες βιβλίο του για το θρυλικό οχυρό. Το ίδιο διάστημα κατάφερε να εντοπίσει την θέση της πυροβολαρχίας «Κρακώρ» να εντοπίσει ένα από τα πυροβόλα της καθώς και διασκορπισμένα οστά 4-5 μαχητών της πυροβολαρχίας σε βάθος 3,5 μέτρων, μετά από έρευνες και εκσκαφές με άδεια της Χ Μεραρχίας.
Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης Οδηγός μας, το βιβλίο «Ρούπελ, αναμνήσεις των πρωταγωνιστών» του Σερραίου κ. Ηλία Κοτρίδη
Για την παρουσίαση
Ελευθέριος Θ. Χατζόπουλος
Πρόεδρος Π.Ο.Θ.Σ.
