Νέο Πετρίτσι
Οικισμοί: Νέο Πετρίτσι
Ιστορικά | Φωτογραφίες | Βίντεο | Πρόσωπα | Καταστήματα/Υπηρεσίες | Αναρτήσεις |
Ιστορικά | Φωτογραφίες | Βίντεο | Πρόσωπα | Καταστήματα/Υπηρεσίες | Αναρτήσεις |
Το Νέο Πετρίτσι είναι κωμόπολη του Δήμου Σιντικής στον Νομό Σερρών, της πρώην επαρχίας Σιντικής και έδρα του πρώην ομώνυμου δήμου.
Βρίσκεται χτισμένο στις νοτιοανατολικές πρόποδες της οροσειράς της Κερκίνης, λίγο πριν την έξοδο του ποταμού Στρυμόνα από τα στενά του Ρούπελ. Η συνολική του έκταση είναι 117.140 στρέμματα,ενώ αριθμεί 2.479 κατοίκους. Η πλειοψηφία των κατοίκων ασχολείται με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία και λιγότερο με το ελεύθερο εμπόριο και τη βιοτεχνία.
Οι Ν.Α πρόποδες του Μπέλες, στα ανατολικά του χωριού.
Σήμερα, έχει πραγματικό πληθυσμό 1.932 κατοίκους (επίσημη Απογραφή 2011), και έκταση 117.140 στρέμματα. Το Νέο Πετρίτσι βρίσκεται βορειοδυτικά των Σερρών στις νότιες παρυφές του όρους Κερκίνη (Μπέλες) και βόρεια της λίμνης Κερκίνης. Η Δημοτική Ενότητα (πρώην δήμος) Πετριτσίου έχει μόνιμο πληθυσμό 4.832 κατοίκους.
Η ονομασία του χωριού οφείλεται στο παλαιό Πετρίτσι. Μια πόλη βόρεια της Κερκίνης, που μέχρι το 1913 ζούσε ανθηρή Ελληνική κοινότητα.
Μετά το τέλος του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου και τη Συνθήκης του Βουκουρεστίου (Αύγουστος 1913), το Πετρίτσι (σήμερα Πετρίτς) πέρασε στη δικαιοδοσία της Βουλγαρίας και ο Ελληνικός πληθυσμός του εγκαταστάθηκε στο (σημερινό) Νέο Πετρίτσι και τη γύρω περιοχή.
Η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων. Επί τουρκοκρατίας ονομαζόταν Βέτρινα, απ' το σερβικό Veter (=αέρας) δηλαδή αεροχώρι. Στη διάρκεια της μακραίωνης τουρκικής δουλείας, ο ελληνικός πληθσυμός του χωριού -μειoψηφία στο σύνολο- υπέφερε τα πάνδεινα απ' τους κατακτητές. Στις 27 Ιουνίου 1913, στα υψωματα πάνω απ' το Νέο Πετρίτσι δόθηκε μεγάλη και καθοριστική μάχη, μεταξύ ελληνικού και βουλγαρικού στρατού. Η ελληνική νίκη, σήμανε την απελευθέρωση ολόκληρης της ανατολικής Μακεδoνίας και την ενσωμάτωση στον εθνικό κορμό.
Την ίδια περίοδο εγκαταστάθηκαν στο χωριό, πρόσφυγες απ' το Στάρτσοβο, ένα ελληνικό χωριό στην άνω κοιλάδα του Στρυμόνα, που μετά τη λήξη του 2ου Βαλκανικού Πολέμου και την υπογραφή της "Συνθήκης του Βουκουρεστίου" (Αύγουστος 1913) πέρασε στη δικαιοδοσία της Βουλγαρίας.
Πρώην φυλάκιο Βέτρινας
Οι πρόσφυγες διέσωσαν και μετέφεραν από το Στάρτσοβο στον νέο οικισμό τους, κειμήλια μεταξύ των οποίων και η εικόνα του Αγίου Μηνά. Η εορτή του τιμάται κάθε χρόνο με Λειτουργία και παραδοσιακό κουρμπάνι στο ναό του αγίου Μηνά Νέου Πετριτσίου που κτίσθηκε σε ανάμνηση του ομώνυμου ναού στο Στάρτσοβο της σημερινής Βουλγαρίας
Επίσης και πολλές βλάχικες οικογένειες από τη Ράμνα (ένα μικρό χωριό πάνω από το σημερινό Ομαλό) ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στο Νέο Πετρίτσι, αφού το μικρό βλαχοχώρι κάηκε από τα θεμέλια, από τους Βούλγαρους. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922, στο Νέο Πετρίτσι (το οποίο μετονομάστηκε έτσι προς τιμή του παλαιού Πετριτσίου της Βουλγαρίας) εγκαταστάθηκε στο χωριό, μεγάλος αριθμός προσφύγων από τον Πόντο και λιγότερο από την ανατολική Θράκη και τη υπόλοιπη Μικρά Ασία. 'Ετσι ο προσφυγικός πληθυσμός (Σταρτσοβίτες, Βλάχοι, Πόντιοι, Θράκες και Μικρασιάτες) αποτελεί το νέο δυναμικό συστατικό στοιχείο της τοπικής κοινωνίας, μαζί με τους ντόπιους.
Οι Βούλγαροι επέστρεψαν και πάλι ως κατακτητές στην περιοχή, τόσο στον 1ο, όσο και στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πάντοτε με μοναδικό στόχο τον αφελληνισμό της ελληνικής γης. Στις 6 Απριλίου 1941, στο οχυρό Ιστίμπεη της Γραμμής Μεταξά, πάνω ακριβώς απ' το χωριό, γράφτηκαν νέες σελίδες δόξας, απ' τους 'Ελληνες φρουρούς, που όρθωσαν το ανάστημά τους, στις σιδερόφρακτες ορδές των Γερμανών εισβολέων. Τα χρόνια που ακολούθησαν, τόσο της βουλγαρικής κατοχής όσο και του ελληνικού εμφυλίου, ήταν ιδιαίτερα δύσκολα για το χωριό και τους κατοίκους του.
Το καμπαναριό της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου του Νέου Πετριτσίου.
Μετά το 1950, ο πληθυσμός του χωριού αρχίζει να μειώνεται εξαιτίας της αστυφιλίας, αλλά και της εξωτερικής μετανάστευσης.
To ρέμα της Σουλτανίτσας στην κοιλάδα της Λόντζας, σήμα κατατεθέν του χωριού.
Κοιλάδα της Λόντζας
Το Mπέλες (ανάμεσα σε Νέο Πετρίτσι και Βυρώνεια) χιονισμένο (2001).
