Αετοβούνι
Ιστορικά | Φωτογραφίες | Βίντεο | Πρόσωπα | Καταστήματα/Υπηρεσίες | Αναρτήσεις |
Το Αετοβούνι, έως το 1927 γνωστό ως Κισιολίτι, είναι εγκαταλελειμμένος οικισμός που βρίσκεται στον σημερινό Δήμο Σιντικής της Κεντρικής Μακεδονίας.
Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το όνομα του χωριού ήταν Κεσισλικ (Κeşişlik) μέρος όπου ζουν μοναχοί. Κατα την κατάληψη των Σερρών αρκετοί μοναχοί έφυγαν απο το Κεσισλικ στην περιοχή του Μοναστηριού του Ιωάννη του Πρόδρομου και κάποιοι μετοίκισαν στην περιοχή μας και στο συγκεκριμένο χωριό μιάς και στα βορειοδυτικά του χωριού, στην περιοχή Golyamo Gradishte, τον Μεσαίωνα υπήρχε ένα μεγάλο μοναστήρι, το οποίο συνδέεται με το όνομα του χωριού.
Τον 19ο αιώνα και τις αρχές του 20ου αιώνα, το ήταν ένα αγροτικό χωριο που άνηκε διοικητικά στον καζά Ντεμιρχισάρ (Σιδηροκάστρου) της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το οποίο ανήκε μέχρι το 1912 στον Ακίλ Μπέη των Σερρών και αριθμούσε πάνω από 100 σπίτια.
Στην Εθνογραφία των Επαρχιών Αδριανούπολης, Μοναστηρίου και Θεσσαλονίκης, που δημοσιεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1878 και αντικατοπτρίζει τις στατιστικές του ανδρικού πληθυσμού από το 1873, αναφέρεται ως χωριό με 45 νοικοκυριά, με 140 κατοίκους.
Το 1891 ο Γκεόργκι Στρέζοφ έγραψε για το χωριό:
«Κεσισλικ, αγρόκτημα στο δρόμο από Βαλοβίστα (Σιδηρόκαστρο) προς Πορόια, 7 1/2 ώρες ΒΔ. Ο αριθμός των σπιτιών είναι 40, μόνο Μουσουλμάνοι. "
Σύμφωνα με τα στατιστικά του Vasil Kanchov («Μακεδονία. Εθνογραφία και Στατιστική») από το 1900 το χωριό έχει 300 κατοίκους, .Ενώ άλλες πηγές μας δίνουν για το χωριο πως το 1905 ζουν 560 εξαρχικοί.
Το 1912 οι Τούρκοι κατέστρεψαν το χωριό με το πρόσχημα ότι οι κάτοικοί του έκρυβαν όπλα και σκότωναν περισσότερους από 60 ανθρώπους και ο πληθυσμός κατέφυγε στη στα γειτονικά χωριά κάποιοι μέχρι το Λιμνοχώρι ενώ κάποιοι για την Βουλγαρία.
Κατά τον Βαλκανικό πόλεμο τον Οκτώβριο του 1912 το χωριό το χωριό κάηκε από τον βουλγαρικό στρατό και στις 9 Ιουλίου 1913 απελευθερώθηκε από τα ελληνικά στρατεύματα.
