Οι Ελληνικοί Οικισμοί στον Πόντο το 1922

Η περιοχή του Πόντου υπήρξε από τα πλέον ανθηρά, οικονομικά και πολιτισμικά, κομμάτια του εξωελλαδικού Ελληνισμού.

Οι Έλληνες αποτελούσαν το 40% του πληθυσμού της περιοχής και μαζί με τους Αρμένιους πρωταγωνιστούσαν στην οικονομική ζωή της.

Ο πληθυσμός του Πόντου είχε και αυτός στη διάρκεια του πολέμου την ίδια τύχη με τον υπόλοιπο μικρασιατικό πληθυσμό. Με την είσοδο της Τουρκίας στον πόλεμο πραγματοποιήθηκαν εκκενώσεις οικισμών, εκτελέσεις λιποτακτών και αντίποινα στις οικογένειες των φυγοστράτων. Χαρακτηριστική εδώ ήταν η απάντηση που έδωσαν οι Πόντιοι στην καταπίεση με την οργανωμένη αντίσταση των κατοίκων του. Αντιδρώντας στις πιέσεις των Τούρκων άρχισαν από το 1915 να καταφεύγουν αντάρτες στα βουνά και να επιδίδονται σε ανταρτοπόλεμο εναντίον του τακτικού στρατού.

Η κατάσταση ήταν καλύτερη στην εκκλησιαστική περιφέρεια της Τραπεζούντας λόγω των ιδιαίτερων ικανοτήτων του μητροπολίτη Χρύσανθου και της γενικής εμπιστοσύνης που απολάμβανε, γεγονός που του επέτρεπε να συντηρεί καλές σχέσεις με την τουρκική ηγεσία και να διαπραγματεύεται την τύχη του ποιμνίου του.

Τραγική ήταν η τύχη των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, καθώς το 1915 πραγματοποιήθηκε η μεγάλη γενοκτονία τους.

Η νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά το τέλος του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, την ήττα και την κατάρρευση της αυτοκρατορίας και την πρόθεση των Συμμάχων να τη διαμελίσουν, σε συνδυασμό με τη διακήρυξη της αρχής της αυτοδιάθεσης των λαών και την προσδοκία που δημιούργησε στις εθνότητες που ζούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για εθνική αυτονόμηση και δημιουργία ανεξάρτητων εθνικών κρατών, οδήγησε και τους Πόντιους στις αρχές του 1918 στην οργάνωση αυτονομιστικής κίνησης.

Το κεντρικό τμήμα της πόλης της Τραπεζούντας.

Μαΐλλης, Α., Μικρασιατικά Παράλια από τον Πόντο στη Μεσόγειο, Επιστολικά Δελτάρια 1880-1920, εκδόσεις Rodos Image, σελ. 43.

© Α. Μαΐλλης.

Οι προτάσεις των Ποντίων έτειναν κυρίως στη δημιουργία Ποντοαρμενικού Κράτους, ενώ άλλοι μιλούσαν για Ελληνική Δημοκρατία του Πόντου με ειδική σχέση με την Ελλάδα. Ο Βενιζέλος ενθάρρυνε την ιδέα του Ποντοαρμενικού Κράτους. Ο ίδιος όπως είδαμε δε συμπεριέλαβε στις ελληνικές αξιώσεις του Υπομνήματος του Δεκεμβρίου του 1918 τίποτα σχετικό με τον Πόντο, θεωρώντας ανέφικτη μια τέτοια αξίωση, η οποία το μόνο που θα απέφερε θα ήταν η εξασθένιση των ελληνικών επιχειρημάτων για τα άλλα μέρη, τα περισσότερο ζωτικά και εφικτά.

Ο μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος Φιλιππίδης.

Αθήνα, Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών.

Κατάλογος της Έκθεσης του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, Ο τελευταίος Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, Αθήνα 1974, εικ. 124.

© Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Αθήνα.

Ο μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος Φιλιππίδης, πρόσωπο που έχαιρε πολύ μεγάλης εκτίμησης, συνομιλούσε και με την ηγεσία της Πόλης και με αυτή του κεμαλικού μετώπου για την ενδεχόμενη αυτονομία του Πόντου με ισοπολιτεία Ελλήνων και Τούρκων υπό την κηδεμονία της Κ.Τ.Ε. Η λύση που τελικά προκρίθηκε ήταν αυτή της Ποντοαρμενικής Ομοσπονδίας και το Γενάρη του 1920 υπογράφτηκε συμφωνία ανάμεσα στο μητροπολίτη Χρύσανθο και τον Αλ. Χατισιάν, τον πρωθυπουργό της Αρμενικής Δημοκρατίας.

Η συνθήκη των Σεβρών αναγνώρισε Ποντοαρμενικό Κράτος, εκτεινόμενο από την Τραπεζούντα ως το Βαν και τα αρμενικά σύνορα της Καυκασίας, του οποίου η ζωή όμως έμελλε να είναι εφήμερη και η κατάληξη οικτρή.

Το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου οι Αρμένιοι νικήθηκαν από τον κεμαλικό στρατό και αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν. Οι Έλληνες του Πόντου έμειναν στο έλεος των Τούρκων, εξαγριωμένων από την κατάληψη της Σμύρνης από τον ελληνικό στρατό και την προέλασή του στα ενδότερα. Το αρμενικό ζήτημα λύθηκε μεταξύ Τούρκων και Σοβιετικών με τη συνθήκη του Alexandropol, ενώ ο Ελληνισμός του Πόντου θα ακολουθήσει την πορεία του υπόλοιπου μικρασιατικού στον ξεριζωμό.

Καταγραφή των κοινοτήτων της περιοχής του Πόντου όπου κατοικούσαν Έλληνες πριν αναχωρήσουν από την Τουρκία το 1922 εξ' αιτίας της αναγκαστικής ανταλλαγής των πληθυσμών.
Η καταγραφή αφορά σε στοιχεία του αείμνηστου Κωνσταντίνου Σ. Ιορδανίδη και είχε δημοσιευθεί στον τριακοστό τέταρτο τόμο του Αρχείου Πόντου της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών το 1977. 

Ο ίδιος δεν πρόλαβε εν' όσο ζούσε να δεί δημοσιευμένη την καταγραφή/μελέτη του. Το 1971 είχε δημοσιεύσει ένα βιβλίο με τίτλο «Τα χρονικά του χωρίου Τρουψή της επαρχίας Κολωνίας και Νικοπόλεως (Γαράσαρης) του Πόντου (1900-1916).

Εκκλησιαστική επαρχία Αμάσειας
Αμισός (Σαμψούντα)
Αβλουτσ̌ά
Αβτζόγλου
Αγι͜ακλανάν
Αδά τ͜επ͜έ
Αδάμογλου
Άκ – δα̤δά̤ν ή Αϊτογά̤ν
Αλατσ̌άμ
Αλάκι͜οϊ
Αλάν Εμιρλή
Αλή – μπέη
Αμάσεια
Αμισός (χωρία)
Ανδρέα μαχαλεσή
Άνω Τσ̌ενίκ
Αρουτζ̌άκ
Ασάρ – Αγάτς
Ασμανί
Αχλατλή
Βαγτάτ – τσ̌α̤τεσή
Βεζύρ - κι͜οπρού
Γέλιτζες
Γέλ – κιρή
Γένιτζ̌ε
Γιαχουτή μαχαλεσή
Γιαγ – μπασάν
Γιαϊλά – κερή
Γιαρμαλή Κιουτή
Γιαλαούζ – Γκιόλ
Δεμιρτζ̌ή Κι͜οϊ
Δι͜ούζ Ορέν
Δουβετζ̌ίκ
Ελβανίτ
Ελιάς Κι͜οϊ
Έλμα
Έρπαα
Ζεϊβέ
Ζήλε̤
Ζογαζλή
Ιντζέ Κερίζ
Ιορδάν – μαχαλεσή
Καβατσίκ
Καβάκ πελτέκ
Καγι͜ά Κουνεή
Καγ͜ιά – α̤λτή
Κάζ – αλάν
Καβαντζί μαχαλέ
Καϊρακλή
Καλαϊτζάκην
Καλέ μπογάζ
Καμάν – Κοβτζέ
Καρά – Τζαμί
Καρά – μούχ
Καραμανλή
Καρά μαχμούρ
Καρά Γκιόλ
Καρά περσή
Καρά πεζήκ
Καρά Τουζλά
Καρά Τοχλού
Καρά δάγ
Κάζ – δαγή
Κάτω Τσενίκ
Κέλ Καγι͜ά
Κεμάλ
Κεντιρλή
Κεντερλίκ
Κέρζης
Κέρζε
Κερτμέ
Κερπισ̌λή
Κερτζεμπέ
Κεστανέ
Κηζίλ – Γκιόλ
Κίρκ – χαρμάν
Κι͜αβούρ γιουρτί
Κιζήλ ογλάκ
Κιζλάρ αλάν
Κιολετζίκ
Κ͜ιόλ πελέν
Κ͜ιουλιντζέ
Κιουτζ̌έ
Κιρκέν
Κιρεσλή
Κισλά καμπατή
Κισλά
Κίτσε
Κοκτσέ
Κότς̌ αλή
Κοτεκλή
Κουρού Κουμτζέ
Κιούρ αλάν
Κουγι͜ουμτζή – μαχαλεσή
Κιουρεκτσ̌ή
Κουζλού -Κι͜οϊ
Κουρουλίκ
Κουρούμ
Κουρού – δερέ
Λαδίκ
Μανδαρλή
Μαραστή

Μαχαλάς (Καραγκ͜ιόλ)
Μερζουφούντος
Μαχριμλέρ
Μισελή Δι͜ούζ
Μαχμάρα
Μπάγ – γερή
Μπαγίρ Κι͜οϊ
Μπάφρα ή Πάφρα
Μπιγίκ
Ντεμιρτζ̌ή - Κι͜οϊ
Οκτσ̌έ – Τσιρακμάν
Ομάλ Γκιολού
Ορδού Τασή
Ορμανός
Ουζούκ
Ουλουτζ̌άκ
Ουλάν γι͜ούρ
Ουλά Γκι͜όλ
Ουστά σεράϊ
Ουσαγή
Ουσατζή
Ούτς̌ πινάρ
Παγ – γερή
Παγδάτ – τζ̌ατεσή
Παντελέρ
Παπατζ̌άκ
Παραλή – πέ̤λ
Παρπουτσ̌ή μαχαλέ
Παρχανλάρ
Πάφρας ή Μπάφρας χωρία
Πεκλίκ
Πέκ – αλάν
Πελέ̤ν
Πε̤λίτ – ογλού
Πενιτζ̌έ
Πέρ – Κερίς
Πιγί̤κ
Πιλιμετζέ
Πιτσακτζή
Πό̤ζ – αρμούτ
Ποϊλ͜άν
Πουναρή
Ποχτσ̌έ αρμούτ
Σαϊβανί
Σαμιλή μαχαλεσή
Σαμρούκ
Σανάν
Σαρή κλησέ
Σαρή Μαμαντζή
Σαρή – γιούρ
Σαρή μπιγίκ
Σεϊτάν μαχαλεσή
Σεκούτ
Σεμιλέρ
Σεπιτζέ
Σερίτζ – δαγή
Σερνίτς – πινάρ
Σέρρα
Σινώπη (Σινάπ)
Σουγιουτλού
Σουλεϊμανλή
Σιναμά – τάς
Ταγάτα
Ταλασμάν
Τανκαρλή
Τάς – τεπέ
Τασολούκ
Ταμάμ – μαχαλέ
Ταχτά σακίς
Τεβκερή
Τεκέ κι͜οϊ
Τεκνέ πουνάρ
Τεκνετζίκ
Τεμιρτζ̌ή σού
Τεπετζίκ (Αβδάν)
Τερζίλ
Τζαμαλάν
Τζάλ Φιντιτζ̌άκ
Τζάλ Καρουσλάρ
Τζάλ
Τζιχήλ
Τίζ κι͜οϊ
Τικερή
Τίπ πασή
Τογκελή
Τοϊκάρ
Τονούλ – αλή
Τοπάς – ουσαγή
Τουβετζίκ
Τουζουκλή
Τουκαρλή
Τραπιζανλή
Τριάδος – Αγίας
Τσατάρ – κερίς
Τασ̌λή
Τσ̌αρσαμπά
Τσ̌ατάλ αρμούτ
Τσ̌αντούρ
Τσ̌ανακλή
Τσ̌ατάλ τεπέ
Τσ̌ελίκ αλάν
Τσιγδέμ
Τσίκ κερίζ
Τσινάρ σαζάκ
Τσινάρ αλή
Τσιγκίρ
Τσ̌ιτετζίκ
Τσ̌ουχούρ
Τσ̌ολάκ
Φουρουντζόγλου
Χάβζας (Κάβζα)
Χαγιέτ – δερέ
Χαϊδάρ
Χαλκαντζή
Χαμάμ Αγ͜ιαζή
Χατζή Ισμαήλ
Χαχαρτλά
Χιραλάρ
Χουλουσ̌λή
Χωρία Χάβζας

Εκκλησιαστική επαρχία Θεοδοσιουπόλεως - Ερζερούμ
Άργανα
Βαϊβούρτ (Παϊπούρτ)
Γαρυπάντων
Γιουτουρμάζ
Διαβερκήρ (Αμίδης)
Εγκίν
Ερζερούμ (Θεοδοσιούπολη)
Ερζινκιάν
Καρά γισμάν
Καρά καγιά
Καρμούτ
Κατράκ
Κόσκαρι
Λερίων
Μαίρη
Μάμτζας
Μπάρκας
Παπαδάντων
Σιχτόρμι
Σουλαμί
Ταντουρλούκ
Τσαμπουριά
Τσοκάρ
Τσουκάρ
Χακίων
Χαμά
Χαρπούτ
Χελέγη
Χόους

Εκκλησιαστική επαρχία Κολωνίας και Νικοπόλεως
Αγούλια
Αγουδερέ
Ασλαχάν
Αλησάρ
Αλούτσια
Αλούτσαρα
Αλησίζ
Άμελη
Αναστός
Απάς Τσιφλίκ
Αρμουτλή Λαλέ
Αρμάν τσ̌αϊρ
Ασαρτσ̌ιούκ
Άσλασα
Αχουρλού
Γενίκι͜οϊ
Γιατμούς
Γαμισλή
Γιαχουσάν
Γουζουλού
Δερμεντάς ή Ντερμεντάς
Εσκή Κι͜οϊ
Έσκονε
Έσολα
Καγι͜ά τιπή (Η Παναγία)
Καγι͜ά τεπέ (Επές)
Καδή Κι͜οϊ
Κάλτσασα
Καλετσι͜ούκ
Κανλή Καγ͜ιά
Κόρατζα
Καρακεβεζήτ
Καταχώρι
Κέϊλικα
Κεμίν Κονάκ
Κιζήκ
Κιράτς
Κ͜ιόβ – τεπέ
Κ͜ιόσκ͜ιοϊ
Κουβερτσινλίκ
Κιούλ – αλή
Κοϊνούκ (Κοϊνίκι)
Κονδύλια (Τσακμακλή)
Κοπετέν
Κουρούκ
Κούρβαγη
Λάππα
Λίτσασα
Μαδέν
Μαλκότς
Μερκέζ
Μέρβασίλ
Μοναστήριον
Μονδαλάς
Μένδεμέ
Μουρλού
Μουχάλ
Μπάγ – δερέ
Νεοχώριον
Νικόπολις ( Καρά Χισάρ Σαρκή)
Οβατσ̌ούκ
Ολού Τσ͜ιουκούρ
Ούν' - ενή (Ηνόη)
Πάγ – δερέ
Παζάρ - πελέν
Πάλτσ̌ανα ή Μπάλτσ̌ανα
Πιρέ δεδέ
Πισιούρ
Πουλάχ
Ρεφαγιά
Σαντζάκι
Σεϊτ - μπελή
Σεμέν
Σι͜άργερή
Σουπάχ
Σπαχή μαχαλεσή
Στρεφή
Τάμλιτσα
Τασλίτς
Τερέκιοϊ
Τερέ – τάμ
Τσετουρέν
Τουμάν
Τρουψή
Τσ̌αμλήκαλέ
Τσ̌άμλιτσα
Τσ̌ελέπ
Τσ̌ουκούρ
Τσ̌ορούμι
Τσ̌οράχ
Φεϊλερέ
Χαβζούλ
Χάν – εβή
Χασάν – ταμή
Χατζή κ͜ιοϊ
Χάχαβλα
Χίντσιρι

Εκκλησιαστική επαρχία Νεοκαισάρειας (Νικσάρ)
Άκ Βηρέν
Αλτίν ογλού
Ασαρτσίκ
Αργοσλού
Βαϊρακλή
Βάς – Βουδαμά
Βογμαλή
Βώνας
Γάγγραι
Γάζου
Γενή - Κι͜οϊ
Γενή - Γκ͜ιόλ
Γενή Χάν
Γιαζούρ
Γιαζήκιοϊ
Γιατζαλού
Γκέϊτζέ
Γκ͜ιόλ – ονού
Δεγιρμέν
Δερέ – Βάς
Δερέ τσιφλίκ
Δίς Μουσά
Ελενός
Εγρέπ
Ένδεξε
Έπεσα
Ερμέζ δάγ
Εσκισιούρ
Έρπαα
Εσκή δίρ
Θεοδόσια (Τόσια)
Ίνδαλα
Ινέπολης
Ισκιλή
Ιφσή
Καλαϊτζίκ τεπέ
Καντετζι͜ούκ
Καρακάς
Καραμπελέ
Κιρλίκ
Κασταμονή
Κατράν
Κετμελή
Κηζίλ – δερέ
Κίζ – Δερβέντ
Κίζ – Ιλδιρέν
Κηρής
Κιζήλ – λολού
Κιοϊ τσ̌ουκούρ
Κ͜ιοβ εσμέ
Κ͜ιόλ κιοϊ
Κιράν ορκιούτ
Κιρέτς̌ - τεπέ
Κιτζακτσί
Κοτύωρα (Ορδού)
Κετζελή
Λιμάν – δερέ
Μεσουδιέ
Μοναχού
Μουζά – δερέ
Μουσουλού
Μοναστήριον
Μπαϊρακλή
Νεοκαισάρεια (Νικσάρ)
Ντερέ – Μπάς
Ντερέ – τσιφλίκ
Οινόη (Ούνιγια)
Ορδουλού – κιοϊ
Ουρκ͜ιούτ
Μπαϊρακλή
Παρθένιον (Παρτίν)
Ρεσαδιέ
Σαλτούχ
Σαφράμπολις
Σεβαστείας (Σιβάς)
Σιγερέ σενέ
Σουγγουρλού
Σουλεϊμανλή
Ταζλού
Τάς – οβά
Τεκνετσ͜ιούκ
Ταχταλή
Τσέρτιγε
Τάς – τεπέ ή Τέζ – τεπέ
Τεκέ
Τζαχμάν
Τσ̌αμλίκ
Τσακίρ
Τζηκαράν
Τζίδε
Τοκάτης (Τοκάτ) Ευδοκιάς
Τόσια
Τουζλού σού
Τουλάρ
Τουφάρ
Τούχ
Τσανκερίς
Τσαϊ τσουμά
Τσιβρήλ
Τσούχτσα
Φάδαρα
Φάλδατζα
Φάτσας
Φιάν
Φιάλη περίκ
Χατζή - μπέη
Χαλήλ – Εκιντζή
Χαψάμανα
Χίρτζαλη
Χουνιαρή

Εκκλησιαστική επαρχία Ροδοπόλεως (Ματσούκα)
Αγούρσα
Αγουρζενός
Αδολής
Αρμένιον
Βάλαινα
Γιαννακάντων
Γιαννάντων
Δανείαχα
Ζαβριά
Ζαβερά
Ζίλμα
Ζουρνατσ̌άντων
Θέρσα
Ισχ̌ανάντων
Κοπαλάντων
Κοσλαράντων
Κοστορτού
Κοτύλια̤
Κουταλά
Κουσπιδή
Κουνάκα
Κουτσουχάντων
Κρεσάνης
Λαλατσ̌άντων
Λαραχανή
Λειβαδιά
Λειβερά
Μελινάντων
Μισαηλάντων
Μονταχού
Παπάρτζης
Πινατάντων
Πιστοφάντων
Ποντίλλα̤
Ροδοπόλεως
Σανιγ͜ιάς
Σαπάντων
Σαχνόη
Σεϊτανάντων
Σκαλίτσα
Σκόπια
Σπηλαίας
Στάμας
Τερζάντων
Τζεβιζλίκ (Καρυαί)
Τσ̌αχαριάντων
Τσακαλάντων
Τσ̌ουπανδή
Υπαπαντή
Φαργανάντων
Φτελένια
Χαβά – Χαβαντζιλή
Χαμουρή
Χορτοκόπιον άνω
Χορτοκόπιον κάτω

Εκκλησιαστική επαρχία Τραπεζούντος
Αγά
Αγρίδι
Άνυφα
Αργαλί
Ασσού
Ατήναι (Αθήναι)
Βάρβαρα
Βασίλειος Άγιος
Βίτσα
Βώνας
Γεώργιος Άγιος
Γουρνή
Γρηγόριος Άγιος
Δαφνούντος
Δίρχας
Δρώνα
Ελεβή
Εντίμων Ενορίαι
Εξώτειχα
Ζαμπούρ
Ζανίκ Κοσμά
Ζερφυρή
Ζιλμερά
Θεοσκεπάστου
Ίλαξα
Καλάφια
Κανληκά
Καρακαντζή
Καρά
Καρλούκ
Καρά Γι͜ουσούφ
Κι͜άν (Ούζ)
Κιζερά
Κιθάραινα
Κιρέτς̌ χανέ
Κογκά
Κοινώνησα
Κοιλάδι
Κομερά
Κοντού
Κοσμά
Μαγκλαβίτσα
Μαρίνης Αγίας
Μεξεζί
Μεσαρέας
Μέσωνα
Μούντα
Μουρκάντων
Μόχαλα
Όλασα
Ούζ
Όφις
Οχτσ̌ά
Πλάτανα
Πολίτα̤
Ριζούντος (Ρίζε)
Σαμάρουξα - μεγάλη
Σαμάρουξα – μικρή
Σιάνα
Σοούκ σού
Σούρμενα (Σουσάρμαινα)
Τσικολή
Τερμιζάν
Τραπεζούς
Τρίπολις
Τσιάχας
Τσ̌ίτας
Υπαπαντής
Φαντάκ
Χαλανίκ
Χοζορίφ
Χολομάνα
Χουμουρκιάντων
Χριστού
Χώππα
Χώτς

Εκκλησιαστική επαρχία Χαλδείας Κερασούντος
Αγατσέ Κεσί
Αγατσά Κισά
Άγκισμα
Αγρίδιον
Αδάκ͜ιοϊ
Άδυσσα
Αϊβαζάντων
Άκ Δάγ
Άκ τάς (Παλτζετάκ)
Αμπρίκ
Αμπαρτζάντων
Άνατζα
Αλητινό (Αληθινός)
Αλμής
Αλτιβινάντων
Άνω Ταρσός
Απτάλας
Απτουραχμανλή
Αράπ Τσ͜ιουκούρ
Αργυρούπολις (Γκι͜ουμούς̌ Χανέ)
Αρμουτλή
Αρμενοχώριον
Αρμουτζή
Αρτίρ
Ασάρ ιστί
Ασλαντσίκ
Αδά πικί
Άτρας
Αυλίανα
Αργοσλού
Αχμέτ Ρούμ
Αχμετλού
Αχσάχ
Βαϊράμ τανισμά (ή Βαϊράμσα)
Βακάν
Βαλούτ
Βαναζούτ
Βαρενού
Βαρτάντων
Γαρεντί
Γαράλη
Γαρυπάντων
Γενή – Κι͜οϊ
Γενί – σεχιρλή
Γένιτσ̌α
Γεωργίου Αγίου (Μεταλ.)
Γι͜αγλή τερέ (Τζαμί)
Γ͜ιασλή Παχτσέ
Γ͜ιατάκ
Γιβτιντζίκ
Γ͜ιολαγούζ
Γιονούς
Γλούβενα
Γοζπίκ
Γολή
Γουζερέ
Γουνού Κ͜ιοϊ
Δεμιρτζή Κ͜ιοϊ
Δέσμενα (Τορούλ)
Δεραϊνης
Διακόνια
Διβάν Τσ̌αούλ
Εβτζή – Πελορέν
Εγριτζέ
Εγκι͜ούζ
Ελμαλή Κουλή
Εμεξέν
Εμπλαζίνο
Ενιτζέν
Εοριτζάν
Ερσεϊλ
Ερικλή
Έσπιε (Ατά Τιζί)
Εσελή Μαδέν
Ζαγγάριον
Ζεμπερέκα
Ζέφρε (Ζεφύριον)
Ζυγανίτσα
Ζύμενα
Ηλία Αγίου (Σινάν)
Θέμπεδα
Ιερχπάντων
Ίμερα
Ισάρ
Ισιρλή
Ισλάμ
Ιωάννης Άγιος (Γιαντίκα)
Καβουκλή
Καβού κερίς
Καγ͜ιά μπασή
Καγκελίκ
Κάλλιστα
Καπά Κλησέ
Καρά Πουλτούκ
Καρά Ίσαξα
Καρά Τζάρα
Καραπίρ
Καρατζά – βιράν
Καρά – Ερίκ
Καρά Καγιά
Καρέλ – Κωδωνά
Κασσιόπη (Κεσάπ)
Κασατλή
Κατικλή
Κάτω Σισλά
Κάτω Ταρσός
Κατέν
Κάχτα
Κεϊσέρ
Κεϊσές
Κεϊράζ
Κελέντων
Κέλεσε
Κελκίτ
Κελί Κ͜ιουνές

Κερασούς (Κιρεσούν)
Κερίς
Κιράζ – τιτιρέκ
Κεσκίν - Μαδέν
Κετσέκ
Κίρκ Χαρμάν
Κίγκ – Κ͜ιοϊ
Κιεσπίς
Κιζήλ – Καγ͜ιά
Κ͜ιοντελή
Κιοσελέρ
Κ͜ιουλού – Πουνάρ
Κ͜ιουλούκ
Κι͜ουμούς̌ - Χατζ̌ή Κ͜ιοϊ
Κουνί Κ͜ιοϊ
Κιουρτσή (Ερσιντζέ)
Κ͜ιουρκατούρ
Κιουτλί
Κ͜ιουτούκ
Κ͜ιουτσιούκ
Κιρλίκ
Κοβατσούκ
Κοκάντων
Κορκοτά
Κορόνιξα (Κορόξενα)
Κόρδα
Κοτύλια (Κελιντζίκ)
Κοτύλια (Αργυρουπόλεως)
Κοτύλια (Αγιαμή)
Κοτζάογλου
Κουρού – Κερίζ
Κούσ- Καγιά
Κ͜ιούσ-Καγ͜ιά Πεγιούκ – Κερίς
Κουκού Κερίζ
Κουρκουτά
Κουντέν
Κούκαρις
Κουτσούκ
Κούζ – κιοϊ
Κουτζουκλού
Κουσλού Χάν
Κουρμπαλή
Κουτζουκάντων
Κούρτ – πελέν
Κουράν
Κουτουρμούς
Κουσλουγάν
Κρώμνη
Κωδωνά
Λάν – κ͜ιοϊ
Λαχανά
Λειβαδιά
Λειβαδάντων
Λετζούχ
Ληθασίλη
Λιμένη
Λοσάντων
Λοντσίου
Λωρία
Λυκάστη
Μάγδαλα
Μαδέν
Μάλαχα
Μανανάντων
Μανάκι
Μανδρία
Μαντζάντων
Μαξέν
Μαρτέν
Μασούρα
Ματενή ή Σίμ
Ματενί
Ματζερά
Ματλαράντων
Μαυρενά
Μηλαλάντων
Μελέν
Μελικλή
Μεντζηλίς
Μεσαλή
Μεσοχώρι
Μπερεκετλή - Μεταλλεία
Μεταλλεία Ταύρου
Μικρά και Μεγάλη Σίδη
Μικτά χωρία
Μιχαήλ Αγίου
Μοναστήριον
Μουλάντων
Μούζενα
Μαυραγκέλ
Μόχορα
Μπαγτζετζίκ
Μπαγτσέ
Μπελέν
Μπερεμπέρ
Μπερεκτλή Μαδέν
Μωμάντων
Νιάλκας – Ατά πιουνή
Νικολάου Αγίου (Μεταλλεία)
Ντεμιρτζή – κιοϊ
Οβατζίκ
Ογουρτζά
Ολουτζά
Ορέν
Ουζούν – δερέ
Ουλπέρ
Ουρτζαλή
Παγκτσέ
Παγτζετσίκ
Παγητζόπον
Παζπέν
Παϊραμσα
Παλαιοχώριον
Παλλαδάντων
Παλτσά
Παλουκλού
Παπαβράμ
Παπαδάντων
Παπαούτζ
Παρασκευάντων
Παρτύ ή Παρτέν
Πεκτελά
Πελαγία
Πελετσούκ – παλάν
Πεντεχώρι και Περίχωρα
Πελορέν
Περίχωρα Αρδάσσης
Περίχωρα Τορούλ
Πιτσάντων
Πογολάν
Ποζάρ
Ποροτζή
Πουγιούκ
Πουλαντζάκης
Πράσαρις
Προαστείων
Πασχιουτζούκ
Ρακάν
Ραματανάντων
Ρουσίου
Ριτικάρ
Ρουσταμάντων
Σαϊτάς
Σάϊτζα
Σαϊτάντων
Σακχαλβά
Σαλμανλή
Σαλούτ
Σαμουήλ
Σαπάν
Σαράντων
Σαραϊτζιούκ
Σαραντάρ
Σαρπίσκα
Σάσου
Σαχνή – τερεσή
Σεκή – κασί
Σεμή ουλού Σεϊράν
Σεμσεδίν
Σέμ
Σεφκέρ
Σιαμανάντων
Σύδη μεγάλη
Σύδη μικρή
Σιμικλή
Σιουμενλή
Σιούμη
Σίσα – Χαραβάν
Σοβούκ - Τάμ
Σουγί
Σταυρί (Σταυρού)
Σταφυλάντων
Στύλος
Σίμπρα
Συνοικισμός Κιουτσιούκ
Ταλουμπουσίου
Ταράλη
Ταρσού – δερέ
Ταφλαντζίκ
Τεβεκλή
Τέκ – δερέ
Τεκέ – Κλουνεξίου
Τεκιγέ
Τεμιρτζή - κιοϊ
Τεπέκιοϊ
Τεπέζισμα
Τζάκι
Τζιολίκ
Τοκούζ – Καζά
Τοπαλάντων
Τορούλ
Τουμάνογλου
Τούρναλη
Τούτ – γιούτ
Τσάλτσα
Τσαχματάντων
Τσάλ – Καραγάτς
Τσαγκράκ
Τσακερλισή
Τσεκερλέντων
Τσεκερές
Τσεπράς
Τσιμπρικά
Τσιφαφλάρ
Τσιφλίκ – Χατουπλή
Τσινκερέ
Τσικριτζή
Τσιτλί
Τσιμερά
Τσιουκούρ – Κιοϊ
Τσιμσίρ ή Ακσάχ
Τσολόχαινα
Τσουκούρ
Υψηλόν
Φανάριον
Φερούζ
Φερχανάντων
Φετικιάρ
Φουχάραβα
Φραγκάντων
Φυτίανα
Φωκά Αγίου
Χάκαξα
Χαλβά – Μαδέν
Χαλκάντων
Χαλχαλά
Χαλχατζή
Χαλχαλού
Χαμηδιέ
Χαμουρλή
Χαμπαρλάρ
Χάν – γερί
Χάραβα
Χαραμί
Χαραλάμπους Αγίου, Μεταλλείον
Χεριάνων ή Χαριάνων
Χαρμάνταλη
Χαρσούτ
Χασανκέρ
Χασερά
Χασότ ή Μοναστήριον
Χάτς
Χατζή Κιοϊ (Ματενή)
Χατζή – Τσεσμέ

Χεροιάνων - Τσαούλ
Χισάρ - Ιστού
Χοπούζ
Χοτζά – Γολί
Χουμουρλού
Χουσελή
Χουτουράλ
Χρυσούλα
Χυμουρλού
Ψωμάντων
Ωσαμερλή