«Έφυγε» από τη ζωή ο Ιωάννης Κοζάρτσης, ο τελευταίος Ήρωας της εποποιίας του πολέμου του 1941
«Έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 106 ετών ο Ιωάννης Κοζάρτσης, ο τελευταίος επιζών της αθάνατης εποποιίας του πολέμου του 1941.
«Σήμερα, ξημερώματα των Φώτων και του Αγίου Πνεύματος, ο πολυαγαπημένος μου παππουλης, Ιωάννης Κοζαρτσης, επέλεξε να μας αποχαιρετήσει και να ξεκινήσει το ταξίδι του… Έφυγε γαλήνιος, μέσα στο ζεστό του κρεβάτι, περιστοιχισμένος από ανθρώπους που τον αγαπούσαν!
Παππουλη μου, σε ευχαριστώ πολύ για όλα όσα έκανες για εμένα. Θα σε θυμάμαι πάντα και θα αποτελείς φωτεινό παράδειγμα ήθους, αξιοπρέπειας και καλοσύνης !
Αντίο παππουλη μου… Σε αγαπώ!»
Με αυτή την ανάρτηση γνωστοποίησε τον θάνατο του ήρωα παππού του ο Αιμίλιος Κοζάρτσης, εγγονός του τελευταίου μέχρι χθες εν ζωή, ήρωα.
Ιωάννης Κοζάρτσης : «Τον Οκτώβριο του 1940 ήμουν 24 χρονών επίστρατος. Με βάλανε στο πολυβολείο Π8 στο όρος Κερκίνη, όπου πέρασα έναν χειμώνα μέσα στα χαρακώματα. Εκεί συνάντησα τον συγχωριανό μου απο τα Άνω Ποροΐα, τον Λοχία Ίτσιο Δημήτριο, ο οποίος ήταν επικεφαλής της ομάδας πολυβόλων των πολυβολείων Π7 και Π8. Στο Π7 ήταν ο αδελφός μου...
Το πρωί της 6ης Απριλίου, μας βομβάρδισαν τα Στούκας. Στο πολυβολείο Π8 είχαμε μπεί απο πρίν εγώ, ο Ίτσιος, ο Παπαβασιλείου, ο Ζιώγας και άλλος ένας. Είχαμε ένα πολυβόλο το οποίο ανέλαβε ο Λοχίας Ίτσιος. Εγώ ήμουν ο γεμιστής του... είχαμε πολλές ταινίες με σφαίρες και τους περιμέναμε. Θυμάμαι το παραθυράκι του πολυβολείου απ' όπου κοιτούσαμε έξω συνέχεια.
Οι Γερμανοί πλησίαζαν σαν μπουνταλάδες, όρθιοι, μάλλον δεν περίμεναν αντίσταση. Νόμιζαν ότι θα είχαμε φύγει, μετά απο τόσες ώρες βομβαρδισμού. Τους θερίζαμε και έπεφταν σαν τα δεμάτια! Δεν σταμάτησαν τα πολυβόλα να δουλεύουν. Μπαρούτι, καπνός... οι Γερμανοί προσπαθούσαν να πλησιάσουν, αλλά δεν μπορούσαν.
Οταν άρχισαν να τελειώνουν οι σφαίρες, ο Λοχίας Ίτσιος μας διέταξε να φύγουμε όλοι να γλιτώσουμε και να μας καλύψει αυτός, κρατώντας μόνος του το πολυβολείο. Εγώ και ο Παπαβασιλείου αρνηθήκαμε και μείναμε μαζί του μέχρι το τέλος. Ρίξαμε όλες τις σφαίρες ώσπου ξεμείναμε. Οταν το κατάλαβαν οι Γερμανοί, περικύκλωσαν το πολυβολείο και μας κάλεσαν να παραδωθούμε. Προσπαθήσαμε με το ζόρι να ανοίξουμε την πόρτα, γιατί δεν άνοιγε απο τους κάλυκες που είχαν μαζευτεί μέσα στο πολυβολείο...38.000 σφαίρες ρίξαμε!! Οταν την ανοίξαμε και βγήκαμε, απο πίσω μας έβγαινε καπνός μέσα απο το πολυβολείο...
Τον Λοχία Ίτσιο τον εκτέλεσε ένας Γερμανός Αξιωματικός αφού πρώτα τον συνεχάρει. Εμάς δεν μας πείραξαν. Ο συμπολεμιστής μου Παπαβασιλείου ήταν τραυματισμένος. Οταν μας άφησαν ελεύθερους, τον πήρα στους ώμους μου και φύγαμε....
Είμασταν στρατός! Παλικάρια! Γεννημένοι για όπλο! Πολύ μορφωμένοι δεν είμασταν... ορφάνια, φτώχεια, ξεριζωμός...κουλούρια πουλούσα όταν ήμουν παιδί για να ζήσω. Είχαμε όμως αγάπη για την ΠΑΤΡΙΔΑ!»
Ας είναι ελαφρό το χώμα που θα τον σκεπάσει.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
