Ένα πολύγλωσσο Οθωμανικό ημερολόγιο από το 1911
Ένα πολύγλωσσο Οθωμανικό 🇹🇷 ημερολόγιο από το 1911
Οθωμανικό ημερολόγιο του 1911 στα Οθωμανικά Τουρκικά, Αραβικά, Ελληνικά, Αρμενικά, Εβραϊκά, Γαλλικά και Βουλγαρικά
Πάνω αριστερά δείχνει την ημερομηνία Rumi στα οθωμανικά τουρκικά: έτος 1327, Nisan 7
Η Ιουλιανή ημερομηνία (7 Απριλίου) και ημέρα (Πέμπτη) εμφανίζεται παρακάτω στα Ελληνικά με το έτος 1911
Δίπλα είναι η Γρηγοριανή ημερομηνία (20 Απριλίου) και ημέρα στα γαλλικά
Πάνω από αυτά τα δύο είναι ο αριθμός 30 (δύο φορές, ασαφής λότος ύπαρξης), ο μήνας Απρίλιος και ημέρα (Πέμπτη) στα βουλγαρικά
Κάτω από το ελληνικό κείμενο βρίσκεται το αρμενικό.
Πάνω δεξιά δείχνει την αραβική ημερομηνία 21 Rebiülahir 1329
Η εβραϊκή ημερομηνία 22 Nisan 5671 εμφανίζεται στον πάτο.
Η Οθωμανική Τουρκική ήταν η επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας. Ήταν μια Ογουζική Τουρκική γλώσσα, επηρεασμένη έντονα από την Περσική και την Αραβική γλώσσα.
Οι Οθωμανοί είχαν σε χρήση γλώσσες: την Τουρκική, που τη μιλούσε η πλειοψηφία των κατοίκων της Μικράς Ασίας και των Μουσουλμάνων των Βαλκανίων, εκτός από την Αλβανία και τη Βοσνία, την Περσική, που τη μιλούσαν μόνο οι μορφωμένοι, την Αραβική, που τη μιλούσαν κυρίως στην Αραβία, το Ιράκ, το Κουβέιτ, το Λεβάντε και τμήματα του Κέρατος της Αφρικής και τη Βερβερική γλώσσα στη Βόρεια Αφρική. Κατά τους τελευταίους δύο αιώνες η χρήση ορισμένων περιορίστηκε και συγκεκριμένα η Περσική χρησιμοποιείτο κυρίως ως λογοτεχνική γλώσσα για τους μορφωμένους, ενώ η Αραβική χρησιμοποιείτο για Ισλαμικές προσευχές.
Η Τουρκική, στην οθωμανική της παραλλαγή, ήταν γλώσσα του στρατού και της διοίκησης από τις πρώτες μέρες των Οθωμανών. Το Οθωμανικό σύνταγμα του 1876 παγίωσε επισήμως το αυτοκρατορικό καθεστώς της Τουρκικής.
Λόγω του χαμηλού ποσοστού αλφαβητισμού μεταξύ των πολιτών (περίπου 2-3% μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα και μόλις περίπου 15% στα τέλη του 19ου αιώνα), οι απλοί άνθρωποι έπρεπε να προσλαμβάνουν γραφείς ως «ειδικούς αιτησιογράφους» (αρζουχαλτσίς) για να μπορούν να επικοινωνούν με την κυβέρνηση Οι εθνοτικές ομάδες συνέχισαν να μιλούν μέσα στις οικογένειές και τις γειτονιές τους (μαχαλάδες) με τις δικές τους γλώσσες (π.χ. Εβραϊκά, Έλληνικά, Αρμένικα κλπ.).
Σε χωριά όπου ζούσαν μαζί δύο ή περισσότεροι πληθυσμοί, οι κάτοικοι συχνά μιλούσαν ο ένας τη γλώσσα του άλλου. Στις κοσμοπολίτικες πόλεις οι άνθρωποι μιλούσαν συνήθως τις μητρικές τους γλώσσες, ενώ πολλοί που δεν ήταν Τούρκοι μιλούσαν τα Τούρκικα ως δεύτερη γλώσσα.
