Αύγουστος του Νίκου Παπάζογλου
«Αύγουστος» Ιούνιος 1978: Ο καταστροφικός σεισμός της Θεσσαλονίκης επέφερε πολλές ζημιές σε πολλά σπίτια, ανάμεσά τους και στο σπίτι του Νίκου Παπάζογλου όπου έμενε με την γυναίκα του, Βαρβάρα, και την νεογέννητη κόρη τους. Για την ασφάλειά τους φεύγουν στην Αμερική και έτσι ο Παπάζογλου μένει μόνος του. Ύστερα από πρόσκληση του Σαββόπουλου, πηγαίνει στο σπίτι στο Πήλιο.
« Εκεί έπεσα μπροστά σε μια φοβερή καλλονή. Φοβήθηκα ότι θα την ερωτευτώ και επέστρεψα τρέχοντας στην Θεσσαλονίκη. Κλείστηκα στο σπίτι και έγραψα τον “Αύγουστο”. Βασικά, ποτέ δεν τον έγραψα σε χαρτί, τον θυμόμουν απ’έξω». ‘Οπως λέει ο ίδιος το μισό τραγούδι ήταν για εκείνη την κοπέλα και το άλλο μισό για την κόρη του.
Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε επάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει
Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε επάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό.
