Κάρολος Αλεξανδρίδης
.jpg)
Πορτραίτο του Καθηγητή Καρόλου Αλεξανδρίδη
Ο Κάρολος Αλεξανδρίδης (1885-1978), ιδρυτής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1942), υπήρξε πρώτος Καθηγητής Παθολογίας και πρώτος Κοσμήτορας της Σχολής. Πρωτοπόρος & διάσημος για την έρευνά του πάνω στις αιμοσφαιρινοπάθειες, τροπικές νόσους, τυφοειδούς πυρετού, χολέρας & πανώλους που ενδημούσαν στην Ελλάδα την περίοδο των βαλκανικών πολέμων και του Μεγάλου Πολέμου.
Το 1914 ίδρυσε μαζί με άλλους γιατρούς της εποχής, το σωματείο «Ιατρικός Σύνδεσμος Θεσσαλονίκης». Ιδρυτικό μέλος του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (1924) και της Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης (1928), πρώτος Πρόεδρός της και μετέπειτα συνεχώς πρόεδρος, από το 1952-1958. Αντεπιστέλλον μέλος της Ιατρικής Εταιρείας Βιέννης, Μονάχου, Βερολίνου, Δρέσδης, Αμβούργου, Στοκχόλμης, Παρισίων, Ρώμης, Λονδίνου, Καίμπριτζ, Οξφόρδης, Μαδρίτης, Νέας Υόρκης, Ουάσινγκτον, Νέο Δελχί, Ναϊρόμπι, τίτλους που απέκτησε λόγω των συνεχών διαλέξεων, διοργάνωσης συνεδρίων και έντονης ερευνητικής και συγγραφικής δραστηριότητάς του, ιδιαίτερα μεταξύ των ετών 1920-1965, σε Ευρωπαϊκά και Αμερικανικά ιατρικά περιοδικά, με θέμα τις αιμοσφαιρινοπάθειες που ενδημούσαν σε περιοχές της Χαλκιδικής, τροπικές νόσους, τυφοειδούς πυρετού, χολέρας, ελονοσίας, ηπατικών νοσημάτων, πανώλους. Εισήγαγε την αντιμετώπιση της φυματίωσης των πνευμόνων δια τεχνητού πνευμοθώρακος και την αντιμετώπιση της επιδημικής μηνιγγίτιδας με ενδοραχιαίες ενέσεις αντιμηνιγγιτικού ορού. Ειδικεύτηκε στη Βιέννη στην ηλεκτροκαρδιογραφία, από όπου και έφερε τον πρώτο ηλεκτροκαρδιογράφο το 1924. Έφερε επίσης το πρώτο μηχάνημα τεχνητού νεφρού στην Ελλάδα το 1961. Το όνομά του έγινε πόλος έλξης για τη μετάκλιση των επιφανέστερων συναδέλφων του για διαλέξεις στη Θεσσαλονίκη, όπως του Sir Alexander Fleming (22/10/52 στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών), Dr.Paul White και Karl Müller (1962), τους οποίους φιλοξένησε στην έπαυλή του επί της Βασιλέως Γεωργίου. Γνώριζε και μιλούσε τη Γαλλική, Γερμανική, Αγγλική, Ιταλική, Ισπανική, Πορτογαλική και Τουρκική γλώσσα και σε ηλικία 78 ετών έμαθε τη Ρωσσική.
Το πορτραίτο του βρίσκεται αναρτημένο στην Αίθουσα Τελετών της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Βιογραφία
Πρώιμη ηλικία και σπουδές
Γεννήθηκε τον Μάιο του 1885 στις Σέρρες της Μακεδονίας, ο νεώτερος από τέσσερις αδελφούς & μίας αδελφής. Ο πατέρας του Δημήτριος Αλεξάνδρου Αλεξανδρίδης (που γεννήθηκε στις Σέρρες το 1845, παντρεύτηκε το 1877 την Αθηνά Παπακωστίδου-μητέρα του Καρόλου-, έκανε πέντε παιδιά και απεβίωσε το 1918) ήταν γαιοκτήμονας, έμπορος καπνού και κατασκευαστής των ελληνικών σιγαρέττων «Πατρίς», «3A» και «Ζενίθ», στα τέλη του 19ου αιώνα.
Ο Κάρολος πέρασε τα παιδικά του χρόνια στις Σέρρες, όπου και τελείωσε το Δημοτικό σχολείο.
Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών σπουδών του και με την προτροπή του πατέρα του, διηύρηνε τη μόρφωσή του με εκμάθηση ξένων γλωσσών όπως Γαλλικά, Γερμανικά και Αγγλικά.
Το 1903 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Σερρών με βαθμό άριστα και την ίδια χρονιά, που όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του, άρχισε ο Μακεδονικός Αγώνας, οι γονείς του τον έστειλαν στην Αθήνα με κύριο σκοπό την ολοκλήρωση της εκμάθησης της Γερμανικής γλώσσας και την εγγραφή του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου επί ένα έτος παρακολούθησε μαθήματα Ιστορίας της Φιλοσοφίας (καθηγητής Ευαγγελίδης), γλωσσολογίας (καθηγητής Γ. Χατζηδάκις), φιλολογίας (καθηγητής Σπ. Λάμπρου), ιστορίας μουσικής (καθηγητής Λ. Κίτσος), χημείας - φυσικής (καθηγητής Αντ. Χρηστομάνος) και Λατινικών (καθηγητές Σακελαρόπουλος και Βάσσος)..
Στη Γερμανία
Τον Οκτώβριο του 1904 ο πατέρας του, βλέποντας την έφεσή του για μάθηση και την κλίση του στην Ιατρική & Φιλοσοφία, αποφάσισε να τον στείλει στη Γερμανία για ανώτερες σπουδές. Έτσι, αναχώρησε από την Αθήνα και μέσω Δρέσδης έφθασε στη Λειψία, όπου άρχισε τις σπουδές του στην Ιατρική & τη Φιλοσοφία, που υπήρξαν και το πάθος του. Στην Ιατρική Σχολή της Λειψίας παρακολούθησε μαθήματα από διάσημους για την εποχή καθηγητές όπως του Trendelenburg της Χειρουργικής και «πρώτου εις τον κόσμον που εξετέλεσεν εγχείρησιν επί ανοικτής καρδίας δια την αφαίρεσιν θρόμβου εκ της πνευμονικής αρτηρίας» και του Wilhelm Wundt, διάσημου καθηγητού της Φιλοσοφίας, μάθημα που εδιδάσκετο στην ιατρική Σχολή.
Το 1908, έκανε μεταγραφή στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μονάχου, όπου δίδασκαν οι διάσημοι καθηγητές : Döderlein (Μαιευτικής-Γυναικολογίας), Dürck και Böllinger (Παθολογικής Ανατομικής), Everbusch (οφθαλμολογίας), von Klausner (χειρουργικής). Κατά τη διάρκεια των κλινικών εξαμήνων υπηρέτησε ως υποβοηθός στις Παθολογικές Κλινικές των καθηγητών Friedrich Miller, Richard Bauer και Richard May και στην Ψυχιατρική Κλινική του Καθηγητού Emil Kräpelin.
Το 1910, έλαβε το πτυχίο της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Μονάχου με τον βαθμό «άριστα» και 1 1/2 χρόνο αργότερα αναγορεύθηκε Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Μονάχου με τον βαθμό Suma cum Laude (άριστα). Θα συνέχιζε την εκεί ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία εάν δεν επήρχετο ο βαλκανικός Πόλεμος και ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος που έθεσαν τέρμα στη σταδιοδρομία του στο πανεπιστήμιο του Μονάχου.
Επιστροφή και Δράση
Στα τέλη του 1911 επέστρεψε στη γενέτειρά του πόλη των Σερρών που τελούσε ακόμη υπό τουρκικό καθεστώς, εγκαταστάθηκε εκεί προσωρινά, όπως πίστευε, και άρχισε να εξασκεί την ειδικότητα του παθολόγου-φυματιολόγου ως Διευθυντής του Νοσοκομείου Σερρών, με την προοπτική να επιστρέψει στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου όπου τον ανέμενε η πανεπιστημιακή θέση. Όμως ο Βαλκανικός πόλεμος και ο πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος, έθεσαν τέρμα στη σταδιοδρομία του στο πανεπιστήμιο του Μονάχου.
«Την εποχήν εκείνην», όπως γράφει στα ‘Απομνημονεύματά’ του, «εσφάγησαν αγρίως πολλοί Σερραίοι υπό των νικηθέντων εις Λαχανάν και φευγόντων Βουλγάρων. Ασφαλώς θα ήμουν και εγώ μεταξύ αυτών, διότι εγώ ανοήτως φερόμενος, εξηκολούθουν να κάμνω ιατρικάς επισκέψεις –εννοείται δωρεάν- οπότε ήλθαν και με συνέλαβαν οι Βούλγαροι σφαγείς, με έσωσεν δε ο οικογενειακός φίλος Γεώργιος Ζλάτκος, όστις ήτο πρόξενος της Αυστροουγγαρίας και ως τοιούτος είχε κάποιαν ανοχήν των Βουλγάρων». Να σημειωθή ότι για να αποκτήσει ο Κάρολος Αλεξανδρίδης την άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματος, αναγκάσθηκε να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη και φορώντας, όπως ο ίδιος περιγράφει, υποχρεωτικά «ποδήρη ρεντικότα και υψηλόν φέσι», να δώσει εξετάσεις σε επιτροπή από Τούρκους καθηγητές Ιατρικής του εκεί Πανεπιστημίου, επειδή την εποχή εκείνη η άδεια εχορηγείτο μόνο από Τουρκικά πανεπιστήμια.
Το 1913 εγκατέστησε ιατρείο στη Θεσσαλονίκη επί της οδού Βασιλέως Γεωργίου.
Ο καθηγητής Κ. Αλεξανδρίδης ξεκίνησε ως Διευθυντής του Νοσοκομείου Σερρών μέχρι το 1913. Κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε, ως λοχαγός ιατρός, σε διάφορα στρατιωτικά νοσοκομεία. Ιδιαίτερα πολύτιμη υπήρξε για τον Κάρολο η υπηρεσία του υπό τον Καθηγητή Αντώνιο Χρηστομάνο, Γενικό Αρχίατρο τότε του Στρατού, με τον οποίον συνεργάστηκαν για την αντιμετώπιση της μεγάλης επιδημίας της Ισπανικής γρίπης, που είχε εκδηλωθεί και είχε προκαλέσει μεγάλο αριθμό θανάτων. Όταν η πόλη των Σερρών πυρπολήθηκε από τους Βουλγάρους, ήρθε ως Διευθυντής στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων στη Θεσσαλονίκη.
Το 1914, μαζί με άλλους γιατρούς της πόλης, ίδρυσε το σωματείο « Ιατρικός Σύνδεσμος Θεσσαλονίκης».
Το 1919, υπηρετώντας ακόμη στον Ελληνικό Στρατό, διορίσθηκε Διευθυντής Παθολογίας στο Δημοτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, θέση στην οποία παρέμεινε, με διάφορες διακοπές, μέχρι το 1942, οπότε εξελέγη και διορίσθηκε τακτικός Καθηγητής της Παθολογίας, της νεοϊδρυθείσης Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Το 1920 παντρεύτηκε την Αντιγόνη Τορνιβούκα (1893-1962), μία γυναίκα που επέδειξε έντονη κοινωνική και φιλανθρωπική δράση. Ιδρυτικό μέλος του «Ασύλου του Παιδιού» (1918), χρημάτισε επί έτη Πρόεδρός του. Με πρωτοβουλίες της το «Άσυλο» απέκτησε την πρώτη θερμοκοιτίδα στη Θεσσαλονίκη, ενώ κατά τον πόλεμο διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του «Πατριωτικού Μετώπου» και Πρόεδρος της «Αδελφότητος Κυριών». Iδανική οικοδέσποινα και σύζυγος, στάθηκε επάξια απέναντι στις πληθωρικές επιστημονικές και κοινωνικές δραστηριότητές του Καρόλου. Τον ακολουθούσε και τον πρόσεχε σε όλα τα ταξίδια του στα διεθνή συνέδρια που μετέβαινε για διαλέξεις και ανακοινώσεις. Ο Αλεξανδρίδης την υπεραγαπούσε, δεν είχε την τύχη να αποκτήσει παιδιά και δυστυχώς την έχασε νωρίς.
Το 1928 μαζί με τους διακεκριμένους & ευρύτατης αποδοχής ιατρούς της Θεσσαλονίκης όλων των ειδικοτήτων της εποχής εκείνης, Θ. Σακελλαρίδη, Μ. Μεϊμάρη, Β. Νομικό, Θ. Ανδρεάδη, Ε. Κολιούσκα, Ηλιάδη, Β. Πολυχρονιάδη, Ι. Νινιό, Π. Κογιαλή, Δ. Ζώρα, ίδρυσε την Ιατρική Εταιρεία Θεσσαλονίκης, της οποίας εχρημάτισε Πρόεδρος επανειλλημμένα, ενώ του απενεμήθη και ο τίτλος του επιτίμου προέδρου της.
Αργότερα του απενεμήθη ο τίτλος του αντεπιστέλλοντος μέλους της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών και πολλών Εταιρειών του εξωτερικού μεταξύ των οποίων της Βιέννης, του Λονδίνου, του Αμβούργου, της Ρώμης κ.α. Συμμετείχε σε διεθνή συνέδρια με ανακοινώσεις, στη Δρέσδη, στο Μόναχο, στο Αμβούργο, στη Στοκχόλμη, Νέα Υόρκη, Παρίσι, Ρώμη, Ναϊρόμπυ, Νέο Δελχί. Εργασίες του δημοσιεύονταν στα εγκυρότερα ιατρικά περιοδικά του εξωτερικού, ενώ το όνομά του έγινε πόλος έλξης για τη μετάκληση των επιφανέστερων συναδέλφων του : του Sir Alexander Fleming, του διάσημου αμερικανού καρδιολόγου Dr. Paul White, του Karl Müller και άλλων, τους οποίους φιλοξενούσε στην κατοικία του επί της Βασιλέως Γεωργίου.
Το 1940 προσήλθε να καταταγεί ως εθελοντής στον πόλεμο, μέχρι τότε δε είχε δημοσιεύσει άνω των 100 εργασιών, αριθμό ρεκόρ για την εποχή, αφού τότε η συγγραφή και η εκτύπωση μιας εργασίας ήταν πολύ δύσκολη.
«Το 1942 ιδρύθηκε επί Γερμανικής Κατοχής, η Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης, πρωτοστατούντος του Αλεξανδρίδη».
Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
Στις 25 Μαρτίου 1945 εκφώνησε στη μεγάλη αίθουσα του Πανεπιστημίου τον πρώτο «ελεύθερο» Πανηγυρικό μετά τη Κατοχή.
Το 1948 ο Κάρολος Αλεξανδρίδης αρχίζει έρευνες για τις αιμοσφαιρινοπάθειες και πρώτος περιγράφει περίπτωση δρεπανοκυτταρικής αναιμίας στο χωριό Φούρκα Χαλκιδικής. Μέχρι τότε επικρατούσε η ιδέα ότι στη Βόρειο Ελλάδα δεν υπήρχαν κληρονομικές αιμοσφαιρινοπάθειες, απέδειξε όμως με τις έρευνές του σε χωριά της Χαλκιδικής, ότι 30% των κατοίκων είναι φορείς του στίγματος, συνέστησε περιστολή της κληρονομικής συνέχειας και ανακοίνωσε τα πορίσματά του σε Διεθνή Συνέδρια για τις αιμολυτικές αναιμίες, στο Νέο Δελχί, στη Νέα Υόρκη και το 1951 έδωσε σχετική διάλεξη στο Λονδίνο προσκεκλημένος της εκεί Βασιλικής Ιατρικής Εταιρείας.
Παρατήρησε, επίσης, ότι στη Βόρειο Ελλάδα η δρεπανοκυτταρική αναιμία ήταν συχνότερη της μεσογειακής, σε αντίθεση με τη νότιο Ελλάδα όπου παρατηρήθηκε το αντίστροφο. Στις έρευνές του αυτές είχε συνεργάτες τους Επιμελητές της Α΄ Παθολογικής Κλινικής Βασιλεία Τσιγαλίδου, Δημήτριο Ιωαν. Αλεξανδρίδη, Βασίλειο Σταμούλη και Ι. Γραμμένο.Όπως ο ίδιος αναφέρει στο βιογραφικό του, με αφορμή την υποψηφιότητά του για κατάληψη θέσης μέλους στην Ακαδημία Αθηνών (1960):
«Οταν το 1911 επέστρεψα από τη Γερμανία στις Σέρρες, βρήκα μαινόμενη μεγάλη επιδημία χολέρας, ενώ υφίστατο ακόμη τουρκικό καθεστώς και η υγειονομική υπηρεσία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Μεγαλυτέρα πείρα της χολέρας απέκτησα το 1913, όταν διαρκούντος εισέτι του Ελληνοβουλγαρικού πολέμου, εγκαταστάθηκα στη Θεσσαλονίκη, όπου επίσης υφίστατο επιδημία χολέρας. Αι παρατηρήσεις μου κατά την επιδημίαν με έπεισαν, ότι η θεωρία των Pettenkofer και Emmerich λεγομένη Grundwassertheorie ή Bodentheorie καθ΄ήν η μετάδοσις της νόσου χολέρας και τυφοειδούς πυρετού από ασθενήν εις άλλον υγειά είναι ανύπαρκτος ή σπανιωτάτη, καθ’ότι διά να γίνη το μικρόβιον εκ νέου μολυσματικόν έπρεπε να διέλθη από το έδαφος, ήτο ορθή.
Άλλη επίσης επιδημία κατά τη ιδίαν εποχήν ήτο της ευλογίας. Είχομεν διασκευάση ιδιαίτερον περίπτερον με ερυθρούς υαλοπίνακες και φώτα ερυθρά σύμφωνα με την θεωρίαν του Fingen, ότι διά του τρόπου τούτου απεφεύγετο ο σχηματισμός ουλών, πράγμα το οποίον δεν επιβεβαιώσαμεν.
Την ιδίαν εποχήν είχομεν επιδημίαν επιδημικής μηνιγγίτιδος. Διά πρώτην φοράν εφηρμόσαμεν τότε εις ευρείαν κλίμακα την θεραπείαν δι’ενδοραχιαίων ενέσεων αντιμηνιγγιτικού ορού με καλά αποτελέσματα.
Άλλη επιδημία ήτο η της βουβωνικής πανώλους ήτις ενέβαλε εις πανικόν και τους ιατρούς ακόμη. Εφηρμόσαμεν δια πρώτην φοράν αντιπανωλικόν ορόν. Επίσης είχομεν αρκετάς περιπτώσεις υποστρόφου πυρετού. Την ιδίαν σχεδόν εποχήν εξερράγη η πανδημία της Ισπανικής γρίππης, είχε δε εκφρασθή η γνώμη εις τας αρχάς ότι ίσως επρόκειτο περί πανωλικής πνευμονίας.
Άλλο θέμα με το οποίον απησχολήθην ήσαν τα ηπατικά νοσήματα.
Ήδη ευρισκόμενος εις Σέρρας παρηκολούθησα μίαν πραγματικήν επιδημίαν αποστημάτων του ήπατος με πολύ κακήν πρόγνωσιν.
Άλλο κεφάλαιον με το οποίον ησχολήθην ήσαν τα αιματολογικά νοσήματα. Ήδη από των φοιτητικών μου χρόνων εις την Κλινικήν του Μονάχου κυριαρχούσαν θέσιν είχεν η αιματολογία, καθ’ότι ο Διευθυντής μας Καθηγητής Richard May ήτο εκ των γνωστοτέρων αιματολόγων της εποχής. Τούτο με διευκόλυνε μεγάλως και εις την μελέτην της μαστιζούσης την χώραν μας τότε ελονοσίας, ήτις μεγάλως με απησχόλησεν αφ’ότου κατήλθον εις τη Ελλάδα. Ιδιαίτερον ενδιαφέρον δι’εμέ είχεν ο εις τους χρονίους ελονοσούντες παρουσιαζόμενος ικτερώδης αιμοσφαιρινουρικός πυρετός. Η συχνότης του ήτο αφάνταστος. Είχομεν το θλιβερόν παγκόσμιον ρεκόρ συχνότητος ελονοσιοπλήκτου χώρας του κόσμου».
Ο Αλεξανδρίδης ήταν αυτός που πρώτος περιέγραψε περιπτώσεις σπλαγχνικής λεϊσμανιάσεως στη Μακεδονία. Ετσι η ονομασία της κινινοαντόχου ελονοσίας, δόθηκε στας περιπτώσεις που παρουσίαζαν μεγαλοσπληνία, αναιμία και καχεξία και δεν «απαντούσαν» στη θεραπεία μεγάλων δόσεων του φαρμάκου. Ούτως δηλητηριάζονταν κυριολεκτικά οι ασθενείς από τας μεγάλας δόσεις της χορηγουμένης κινίνης που εχορηγούντο υπό μορφήν καταποτίων ή ενέσεων, με αποτέλεσμα να επισπεύδεται η κακή εκβάση της νόσου.
Η επικρατούσα μεγάλη συχνότητα της φυματιώσεως ήταν επόμενο να κινήσει το ενδιαφέρον του και να ασχοληθει με αυτήν. Ως πρώτος εισήγαγε τη θεραπεία της φυματίωσης των πνευμόνων διά τεχνητού πνευμοθώρακος στη Βόρειο Ελλάδα και την εφαρμογήν θεραπείας δια Tuberkulin Koch σε ομοιοπαθητικές σχεδόν δόσεις. Στις περιπτώσεις φυματίωσης του δέρματος και των οστών εφήρμοζε τη θεραπεία δι’ανάλου διαίτης των Gerson-Sauerbruch.
Όσον αφορά τις νόσους της καρδίας και του κυκλοφορικού συστήματος, πρώτος εφήρμοσε την ηλεκτροκαρδιογραφία στη Βόρεια Ελλάδα και περιέγραψε τις πρώτες περιπτώσεις εμφράκτου του μυοκαρδίου. Την πρωτοπαθή υπερπίεσιν τη χαρακτήριζε ως νόσον προσαρμογής, οφειλομένην σε «στρεσσικούς» παράγοντες, ενώ συνιστούσε μεταξύ άλλων και την εφαρμογήν της νηστειοθεραπείας για την καταπολέμησίν της.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ιστορία της ιατρικής είχαν και αρκετές εργασίες του αφιερωμένες στο θέμα τούτο όπως η «Εισαγωγή εις την Κλινικήν Παθολογίαν» (1955) όπου αναφέρεται η ιστορική εξέλιξη της κλινικής παθολογίας και «Περί έργων του Δημοκρίτου των εχόντων σχέσιν με την Ιατρικήν» (1960).
Ο Αλεξανδρίδης διετέλεσε επί διετία πρόεδρος του Γενικού Κεντρικού Νοσοκομείου.
Την Α΄ πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική υπηρέτησε επί 17 έτη. Την περίοδο αυτή προσπάθησε και επέτυχε να εισάγει κάθε τι νεώτερο και προοδευτικό προς όφελος των ασθενών, όπως π.χ. την εγκατάσταση του πρώτου στην Ελλάδα μηχανήματος τεχνητού νεφρού, την οργάνωση αιματολογικού-μικροβιολογικού εργαστηρίου με υπεύθυνη τη Βασιλεία Τσιγαλίδου και αργότερα τον Στ. Μελισσά και Κ.Καραγεωργίου..
Αποχώρηση από το Πανεπιστήμιο
Το 1959 αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο λόγω ορίου ηλικίας αλλά δεν σταμάτησε τις δραστηριότητές του. Με επιθυμία του διαδόχου του στην Α΄ Παθολογική Κλινική, Δημητρίου Βαλτή, συνέχισε να παρέχει τις υπηρεσίες του στην κλινική κατά την απουσία του Διευθυντού της. Όπως αναφέρει ο Καθηγητής Δ. Καραμήτσος, που την εποχή εκείνη ήταν βοηθός του Δ. Βαλτή, μια φορά που χρειάστηκαν τη βοήθειά του για κάποιον ασθενή, ήρθε ο Αλεξανδρίδης και έθεσε τη διάγνωση «πυρετός της Μασσαλίας»! κάτι που όλοι αγνοούσαν
Αντιγόνη & Κάρολος Αλεξανδρίδης (1920)
Από το 1921 και μετά, άρχισε να συμμετέχει σε Ιατρικά Συνέδρια του εξωτερικού, μεταξύ άλλων στη Βιέννη, Μόναχο, Βερολίνο, Αμβούργο, Παρίσι, Ρώμη, Μιλάνο, Λονδίνο, Καίμπριτζ, Οξφόρδη, Μαδρίτη, Λισσαβώνα και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, Νέα Υόρκη, Γουάσιγκτον, Φιλαδέλφεια, Ατλάντικ Σίτυ.
Το 1921, ενώ εξελισσόταν επιστράτευση, υπηρέτησε ως διευθυντής στο Γ΄ Στρατιωτικό Νοσοκομείο που στεγάζονταν σε μία πτέρυγα του Δημοτικού Νοσοκομείου
Το 1924 μετέβη στη Βιέννη, ειδικεύτηκε στην ηλεκτροκαρδιογραφία στο τμήμα του γνωστότερου τότε Καθηγητού καρδιολογίας Behringer και επιστρέφοντας έφερε στη Θεσσαλονίκη τον πρώτο στην Ελλάδα Ηλεκτροκαρδιογράφο, τον οποίο εγκατέστησε στο ιατρείο του επί της Βασιλέως Γεωργίου.
Την ίδια χρονιά ο Αλεξανδρίδης μαζί με άλλους γιατρούς της πόλης ίδρυσαν τον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης και άρχισε να διοργανώνει συνέδρια στον Βόρειοελλαδικό χώρο, μεταξύ άλλων και το πρώτο Πανελλήνιο Ιατρικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε από 11 έως 13 Οκτωβρίου 1926, στην αίθουσα του Κινηματογράφου «Διονύσια», επί της Αγίας Σοφίας και αργότερα το Πανβαλκανικό Συνέδριο.
Ο καθηγητής Κάρολος Αλέξανδρίδης, διδασκαλία παθολογίας από αμφιθεάτρου στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ
Διετέλεσε ιδρυτικό μέλος και επανειλημμένα πρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου Θεσσαλονίκης και του Ελληνογερμανικού Συνδέσμου Θεσσαλονίκης.
Στις 18/3/61 εξελέγη Πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, παραρτήματος Θεσσαλονίκης, τον οποίο υπηρέτησε επί δεκαετία έως την 1/1/71 που ανακηρύχθηκε Επίτιμος Πρόεδρος.
Ο θάνατος της συζύγου του Αντιγόνης την ίδια χρονιά του στοίχισε αφάνταστα.
Ταυτόχρονα με τις δραστηριότητές του που είχαν σχέση με την ιατρική, ο Κάρολος Αλεξανδρίδης και μέλη της οικογενείας του, είχαν ενεργό δράση και ανάμιξη σε ό,τι συνέβαινε στην πολιτική ζωή της χώρας και ιδιαιτέρως στη πατρογονική γη των Σερρών. Το 1921 ο αδελφός του Ιωάννης Δ. Αλεξανδρίδης, γίνεται βουλευτής και Γραμματεύς της υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο αναβιωσάσης Βουλής.
.jpg)
Η βασίλισσα Φρειδερίκη & ο Κάρολος Αλεξανδρίδης απονέμουν διπλώματα στις εθελόντριες αδελφές του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. (1961)
Στα «Απομνημονεύματά» του που εκδόθηκαν το 1975 και είναι αφιερωμένα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τα οποία αποτελούν ομολογουμένως πολύτιμη πηγή ανέκδοτων γεγονότων της εποχής, περιγράφει με νεανική ζωντάνια τις περιπέτειες που βίωσε κατά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Διχασμό, τα συχνά ταξίδια του ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, πόλεις που ήταν τότε επίκεντρα δύο χωρισμένων Ελληνικών Επικρατειών, αναμνήσεις γεμάτες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες.
Ιδιαίτερης μνείας χρήζει το γεγονός ότι τις σχέσεις του με τους συνεργάτες του και τους φοιτητές του χαρακτήριζε η πραότητα, η ευγένεια, το λεπτό χιούμορ, αλλά και το βαθιά επιστημονικό στοιχείο. Χειριζόταν την καθαρεύουσα, γραπτά και προφορικά, σωστά και με μεγάλη άνεση. Προσιτός, ήταν σχετικά αυστηρός στις επαφές του με τους φοιτητές, αλλά συχνά επιεικής, ιδιαίτερα στις προφορικές εξετάσεις του μαθήματος της παθολογίας, τόσο που οι περισσότεροι φοιτητές τον αποκαλούσαν «θείο Κάρολο». Του άρεσε να χρησιμοποιεί δικές του εκφράσεις, που είχαν κάποια δόση ειρωνείας. Έλεγε π.χ. ότι «τα κορτικοστεροειδή αποτελούν τρόπον τινά τον μαϊδανόν κάθε θεραπείας, διότι δεν υπάρχει νόσος εις την οποίαν είτε εξαρχής, είτε κατόπιν αστοχίας άλλων θεραπευτικών μεθόδων, να μή χορηγούνται»! Ειρωνευόταν & σάρκαζε τα άστοχα ονόματα παθήσεων που έδιναν οι ξένοι και προσπαθούσε στα διεθνή συνέδρια να τα διορθώση. Έτσι έλεγε ότι η λέξις «θαλασσαιμία» σημαίνει την περιεκτικότητα του αίματος σε θάλασσα. «Εις άρθρα μου εις ξένα περιοδικά κατέδειξα την κυριολεκτικώς ηλιθιότητα της λέξεως ταύτης. Τοιούτοι όροι κακοποιούν την γλώσσαν μας» γράφει σε κάποιο άρθρο του.
Φλέμιγκ-Αλεξανδρίδης στη συνεστίαση της Ιατρικής Εταιρίας, 22 Οκτωβρίου 1952
Ενημερωμένος πάντα, χάρις και στα συχνά επιστημονικά του ταξίδια, δημιούργησε στη Θεσσαλονίκη την ακαδημαϊκή εκείνη ατμόσφαιρα που ήταν απαραίτητη για να γίνει ιατρικό κέντρο, πριν ακόμη ιδρυθεί η Ιατρική Σχολή, της οποίας ήταν ένας από τους στυλοβάτες. Κοσμοπολίτης, λόγω και των πολλών ταξιδιών του στο εξωτερικό, γύρισε κυριολεκτικά όλον τον κόσμο. Η οικογένειά του, παρ΄όλο που ο ίδιος δεν ευτύχησε να αποκτήσει παιδιά, εξελίχθηκε σε «ιατρική», καθώς τέσσερα από τα παιδιά των αδελφών του, ένα από τα εγγόνια τους, και ένας μικρανηψιός του, συνολικά έξι, αποφοίτησαν από την Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, οι τέσσερις εξ’ αυτών ήταν οι πρώτοι φοιτητές της νεοϊδρυθείσης Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ. (1942) και υπήρξαν σημαντικά μέλη της ιατρικής κοινότητος της Θεσσαλονίκης. Αυτοί είναι: ο Δημήτριος Ιωάννου Αλεξανδρίδης, ενδοκρινολόγος, μετέπειτα Διευθυντής της Ενδοκρινολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Karolinska της Στοκχόλμης, ο Βασίλειος Σταμούλης, για πολλά χρόνια Διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής του Κεντρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, νύν «Γ. Γεννηματάς», ο Δημήτριος Αθανασίου Αλεξανδρίδης ακτινολόγος, που μετώκισε & εξήσκησε αργότερα στην Αθήνα ως Διευθυντής Ακτινολογικού στον «Ευαγγελισμό», o Ιωάννης Κ. Κυριαζίδης, παθολόγος, ο Βάσος Παπαβασιλείου, επίσης ακτινολόγος, Διευθυντής Ακτινολογικού στο ΙΚΑ Θεσσαλονίκης και ο Αλέξανδρος-Κωνσταντίνος Δ. Αλεξανδρίδης, εγγονός του αδελφού του, Καθηγητής Οφθαλμολογίας στην Ιατρική Σχολή του Α.Π.Θ.
Τελευταία Χρόνια
Αν και δεν είχε παιδιά, διατήρησε ευλαβικά την παράδοση του pater familias, συναθροίζοντας στο σπίτι του στη Βασιλέως Γεωργίου δύο φορές τον χρόνο ανελλιπώς, όλους τους διασκορπισμένους ανά την Ελλάδα συγγενείς, από την Αθήνα το Βόλο και τις Σέρρες και εφαρμόζοντας πατρογονικά έθιμα της γενέτειράς του πόλης, όπως π.χ. το έθιμο της «Χάσκας», την Κυριακή της Τυροφάγου.
Έπαυλις καθηγητού Καρόλου Αλεξανδρίδη επί της Βασιλέως Γεωργίου Α΄
Τιμήθηκε με παράσημα από το Ελληνικό, το Γαλλικό, το Ισπανικό κράτος και τη Μεγάλη Βρετανία Σύμφωνα με τη διαθήκη του, η ανεκτίμητη βιβλιοθήκη του δωρήθηκε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη των Σερρών. Δυστυχώς, όλα τα ιατρικά του εργαλεία συμπεριλαμβανομένων του ηλεκτροκαρδιογράφου, του ακτινολογικού και μικροβιολογικού εργαστηρίου, του ανεστραμμένου οφθαλμοσκοπίου που είχε εγκαταστήσει από το 1924 στο ιατρείο του και πολλά έργα τέχνης και έπιπλα, απωλέσθησαν κατά τη μεταφορά όλης της οικοσκευής του από τη Βασιλέως Γεωργίου στη Μεγάλου Αλεξάνδρου το 1968. Την πανεπιστημιακή του Τήβενο διατηρούν τα δύο εγγόνια του μεγαλύτερου αδελφού του Αλεξάνδρου, Αλέξανδρος-Κωνσταντίνος Δ. Αλεξανδρίδης, ομότιμος καθηγητής Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ και Ελίζα Δ. Αλεξανδρίδου, ομότιμη καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ..
Απεβίωσε και κηδεύθηκε με τιμές την 28η Απριλίου 1978 από τον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας, και ετάφη σύμφωνα με την επιθυμία του στον οικογενειακό τάφο στις Σέρρες.
Συγγραφικό έργο
Το συγγραφικό έργο του Κ. Αλεξανδρίδη ήταν εκτενές. Δημοσίευσε ή ανακοίνωσε άνω των 200 εργασιών εκ των οποίων οι 98 σε διεθνή περιοδικά και συνέδρια. Άρθρα του περιγραφής νόσων, εδημοσιεύθησαν εις την Μεγάλην Ελληνικήν Εγκυκλοπαιδείαν και πολλές εκλαϊκευτικές εργασίες εις περιοδικά και ημερολόγια.
Παρακάτω, επιλογή μερικών εργασιών του, από τις δημοσιεύσεις, ανακοινώσεις και εισηγήσεις του στην Ελλάδα & το εξωτερικό, με χρονολογική σειρά, από το 1911 έως το 1970, στις οποίες έκδηλη είναι η πρωτοποριακή για την εποχή ερευνητική του διορατικότητα και στις οποίες φαίνονται οι συνεργάτες του, ικανότατοι, επιστημονικά κατηρτησμένοι, γνωστοί ιατροί της Θεσσαλονίκης του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.
1. Die Schwerlinie des Menschlichen Körpers bei Stehender Stellung-ihre Lage in Bezug auf die Füsse. K. D. Alexandridis. Inaugural-Dissertation, “Suma cum Laude” München, 1911.
2. Περί χολέρας γενικώς & ειδικώς περί της εν Θεσσαλονίκη επιδημίας του 1913. Κ. Αλεξανδρίδης. Πεπραγμένα Διευθύνσεως Υγιεινής Υπουργείου Εσωτερικών, 1914.
3. Casi di Kala Azar osservati in Macedonia. C. Alexandridis. Rivista di Terapia Practica, Milano, Junio 1927.
4. Über das Vorkommen von Kala Azar in Mazedonien. K. D. Alexandridis. Archiv für Schiffs. und Tropen- Hygiene, Band 33, 1929.
5. Zur Behandlung chronischer Malaria bei Schwangeren, Therapie der Gegenwart, München, Februar, 1931.
6. Περί της αιτιολογίας και θεραπείας του ικτερώδους αιμοσφαιρινουρικού πυρετού. Κ. Αλεξανδρίδης. Ελληνική Ιατρική, τεύχος 2ον, 1932.
7. Εισήγησις περί ικτερώδους αιμοσφαιρινουρικού πυρετού. Κ. Αλεξανδρίδης. Πρακτικά Πανελληνίου Ιατρικού Συνεδρίου, 1935.
8. La nephrose aigue ou nephropathie epitheliale tubulaire de la bilieuse hemoglobinurique. C. D. Alexandridis. Comptes rendus IIIe Congres International de Pathologie Comparee, Paris, 1936.
9. Die Behandlung der chronischen Malaria und Malaria-folgen (Anämie, Megalosplenie, Kachexie) durch hohe dosen von Natr. Kokodylicum. Festschrift Nocht, Berlin, 1937.
10. Über die Ätiologie und Pathogenese des Scharzwasserfiebers. K. D. Alexandridis. Archiv f. Schiffts. und Tropen-Hygiene Heft 7, 1937.
11. Περί του Επιδημικού Ιλίγγου. Κ. Αλεξανδρίδης. Ελληνική Ιατρική, Τεύχος 4ον 1937.
12. Περί ηλεκτροκαρδιογραφίας και περιπτώσεων εμφράκτου του μυοκαρδίου. Κ. Αλεξανδρίδης. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης 1939.
13. Επίδειξις περιπτώσεως δεξιοκαρδίας με πλήρην αναστροφήν των σπλάγχνων. Ηλεκτροκαρδιογράφημα. Κ. Αλεξανδρίδης. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, 1939.
14. Υποσιτισμός. Υποβιταμινώσεις, Αβιταμινώσεις. Περιπτώσεις οιδηματικής νόσου, beri-beri, πελλάγρας, αναιμίας. Κ. Αλεξανδρίδης. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, 8.2.42.
15. Περί εμφράκτου του μυοκαρδίου μετ’επιδείξεως ηλεκτροκαρδιογραφημάτων. Κ. Αλεξανδρίδης. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, 20.12.42.
16. Περίπτωσις ασθενούς με ανεπάρκειαν της αορτής παρουσιάζοντος πλήρη ασφυγμίαν των άνω άκρων και υεραντανακλαστκότητα του καρωτιδικού κόλπου. Κ. Αλεξανδρίδης. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, 12.12.43.
17. Αι πρώται δύο περιπτώσεις ερυθροβλαστικής αναιμίας εν Μακεδονία. K. Aλεξανδρίδης. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης 9.6.45.
18. Αναιμία κυήσεως. Κ. Αλεξανδρίδης. Αρχείον Ιατρικών Επιστημών. Τεύχος 1ον, 5.6.46.
19. Επί του αυτομάτου εσωτερικού χολικού συριγγίου. Κ. Αλεξανδρίδου, Σπ. Κρητικού. Αρχείον Ιατρικών Επιστημών, τεύχος 3ον 1947.
20. Ελλειψοκυτταραιμία. Η πρώτη περίπτωσις εν Ελλάδι. Κ. Αλεξανδρίδης. Ελληνική Ιατρική, τεύχος 10ον, 1947.
21. Τέσσαρες περιπτώσεις φυματιώδους μηνιγγίτιδος εις άς εφηρμόσθη η διά στρεπτομυκίνης θεραπεία. Κ. Αλεξανδρίδου, Α. Φασιανού. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, 12.4.48.
22. Παρασκευάσματα όγκου του φλοιού των επινεφριδίων εκ γυναικός με δασυτρυχίαν και κλειτορίδα μεγέθους πέους. Κ. Αλεξανδρίδου, Απ. Φασιανού. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, 17.6.1948.
23. Περί πολλαπλού μυελώματος ή νόσου του Kahler. Περιγραφή περιπτώσεων. Κ. Αλεξανδρίδου, Α. Φασιανού, Κ. Καραγεωργίου, Β. Σταμούλη. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, 4.11.1949.
24. Περίπτωσις δρεπανοκυτταρικής αναιμίας. Πρώτη περίπτωσις εν Βορείω Ελλάδι. Κ. Αλεξανδρίδου, Κ. Καραγεωργίου, Α. Φασιανού, Ι. Συμεωνίδου, Β. Σταμούλη. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, 2.12.49.
25. Hyper-hypo-Dysplenism, or Banti’s disease. C. D. Alexandrides. The 1950 Proceedings of the International Society of Haematology, Cambridge, 1950.
26. Nutritional Macrocytic Anaemia in Greece. C. Alexandrides. The 1950 Proceedings of the International Society of Haematology, Cambridge, 1950.
27. Sickle cell trait, Sickle cell Anaemia, C. Alexandrides, H. Foy, Ath. Condi. Transactions of the Royal Society of Tropical Medicine and Hygiene, No 6, 1951.
28. Εστία δρεπανοκυτταρικής αναιμίας εις χωρία της Χαλκιδικής. Κ. Αλεξανδρίδου, Σ. Τζιβανοπούλου, Γ. Καραγεωργίου, Γ. Αγιομαμίτη, Κ. Κοκοβίνη, Δ. Ιωαν. Αλεξανδρίδου. Πτακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης 30.10.52. Εδημοσιεύθη και εις την Ελληνικήν Ιατρικήν, τεύχος 2ον, 1953.
29. Προσθήκη εις την από 30.10.52 ανακοίνωσιν. Ιστορικά δεδομένα αποδεικνύοντα επιδρομήν & παραμονήν πειρατών ορμωμένων εκ Βορείου Αφρικής εις Ορμύλιαν. Κ. Αλεξανδρίδης. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, 4.12.52.
30. Δυσπληνισμός επί φυματιώδους μεγαλοσπληνίας. Κ. Αλεξανδρίδου, Σ. Τζιβανοπούλου, Γ. Καραγεωργίου, Β. Σταμούλη, Ε. Σιαπέρα, Κ. Κοκοβίνη & Α. Μελισσά. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, 4.12.52.
31. An unusual Epidermic Cyst. Τhe Lancet, C. Alexandrides, May 1952.
32. Η υπερπίεσης ως νόσος προσαρμογής. Κ. Αλεξανδρίδης. Εισήγησις εις το 9ον Συνέδριον της Ιατροχειρουργικής Εταιρείας Αθηνών, Θεσσαλονίκη, 1953.
33. Foci of Sicklemia in Northern Greece. Reflexions on the etiopathogenesis of Sicklemia. C. Alexandrides, Comptes rendus du 5e Congres International du Paludisme et des Maladies Tropicales. Istanbul 1953.
34. Malarial anaemia of pregnancy. C. Alexandrides. Comptes rendus du 5e Cogres Interationale du paludisme et des maladie Tropicales. Istanbul, 1953.
35. Εισήγησις επί της δρεπανώσεως. Κ. Αλεξανδρίδου. 10ον Συνέδριον Ιατροχειρουργικής Εταιρείας Αθηνών, Ιωάννινα, 1954.
36. Μονοσυμπτωματική περίπτωσις δρεπαναναιμίας. Κ. Αλεξανδρίδου, Β. Σταμούλη, Β. Τσιγαλίδου, Δ. Ι. Αλεξανδρίδου. 10ον Συνέδριον Ιατροχειρουργικής Εταιρείας Αθηνών, Ιωάννινα, 1954.
37. Μυελογενής λευχαιμία μετά πνευμονικών εντοπίσεων. Κ. Αλεξανδρίδου, Ι. Συμεωνίδου, Α. Μελισσά, Ι. Μαντζουρίδου. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης 11.6.54. Εδημοσιεύθη και εις την Ελληνικήν Ιατρικήν, Ιούνιος 1954.
38.. Displenismo dis splinomegalia tubercolare “sindrome spleno-epato-ganglionare”. C. Alexandrides. Gazzetta sanitaria, No 10, anno 1954.
39. Der Erbgang der Mittelmeer-hämopathien. K. Alexandrides. V. Kongress der Europäischen Gesellschaft für Hämatologie. September 1955.
40. Lipophagic Granuloma “The nodular Symmetrical Liposclerosis a Collagen Disease”. C. Alexandrides. Proceedings of the Third International Congress of Internal Medicine. Stockholm, September 1954.
41. Σύνδρομον Gruveilier Baumgarten μετ’επιδείξεως αρρώστου. Κ. Αλεξανδρίδου, Β. Σταμούλη, Δ. Ι. Αλεξανδρίδου. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης 4.11.55.
42. Επίδρασις της Butazoliden επί της ταχύτητος καθιζήσεως των ερυθρών αιμοσφαιρίων. Κ. Αλεξανδρίδου, Β. Σταμούλη, Β. Τσιγαλίδου, Γ. Παπαζαχαρίου, Δ. Ι. Αλεξανδρίδου. 11ον Συνέδριον Ιατροχειρουγικής Εταιρείας Αθηνών, Ρόδος 1955.
43. Εισαγωγή εις την Κλινικήν Παθολογίαν. Κ. Αλεξανδρίδου. Επιστημονική Επετηρίς Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, 1955.
44. Sur un cas de leucemie megacaryo-cytaire. Considerations sur la pathogenie et la classificatios des affections du tissu myeloytaire. C. Alexandrides, S. Tzivanopoulos, V. Stamoulis, D. Ι. Alexandrides. 4e Congres de la Societes International de Medicine Interne. Madrid 1956.
45. Sur un cas de pemphigus traite par des doses enormes de cortizone et A.C.T.H. C. Alexandrides, P. Pierobonis. 4e Congres de la Societes International et Medecine Interne. Madrid 1956.
46. Η δια Colgemid θεραπεία της λευχαιμίας. Κ. Αλεξανδρίδου, Β. Σταμούλη, Β. Τσιγαλίδου, Δ. Ι. Αλεξανδρίδου. Πρακτικά Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, 24.2.56.
47. Περίπτωσις σπανίας εντοπίσεως κύστεων ταινίας εχινοκόκκου εντός του μυοκαρδίου. Κ. Αλεξανδρίδου, Σ. Τζιβανοπούλου, Κ. Κοκοβίνη. Ελληνική Ιατρική, τεύχος 8ον, 1956.
48. Αι ενετερικαί παρασιτώσεις εν Ελλάδι. Κ. Αλεξανδρίδου. Εισήγησις εις το 13ον Συνέδριον της Ιατροχειρουργικής Εταιρείας Αθηνών, Μυτιλήνη, 1957.
49. Protozoische Dermoparasitosen. C. Alexandrides (Vortrag gehalten vor der Gesellschaft für Innere Medizin, in Wien am 6. Juni 1957). Wiener Zeitschrift für Innere Μedizin, Heft 11, 1957.
50. Zur Behandlung der Leukämien mit Colgemid. C. Alexandrides, B. Stamoulis, V. Tsigalidou und D. Ι. Alexandrides. Blut, Heft 2, 1957.
51. Treatment and Prophylaxis of Protozoal Intestinal Parasitosis. K. Alexandrides. 5th Congress of the International Society of Internal Medicine, Philadelphia, 1958.
52. Περίπτωσις καθολικής ινώδους οστεϊτιδος. K. Αλεξανδρίδου, Β. Σταμούλη, Δ. Ι. Αλεξανδρίδου, Β. Τσιγαλίδου. Δελτίον Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, 4.4.1958.
53. Μαζική κυστεο-ουρητηρο-νεφρική παλινδρόμησις επί περιπτώσεων νόσου του Marion. K. Αλεξανδρίδου, Ι. Δερματά, Κ. Κοκοβίνη, Κ. Κωφοκότσιου. Ελληνική Ιατρική, τεύχος 10ον, 1958.
54. Η δια της λαπαροσκοπήσεως μελέτη και διάγνωσις των νοσημάτων του ήπατος και της χοληδόχου κύστεως. Κ. Αλεξανδρίδου, Κ. Κοκοβίνη, Β. Τσιγαλίδου. Ελληνική Ιατρική, τεύχος 10ον, 1958.
55. Κλεψυδροειδές εξωμηνιγγικόν μεσεγχύμωμα επεκτεινόμενον προς το αριστερόν οπίσθιον μεσοπνευμόνιον και προκαλούν συνδρομήν Coast-Tobias. Εκτομή του όγκου εις δύο χρόνους. Κ. Αλεξανδρίδου, Μ. Σιγάλα, Μ. Νεδέλκου, Κ. Κοκοβίνη, και Θ. Πανίδου. Ανακοίνωσις γενομένη εις την Ιατρικήν Εταιρείαν Θεσσαλονίκης 6.2.59. Εδημοσιεύθη εις το περιοδικόν Γαληνός, τεύχος 2-3, 1959.
56. Syndrome de Budd-Chari et polycythemie vraie. C. Alexandrides, C. Cocovinis et V. Tsigalidou. Revue Internationale d’Hepatologie, No 3, 1959.
57. Περίπτωσις μυελογενούς λευχαιμίας με εγκαρσίαν μυελίτιδα. Κ. Αλεξανδρίδου, Σ. Τζιβανοπούλου. Πρακτικά Ιατρικής `Εταιρείας Θεσσαλονίκης, 18.12.59.
58. Home on the Second Day after Delivery. K. Alexandrides. British Medical Journal, 6 February 1960, p. 529.
59. Περί των έργων του Δημοκρίτου των εχόντων σχέσιν με την Ιατρικήν. Κ. Αλεξανδρίδου. Πρακτικά XVII Διεθνούς Συνεδρίου της Ιστορίας της Ιατρικής. Αθήναι-Κως, 4-14 Σεπτεμβρίου 1960.
60. Greek Derivatives in Medicine. K. Alexandrides. Transaction of the Royal Society of Tropical Medicine and Hygiene, Vol. 55, p.105-106, 1961.
61. Die Hereditären Mittelmeer-hämoglobinopathien in Griechenland. C. Alexandrides. Wiener Zeitschrift für Innere Medizin. Heft 2, Jahrgang 1961.
62. Περίπτωσις δηλητηριάσεως εκ δήγματος σκολοπένδρας (σαρανταποδαρούσα). Κ. Αλεξανδρίδου. Ανακοίνωσις γενομένη εις το 17ον Συνέδριον της Ιατροχειρουργικής Εταιρείας Αθηνών εν Ολυμπία, 11.4.61.
63. Über die Krankheiten des Kaisers Alexios I. Komninos. C. Alexandrides. Vortrag gehalten in 12. International Byzantinologischen Kongres. Byzantinische Zeitschrift, band 55, 1962.
64. Sur la frequence des hemoglobinopathies mediterranneenes en Grece. C. Alexandrides et V. Stamoulis, Proc. Soc. Haemat., Lisbon 1963, S. Karger, Basel. Δημοσιεύθηκε στο Folia Biochemica et Biologica Graeca, 1964.
65. Αι πρόοδοι και εξελίξεις της Ιατρικής κατά τα τελευταία έτη. Η θέσις του ιατρού εν αυτή, πρόβλεψις διά την μελλοντικήν πρόοδον και εξέλιξιν. Κ. Αλεξανδρίδης. Ομιλία γενομένη εις την Ακαδημίαν Αθηνών κατά τη Συνεδρίαν της 21ης Απριλίου 1963. Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, 1963.
65. Η φύσις, προέλευσις, αρχή και εξέλιξις της ζωής επί της γής. Η εμφάνισης του ανθρώπου και η βιολογική, γενετική και πολιτιστική-κοινωνική εξέλιξης αυτού. Κ. Αλεξανδρίδης. Ομιλία γενομένη εις την Ακαδημίαν Αθηνών κατά την Συνεδρίαν της 25ης Νοεμβρίου 1965. Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, Έτος 1965 : Τόμος 40ος.
66. Sur les maladies de l’Empereur Theodoros I. Laskaris. Communication faite au XIII Congres International Byzantinologicue, Oxford, September, 1966.
67. Το Χρονικόν της Ιδρύσεως της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Υπό Καρόλου Αλεξανδρίδου. Εκδοσις του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Τόμος Α΄Επιστημονικής Επετηρίδος του Οδοντιατρικού Τμήματος της Ιατρικής Σχολής, Θεσσαλονίκη 1970.
Μετά από πρόταση των μελών της Ακαδημίας Αθηνών, Γ. Ιωακείμογλου, Κ. Χωρέμη και Ι. Ξανθάκη, την 15ην Ιουνίου 1961 εκλέγεται αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας, «εν τη Τάξει των Θετικών Επιστημών » .
Ως μέλος της Ακαδημίας Αθηνών έκανε αρκετές διαλέξεις που δημοσιεύθηκαν στα Πρακτικά της. Μέσα απ’ αυτές ο σημερινός αναγνώστης μπορεί να αντιληφθεί την διαχρονικότητά τους, το ευρύ και ανήσυχο πνεύμα του Αλεξανδρίδη και τις βαθειές γνώσεις του σε θέματα που ξεπερνούν τα στενά όρια της Ιατρικής επιστήμης και περνούν στα όρια της φιλοσοφίας.
Στην διάλεξή του στην Ακαδημία Αθηνών στις 25 Νοεμβρίου 1965, σε ηλικία 80 ετών, με θέμα «Η φύσις, η προέλευσις, η αρχή και η εξέλιξις της ζωής επί τη γής», που κατά κάποιον τρόπο αποτελεί «το κύκνειον άσμα» του, αφού αναφέρει όλες τις υπάρχουσες θεωρίες για την προέλευση της ζωής, αναπτύσει τεκμηριωμένες προβλέψεις για την εξέλιξή της, που άπτονται αρμονικά καί της φιλοσοφίας καί της ιατρικής επιστήμης και είναι πραγματικά διαχρονική, για τον λόγο αυτό παρατίθενται αποσπάσματα της ομιλίας του :
«...Εκείνο το οποίον είναι θλιβερόν είναι, ότι δεν γίνεται τίποτε ή σχεδόν τίποτε, δια την ελάττωσιν ή πρόληψιν των νόσων, αίτινες οφείλονται εις τας δυσμενείς συνθήκας του περιβάλλοντος και όχι εις κληρονομικούς ή συγγενείς παράγοντας. Ενώ καταβάλλεται κάθε φροντίς δια το βρέφος αφ’ ότου γεννηθή δια την σωματικήν του ανάπτυξιν με παρακολούθησιν του βάρους του, με ωρισμένον διαιτολόγιον, με τα πολλαπλά προφυλακτικά εμβόλια κ.λ.π., δεν γίνεται σχεδόν τίποτε διά την ψυχικήν του διάπλασιν. Αποτέλεσμα αυτού είναι η αύξησις της παιδικής εγληματικότητος η στρατιά των τεντυμπόηδων, βραδύτερον δε των απαισίων εγκλημάτων, ως της παιδοκτονίας, πατροκτονίας, αιμομιξίας και σεξουαλικών διαστροφών. Λόγω της καταστάσεως ταύτης γενική αγωνία κατέχει την ανθρωπότητα. Πού πάμε, πού βαδίζομεν με τον σημερινόν κατήφορον του κακού. Δεν είναι μόνον ο κίνδυνος του θερμοπυρηνικού πολέμου που απειλεί με σχεδόν εξαφάνισιν του ανθρωπίνου γένους, αλλά κυρίως η ηθική κατάπτωσις του ανθρώπου. Τι πρέπει να γίνη, πως να σταματήσωμεν τον κατήφορον προς τον οποίον οδεύομεν με διαρκώς επιταχυνομένην ταχύτητα. Γίνονται μερικαί προσπάθειαι εις διεθνή κλίμακα, όπως το moral rearmament με σκοπόν τον ηθικόν επανεξοπλισμόν του ανθρώπου του Institut de la vie των Παρισίων, το οποίον έχει ως πρόγραμμα την εξέτασιν και βελτίωσιν του ανθρώπου απο απόψεως βιολογικής, ψυχικής και ηθικής. Πλήν της εις διεθνή κλίμακα κινήσεως ταύτης, τι θα ηδύνατο να πράξη ο ιατρός εις το στενόν του περιβάλλον; Προς τούτο φρονώ, ότι θα έπρεπε ο ιατρός να εμπνέεται από τα μεγάλα ηθικά παραγγέλματα του Ιπποκράτους, να καταρτίζεται κάπως ειδικώτερον διδασκόμενος από τα πρώτα έτη των σπουδών του με την φυσιολογίαν και τη ψυχολογίαν, βραδύτερον δε να ενστερνισθή την ψυχοσωματικήν σκέψιν εν τη ιατρική, θα έπρεπε μάλιστα να ιδρυθή ιδιαιτέρα έδρα ψυχικής υγιεινής, ούτως ώστε να είναι ικανός να δίδη τας καλάς του συμβουλάς, ιδιαιτέρως διά τη ψυχικήν υγείαν των παίδων. Αυτό βεβαίως θα ήτο ευκολώτερον, άν υπήρχεν ακόμη η συνήθεια του οικογενειακού ιατρού, ο οποίος εις πολλάς περιπτώσεις παρηκολούθει δύο και τρείς γενεάς της ιδίας οικογενείας και εγνώριζε λεπτομερώς την ψυχοσύνθεσιν γονέων και παιδιών.Το έργον του ιατρού θα έπρεπε να είναι συνδυασμένον με το έργον του διδασκάλου και του ιερέως. Ευτυχώς σήμερον η θρησκεία τείνει να συμβαδίση με την ιατρικήν εις την αντίληψιν περί ψυχής. Ο δυϊσμός εις την «περί σώματος και ψυχής » αντίληψιν εις την θρησκείαν τείνει να εξαλιφθή και να πλησιάση τη ενιστικήν αντίληψιν της ιατρικής περί ενότητος σώματος και ψυχής. Ιατρός, δάσκαλος και ιερεύς θα ηδύναντο να αποτελέσουν μίαν ανωτέρας αποστολής τριάδα, της οποίας ο ωραίος αγών διά την ψυχικήν διάπλασιν του ανθρώπου θα είναι πολύ ανώτερος και ωραιότερος από όλας τας προόδους της ιατρικής, ήτις επέτυχε μεν να παρατείνη την διάρκειαν της ζωής αλλά με ανθρώπους πολλάκις κατωτέρους βιολογικώς κα σωματικώς και ιδιαιτέρως ψυχικώς. Θα ηδύνατο δε τούτο να επιτευχθή επί μιας επιστημονικής βάσεως και προγραμματισμού. Τότε θα επετυγχάνετο το ιδεώδες της Πολιτείας του Πλάτωνος και της διδασκαλίας του Χριστού. Είναι τούτο όνειρον, ουτοπία; Νομίζω όχι. Ό,τι επετεύχθη και συνεχώς επιτυγχάνεται εις τον υλικόν κόσμον το οποίον, δεν θα εφαίνετο προ ολίγων ακόμη ετών ως ουτοπία, θα δύναται νομίζω να επιτευχθή και εις τον ψυχικόν κόσμον....»
Άλλο απόσπασμα :
«....Παρ’ όλας τας κολοσσιαίας προόδους της επιστήμης παραμένουν ακόμη πολλά προς μελέτην και έρευναν. Υπάρχουν προβλήματα και ερωτήματατα οποία υπερβαίνουν την ικανότητα αντιλήψεως του ανθρώπου. Είναι δε ταύτα, η ιδέα του απείρου, του χώρου και του χρόνου, η τοπική και χρονική αρχή του σύμπαντος, η αιτία και σκοπιμότης της δημιουργίας. Καμμία θεωρία δεν ερμηνεύει πώς παρήχθη από το ανόργανον το οργανικόν και πώς από αυτό το ψυχικόν και πνευματικόν. Μυστηριώδη είναι ακόμη και χρήζοντα ερεύνης τα ζητήματα της λεγομένης εξωαισθησιακής αντιλήψεως (extrasensory perception), ως η τηλεπάθεια, δηλαδή η επικοινωνία μεταξύ του πνεύματος ενός ανθρώπου με το πνεύμα ενός άλλου ευρισκομένου εις μεγάλην απόστασιν, η clairvoyance, δηλαδή η επικοινωνία ενός ανθρώπου με γεγονότα λαμβάνοντα χώραν εις μεγάλην απόστασιν, αλλά και έτερων λεγομένων υπερφυσικών φαινομένων, ως ο υπνωτισμός, η βασκανία, η κατάρα, η μαγεία και τα θρησκευτικά θεραπευτικά θαύματα.
Ίσως μελλοντικά επιτευχθή, διά συσκευών του τύπου του ηλεκτροκαρδιογράφου ή οιασδήποτε άλλης συσκευής, η σύλληψις και καταγραφή των ψυχικών λειτουργιών της ψυχικής ακτινοβολίας του ατόμου, ως και των αποτελεσμάτων αυτής επί άλλων ατόμων, οπότε θα κατωρθούτο η ερμηνεία των φαινομένων αυτών. Ίσως επιτευχθή η ανεξαρτοποίησης του φλοιού του εγκεφάλου από τον θάλαμον ούτως ώστε αι λογικαί σκέψεις αυτού να μην επηρεάζονται από συναισθήματα, παρορμήσεις και έξεις, χωρίς όμως να φθάση εις το σημείον, ώστε να καταστή ο άνθρωπος έν όν διεπόμενον αποκλειστικώς από την λογικήν. Επεχειρήθη να δοθούν διάφοροι, αλλά μη ικανοποιητικαί ερμηνείαι, ως η ύπαρξις νέου είδους ακτινοβολίας ή η θεωρία του C.G. Jung περί συγχρονισμού. Επίσης αξιοσημείωτα είναι τα εξαιρετικά, εν πολλοίς ανεξήγητα, επιτεύγματα των YOGI, οίτινες κατορθώνουν να κινούν κατά βούλησιν έναν μεμονωμένον μύν, τους λείους μύς, ως επίσης να επιβραδύνουν ή να επιταχύνουν τον ρυθμόν της καρδίας κατά βούλησιν. Περιγράφουν ωσαύτως παραδόξους σωματικάς αισθήσεις τας οποίας ονομάζουν KUNTALINI.
Χάρις εις τας μεγάλας προόδους του πολιτισμού, αίτινες επετεύχθησαν διά της επιστημονικής ερεύνης, ηυξήθησαν καταπληκτικώς αι γνώσεις του ανθρώπου και βαίνουν αυξανόμεναι με συνεχώς ταχύτερον ρυθμόν Παρ’ όλας τας προόδους πνεύμα απαισιοδοξίας επικρατεί εις μέγα μέρος του κόσμου. Κοντά εις τα μεγάλα ερωτήματα περί του σκοπού της δημιουργίας του κόσμου, της Γής και του ανθρώπου, τα οποία πολλάκις γεννούν ανήσυχον απαισιοδοξίαν, έρχεται και η εκ του κινδύνου της ατομικής βόμβας πρόσθετος απαισιοδοξία. Ευτυχώς εις την φαινομενικώς δικαιολογημένην ταύτην απαισιοδοξίαν υπάρχουν φωτεινά σημεία, δίδοντα ελπίδας διά καλυτέραν αντίληψιν περι του μελλοντος της ανθρωπότητος και προερχόμενα από την τάξιν των επιστημόνων. Ο επιστημονικός κόσμος έφθασεν εις το σημείον να αποτελεί τρόπον τινά μίαν κοινωνίαν de facto, η οποία, ελπίζομεν, προσεχώς να γίνη de jure. Η υφισταμένη συναδέλφωσις του επιστημονικού κόσμου θα ηδύνατο εν τη ενώσει του να επιβάλη την νοοτροπίαν ταύτην της συναδελφώσεως και συνεργασίας εις τους πολιτικούς. Αι διάφοροι διεθνείς οργανώσεις ιδία ο Ο.Η.Ε. και το Διεθνές Δικαστήριον της Χάγης δίδουν τοιαύτας ελπίδας. Ιδεώδες θα ήτο η ύπαρξις μιας Παγκοσμίου Κυβερνήσεως και, ει δυνατόν, με κυβερνήτας επιστήμονας. Αυτή είναι και πρέπει να είναι μία αισιόδοξος προοπτική δια το μέλλον της ανθρωπότητος: η δημιουργία Παγκοσμίου Νοοσφαίρας, όπως προβλέπει ο de Chardin!».
΄Αλλο απόσπασμα :
« Εξεθέσαμεν τα εκπληκτικά αποτελέσματα τα οποία επιτυγχάνουν σήμερον αι βιολογικαί επιστήμαι, έχοντα προοπτικήν δημιουργίας και ζώσης ακόμη ύλης, ως και κατά βούλησιν επηρεασμού της κληρονομικότητος. Πλήν όλα αυτά τα θαυμάσια και εκπληκτικά αποτελέσματα των βιολογικών επιστημών είναι σχεδόν παιδικά αθύρματα προ του μεγαλείου της δημιουργίας. Δεν ομιλώ περί του συστήματος των γαλαξιών, των διαφόρων πλανητικών συστημάτων και των αστέρων, ούτε περί του θαύματος της εξελίξεως, η οποία εκκινήσασα από το άτομον του υδρογόνου ή προ αυτού, έφθασεν εις την δημιουργίαν και του ανθρώπου ακόμη, βεβαίως με δρόμον διακοπτόμενον από μερικάς δυσσυνεχείας αλλά πάντοτε οδεύοντα προς τα εμπρός, προς κάτι ανώτερον και τελειότερον. Κατέρχομαι ακόμη κατώτερον, εις την σύνθεσιν ενός μορίου ή ατόμου ή των ηλεκτρονίων ή και αυτών ακόμη των quanta και ίσταμαι έκθαμβος και ενεός προ του μεγαλείου του οράματος. Και δεν δύναμαι με τον ανθρώπινον νούν μου να σκεφθώ άλλο τι παρά το ότι όλον αυτό το αριστούργημα εδημιουργήθη και διέπεται από κάτι ανώτερον, από μίαν ανωτέραν δύναμιν, από ένα Θεόν, δι’ό και αναφωνώ μετά του ψαλμωδού : ‘Ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας’ »
Διακρίσεις
Αντεπιστέλλον Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών «εν τή τάξει των Θετικών Επιστημών» 1960.
Πρόεδρος του Ελληνικού ερυθρού Σταυρού, παραρτήματος Θεσσαλονίκης, από το 1946 έως το 1961 & κατόπιν επίτιμος πρόεδρος.
Παράσημα
Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικα του Γεωργίου του Α΄,
Ταξιάρχης του τάγματος του Φοίνικος Γεωργίου Β΄,
Χρυσούς σταυρός του Τάγματος του Σωτήρος & λεγεώνος της Τιμής,
Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος του Σωτήρος κ.ά.
Με παράσημα τιμήθηκε επίσης από το Γαλλικό, Ισπανικό κράτος και την Μεγάλη Βρετανία. Του απονεμήθηκαν πλήθος βραβείων, μεταλλίων & διακρίσεων από Ιατρικές Εταιρείες του εξωτερικού, για το ερευνητικό και επιστημονικό έργο του επάνω στις αιμοσφαιρινοπάθειες και τις τροπικές νόσους.
Βιβλιογραφία
Αλεξανδρίδου Καρόλου, «Παλαιαί αναμνήσεις», Μακεδονικόν Ημερολόγιον, Ν.Σφενδόνη, 1954.
Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, Βιογραφικόν σημείωμα Καρόλου Δ. Αλεξανδρίδου, ομοτίμου Καθηγητού Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, 1960.
Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, Συνεδρία της 15ης Ιουνίου 1961, προεδρία Ιωαν. Τρικκαλινού, Πράξεις και Αποφάσεις της Ακαδημίας, 1961
Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, Συνεδρία της 12ης Οκτωβρίου 1961, προεδρία Ιωαν Τρικκαλινού, Πράξεις και Αποφάσεις της Ακαδημίας, 1961
Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, έκτακτος συνεδρία της 27ης Απριλίου 1963, προεδρία Ιωαν. Θεοδωρακοπούλου, ομιλία του αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας, ομοτίμου Καθηγητού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Καρόλου Αλεξανδρίδη, έχων ως θέμα : « Αι πρόοδοι και εξελίξεις της ιατρικής κατά τα τελευταία έτη. Η θέσις του ιατρού εν αυτή.Πρόβλεψις διά την μελλοντικήν πρόοδον και εξέλιξιν».1963.
Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, έκτακτος συνεδρία της 25ης Νοεμβρίου 1965, προεδρία Γ. Αθανασιάδη Νόβα, ομιλία του αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας, Καρόλου Αλεξανδρίδου, έχων ως θέμα : « 1) Η φύσις, η προέλευσις, η αρχή και η εξέλιξις της ζωής επί της Γής. 2) Η εμφάνισης του ανθρώπου και η περαιτέρω βιολογική-γενετική και πολιτιστική-κοινωνική εξέλιξίς του »,1965.
Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, Βιογραφικόν σημείωμα Καρόλου Δ. Αλεξανδρίδου, ομοτίμου Καθηγητού Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών,1966.
Αλεξανδρίδου Καρόλου, «Το χρονικόν της Ιδρύσεως της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου », Τόμος Α΄Επιστημονικής Επετηρίδος του Οδοντιατρικού Τμήματος της Ιατρικής Σχολής, 1970.
Αλεξανδρίδου Καρόλου,«ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ», τυπογραφεία Ν.Νικολαϊδη, Επιμέλεια Ντίνου Χριστιανόπουλου, 1975.
Σταύρος Κ. Πολυζωϊδης « Μισός αιώνας με τον Ιατρικό κόσμο της Θεσσαλονίκης», έκδοση του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, 1990.
Γουλής Γ., Πεντόγαλος Γ.«50 Χρόνια Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης 1942-1992», University Studio Press 1992.
Αλεξανδρίδης Αλέξ.-Κων. Δ. «Ιατρική Εταιρεία Θεσσαλονίκης 1928-2003. 75 χρόνια διαδρομή στην ιστορία της πόλης μας», επιμ. Θ. Δαρδαβέσης, Αστ. Δεληγιάννης, Ν. Ντόμπρος, Χρωματυπ Θεσσαλονίκη ΑΕ, σελ. 96-99, 2003.
Αλεξανδρίδης Αλέξ.-Κων. Δ. «63 χρόνια Ιατρικής Σχολής» επιμ. Β. Κόκκα, University Studio Press, σελ. 35-40, 2005.
Θεόδωρος Ι. Δαρδαβέσης «Η ίδρυση της Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης (Ι.Ε.Θ.) και τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της». Ιατρικά Θέματα. Εκδοση του Ιατρικού Συλλόγου θεσσαλονίκης, τεύχος 37, 2005.
Καραμήτσος Δημ. «Ο Δ. Βαλτής και η σχολή του», Ιατρικά Θέματα, Μάρτιος 2008.
Αλεξανδρίδου Καρόλου, προσωπικός υπηρεσιακός φάκελος, Αρχεία Γραμματείας Ιατρικής Σχολής Α.Π.Θ., 2008.
ΚΑΡΟΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΔΗΣ «Η ζωή και το έργο του», έκδοση της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, Εκτύπωση Μαυρογένης Α.Ε., Θεσσαλονίκη 2010.
Γραμματικός Φ.Κ. «Η ιστορία της ιατρικής Σχολής & ιδιαίτερα της Α΄ Παθολογικής Κλινικής του Α.Π.Θ. στα πρώτα 30 χρόνια της λειτουργίας της», Ιατρικά Θέματα, έκδοση του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, τεύχος 39, σελ. 7-17, 2005.
Παραπομπές
Αλεξανδρίδης, Κάρολος (1970). ««Το χρονικόν της Ιδρύσεως της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου »». Τόμος Α΄ Επιστημονικής Επετηρίδος του Οδοντιατρικού Τμήματος της Ιατρικής Σχολής.
Αλεξανδρίδης, Κάρολος (1975). Χριστιανόπουλος, Ντίνος, επιμ. Απομνημονεύματα. Τυπογραφεία Ν. Νικολαΐδη. σελ. 33, 78, 84, 159, 168, 178.
Αλεξανδρίδης, Κάρολος (2008). Προσωπικός υπηρεσιακός φάκελος. Αρχεία Γραμματείας Ιατρικής Σχολής Α.Π.Θ. σελ. .
Θ. Δαρδαβέσης, Δ. Χριστοδούλου, Α. Αλεξανδρίδης, Ε. Αλεξανδρίδου (2010). ΚΑΡΟΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΔΗΣ «Η ζωή και το έργο του». έκδοση της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη. σελ. 11, 15, 17, 28, 45, 50.
Πολυζωϊδης, Σταύρος Κ. (1990). Μισός αιώνας με τον Ιατρικό κόσμο της Θεσσαλονίκης. Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης. σελ. 22, 37, 47.
Γραμματικός, Φ.Κ. (2005). «Η ιστορία της ιατρικής Σχολής & ιδιαίτερα της Α΄ Παθολογικής Κλινικής του Α.Π.Θ. στα πρώτα 30 χρόνια της λειτουργίας της». Ιατρικά Θέματα, τεύχος 39: 7-17.
[(Academy of Athens digital library offline) «Βιογραφικόν σημείωμα Καρόλου Δ. Αλεξανδρίδου, ομότιμου Καθηγητού Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης»]. Πρακτικά της ακαδημίας Αθηνών: 1-19. 1960.
«Βιογραφικόν σημείωμα Καρόλου Δ. Αλεξανδρίδου, ομοτίμου Καθηγητού Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών». Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών. 1966.
Σφενδόνη, Ν. (1954). Μακεδονικόν Ημερολόγιον. Θεσσαλονίκη. σελ. 95.
«Συνεδρία της 15ης Ιουνίου 1961, προεδρία Ιωάννη Τρικκαλινού, Πράξεις και Αποφάσεις της Ακαδημίας». Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών: 283. 1961.
Δαρδαβέσης, Θεόδωρος Ι. (2005). «Η ίδρυση της Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης (Ι.Ε.Θ.) και τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της». Ιατρικά Θέματα, τεύχος 37 (Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης).
Καραμήτσος, Δημήτρης (2008). «Ο Δ. Βαλτής και η σχολή του». Ιατρικά Θέματα, τεύχος 49: 49.
Γουλής Γ., Πεντόγαλος (1992). 50 Χρόνια Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης 1942-1992. University Studio Press. σελ. 6, 12, 15, 57, 66.
Αλεξανδρίδης, Αλέξανδρος-Κωνσταντίνος (2003). Ιατρική Εταιρεία Θεσσαλονίκης 1928-2003. 75 χρόνια διαδρομή στην ιστορία της πόλης μας. Χρωματύπ Θεσσαλονίκη ΑΕ. σελ. 96-99.
Αλεξανδρίδης, Αλέξανδρος-Κωνσταντίνος (2005). 63 χρόνια Ιατρικής Σχολής. University Studio Press. σελ. 35-40.
«Συνεδρία της 12ης Οκτωβρίου 1961, προεδρία Ιωάννη Τρικκαλινού, Πράξεις και Αποφάσεις της Ακαδημίας». Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών. 1961.
«έκτακτος συνεδρία της 25ης Νοεμβρίου 1965, προεδρία Γ. Αθανασιάδη Νόβα, ομιλία του αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας, Καρόλου Αλεξανδρίδου, έχων ως θέμα : « 1) Η φύσις, η προέλευσις, η αρχή και η εξέλιξις της ζωής επί της Γής. 2) Η εμφάνισης του ανθρώπου και η περαιτέρω βιολογική-γενετική και πολιτιστική-κοινωνική εξέλιξίς του »». Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών. 1965.
«έκτακτος συνεδρία της 27ης Απριλίου 1963, προεδρία Ιωαν. Θεοδωρακοπούλου, ομιλία του αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας, ομοτίμου Καθηγητού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Καρόλου Αλεξανδρίδη, έχων ως θέμα : « Αι πρόοδοι και εξελίξεις της ιατρικής κατά τα τελευταία έτη.Η θέσις του ιατρού εν αυτή.Πρόβλεψις διά την μελλοντικήν πρόοδον και εξέλιξιν»». Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών. 1963.
