Ανέβηκε στο "Κρόνιον" Σερρών η θεατρική παράσταση "Καπετάν Γιακουμής", 25 Αυγούστου 1936
Φωτο αρχείου
Στις 25 Αυγούστου 1936, ανέβηκε για δεύτερη φορά στο κινηματοθέατρο "Κρόνιον" η θεατρική παράσταση του έργου «Καπετάν Γιακουμής» του Δ. Κόκκου, από έναν όμιλο ερασιτεχνών ηθοποιών. Η παράσταση αυτή είχε ως στόχο την ενίσχυση του ταμείου του γηροκομείου Σερρών, αποδεικνύοντας την αλληλεγγύη και το φιλανθρωπικό πνεύμα της τοπικής κοινωνίας.
Στο έργο συμμετείχαν οι:
Γ. Καμβουσιώρας (στον ρόλο του Καπετάν Γιακουμή), Ν. Χατζημήτσος, Ι. Κατσαρός, Χορταράς, Ν. Καφταντζής, Κιμπιρίτης, Λ. Τριανταφυλλίδης, καθώς και οι Β. Δημοπούλου, Ζ. Χαρβαλιώτου και Σταθεροπούλου. Η μουσική επένδυση της παράστασης έγινε από μια ορχήστρα που αποτελούνταν από μαθητές του Ωδείου, με τον Ι. Ζαρκιά στο πιάνο, υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Βαΐου.
Η σκηνοθεσία και η διδασκαλία του έργου πραγματοποιήθηκαν από τον Ι. Χατζηδήμο, ο οποίος ανέλαβε να καθοδηγήσει τους ερασιτέχνες ηθοποιούς στην απόδοση του έργου. Η επιτυχία της παράστασης οδήγησε στη διοργάνωση μιας δεύτερης παράστασης την επόμενη μέρα, επιβεβαιώνοντας την θερμή ανταπόκριση του κοινού.
Δημήτριος Κόκκος
Ο Δημήτριος Κόκκος γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα της Πελοποννήσου και καταγόταν από τη Νάξο. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα στην Τεργέστη ως υπάλληλος του εκεί ελληνικού προξενείου. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εργάστηκε στην Εταιρία του Λαυρίου και κατόπιν διορίστηκε γραμματέας στο υπουργείο Οικονομικών. Το 1880 δημοσίευσε την πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο Γέλωτες, ενώ είχαν προηγηθεί κάποιοι στίχοι του στο περιοδικό Μη χάνεσαι. Ακολούθησαν κι άλλες συλλογές, όλες με βασικά χαρακτηριστικά την εύθυμη, ανάλαφρη διάθεση και την απλότητα του ύφους, που εντάσσουν τον Κόκκο στη γενιά του 1880. Τα θέματά του ποικίλουν, άλλοτε ερωτικά ή ελεγειακά και άλλοτε πατριωτικά και σατιρικά. Το ποιητικό έργο του βρίσκεται συγκεντρωμένο στη συλλογή Ποιήσεις του 1889, αφιερωμένη στο Χαρίλαο Τρικούπη, του οποίου ο ποιητής υπήρξε πολιτικός υποστηρικτής και γραμματέας. Στη σατιρική γραφή στράφηκε πολύ σύντομα, ως αρθρογράφος στο Ρωμηό του Γεωργίου Σουρή. Ο Κόκκος υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές του κωμειδυλλίου στη νεοελληνική σκηνή μαζί με το Δημήτριο Κορομηλά. Το ενδιαφέρον του για το θέατρο είχε ξεκινήσει από τη νεανική του ηλικία, όταν έγραφε κείμενα και στίχους αλλά και έλαβε μέρος σε ερασιτεχνικές παραστάσεις. Η πρώτη του συμβολή στην καθιέρωση του κωμειδυλλίου πραγματοποιήθηκε με τη συγγραφή των στίχων για το έργο του Δημητρίου Κορομηλά Η τύχη της Μαρούλας. Ακολούθησαν τα έργα Ο Μπαρμπα Λινάρδος, Η λύρα του γερω Νικόλα και Ο καπετάν Γιακουμής, που γνώρισαν μεγάλη σκηνική επιτυχία και κατέστησαν το Δημήτριο Κόκκο δημοφιλή στο ευρύ κοινό. Με το έργο Καπετάν Γιακουμής πέρασε από την απλή ηθογραφία σε μια πιο προχωρημένη μορφή κωμειδυλλίου, εμπλουτισμένη με στοιχεία πολιτικής σάτιρας. Ο Κόκκος δεν πρόλαβε να δει το τελευταίο έργο του στη σκηνή. Η αιχμηρότητα της σάτιράς του θεωρήθηκε ως μια πιθανή αιτία της δολοφονίας του το 1891. Μεγάλη επιτυχία γνώρισαν επίσης τα τραγούδια των κωμειδυλλίων του, σε στίχους και μουσική του ίδιου. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν τα άπαντά του με τον τίτλο Οι μαργαρίται (1891). 1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Δημήτριου Κόκκου βλ. Κατσούρος Αντ. Φλ., «Κόκκος Δημήτριος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας8. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Μερακλής Μ.Γ., «Δημήτριος Κόκκος», Η ελληνική ποίηση· Ρομαντικοί – Εποχή του Παλαμά – Μεταπαλαμικοί· Ανθολογία – Γραμματολογία, σ.424-426. Αθήνα, Σοκόλης, 1977 και Σπάθης Δημ., «Κόκκος Δημήτριος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985.
