Προβλήθηκαν στον κινηματογράφο "Ρεξ" οι ταινίες "La Bête Humaine" και "The White Angel", 9 Σεπτεμβρίου 1940

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1940, στον θερινό κινηματογράφο "Ρεξ", προβλήθηκε η ταινία "La Bête Humaine" (Το ανθρώπινον κτήνος). Ως δεύτερη ταινία, "The White Angel" (Λευκός άγγελος της Κριμαίας).

Το Ανθρώπινο Τέρας είναι ένα μυθιστόρημα του Émile Zola που εκδόθηκε το 1890, δέκατος έβδομος τόμος της σειράς Les Rougon-Macquart. Είναι το αποτέλεσμα της συγχώνευσης ενός μυθιστορήματος για τη δικαιοσύνη και ενός μυθιστορήματος για τον κόσμο των σιδηροδρόμων, κάτι που δεν ήταν στην αρχική πρόθεση του συγγραφέα.

Το ανθρώπινο κτήνος (γαλλικά: La bête Humaine) είναι Γαλλική δραματική ταινία του 1938 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ζαν Ρενουάρ και αποτελεί την κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Εμίλ Ζολά που εκδόθηκε το 1890. Πρωταγωνιστούν οι Ζαν Γκαμπέν και Σιμόν Σιμόν.

Το "ανθρώπινο κτήνος" τοποθετείται εν μέρει σε ένα τρένο που μπορεί να θεωρηθεί ως ένας από τους κύριους χαρακτήρες της ταινίας. Αν και γενικά αναφέρεται ως ρομαντικό δράμα, μερικές φορές θεωρείται πρόδρομος του φιλμ νουάρ.

Πλοκή

Ο Ζακ Λαντιέ είναι μηχανικός σιδηροδρόμων, θύμα δολοφονικών παρορμήσεων που τον αναγκάζουν να ζήσει μια πολύ μοναχική ζωή. Είναι ευτυχισμένος μόνο στη συντροφιά της "Λιζόν" του, την ατμομηχανή που κινείται στη γραμμή Παρίσι - Χάβρη.

Κατά τύχη βρίσκεται κοντά στον τόπο ενός εγκλήματος, όπου συναντά τον Ρουμπώ, τον αναπληρωτή σταθμάρχη του σταθμού της Χάβρης, και τη νεαρή και όμορφη σύζυγό του, Σεβερίν. Όταν ρωτήθηκε, κάτω από τη γοητεία της γυναίκας, αρνείται ότι είδε τους δύο, αθωώνοντάς τους τελείως σε σημείο που οι κατηγορίες στη συνέχεια να πέσουν σε άλλον άνδρα με προηγούμενο ποινικό παρελθόν.

Ο Λαντιέ ερωτεύεται παράφορα τη Σεβερίν, η οποία τώρα βιώνει μια συγκρουσιακή σχέση με τον άντρα της. Στην πραγματικότητα, είχε ανακαλύψει ότι η πολύ νεαρή σύζυγός του ήταν ερωμένη του ισχυρού και ηλικιωμένου Γκρανμορέν, τον οποία αποφάσισε να σκοτώσει, αυταπατώντας τον εαυτό του ότι θα μπορούσε έτσι να έχει τη γυναίκα του αποκλειστικά για τον εαυτό του. Η Σεβερίν γίνεται ερωμένη του Λαντιέ και του προτείνει να σκοτώσει τον δυσκίνητο πλέον σύζυγό της. Ο Λαντιέ δεν θέλει και η σχέση των δύο φαίνεται να φτάνει στο τέλος της. Σε έναν χορό, η Σεβερίν φλερτάρει με έναν νεαρό άνδρα, κάνοντας τον Λαντιέ να ζηλέψει και να κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν. Φτάνοντας στο σπίτι, ανανεώνει τις εγκληματικές της προθέσεις προς τον άντρα της, αλλά εκείνος, θύμα ψυχωτικής κρίσης, τη σκοτώνει.

Μετά από μια άγρυπνη νύχτα, ο Λαντιέ, καθισμένος για άλλη μια φορά στην ατμομηχανή, λέει πρώτα στον συναδελφο του Πεσκέ τι συνέβη, δίνοντάς του μια λογική αίσθηση, αλλά λίγο αργότερα, απελπισμένος, πέφτει από το τρένο που κινείται και αυτοκτονεί.

Διανομή ρόλων

Ζαν Γκαμπέν - Ζακ Λαντιέ

Σιμόν Σιμόν - Σεβερίν Ρουμπώ

Φερνάντ Λεντού - Ρουμπώ, αναπληρωτής σταθμάρχης

Μπλανς Μπρουνόι - Φλορ

Ζεράρ Λαντρί - Λε Φιλς Νταβερνί

Τζένι Έλια - Φιλομέν Σαβανό

Κολέτ Ρετζίς - Βικτορί Πεσκέ

Παραγωγή

Ο Ζαν Γκαμπέν ήθελε να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία για τις ατμομηχανές και έγραψε ένα σενάριο με τίτλο Train d'Enfer, το οποίο αρχικά επρόκειτο να σκηνοθετηθεί από τον Ζαν Γκρεμιγιόν. Δυσαρεστημένος με το σενάριο, ο Γκρεμιγιόν πρότεινε μια προσαρμογή του "ανθρώπινου κτήνους" του Ζολά.

Μετά την επιτυχία του πρωταγωνιστώντας στη Μεγάλη Χίμαιρα του Ρενουάρ (1937), ο Γκαμπέν προτίμησε να συνεργαστεί ξανά με τον Ρενουάρ και τον προσέλαβε αντί του Γκρεμιγιόν. Ο Ρενουάρ έγραψε τελικά το σενάριο σε διάστημα οκτώ έως δεκαπέντε ημερών.  Ο Ρενουάρ ανέφερε ότι του πήρε δώδεκα μέρες στην εισαγωγή της ταινίας. Μετά την ολοκλήρωσή του, ο Ρενουάρ διάβασε το σενάριο στον παραγωγό του Γκαμπέν, Ρόμπερ Χακίμ , ο οποίος ζήτησε ασήμαντες τροποποιήσεις. Ο Ρενουάρ εξομολογήθηκε ότι την εποχή που έγραφε το σενάριο, δεν είχε διαβάσει το μυθιστόρημα του Ζολά για περισσότερα από 25 χρόνια: 'Όσο γύριζα, συνέχιζα να τροποποιώ το σενάριο, φέρνοντάς το πιο κοντά στον Ζόλα. Οι διάλογοι που έδωσα στη Σιμόν Σιμόν είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου αντιγραμμένο από το κείμενο του Ζολά. Επειδή δούλευα με κορυφαία ταχύτητα, ξαναδιάβαζα μερικές σελίδες του Ζολά κάθε βράδυ, για να βεβαιωθώ ότι δεν παραβλέπω τίποτα.

Κινηματογράφιση

Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στις 12 Αυγούστου 1938, με εξωτερικούς χώρους στο Gare Saint-Lazare και στη Χάβρη. Λόγω περιορισμών στο χρόνο εκτέλεσης, ο Ρενουάρ έπρεπε να παραλείψει αρκετά περίφημα περιστατικά από το μυθιστόρημα.

Κριτικές

Η ταινία απέσπασε θετικές κριτικές. Ο Φρανσουά Τρυφώ έγραψε:

«Ο Ζαν Ρενουάρ δεν κινηματογραφεί ιδέες αλλά άντρες και γυναίκες που έχουν ιδέες και αυτές οι ιδέες, όσο μπαρόκ ή απατηλές κι αν είναι, δεν μας καλεί ούτε να τις υιοθετήσουμε ούτε να τις απορρίψουμε, αλλά απλώς να τις σεβαστούμε».

«Το ανθρώπινο κτήνος είναι το δράμα μιας αγάπης που ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελέγξει, μιας δύναμης που τον καίει, τον κατακλύζει, τον καταδικάζει σε θάνατο. Για τον Ζολά όπως και για τον Ρενουάρ αυτή η δύναμη αντιπροσωπεύεται από την ατμομηχανή, τη Λιζόν. Ο Ζακ Λαντιέ αγαπά την ατμομηχανή του σαν γυναίκα».

— Ζαν Κολέτ, Télérama, 1968

Ο κριτικός Γιώργος Ξανθάκης από το filmy.gr έδωσε στην ταινία 4 από 5 αστέρια του λέγοντας χαρακτηριστικά:

«Η ταινία παραμένει αξέχαστη για την ομορφιά και τη δύναμη των εικόνων, ειδικά για το ρυθμικό μοντάζ της αρχικής και της τελικής σεκάνς και για τις άριστες ερμηνείες των Ζαν Γκαμπέν και Σιμόν Σιμόν... Το «Ανθρώπινο Κτήνος» δεν είναι απλώς μια πολιτική ταινία για την ταξική πάλη, αλλά και μια ζοφερή μελέτη για το αισθησιακό πάθος και το βάρος της μοίρας».

"The White Angel" είναι μια αμερικανική ιστορική δραματική ταινία του 1936 σε σκηνοθεσία Γουίλιαμ Ντίτερλ και με πρωταγωνιστές τους Κέι Φράνσις, Ίαν Χάντερ και Ντόναλντ Γουντς. Η ταινία απεικονίζει την πρωτοποριακή δουλειά της Florence Nightingale στη νοσηλευτική κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου. Η παραγωγή και η διανομή του έγινε από το στούντιο του Χόλιγουντ Warner Brothers.

Οικόπεδο

Στη βικτωριανή Αγγλία, η Florence Nightingale (Kay Francis) αποφασίζει να γίνει νοσοκόμα, μπερδεύοντας την οικογένεια της ανώτερης τάξης (καθώς η νοσηλευτική θεωρούνταν ανυπόληπτο επάγγελμα εκείνη την εποχή). Ταξιδεύει στη Γερμανία στη μοναδική σχολή νοσηλευτικής. Η εκπαίδευση είναι επίπονη, αλλά αντέχει και αποφοιτά. Όταν όμως επιστρέφει σπίτι, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να την απασχολήσει.

Όταν ξεσπά ο Κριμαϊκός Πόλεμος, έχει επιτέλους την ευκαιρία της. Με τη βοήθεια σημαντικών φίλων και καταδικαστικών ρεπορτάζ εφημερίδων για τις άθλιες συνθήκες στην Κριμαία από τον Fuller (Ian Hunter), έναν ρεπόρτερ των Times, της επιτρέπεται να στρατολογήσει μερικές νοσοκόμες και να τις οδηγήσει στο Scutari στην Τουρκία για να περιθάλψουν τους τραυματίες.

Εκεί, όμως, έρχεται σφοδρή αντίθετη από τον γιατρό Χαντ (Ντόναλντ Κρισπ), ο οποίος είναι υπεύθυνος του νοσοκομείου. Παραμένει απτόητη και σύντομα κερδίζει την αγάπη των ασθενών της. Κάθε βράδυ, περνάει χιλιόμετρα από τους θαλάμους, κουβαλώντας μια λάμπα, ώστε να μπορεί να ικανοποιήσει τον εαυτό της ότι οι ασθενείς της έχουν όλα όσα χρειάζονται. Οι άοκνες προσπάθειές της μειώνουν σημαντικά το ποσοστό θνησιμότητας. Η φήμη της διαδίδεται από τις εφημερίδες και ο Henry Wadsworth Longfellow γράφει ένα ποίημα προς τιμήν της.

Όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία, πηγαίνει στο μέτωπο για να παρακολουθήσει τους τραυματίες πιο γρήγορα. Αφήνει την αδελφή Colomba (Eily Malyon) υπεύθυνη στο Scutari. Για άλλη μια φορά, η Nightingale αντιμετωπίζει επίσημη αντίθεση στις προσπάθειές της, υποκινούμενες από τον Dr. Hunt. Ωστόσο, κερδίζει την υποστήριξη του Λόρδου Ράγκλαν (Χάλιγουελ Χομπς), του Βρετανού αρχιστράτηγου, και σύντομα εργάζεται σκληρά. Όταν πέφτει με χολέρα, την παρακολουθεί ο Tommy (Billy Mauch), ένα αγόρι ντράμερ που η ίδια θήλασε πίσω από το χείλος του θανάτου.

Ενώ έχει αναρρώσει μόνο μερικώς, εκπλήσσεται όταν εμφανίζεται η αδελφή Κολόμπα. Η μοναχή την ενημερώνει ότι ο Δρ Χαντ την αντικατέστησε με την Έλα Στίβενς, μια φιλήσυχη κοινωνικά Νάιτινγκεϊλ την οποία είχε ήδη απορρίψει ως νοσοκόμα. Κάτω από την χαλαρή και αδιάφορη ηγεσία του Stephens, οι συνθήκες είχαν επιδεινωθεί πολύ. Ο Nightingale επιστρέφει στο Scutari και τακτοποιεί τα πράγματα.

Μετά το τέλος του πολέμου, επιστρέφει στην Αγγλία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ακόμη και ο Δρ Χαντ έχει αναθεωρήσει τη γνώμη του για το έργο της, αλλά ο ανώτερός του, υφυπουργός Πολέμου Bullock (Montagu Love), παραμένει σταθερός στην αντίθεσή του. Ο Μπούλοκ προσπαθεί να στρέψει τη Βασίλισσα Βικτώρια εναντίον του Νάιτινγκεϊλ, αλλά η μονάρχης δείχνει την έγκρισή της παρουσιάζοντας στον Νάιτινγκεϊλ μια καρφίτσα.

Εκμαγείο

Η Kay Francis ως Florence Nightingale

Ο Ίαν Χάντερ ως Φούλερ

Ντόναλντ Γουντς ως Τσαρλς Κούπερ

Ο Nigel Bruce ως Doctor West

Ο Ντόναλντ Κρισπ ως Γιατρός Χαντ

Ο Henry O'Neill ως Doctor Scott, ένθερμος υποστηρικτής του Nightingale

Ο Billy Mauch ως Tommy

Τσαρλς Κρόκερ-Κινγκ ως κύριος Νάιτινγκεϊλ

Η Phoebe Foster ως Elizabeth Herbert

George Curzon ως Sidney Herbert

Η Τζόρτζια Κέιν ως κυρία Νάιτινγκεϊλ

Ara Gerald ως Ella Stephens

Ο Χάλιγουελ Χομπς ως Λόρδος Ράγκλαν

Η Eily Malyon ως αδελφή Colomba

Montagu Love ως Bullock

Ο Ferdinand Munier ως Alexis Soyer, ένας μάγειρας που ακολουθεί τον Nightingale στο Scutari

Lillian Kemble-Cooper ως Parthenope "Parthe" Nightingale (ως Lillian Cooper)

Egon Brecher ως πάστορας Fliedner

Tempe Pigott ως κυρία Waters

Η Μπάρμπαρα Λέοναρντ ως Μίνα

Ο Frank Conroy ως κύριος Le Froy

Η Άλμα Λόιντ ως νοσοκόμα

J. Gunnis Davis ως Γραμματέας

Gardner James ως ασθενής

Ρεσεψιόν

Σύμφωνα με τα αρχεία της Warner Bros, η ταινία κέρδισε $886.000 στις ΗΠΑ και τον Καναδά και $530.000 αλλού.

Γράφοντας για το The Spectator το 1936, ο Graham Greene έδωσε στην ταινία μια κακή κριτική, επαινώντας την υποκριτική του Francis, αλλά καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι «ηττήθηκε από τους σεναριογράφους». Ο Γκριν επισημαίνει συγκεκριμένα τη σκηνή του νεκροταφείου την οποία περιγράφει ως «τρομερή ακολουθία»