Συμμορία κομιτατζήδων έκαψε το Ελληνικό χωριό Ράκοβον στο Μελένικο, 10 Οκτωβρίου 1907
Εφημερίδα Εμπρος, Φύλλο: 11/10/1907, Σελίδα: 1
Στις 10 Οκτωβρίου 1907, κομιτατζήδων έκαψε το Ελληνικό χωριό Ράκοβον στο Μελένικο. Ενω παράλληλα τμήμα κομιτατζήδων έφτασε στον υδρόμυλο του Β. Γκέκα στο Μελένικο και κατέστρεψε το ρεύμα του νερού, πλήττοντας τη λειτουργία του μύλου. Οι κομιτατζήδες, γνωστοί για τις επιθετικές τους ενέργειες και τον εκβιασμό εναντίον ελληνικών συμφερόντων, απείλησαν τόσο τον Γκέκα όσο και άλλους δύο ιδιοκτήτες μύλων της περιοχής, τον Σταμούλη και τον Νούσκα, ζητώντας τους λύτρα. Τους προειδοποίησαν πως αν δεν πλήρωναν, θα τους σκότωναν.
Η εφημερίδα Εμπρος έγραψε:
Καθώς η Ελληνική Κυβέρνηση ανοικοδομεί τώρα τα ερείπια του Ρακόβου, το οποίο έκαψαν οι κομιτατζήδες, ας συλλέξει τους λυγμούς των αθώων γυναικόπαιδων που σφαγιάστηκαν, ώστε να εμπνευστεί στις διαπραγματεύσεις της. Ας φροντίσει για τις χήρες και τα ορφανά των θυμάτων του Μελενίκου. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν θα τη σώσει από την ευθύνη της απέναντι στο Έθνος, απέναντι στην κοινή συνείδηση, απέναντι στην δικαιολογημένη και δίκαιη αγανάκτηση για την τρομερή εγκατάλειψη των ελληνικών πληθυσμών στα χέρια των Βουλγάρων. Μήπως οι εκατό Βούλγαροι συμμορίτες σκότωσαν τους Έλληνες του Ρακόβου και του Μελενίκου; Μήπως οι κομιτατζήδες έκαψαν τις 120 σπίτια του ακμάζοντος ελληνικού χωριού; Αν ψάχνετε τους υπεύθυνους για αυτές τις πράξεις, δεν χρειάζεται να πάτε στη Μακεδονία. Θα τους βρείτε στην Αθήνα, όπου απολαμβάνουν τα αποτελέσματα των πράξεών τους, τρίβοντας με χαρά τα χέρια τους για την γρήγορη και ανέλπιστη επιτυχία της σκοτεινής τους πολιτικής. Όταν ο Ελληνισμός της Μακεδονίας πέθαινε από το βουλγαρικό μαχαίρι, κανένας από αυτούς δεν αντιδρούσε. Όταν λίγοι έντιμοι άνδρες προσπάθησαν να υποστηρίξουν την τοπική άμυνα, τότε μόνο κινητοποιήθηκαν, όχι για να τους ενισχύσουν, αλλά για να ματαιώσουν την ενθάρρυνση που θα έσωζε τους σφαγμένους. Και το πέτυχαν, καταστρέφοντας την άμυνα ολοκληρωτικά. Το κατάφεραν συσσωρεύοντας νέες θυσίες και θύματα. Και το πραγματοποίησαν εις βάρος του Ελληνισμού. Ό,τι κατακτήθηκε με υπεράνθρωπους αγώνες και θυσίες, ό,τι επιτεύχθηκε με το αίμα του Μελά, του Φούφα, του Λυμπερόπουλου και τόσων άλλων ηρώων, τώρα βρίσκεται σε ερείπια. Οι ελληνικές κοινότητες διασκορπίζονται στη διάσπαση. Και οι πρόκριτοι πέφτουν ο ένας μετά τον άλλον. Μετά τη Νεγκοβάνη, έρχεται το Μελίγκιζ. Και το Μελένικο μετρά νέους μάρτυρες. Και το Ράκοβο, ο μεγαλύτερος προμαχώνας του Ελληνισμού, καίγεται. Ποια άλλα πιο συγκεκριμένα και απτά παραδείγματα θέλετε για αυτήν την καταστροφή; Ολόκληρη η Μακεδονία στενάζει κάτω από το βάρος των Βουλγάρων. Και δεν ακούγεται καμία φωνή διαμαρτυρίας από εδώ και δεν γίνεται καμία προσπάθεια για τη σωτηρία αυτών που κινδυνεύουν. Αν κάποιος θέλει να είναι ειλικρινής, πρέπει να παραδεχτεί ότι οι πραγματικά υπεύθυνοι για αυτή την κατάσταση εξαντλούν κάθε ζήλο και χρησιμοποιούν τα πιο θλιβερά μέσα, ώστε να μην φτάσουν οι κραυγές και οι οδυρμοί των θυμάτων στα αυτιά του ελληνικού λαού. Σε αυτό συνίσταται όλη τους η δράση. Αλλά αν πρόκειται να χαθεί η Μακεδονία εξαιτίας τους, τότε είναι προτιμότερο το Έθνος να ξεσηκωθεί σαν ένας άνθρωπος και να τους παραδώσει στη λιθοβολία και το γενικό ανάθεμα.
ὡς ἀνοικοδομήσῃ τώρα ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνησις τὰ ἐρείπια τοῦ Ρακόβου, τὸ ὁποῖον ἐνέπρησαν οἱ κομιτατζή δες, ἂς περισυλλέξῃ τοὺς λυγμούς τῶν σφαγέντων αθώων γυναικοπαίδων διὰ νὰ ἐμπνευσθῇ εἰς τὰς διακοινώσεις της, ἂς μεριμνήσῃ διὰ τὰς χήρας καὶ καὶ τὰ ὀρφανὰ τῶν θυμάτων του Με- λενίκου. Τίποτε ὅμως ἐξ ὅλων αὐτῶν δὲν θὰ σώσῃ τὴν εὐθύνην της ἀπέναντι τοῦ. Ἔθνους, ἀπέναντι τῆς κοινῆς συνειδήσεως, ἀπέναντι τῆς εὐλόγου καὶ δικαίας ἀγανακτήσεως διὰ τὴν ἀπο- τρόπαιον ἐγκατάλειψιν τῶν Ἑλληνι κῶν πληθυσμῶν εἰς τὰς χεῖρας τῶν Βουλγάρων. Μήπως ἔσφαξε τοὺς Ἕλ- ληνας τοῦ Ρακόβου καὶ τοῦ Μελενί κου ἡ ἑκατονταμελής Βουλγαρική συμμορία; Μήπως ἐνέπρησαν οἱ κου μιτατζήδες τὰς 120 οἰκίας τοῦ ἀκμαι- οτάτου τὸ αἴσθημα καὶ τὴν ἐθνικὴν συνείδησιν Ἑλληνικοῦ χωρίου ; Ἐὰν θέλετε τοὺς ἥρωας ὅλων τούτων τῶν πράξεων δὲν εἶνε ἀνάγκη νὰ μεταβῆτε εἰς τὴν Μακεδονίαν. Θὰ τοὺς εὕρετε ἐν ᾿Αθήναις, ἀπολαμβάνόντας εὐχαρίστως τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς ἐργασίας των καὶ τρίβοντας ἐκ χαρᾶς τὰς χεῖρας διὰ τὴν τόσον ταχεῖαν καὶ ἀνέλπιστον ἐν πιτυχίαν τῆς καταχθονίου πολιτικῆς των. Ὅταν ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Μα- κεδονίας ἔπιπτε θῦμα τοῦ βουλγαρικοῦ ἐγχειριδίου, οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἐξανί- στατο. Ὅταν δὲ ὀλίγοι ἔντιμοι ἄνδρες εὑρέθησαν σύμφωνοι νὰ ὑποβοηθήσωσι τὴν ἐπιτόπιον ἄμυναν τότε μόνον σύνε· κινήθησαν καὶ πάλιν οὐχὶ ὅπως ἐνι σχύσουν αὐτοὺς, ἀλλ᾽ ἵνα ματαιώσουν
τὴν σωτήριον ἐνθάρρυνσιν τῶν σφαζομένων.
Καὶ τὸ ἐπέτυχον ἤδη παραλύσαντες τὴν ἄμυναν ἐντελῶς. Καὶ τὸ κατώρ- θωσαν ἐπισωρεύσαντες νέας ἑκατόμβας θυμάτων. Καὶ τὸ ἐπραγματοποίησαν εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Πᾶν ὅ,τι ἀ-νεκτήθη δι᾽ ὑπερανθρώπων ἀγώνων καὶ θυσιῶν, πᾶν ὅ,τι ἐπετεύχθη μὲ τὸ αἷμα τοῦ Μελᾶ καὶ τοῦ Φούφα καὶ
τοῦ Λυμπεροπούλου καὶ τόσων ἄλλων ἡρώων κατάκειται τώρα εἰς ἐρείπια. Αἱ ἑλληνικαὶ κοινότητες μεθίστανται εἰς τὸ σχίσμα. Καὶ οἱ πρόκριτοι πίπτουν ὁ εἷς μετὰ τὸν ἄλλον. Καὶ τὴν Νεγκοβάνην διαδέ
χεταὶ τὸ Μελίγκιζ. Καὶ τὸ Μελένικον ἀριθμεῖ νέους μάρτυρας. Καὶ τὸ Ράκοβον ὁ μεγαλείτερος προμαχὼν τοῦ Ἑλληνισμοῦ καίεται. Ποῖα ἄλλα πε- ρισσότερον συγκεκριμένα καὶ ἀπτὰ πα-ραδείγματα θέλετε τῆς καταστροφῆς ταύτης ; Ολόκληρος ἡ Μακεδονία στενάζει ὑπὸ τὸ πέλμα τῶν Βουλγά ρων. Καὶ δὲν ἀκούεται καμμία φωνή διαμαρτυρίας ἐντεῦθεν καὶ δὲν κατα- βάλλεται καμμία προσπάθεια πρὸς δι-ᾄσωσιν τῶν κινδυνευόντων. Διὰ νὰ εἶ- νέ τις μάλιστα εἰλικρινὴς, ὀφείλει νὰ ὁμολογήσῃ ὅτι οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι διὰ τὴν κατάστασιν ἐξαντλοῦν πάντα ζῆλον καὶ θέτουν εἰς ἐφαρμογὴν τὰ ἐλεεινότε
ρα μέσα, ὅπως μὴ περιέλθουν οἱ θρῆνοι κὰὶ αἱ οἰμωγαὶ τῶν θυμάτων μέχρι τῶν ὅτων τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Εἰς ποῦτο συνίσταται ὅλη ἡ δρᾶσίς των. Ἐὰν᾿ ὅμως πρόκηται χάριν αὐτῶν νὰ χαθῇ ἡ Μακεδονία, εἶνε προτιμότερον νὰ ἐξεγερθῇ τὸ "Εθνος ὡς εἰς ἄνθρωπος καὶ νὰ τοὺς παραδώσῃ εἰς τὸν λιθοво-λισμὸν καὶ τὸ γενικὸν ἀνάθεμα.
