Ο θίασος του Δ. Ζαφειρίου ανέβασε στις Σέρρες την οπερέτα «Η Δαιμονισμένη». 21 Οκτωβρίου 1926
Στις 21 Οκτωβρίου 1926, ο θίασος του Δ. Ζαφειρίου ανέβασε την οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, με τίτλο «Η Δαιμονισμένη». Η παράσταση αυτή ανήκει στο έργο του Σακελλαρίδη, ενός από τους πιο γνωστούς Έλληνες συνθέτες οπερετών, ο οποίος έγραψε πολλές δημοφιλείς οπερέτες εκείνης της εποχής, συνδυάζοντας κωμικά στοιχεία με ρομαντική μουσική και ελληνικό χρώμα.
Η διασκεδαστική οπερέτα του πρωτεργάτη του είδους Θεόφραστου Σακελλαρίδη, Η Διαμονισμένη (1919), παρουσιάζεται σχεδόν έναν αιώνα μετά τη συγγραφή της, την Κυριακή 1 Μαρτίου στο Φουαγέ του Θεάτρου Ολύμπια, σε συναυλιακή μορφή. Ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης συνέθεσε τη Δαιμονισμένη σε δικό του λιμπρέτο, ένα χρόνο μετά την τεράστια επιτυχία του Βαφτιστικού. Η οπερέτα εξιστορεί τις περιπέτειες ενός προικοθήρα γόη και τα ευφάνταστα εμπόδια που βάζει η «δαιμονισμένη» από την εγκατάλειψή της φιλενάδα του Λούλα, για να εμποδίσει το γάμο συμφέροντος που εκείνος ετοιμάζει.
Η Δαιμονισμένη ανήκει στην ιδιαίτερα γόνιμη δημιουργική περίοδο του συνθέτη: διαδέχεται τη μεγάλη επιτυχία του Βαφτιστικού (1918) και προηγείται εκείνης του Αρλεκίνου (1919) και του Θέλω να δω τον Πάπα! (1920). Γραμμένη σε λιμπρέτο του ίδιου του συνθέτη (διασκευή από γαλλική φάρσα, ενδεχομένως του Alexandre Bisson), είναι μία από τις πιο διασκεδαστικές του συνθέτη, καθώς έχει ως σημείο εκκίνησης της υπόθεσης έναν από τους πιο ενδιαφέροντες γυναικείους χαρακτήρες του. Η θεατρίνα Λούλα όχι μόνο καταφέρνει να γοητεύσει όλα τα αρσενικά του έργου, αλλά επιτυγχάνει κάτι που λίγες συνάδελφοί της στο ρεπερτόριο του ελαφρού μουσικού θεάτρου κατάφεραν: να αποτρέψει έναν αστικό γάμο συμφέροντος και να κρατήσει για τον εαυτό της τον άνδρα που αγαπά.
Ως προς την αισθητική της, η Δαιμονισμένη ακολουθεί τη λογική της βιενέζικης οπερέτας, που αποτελεί το κύριο μορφολογικό πρότυπο του Σακελλαρίδη μέχρι το 1923, διανθισμένο με ορισμένες διασκεδαστικές παραφράσεις του ύφους συνθετών όπως ο Βέρντι ή ο Πουτσίνι. Το βαλς, η μαζούρκα, η πόλκα, τα couplets της παραδοσιακής οπερετικής μορφολογίας, συνδυάζονται με τα εξαιρετικά, από την άποψη της μουσικής δραματουργίας, ensemble του Σακελλαρίδη.
