Προβολές στους κινηματογράφους των Σερρών, 24 Οκτωβρίου 1935
Σκηνή από το "La canzone del sole"
Στις 24 Οκτωβρίου 1935, στα Σέρρας, οι κινηματογράφοι "Κρόνιον" και "Πάνθεον" πρόβαλλαν δύο σημαντικές ταινίες της εποχής.
Στο "Κρόνιον" η ταινία "Riptide" (Όταν η γυναίκα αγαπά) και στο "Πάνθεον" προβλήθηκε η ταινία "La canzone del sole" (Το τραγούδι του ήλιου).
Η ταινία Riptide είναι ένα αμερικανικό ρομαντικό δράμα του 1934, από την εποχή πριν την επιβολή του κώδικα παραγωγής, με πρωταγωνιστές τους Norma Shearer, Robert Montgomery και Herbert Marshall. Το σενάριο και τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Edmund Goulding, και κυκλοφόρησε από τη Metro-Goldwyn-Mayer.
Η ταινία κυκλοφόρησε λίγους μήνες πριν την επιβολή του Κώδικα Παραγωγής. Μια ιδιαίτερη εμφάνιση στην ταινία έκανε η Mrs. Patrick Campbell, μια διάσημη θεατρική ηθοποιός, γνωστή για τη φιλία και την αλληλογραφία της με τον θεατρικό συγγραφέα George Bernard Shaw και τη δημιουργία του ρόλου της Eliza Doolittle στο έργο του Shaw, Pygmalion.
Υπόθεση
Σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου Ritz, ο Λόρδος Rexford (Herbert Marshall) παλεύει με μια παράξενη στολή εντόμου που του έδωσε η οικοδέσποινα του για έναν χορό στο Long Island. Πηγαίνει να παραλάβει την Mary (Norma Shearer), η οποία είναι επίσης δυσαρεστημένη με την εμφάνισή της, η οποία δεν καλύπτει πολλά εκτός από το πρόσωπό της. Αποφασίζουν να αποφύγουν το πάρτι και να συναντηθούν στο σπίτι του. Η έλξη μεταξύ τους είναι άμεση και σύντομα φιλιούνται. Το φιλί μετατρέπεται σε αποχαιρετισμό, καθώς εκείνος ετοιμάζεται να φύγει για την Ευρώπη, κάποια στιγμή αργότερα. Η Mary του λέει πως το «όμορφο τους ξέσπασμα» ήταν «τέλειο», κάτι που θα θυμάται σε όλη της τη ζωή. Ο Rexford της κάνει πρόταση γάμου, εκείνη αρνείται, φιλιούνται και χωρίζουν. Το πλοίο αναχωρεί, και εκείνη ετοιμάζεται να γράψει ένα μήνυμα. Εκείνος εμφανίζεται ξαφνικά πίσω της, έχοντας αφήσει τα πάντα πίσω του. Είναι αποφασισμένος να την παντρευτεί, παρά το γεγονός ότι εκείνη τον έχει ενημερώσει για το παρελθόν της. Ο Rexford δηλώνει ότι όλα είναι συγχωρεμένα.
Πέντε χρόνια αργότερα, ο Rexford πρέπει να αφήσει την Mary στην Αγγλία, ενώ ταξιδεύει για δουλειές στην Αμερική. Η «ατίθαση» θεία του, Hetty (Mrs. Patrick Campbell), συμπαθεί αμέσως την Mary, δηλώνοντας ότι η Mary έχει «ζωντάνια», όπως και εκείνη στα νιάτα της. Η θεία της την προσκαλεί να την ακολουθήσει στις Κάννες για «ήλιο και γέλιο». Εκεί, η Mary συναντά έναν παλιό γνωστό από τη Νέα Υόρκη, τον Tommie (Robert Montgomery), έναν γοητευτικό, μεθυσμένο playboy. Υπό την επήρεια πολλών μπουκαλιών σαμπάνιας, ο Tommie τρελαίνεται από πάθος για την Mary, και καθώς την ακολουθεί εμμονικά, πέφτει από ένα μπαλκόνι του ξενοδοχείου της και σχεδόν πεθαίνει. Το πάθος του, η υποψία απόπειρας αυτοκτονίας, και το αγνό φιλί που του δίνει στο δωμάτιο του νοσοκομείου (το οποίο καταγράφεται από έναν δημοσιογράφο), δημιουργούν ένα διεθνές σκάνδαλο. Τα πρωτοσέλιδα αναρωτιούνται αν η Mary ήταν μία από τις πολλές ερωμένες του Tommie στη Νέα Υόρκη. Με την επιστροφή του, ο Rexford είναι εξοργισμένος αλλά προσπαθεί να το κρύψει. Αρνείται να πιστέψει την ειλικρινή εξήγηση της Mary, ότι ο Tommie τη φίλησε και εκείνη έφυγε τρέχοντας, και της υπενθυμίζει ότι έγινε ερωμένη του μετά από ένα μόνο φιλί.
Ο Rexford παραμένει ψυχρός, αποφεύγοντας την Mary και περιμένοντας να φύγει από το δωμάτιο πριν μπει να καληνυχτίσει την κόρη τους. Η Mary, αισθανόμενη την ένταση και τη μοναξιά στο σπίτι, αποδέχεται την πρόσκληση της αδελφής της, Sylvia, για μια έξοδο. Ο Rexford την ακολουθεί και, θεωρώντας ότι αυτή είναι η συνήθης συμπεριφορά της, της ανακοινώνει ότι θα ζητήσει διαζύγιο. Η θεία Hetty και η παρέα της είναι επίσης εκεί, ενώ ο Tommie πλησιάζει την Mary.
Στο Riversleigh Hall, αργά το βράδυ, μια πυρκαγιά τίθεται υπό έλεγχο. Ο Tommie βρίσκεται στο δωμάτιο της Mary και πολλοί καλεσμένοι τους βλέπουν μαζί. Εν τω μεταξύ, στο St. Moritz, ο δικηγόρος του Rexford του λέει ότι έχει ερευνήσει το περιστατικό στις Κάννες και δεν υπάρχει υπόθεση για διαζύγιο. Ο Rexford στέλνει τηλεγράφημα ζητώντας από την Mary να τον συναντήσει, υπογράφοντας με «Όλη μου η αγάπη». Η θεία Hetty παίρνει το μήνυμα τηλεφωνικά, επαναλαμβάνοντας κάθε λέξη, και όλοι οι καλεσμένοι της το ακούνε.
Η Mary φεύγει για το St. Moritz, λέγοντας στον Tommie ότι πρέπει να πει την αλήθεια στον Rexford και να τελειώσουν. Στο ξενοδοχείο, ετοιμάζεται να ομολογήσει όταν ο Rexford της δίνει μια απολογητική επιστολή που την συγκινεί. Η υποτιθέμενη συμφιλίωσή τους γίνεται πρωτοσέλιδο, αλλά η ενοχή της Mary δεν της επιτρέπει να νιώσει απόλυτα ήρεμη. Στο Λονδίνο, βασανίζεται από τις προσπάθειές της να προστατεύσει τον Rexford, ενώ εκείνος βασανίζεται από τη ζήλια του. Ο Tommie λέει στον Rexford ότι θέλει να παντρευτεί την Mary, και η αλήθεια αποκαλύπτεται. Αυτή τη φορά, η Mary ζητά το διαζύγιο, παραδεχόμενη ότι ακόμα τον αγαπά. Η Mary σχεδιάζει να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη, αρνούμενη οποιοδήποτε οικονομικό διακανονισμό και θυσιάζοντας την επιμέλεια της κόρης τους. Αφού υπαγορεύει τη συμφωνία διαζυγίου, αρνείται να αποχαιρετήσει την κόρη της, καθώς μια τελευταία συνάντηση θα ήταν ανυπόφορη για εκείνη. Στην τελική τους συνάντηση, ο Rexford δηλώνει ότι δεν μπορούν να χωρίσουν. Η κόρη τους μπαίνει στο δωμάτιο και, ενώ παίζει η μουσική του Γάμου του Βάγκνερ, η Mary την αγκαλιάζει και ο Rexford τη φιλάει, με την κόρη τους να παρακολουθεί.
Πρωταγωνιστές
Norma Shearer - Lady Mary Rexford
Robert Montgomery - Tommie Trent
Herbert Marshall - Lord Philip Rexford
Mrs. Patrick Campbell - Aunt Hetty Riversleigh
Richard "Skeets" Gallagher - Erskine
Ralph Forbes - David Fenwick
Lilyan Tashman - Sylvia Wilson
Arthur L. Jarrett - Percy
Earl Oxford - Freddie Gray
Helen Jerome Eddy - Celeste
George K. Arthur - Bertie Davis
Halliwell Hobbes - Bollard
Walter Brennan - Οδηγός (χωρίς αναφορά στους τίτλους)
Το τραγούδι του ήλιου είναι μια ταινία του 1933 σε σκηνοθεσία του Max Neufeld.
Παραγωγή
Η ταινία γυρίστηκε στο Βερολίνο σε διπλή εκδοχή, μία γερμανική και μία ιταλική, με την παραγωγή της ιταλικής εκδοχής να γίνεται από τον Angelo Besozzi. Κυκλοφόρησε στους ιταλικούς κινηματογράφους τον Οκτώβριο του 1933.
Υπόθεση
Ένας νεαρός δικηγόρος προσποιείται ότι είναι ο διάσημος τενόρος Giacomo Lauri Volpi για να τραβήξει την προσοχή μιας γραμματέως ενός θεατρικού παραγωγού, με την οποία είναι ερωτευμένος. Η ιστορία είναι γεμάτη από διάφορες περιπέτειες, αλλά καταλήγει με ευτυχισμένο τέλος.
Κριτική
Ο Filippo Sacchi, σε κριτική του στην εφημερίδα Corriere della Sera στις 31 Οκτωβρίου 1933, έγραψε: «Υπάρχουν πολλά σε αυτή την ταινία, αδύνατο να τα απαριθμήσεις όλα. Ωστόσο, το φινάλε έχει μια ωραία ιδέα. Μετά την παράσταση, βλέπουμε την αρένα της Βερόνας να αδειάζει. Κλείνει η τελευταία έξοδος, σβήνουν τα φώτα, και ένας ηλεκτρολόγος περνά έναν προβολέα πάνω από το τεράστιο αμφιθέατρο για να βεβαιωθεί ότι δεν έμεινε κανείς μέσα. Εκεί ανακαλύπτει, στην τελευταία σειρά, δύο αγκαλιασμένες φιγούρες: τον δικηγόρο και τη μικρή ξανθιά γραμματέα. Όχι άσχημα!»
Το La canzone del sole είναι μια ταινία του 1933 σε σκηνοθεσία του Max Neufeld.
Παραγωγή
Η ταινία γυρίστηκε στο Βερολίνο σε διπλή εκδοχή, μία γερμανική και μία ιταλική, με την παραγωγή της ιταλικής εκδοχής να γίνεται από τον Angelo Besozzi. Κυκλοφόρησε στους ιταλικούς κινηματογράφους τον Οκτώβριο του 1933.
Υπόθεση
Ένας νεαρός δικηγόρος προσποιείται ότι είναι ο διάσημος τενόρος Giacomo Lauri Volpi για να τραβήξει την προσοχή μιας γραμματέως ενός θεατρικού παραγωγού, με την οποία είναι ερωτευμένος. Η ιστορία είναι γεμάτη από διάφορες περιπέτειες, αλλά καταλήγει με ευτυχισμένο τέλος.
Κριτική
Ο Filippo Sacchi, σε κριτική του στην εφημερίδα Corriere della Sera στις 31 Οκτωβρίου 1933, έγραψε: «Υπάρχουν πολλά σε αυτή την ταινία, αδύνατο να τα απαριθμήσεις όλα. Ωστόσο, το φινάλε έχει μια ωραία ιδέα. Μετά την παράσταση, βλέπουμε την αρένα της Βερόνας να αδειάζει. Κλείνει η τελευταία έξοδος, σβήνουν τα φώτα, και ένας ηλεκτρολόγος περνά έναν προβολέα πάνω από το τεράστιο αμφιθέατρο για να βεβαιωθεί ότι δεν έμεινε κανείς μέσα. Εκεί ανακαλύπτει, στην τελευταία σειρά, δύο αγκαλιασμένες φιγούρες: τον δικηγόρο και τη μικρή ξανθιά γραμματέα. Όχι άσχημα!»
Συντελεστές
Giacomo Lauri Volpi ως ο εαυτός του
Vittorio De Sica ως Paladino, ο δικηγόρος
Lilliane Dietz ως Frida Brandt
Eva Magni ως Signora Bardelli
Livio Pavanelli ως ο δημοσιογράφος
Umberto Melnati ως Bardelli
Celeste Almieri ως ο γραμματέας
