Το Ηρώο της 6ης Μεραρχίας μεταφέρθηκε στις Σέρρες, 1 Νοεμβρίου 1929

Η πρώτη στήλη που υπήρχε στο βάθρο τοποθετήθηκε από την 6η Μεραρχία η οποία ανατινάχθηκε κατά τους πολέμους 1912 – 1913 από τους Βουλγάρους. Εν συνεχεία την δεκαετία 1919 – 1929 τοποθετήθηκε το σημερινό υπάρχον μνημείο το οποίο είναι έργο του γλύπτη Γεωργίου Δημητριάδη το οποίο ανατινάχτηκε στις 3 Ιανουαρίου 1943 από τους Βουλγάρους και το οποίο αναστηλώθηκε το 1973 μερίμνη τουΔήμου Σερρών.

Την 1η Νοεμβρίου 1929, με τη φροντίδα του Υπουργείου Στρατιωτικών και τα έξοδα του Δήμου Σερρών, το Ηρώο της 6ης Μεραρχίας μεταφέρθηκε στις Σέρρες. Το γλυπτό δημιουργήθηκε από τον γνωστό Αθηναίο γλύπτη Δημητριάδη.

«ΤΟ ΗΡΩΟ ΤΗΣ ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ ΣΕΡΡΩΝ. ΈΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΓΛΥΠΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ»

Στήλη του Ηρώου Σερρών όπως είχε τοποθετηθει από την 6η Μεραρχία.

Στη θύμηση των πεσόντων στα πεδία των μαχών στρατιωτών και αξιωματικών της θρυλικής Μεραρχίας Σερρών, που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση της πολύπαθης Μακεδονικής γης, ανεγέρθηκε, μετά το 1913, δημόσιο μνημείο σε υπαίθριο χώρο, κοντά στο Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης.

Το αρχικό μνημείο σε σχήμα οβελίσκου που κατέληγε στην κορυφή του σε οβίδα πυροβόλου, έργο αποκλειστικά των στρατιωτικών δυνάμεων, είχε προσωρινό χαρακτήρα. Υψωνόταν από το 1919, αφιερωμένο στους αθάνατους νεκρούς του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου (1916-1919). Αντικαταστάθηκε στη συνέχεια από το μόνιμο περικαλλές μαρμάρινο γλυπτό του διαπρεπούς καλλιτέχνη Γεωργίου Δημητριάδη του Αθηναίου (1880-1941). Τη φιλοτέχνησή του ανέλαβε, μετά από διαγωνισμό που προκήρυξε το 1919 η Μεραρχία Σερρών. Το «εργολαβικό» συμβόλαιο, που υπογράφτηκε το 1920 ανάμεσα στο γλύπτη και το Διοικητή της Μεραρχίας Σερρών Επαμεινώνδα Ζυμβρακάκη και εναπόκειται σήμερα στη συλλογή των Γ.Α.Κ. – Αρχείων Ν. Σερρών μαζί με το προσχέδιό του, καθόριζε τις προδιαγραφές του καλλιτεχνικού έργου και το χρόνο παράδοσής του.

Η αποπεράτωσή του αργοπόρησε, καθώς μόλις το 1929 μεταφέρθηκε από την πρωτεύουσα στις Σέρρες και εγκαινιάστηκε με μεγάλη λαμπρότητα τον Ιούνιο του 1930.

Πρόκειται για ένα περίοπτο τετράπλευρο αναθηματικό γλυπτό έργο, που μιμείται αρχαιοελληνικό ναΐσκο με δωρικούς κίονες και μία πελώρια περικεφαλαία με λοφίο στην κορυφή του. Οι πλαϊνές κάθετες πλευρές του διακοσμούνται με ανάγλυφη σύνθεση από τη νικηφόρο έφοδο ένοπλης στρατιωτικής ομάδας, όπου ανθρώπινες μορφές συμπλέκονται με τα άλογα και το βαρύ τους οπλισμό με τρόπο παραστατικό και ρεαλιστικό.

Το εξαίρετο αυτό έργο τέχνης ανατινάχτηκε κατά τα έτη 1941-43 από τα βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής, στην προσπάθειά τους να εξαλείψουν την υπενθύμιση του παρελθόντος, καθώς προβάλλονταν η κατατρόπωση και η άτακτη φυγή τους.

Το 1959 με Βασιλικό Διάταγμα, συγκροτήθηκε Ερανική Επιτροπή, με σκοπό την αναστήλωσή του. Οι προσπάθειές της ευοδώθηκαν μόλις το 1971. Έτσι, το «ακρωτηριασμένο» γλυπτό μνημείο, μετά από μία τριακονταετία περίπου αποκαταστάθηκε, με πολλούς όμως εμφανείς «τραυματισμούς» και ξαναδόθηκε στους Σερραίους, με σκοπό την ενεργοποίηση της ιστορικής και εθνικής συλλογικής μνήμης.

Δρ. ΣΑΜΣΑΡΗΣ ΠΕΤΡΟΣ

Ο Γεώργιος Δημητριάδης (1880 – 1941), επικαλούμενος ο «Αθηναίος», ήταν Έλληνας γλύπτης.

Γεννήθηκε στην Παλαιά Κόρινθο το 1880 και πέθανε στην Αθήνα στα χρόνια της Κατοχής, το 1941. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) της Αθήνας, με καθηγητή το Γεώργιο Βρούτο, περατώνοντας τις σπουδές του το 1900. Έλαβε ως τιμητικές διακρίσεις το Α' Θωμαΐδειο και το Α' Χρυσοβέργειο Βραβείο.

Προτομή του Αχιλλέα Παράσχου, έργο του Γεωργίου Δημητριάδη

Ο Γεώργιος Δημητριάδης θεωρείται ο πιο παραγωγικός από τους νεοέλληνες γλύπτες, με πλήθος έργων του εγκατεσπαρμένων σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας. Φιλοτέχνησε ανδριάντες και προτομές, μεταξύ των οποίων τα σημαντικότερα είναι:

Ο ανδριάντας του Θεόδωρου Δηλιγιάννης (μάρμαρο, ύψους 2 μ., περίβολος του Ιστορικού και Εθνολογικού Μουσείου της Αθήνας, Παλαιά Βουλή). Τα αποκαλυπτήρια έγιναν στις 22 Μαρτίου 1931 από τον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο.

Ο ανδριάντας του Γεωργίου Θεοτόκη (Κέρκυρα, Πλατεία Ηρώων Κυπριακού Αγώνα).

Η προτομή του ποιητή Αχιλλέα Παράσχου (Αθήνα, Κήπος Ζαππείου). Στήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 1929, επί Δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Πάτση, με πρωτοβουλία του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός».

Η προτομή του ποιητή Γεωργίου Σουρή (Αθήνα, Κήπος Ζαππείου). Τοποθετήθηκε το 1934, με δαπάνη του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός».

Η προτομή του Ιωάννη Κυριακού (Αθήνα, Κήπος Ζαππείου). Τοποθετήθηκε με πρωτοβουλία της Επιτροπής Ολυμπίων και Κληροδοτημάτων, πρόεδρος της οποίας υπήρξε ο Ι. Κυριακός.

Η προτομή της βασίλισσας Όλγας (Αθήνα, Πάρκο Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός»). Τα αποκαλυπτήρια έγιναν στις 22 Οκτωβρίου 1938, με την παρουσία του βασιλέως Γεωργίου Β', της Κυβέρνησης και πολλών επισήμων, καθώς με πρωτοβουλία της βασίλισσας Όλγας είχε ιδρυθεί ο «Ευαγγελισμός».

Η προτομή του Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη (Ύδρα).

Η προτομή του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη (Λευκάδα).

Η προτομή του Υποστράτηγου και πρωθυπουργού Γεωργίου Κονδύλη, Πάρκο νοσοκομείου Ευαγγελισμός

Ο Γεώργιος Δημητριάδης φιλοτέχνησε επίσης μεγάλο αριθμό ηρώων, όπως τα Ηρώα των Σερρών, του Κιλκίς, του Αιγίου, του Πύργου, της Σαλαμίνας, της Ελευσίνας, της Αμαλιάδας, των Μεγάρων, του Ξυλοκάστρου, της Ιστιαίας, κ. ά.

Το έργο του περιλαμβάνει και πλήθος γλυπτών συνθέσεων, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν «Το Γυναικείον Κάλλος», «Ψυχρόν Γήρας», «Ο Θάνατος», «Η Σύνεσις και η Ανδρεία», «Πρόμαχος Αθηνά» κ.ά. Εξαιρετικής τέχνης είναι «Ο Σάτυρος», ολόσωμο μαρμάρινο άγαλμα, ύψους 1.20 μ., στον Κήπο του Ζαππείου.

Το έργο του Γ. Δημητριάδη, όπως σημειώνει ο Μ. Στεφανίδης, διακρίνεται σε γενικές γραμμές από ακαδημαϊκές αντιλήψεις και χαρακτήρα μνημειακό, που συνδυάζεται με επιρροές από τα κινήματα του συμβολισμού και της Αρ Νουβό.