Μνήμη Οικογένειας Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, 18 Δεκεμβρίου
Το 2009, ύστερα από πρόταση της Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο αποφάσισε την αγιοκατάταξη και των μελών της οικογένειάς του, των γονέων του Κωνσταντίου και Καλής, και των αδελφών του Θεοδοσίου, Μακαρίου, Επιχάριτος και Θεοδότης. Ημέρα μνήμης τους ορίστηκε η 18η Δεκεμβρίου.
Ο πατέρας του Κωνσταντίνος Παλαμάς ήταν συγκλητικός και μέλος της αυτοκρατορικής αυλής του Ανδρονίκου Β’ Παλαιολόγου (1282-1328). Ο αυτοκράτορας τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και γι΄ αυτό του ανέθεσε την ανατροφή του Ανδρονίκου Γ΄, εγγονού και διαδόχου του. Αναφέρεται στο βίο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά για τον πατέρα του που ήταν μέλος του Ανακτοσυμβουλίου, ότι είχε τόση καλλιέργεια της καρδιακής προσευχής, τόσο καλλιεργούσε τη θεωρία, ώστε πολλές φορές κατά τη διάρκεια των συνεδριών του Ανακτοσυμβουλίου, “ηρπάζετο” ο νούς του, και του συνέβη κάποτε, την ώρα που βρισκόταν στη Σύγκλητο, να μην ακούσει τον αυτοκράτορα πού του απηύθυνε τον λόγο τόσο πολύ βυθισμένος ήταν στην προσευχή.
Μια φορά, μπήκε σ΄ ένα πλοιάριο με όλη του την οικογένεια για να πάει στο απέναντι βουνό από την ακτή, επάνω από το Γαλατά σ΄ έναν αναχωρητή, τον πνευματικό Φωκά, που ησύχαζε εκεί, και να πάρει την ευχή και την ευλογία του. Καθώς πήγαιναν, ρώτησε τους υπηρέτες του αν πήραν κανένα φαγώσιμο να πάνε στον Αββά εκείνον για δώρο. Εκείνοι του είπαν πώς λησμόνησαν από τη βία και δεν πήραν τίποτε. Λυπήθηκε λίγο ο ευλογημένος, πλην δεν είπε τίποτε, μόνο με σιωπηλή και νοερά προσευχή παρακαλούσε το Θεό, τον Κύριο της θάλασσας, να του δώσει κανένα κυνήγι, και πηγαίνοντας εμπρός στο καΐκι, έβαλε το χέρι του μέσα στη θάλασσα• κι ύστερα από λίγη ώρα -τι θαυμαστά είναι τα έργα, Χριστέ Βασιλεύ, με τα οποία δοξάζεις παράδοξα τους δούλους Σου!- βγάζει το χέρι του από τη θάλασσα κρατώντας ένα πολύ μεγάλο λαβράκι, το οποίο έριξε μέσα στο πλοιάριο μπροστά στους υπηρέτες του και είπε: «Να που ο Θεός νοιάστηκε και για τον Αββά τον δούλο Του και του έστειλε προσφάγι»
Πριν το θάνατό του ο Κων/νος εκάρη μοναχός με το όνομα Κωνστάντιος. Προγνώρισε την κοίμηση του κι όταν πέθαινε, το 1303, η γυναίκα του Καλονη τον παρακάλεσε να πείσει τον αυτοκράτορα ν’ αναλάβει την οικογένεια υπό την προστασία του. Εκείνος ο άγιος άνθρωπος την μάλωσε τρυφερά για την απιστία της και είπε ότι τους αφήνει στην προστασία της Παναγίας. Ο αυτοκράτωρ μετά τον θάνατο του πατέρα τους και μέχρι να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν τους βοηθούσε μέ χρηματικές χορηγίες και σιτηρέσια από τα βασιλικά ταμεία. Όταν τους φώναζε στα ανάκτορα, οι αυλικοί λέγανε: «Αυτά είναι τα παιδιά του αγίου»!
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς σε ηλικία 20 ετών ακολούθησε τον μοναχικό βίο. Όπου η μητέρα του, οι δύο αδερφοί του και οι δύο αδελφές του αποφάσισαν όλοι τους να τον ακολουθήσουν και να γίνουν μοναχοί. Αφού μοίρασαν όλα τα πλούτη τους στους φτωχούς, η μητέρα του Καλή με τις δύο αδελφές του Επίχαρις και Θεοδότη πήγαν σε γυναικείο μοναστήρι και ο Γρηγόριος ο Παλαμάς με τους δύο αδελφούς του Μακάριο και Θεοδόσιο πήγαν στην Λαύρα του Αγίου Όρους.
