ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

 Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο του Οσίου.

 Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο του Αγίου.

 Η εικόνα βρέθηκε το 1825 μ.Χ. Δεν έχουμε λεπτομέρειες για το γεγονός.

Η μνήμη του μικρού αυτού κοριτσιού, αναφέρεται στο Ιεροσολυμιτικό Κανονάριο σελ. 107 και είναι άγνωστη στους Συναξαριστές.

 Ἐκ γῆς ἐκάρθη κοιλάδων Ἴα ξίφει, Καὶ σοι προσήχθη Σῶτερ ὡς εὔπνουν Ἴον. Η Αγία Ία καταγόταν από το Κάστρο του λεγομένου Βιζάλης. Συνελήφθηκε αιχμάλωτη μαζί με 9.000 χριστιανούς και οδηγήθηκε στην Περσία. Εκεί από τον βασιλιά των Περσών Σαβώρ, παραδόθηκε στους σοφούς της Περσίας προκειμένου να την πείσουν ν' αρνηθεί τον Χριστό. Επειδή όμως δεν το κατάφεραν, τη φυλάκισαν και μετά 15 μήνες την έβγαλαν, και αφού τη βασάνισαν σκληρά τελικά την αποκεφάλισαν. Αν και έχουν διαφορετικό δίστιχο, ίσως να είναι η ίδια με την Αγία Ιάς (βλέπε 11 Σεπτεμβρίου και 4 Αυγούστου).

 Λουκάς ο θείος συν Aπελλή και Kλήμης, Aπόστολοι σύνεισι τοις Aποστόλοις. Ο Απελλής ήταν από τα εκλεκτότερα μέλη της Εκκλησίας του Χρίστου, που δούλευε πολύ παραγωγικά για το Ευαγγέλιο. Ο θείος ζήλος τον έφερε μέχρι και τη Ρώμη, όπου έγινε στήριγμα των εκεί πιστών. Εκεί τον γνώρισε και ο απόστολος Παύλος, που έγραψε στην προς Ρωμαίους επιστολή του αργότερα, να ασπαστούν «Ἀπελλῆν τὸν δόκιμον ἐν Χριστῷ» (Ρωμ. στ' 10). Ο Απελλής πέθανε σαν καλός στρατιώτης Χριστού στη Σμύρνη, εργαζόμενος μέχρι τελευταίας πνοής του στη διάδοση και στερέωση του Ευαγγελίου. Ο Λουκάς, άλλος του Ευαγγελιστή Λουκά, έζησε και αυτός στα αποστολικά χρόνια. Αναδείχτηκε επίσκοπος στη Λαοδίκεια της Συρίας και τελείωσε τη ζωή του αγωνιζόμενος, με αγάπη και τόλμη, για το ποίμνιό του και τον αρχιποιμένα Ιησού Χριστό. Ο Κλήμης αναφέρεται στην προς Φιλιππησίους επιστολή (ς' 3) σαν συναθλητής του Αποστόλου Παύλου. Έγινε επίσκοπος Σάρδεων και πέθανε μετά από πολλά παθήματα για τη στήριξη του ποιμνίου του και τη διάδ

 Nικαέων πρόεδρος ην πρώην Πέτρε, Aλιέων σύνεδρος εκθανών γίνη. Ο Άγιος Πέτρος επίσκοπος Νικαίας απεβίωσε ειρηνικά.

 Βαρυψαβᾶς δι᾿ αἷμα θεῖον Δεσπότου, Οἰκεῖον αἷμα συντριβεὶς ξύλοις χέει. Η ιστορία του Αγίου Βαρυψάβα της Δαλματίας, είναι γνωστός κυρίως για την ιδιότητα του ως φύλακας του ιερού σκεύους που περιείχε το αίμα και νερό από την πλευρά του Χριστού, το οποίο συνέλεξε ένας δίκαιος άνδρας, ονόματι Ιακώβ, που ήταν παρών στη σταύρωση. Το σκεύος αυτό, γεμάτο λάδι για να κρυφτεί το ιερό του περιεχόμενο, έγινε πηγή πολλών θεραπειών και θαυμάτων. Μετά το θάνατο του Ιακώβ, το σκεύος πέρασε σε δύο ερημίτες, ένας εκ των οποίων το παρέδωσε στον Βαρύψαβα. Η φήμη των θαυμάτων προκάλεσε την προσοχή κακών ανθρώπων, οι οποίοι επιτέθηκαν στον Άγιο με σκοπό να αρπάξουν το δοχείο, αλλά χωρίς επιτυχία. Ο Βαρυψάβας μαρτύρησε, χωρίς οι επιτιθέμενοι να βρουν το ιερό σκεύος. Σύμφωνα με τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, το σκεύος που φύλαγε ο Βαρυψάβας δεν περιείχε το πραγματικό αίμα του Χριστού, αλλά αίμα που προήλθε από μια εικόνα του Χριστού, όταν αυτή μαχαιρώθηκε από κάποιους Εβραίους. Σημειώνεται επίσης πως το

Εἰκὼν ἡ θεία τῆς Πανάγνου τῶ κόσμῳ, ὀφθεῖσα δῶκε, νῦν χάριν τῶν θαυμάτων. Βῇ δὲ ἐκ γῆς, πηγὴ δεκάτη ὄλβιος βίου. Εἰκόνα θείαν τῆς Πανάγνου Παρθένου, Προσπιπτομένοις χορηγεῖται ἡ χάρις. Τοὺς δ’ ἀθετοῦντας τὴν προσκύνησιν ταύτης, ἀλάλως ἔχειν τῶν χειλέων φρονοῦμεν. Μυροπνόου χάριτος πολυκλήϊστος Κόρη, ἀειφώτου λάμψεως οὐράνιος λυχνία, αἴγλη ἡ ἀνέσπερος, ἀκήρατος Μαρία, μερόπων, ἐλπὶς κράτιστος πτωχῶν καὶ θλιβομένων. Ἄνασσα φωτόμορφος, ἀεὶ φρούρει τὸν κόσμον Το καλοκαίρι του 1825 μ.Χ. στα κελιά του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην αυλή του ομώνυμου ναού εγκαταβίωνε ο ευλαβής μοναχός Δαμιανός Κοσλής από το Πουρί Πηλίου. Αυτός από φόβο των πειρατών, που λυμαίνονταν τα παράλια του Παγασητικού, είχε κατασκευάσει μια κρύπτῃ στο χώρο του πυρποληθέντος Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που είχε καταντήσει πυκνό δάσος από αγριελιές. Τέλος Αυγούστου του 1825 μ.Χ. ο π. Δαμιανός ευρισκόμενος στην κρύπτη του οραματίσθηκε την Παναγία που τον πρόσταξε να μεταβεί στην κωμόπολη Τρίκερι και να ζητήσει

Η μονή της «Παναγίας Σκριπού» (ή Ορχομενιώτισσας) της Βοιωτίας, κοντά στον αρχαίο Ορχομενό, περιλαμβάνει το πιο σημαντικό μνημείο από τη σειρά εκκλησιών του τύπου «σταυροειδούς μεταβατικού» στον ελλαδικό χώρο. Ένα ωραιότατο κατακόρυφο ηλιακό ρολόι κοσμεί το ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Μονή. Πιθανότατα ο ναός σχεδιάσθηκε ως ταφικό μνημείο του χορηγού του, του Λέοντα, Πρωτοσπαθάριου (οστιάριος, εκκλησιαστικός αξιωματούχος και στρατηγός, διοικητής του θέματος της Ελλάδας που είχε έδρα τη Θήβα) της Ανακτορικής φρουράς του Βυζαντινού αυτοκράτορα (873/874 μ.Χ.). Η Μονή και ο ναός Η Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή Μονή της «Παναγίας Σκριπούς» βρίσκεται στην ομώνυμη περιοχή – σημερινός Αθάμας – στον Ορχομενό της Βοιωτίας, απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο της πόλης και την αρχαία Ακρόπολη του Ορχομενού. Στην ευρύτερη περιοχή ο περιηγητής Παυσανίας (9, 38, 1) μνημονεύει δύο ιερά των Χαρίτων και του Διονύσου, τα οποία δεν έχουν μέχρι σήμερα βρεθεί, αλλά πρέπει κατά πάσαν πιθανότητα να

Ένα από τα πολλά και περιώνυμα μοναστήρια της Κύπρου, είναι και το Μοναστήρι του Κύκκου, αφιερωμένο στην Παναγία την Ελεούσα. Σ' αυτό φυλάσσεται η θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας (δεξιοκρατούσα), που κατά την παράδοση, ιστορήθηκε από τον Ευαγγελιστή Λουκά. Και τούτο χάρη στις ενέργειες και τη θαυμαστή επιμονή ενός γέροντα ασκητή, του Οσίου Ησαΐα. Ποιος ο τόπος όπου γεννήθηκε ο άγιος αυτός, ποίοι οι γονείς του και ποια η μόρφωση του δεν γνωρίζουμε. Εκείνο πού γνωρίζουμε γι' αυτόν, είναι πως στα μέρη που είναι κτισμένο σήμερα το μεγάλο μοναστήρι, εκεί γύρω στον ενδέκατο αιώνα, ασκήτευε η άγια αυτή μορφή μέσα σε μια σπηλιά. Σύμφωνα με την παράδοση, όταν γονατιστός προσευχόταν, άκουε το κελάδημα ενός παράδοξου πουλιού, που έλεγε και ξανάλεγε: «Κύκκου, Κύκκου το βουνίμοναστήρι θα γενεί, μια χρυσή Κυρά θα μπει και ποτέ της δε θα βγει». Ο γέρο ασκητής το άκουε, μα δεν μπορούσε να συλλάβει και να αντιληφθεί το νόημα του. Την εποχή αυτή, όπως και σήμερα, συνηθιζόταν κατά τους θερινούς

Ἡγοῦντο Μηνοδώρα καὶ Μητροδώρα, Καὶ Νυμφοδώρα δῶρα σαρκὸς αἰκίας. Θεινόμεναι δεκάτῃ δωρώνυμοι ἔκθανον αἱ τρεῖς. Οι Αγίες Μηνοδώρα, Μητροδώρα και Νυμφοδώρα ήταν αδελφές και κατάγονταν από τη Βιθυνία. Η λάμψη της παρθενίας και η ωραιότητα των ψυχών και των σωμάτων τις έκαναν τις τρεις αδελφές να είναι καύχημα των χριστιανών ενώ οι φροντίδες και οι συνήθειες του κόσμου δεν τις απασχολούσαν. Η μόνη της φροντίδα ήταν «μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεὶν ἑαυτάς, ἢ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῶ ἢ μαργαρίταις ἢ ἰματισμῶ πολυτελεῖ» (Α' προς Τιμόθεον, β' 9). Δηλαδή φρόντιζαν να στολίζουν τον εαυτό τους με συστολή και σωφροσύνη και όχι με φιλάρεσκα πλεξίματα των μαλλιών τους ή με χρυσά ή μαργαριτένια κοσμήματα ή με ρούχα πολυτελή. Για την αγάπη, λοιπόν του Χριστού, άφησαν την πατρίδα τους και πήγαν να κατοικήσουν σε ένα λόφο, κοντά στα Πύθια θερμά λουτρά. Εκεί ασκήτευαν και καλλιεργούσαν ακόμα περισσότερο τη σωφροσύνη τους. Γι' αυτό αξιώθηκαν από το Θεό να θεραπεύουν ασθένειες, και έτρεχε κοντά