ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Άγιος Μαρτύροχος είναι άγνωστος στους Συναξαριστές. Στον Πατμιακό Κώδικα 266 η μνήμη του αναφέρεται με τον Άγιο Φλωρέντιο (βλέπε την ίδια ημέρα).

Ο Όσιος Βενιαμίν έζησε τον 14ο αιώνα μ.Χ. και πριν γίνει μοναχός ήταν σπουδαίος έμπορος. Κάποτε όμως συναισθανόμενος τα λόγια του Κυρίου ότι ο πλούσιος δύσκολα θα μπει στην Βασιλεία των Ουρανών, μετάνιωσε και αφού μοίρασε τα υπάρχοντα του στους φτωχούς έγινε μοναχός, παρακαλώντας τον Κύριο να τον συγχωρέσει.

Ο Άγιος Διοκλητιανός είναι άγνωστος στους Συναξαριστές. Συναντάται στον Λαυριωτικό Κώδικα Δ 23 μαζί με τον Φλωρέντιο (βλέπε την ίδια ημέρα), οπού και η κοινή Ακολουθία τους.

 Τεθνήξομαί σοι τῆς ἐκεῖθεν, Χριστέ μου, Τὴν ὧδε καῦσιν Ἀντίγονος προκρίνων. Ο Άγιος Αντίγονος μαρτύρησε δια πυρός.

 Θλίψεις ὑποστὰς εἰκόνων θείων χάριν, Χαίρει χαρὰν Νικήτας, οἵαν οἱ Νόες. Ο Όσιος Νικήτας καταγόταν από την Παφλαγονία και γεννήθηκε το έτος 763 μ.Χ. από ευσεβείς γονείς τον Γρηγόριο και την Άννα, οι όποιοι τον ανέθρεψαν σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Ιδιαίτερη μάλιστα αγάπη προς τον Άγιο, είχε η συγγένισσά του βασίλισσα Ειρήνη (άλλοι αναφέρουν Θεοδώρα). Προσλήφθηκε στα ανάκτορα και ανέβηκε με την αρετή και την ικανότητά του στο αξίωμα του πατρικίου και στρατηγού της Σικελίας. Έχοντας όμως κλίση στην ήρεμη ζωή, έγινε μοναχός. Αλλά καταδιώχτηκε από τους εικονομάχους βασιλείς Λέοντα και Θεόφιλο και εξορίστηκε πολλές φορές. Μετά από πολλές ταλαιπωρίες, σε ηλικία 75 χρονών απεβίωσε ειρηνικά το έτος 838 μ.Χ.

Τμηθεὶς ὁ Διόσκορος αἰσχύνει Δία, Τὸν μὴ λαβόντα ψυχαπωλείας κόρον. Ο Άγιος Διόσκορος μαρτύρησε στα χρόνια του βασιλιά Διοκλητιανού το έτος 288 μ.Χ. Καταγόταν από τους ονομαζόμενους Σκηνοπολίτες και στο αξίωμα ήταν βουλευτής. Πέταξε λοιπόν, στα σκουπίδια όλα τα κατά κόσμον αξιώματα και τιμές, και παρουσιάστηκε μπροστά στον άρχοντα Λουκιανό και τον ήλεγξε δριμύτατα για τις διώξεις του εναντίον των Χριστιανών. Εμβρόντητος ο άρχοντας για τη στάση του Διόσκορου, προσπάθησε με κολακείες και απειλές να μεταστρέψει τη γνώμη του. Επειδή όμως δεν τα κατάφερε, βασάνισε τον Άγιο σκληρά και στο τέλος τον αποκεφάλισε.

 Bενιαμίν πρόβατον ων αλλ’ ου λύκος, Άρπαξι λύκοις θύεται αλλ’ ου θύει. Ο Άγιος Βενιαμίν έζησε στις αρχές του 5ου αι, μ.Χ., επί βασιλέων, Περσίας Ισδιγέργη και Κωνσταντινούπολης Θεοδοσίου του Μικρού. Μάλλον καταγόταν από την Περσία και ήταν Διάκονος της εκεί Εκκλησίας. Κήρυττε με θερμότητα ζήλου και δύναμη λόγου τις αλήθειες του Ευαγγελίου και έτσι είλκυε πολλούς ειδωλολάτρες. Για τη δράση του αυτή καταγγέλθηκε στον βασιλιά Ισδιγέργη και υποβλήθηκε σε φρικτά μαρτύρια, μέσα στα όποια παρέδωσε την εκλεκτή ψυχή του. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης συνέθεσε εγκωμιαστικό λόγο και ασματική Ακολουθία για τον Άγιο Βενιαμίν τον Διάκονο.

Ο Άγιος Ιωάννης Αρκαδίας έλαβε μέρος στην Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο που συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας από τις 24 Σεπτεμβρίου έως τις 13 Οκτωβρίου 787 μ.Χ.

Παρά το γεγονός ότι ολόκληρη η Εκκλησία περνούσε μεγάλη αναταραχή εξ αιτίας της εικονομαχίας, η Κρήτη παρέμενε πιστή στην ορθή πίστη. Μάλιστα, λόγω της εικονόφιλης στάσης της και της συμμετοχής της στην Επανάσταση των Ελλαδικών το 727 μ.Χ. μετά την έκδοση του πρώτου θεσπίσματος του Λέοντος Γ´ του Ισαύρου κατά των Εικόνων, η οποία και καταπνίγηκε, υπέφερε τον 8ο αιώνα μ.Χ. από το Θεματάρχη Θεοφάνη το Λαρδότυρο. Στην Ζ´ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, το 787 μ.Χ. μετέσχε ο Αρχιεπίσκοπος Ηλίας ο Α´ με τους Επισκόπους Λάμπης Επιφάνιο, Ηρακλειουπόλεως Θεόδωρο, Κνωσσού Αναστάσιο, Κυδωνίας Μελίτωνα, Κισσάμου Λέοντα, Σουβρίτων (Θρόνος Αμαρίου) Θεόδωρο, Φοίνικος (Πλακιάς Αγ. Βασιλείου) Λέοντα, Αρκαδίας (Προφ. Ηλίας - Αφρατί Πεδιάδος) Ιωάννη, Ελευθέρνης (ΒΔ Πρινέ Μυλοποτάμου) Επιφάνιο, Καντάνου Φωτεινό και Χερσονήσου (Χερσόνησος Πεδιάδος) Σισσίνιο. Μαζί με τους Επισκόπους ήταν και δυο Ηγούμενοι Μονών, ο Θέογνις Ηγούμενος Μονής Αποστόλου Τιμοθέου και Πέτρος Ηγούμενος Μονής Αγ. Ιωάννου του Θεολόγο

Την πρώτη Κυριακή μετά τις 10 Οκτωβρίου, τιμώνται και εορτάζονται οι Θεοφόροι Πατέρες της 7ης Οικουμενικής Συνόδου, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας. Στη Σύνοδο αυτή αποφασίσθηκε η αναστήλωση των εικόνων και η λήξη της Εικονομαχίας. Την ίδια ημέρα τιμούνται και οι Άγιοι που καταγόνται από την Κίο της Μικράς Ασίας. Αυτοί είναι ο Άγιος Ευστάθιος, Επίσκοπος Κίου (βλέπε 29 Μαρτίου), ο Οσιομάρτυρας Ιγνάτιος (βλέπε 8 Οκτωβρίου), ο οσιομάρτυρας Μακάριος ο Νέος που μαρτύρησε στην Προύσα το 1590 μ.Χ. (βλέπε 6 Οκτωβρίου) και ο νεομάρτυρας Αθανάσιος (βλέπε 24 Ιουλίου). Οι λόγοι που συνηγόρησαν στην απόφαση του εορτασμού των Αγίων της Κίου κατά την ημέρα αυτή είναι οι εξής: 1. Αυτό καθαυτό το γεγονός της 7ης Οικουμενικής Συνόδου και ο τόπος που έλαβε αυτή χώρα (Νίκαια), δεδομένου ότι η Κίος της Μικράς Ασίας, από τον 16ο αιώνα μ.Χ. και μετά αποτέλεσε την έδρα της ξακουστής Μητρόπολης Νίκαιας και διατηρήθηκε ως τέτοια μέχρι την Μικρασιατική Καταστροφή. 2. Δύο από τους τιμώμενους Αγ

Στις 7 Οκτωβρίου ή την πρώτη Κυριακή μετά τις 7 Οκτωβρίου, εορτάζεται στη Ναύπακτο η Παναγία της Ναυπάκτου, εις μνήμην της Ναυμαχίας της Ναυπάκτου, που έγινε στις 7 - 9 - 1571 μ.Χ. και ο χριστιανικός ευρωπαϊκός στόλος - μαζί με τους Έλληνες - κατέστρεψε τον αντίστοιχο Μουσουλμανικό. Λειτουργικά κείμενα Μεγαλυνάριον Σκέπε ἀπό πάσης ἐπιβουλῆς τοῦ Βελίαρ, Μῆτερ, καί σκανδάλων τούς εὐλαβῶς ἐπικαλουμένους τήν χάριν Σου καί ῥῦσαι αὐτούς ἐξ ἀλγηδόνων Ναυπακτιώτισσα. Έτερον Μεγαλυνάριον Δεῦτε Ναυπακτίων καί Βοιωτῶν οἱ χοροί, προφρόνως ἀνυμνήσωμεν ἐν σπουδῆ, τῆς Ἁγνῆς Παρθένου Εἰκόνα τήν ἁγίαν, τήν ἐπικελκημένην Ναυπακτιώτισσαν. Έτερον Μεγαλυνάριον Δεόμενη Μῆτερ τοῦ Λυτρωτοῦ, Ναυπακτίων κλέος, Σήν Εἰκόνα τήν θαυμαστήν, ἔγνωμεν ἐν χρόνοις ἐσχάτοις ἐξ ἀρχείων κειμένων ἐν Παλέρμῳ καί κατηυφράνθημεν.

Άγιος Ιάκωβος o Χαματουρίτης και η συνοδεία αυτού Το λαξευμένο μέσα σε πέτρα μοναστήρι στο Όρος Χαματούρα στη Κούσπα του Λιβάνου είναι ένα Ελληνoρθόδοξο μοναστήρι που ανήκει στο Πατριαρχείο της Αντιοχείας και είναι ένα από τ' αρχαιότερα στην χώρα. Το μοναστήρι είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, αλλά είναι ευρύτερα γνωστό ως Ιερά Μονή της Χαματούρας, που είναι το όνομα του βουνού στο οποίο το μοναστήρι είναι κτισμένο. Κατά τα τέλη του 13ου μ.Χ. αιώνα, στη Μονή της Θεοτόκου της Χαματούρας, ο Άγιος Ιάκωβος άρχισε την ασκητή του ζωή. Μετά, όταν το μοναστήρι καταστράφηκε από τους Μαμελούκους, εγκαθίδρυσε το μοναχισμό κατά μήκος της περιμέτρου των ερειπίων του μοναστηριού. Με τον καιρό, ξανάκτισε το μοναστήρι αναβιώνοντας και δίνοντας νέο σθένος στη μοναστική ζωή της περιοχής. Η πνευματική του ζωηρότητα, η δυναμικότητα, και η δημοτικότητα του μεταξύ των πιστών επέστησε την προσοχή των Μαμελούκων που καθόρισαν στο μυαλό τους να σταματήσουν τον ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα του

Ὢ θάρσος οἷον Μάρτυρος Φλωρεντίου! Πρὸς τὴν φλόγα τρέχοντος, ὥσπερ πρὸς δρόσον. Ο Άγιος Φλωρέντιος ζούσε στη Θεσσαλονίκη, απ' όπου και καταγόταν. Με τη μεγάλη πίστη και το θείο ζήλο του για το φωτισμό και τη σωτηρία των ψυχών, αφιέρωσε τη ζωή του στη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Καταγγέλθηκε γι' αυτό στον τότε ειδωλολάτρη ηγεμόνα της Θεσσαλονίκης, και με θάρρος ομολόγησε μπροστά του την πίστη του στον Χριστό. Δεν δίστασε μάλιστα, να συστήσει και στον ίδιο τον ηγεμόνα να ασπαστεί τη χριστιανική πίστη, σπάζοντας έτσι τα δίκτυα της ειδωλολατρικής πλάνης. Ο ηγεμόνας ξαφνιασμένος στην αρχή, εξοργισμένος κατόπιν, διέταξε να τον βασανίσουν σκληρά. Τον έδειραν λοιπόν και του έσχισαν τις σάρκες. Στη συνέχεια τον έριξαν μέσα στη φωτιά, όπου κάηκε το σώμα του, αλλά μέσα απ' αυτό βγήκε για ν' ανέβει λαμπρότερη από κάθε φλόγα, η ευσεβής και ηρωική ψυχή του. Λειτουργικά κείμενα Απολυτίκιον ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης Αθλοφόρε Κυρίου και της πίστεως πρόμαχε, κλέος αθλητών και Αγγέλων, σ

Eν ταις βασάνοις χρυσός οίον καμίνω, Xρυσή εδείχθης ηγλαϊσμένη όλη. Η Αγία Χρυσή γεννήθηκε στο χωριό Σλάτενα (σημερινή Χρυσή) της επαρχίας Αλμωπίας Νομού Πέλλης. Ο πατέρας της ήταν φτωχός και είχε τέσσερις θυγατέρες. Η Χρυσή ήταν ωραία στο σώμα και στην ψυχή. Κάποτε, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλες γυναίκες στους αγρούς και μάζευε καυσόξυλα, την απήγαγε κάποιος Τούρκος και τη μετέφερε στο σπίτι του. Ο Τούρκος προσπάθησε με κολακείες να την εξισλαμίσει και να την κάνει γυναίκα του. Η Χρυσή όμως αντιστάθηκε και δυναμικά απάντησε: «Εγώ τον Χριστό μόνο γνωρίζω για νυμφίο μου, που δεν θα αρνηθώ και αν ακόμα με κομματιάσεις». Οι γονείς και οι συγγενείς της Χρυσής, με εξαναγκασμό των Τούρκων, την παρακαλούσαν να δεχτεί τον μωαμεθανισμό για να σωθεί. Αλλά η μεγαλόψυχη Χρυσή τους απάντησε ότι: «πατέρα έχω τον Κύριό μου Ιησού Χριστό, μητέρα την Κυρία Θεοτόκο, αδελφούς δε και αδελφές έχω τους Αγίους και τις Αγίες της Εκκλησίας μας». Μπροστά λοιπόν στη σταθερότητα της Χρυσής, οι Τούρκοι απάντησαν με φ

Ὑπέρμαχοι σοὶ τοῖς λόγων ὅπλοις, Λόγε, Ἐχθροὺς τροποῦνται τῶν σεβαστῶν εἰκόνων. Ταῖς τῶν Ἁγίων Πατέρων πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Την Kυριακή μετά την ενδεκάτη Οκτωβρίου, μνήμη επιτελούμε των Aγίων Πατέρων της αγίας και Oικουμενικής Eβδόμης Συνόδου. Η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας από τις 24 Σεπτεμβρίου έως τις 13 Οκτωβρίου 787 μ.Χ., με πρωτοβουλία της αυτοκράτειρας Ειρήνης, η όποια ασκούσε χρέη αντιβασιλέως. Υπό την προεδρία του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Αγίου Ταρασίου (βλέπε 25 Φεβρουαρίου) συγκεντρώθηκαν τριακόσιοι πενήντα ορθόδοξοι επίσκοποι, και σε αυτούς προστέθηκαν άλλοι δεκαεπτά ιεράρχες, οι όποιοι αποκήρυξαν την αίρεση των εικονομάχων. Πλάι στους αντιπροσώπους του Πάπα Ρώμης και των Πατριαρχών Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, οι μοναχοί οι όποιοι υπέφεραν δεινούς διωγμούς επί βασιλείας των εικονομάχων αυτοκρατόρων Λέοντος Γ’ Ίσαύρου (717 – 741 μ.Χ.) και Κωνσταντίνου Ε’ Κοπρωνύμου (741 – 775 μ.Χ.) αποτελούσαν έντονη παρουσία· ήταν περίπου εκατόν τ

 Eις τον Kάρπον και Πάπυλον. Κάρπῳ, Παπύλῳ, τοῖς Θεοῦ καρποῖς δύο, Πᾶς πυλεὼν τμηθεῖσιν ἠνοίγη πόλου. Eις τον Aγαθόδωρον. Ἀγαθόδωρον δωρεῶν πληθὺς μένει, Πρὸς πληθὺν ἀθλήσαντα δεινῶν μαστίγων. Eις την Aγαθονίκην. Οὐκ ἐμποδὼν σοι, Μάρτυς Ἀγαθονίκη, Τὸ θῆλυ πρὸς τὸ θεῖον ἐκ ξίφους τέλος. Κάρπον σὺν Παπύλῳ δεκάτῃ τρίτῃ ἔκτανε χαλκός. Οι Άγιοι Κάρπος, Πάπυλος, Αγαθόδωρος και Αγαθονίκη μαρτύρησαν όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος (249 - 251 μ.Χ.), σκληρότατος διώκτης των χριστιανών. Όλοι, πατρίδα είχαν την Πέργαμο. Ο Κάρπος, με άρτια γραμματική μόρφωση, ευσεβέστατος και με πολλές υπηρεσίες στην Εκκλησία, είχε γίνει επίσκοπος Θυατείρων. Ο Πάπυλος, που είχε σπουδάσει ιατρική και πρόσφερε τις υπηρεσίες του αμισθί, έγινε διάκονος και άμεσος συνεργάτης του Καρπού. Ο Αγαθόδωρος, ψυχή εκλεκτή και πιστή, ήταν υπηρέτης στην επισκοπή Θυατείρων. Όταν και τους τρεις συνέλαβε ο ανθύπατος Ουαλέριος, ομολόγησαν μπροστά του με παρρησία το Χριστό. Τότε ο Ουαλέριος τους είπε: «Οι χριστιανοί είναι δεισιδαίμονες