ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η μνήμη του αναφέρεται επιγραμματικά στο «Μικρόν Ευχολόγιον ή Αγιασματάριον» έκδοση «Αποστολικής Διακονίας» 1956 μ.Χ., χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά άλλου δεν αναφέρεται η μνήμη του. Ίσως συγχέεται με τον άγιο Αυξίβιο (17 Φεβρουαρίου).

 Χαίρων ὑπῆρχε πρὸς σφαγὴν Χαραλάμπης, Καὶ Παντολέων πρὸς μάχαιραν ἦν λέων. Η σύναξη αυτών τελείται «ἐν τῷ Δευτέρῳ». Δεν έχουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τον βίο των Αγίων.

 Θεοφρονοῦντες ἄνδρες ἐξ εὐβουλίας, Πυρὸς καταφρονοῦσιν ἐξ εὐτολμίας. Οι Άγιοι Πενήντα Μάρτυρες κατάγονταν από μια χώρα που ονομαζόταν Ζωώρα. Καταγγέλθηκαν στον δούκα του τόπου, ότι ήταν χριστιανοί. Στην αρχή τους έστειλαν στα μεταλλεία σαν εργάτες, αλλά επειδή επέμεναν στην πίστη τους, τελικά τους έκαψαν στη φωτιά ζωντανούς.

 Δεκὰς δεκαπλῆ Μαρτύρων Αἰγυπτίων, Μιᾷ κεφαλὰς τέμνεται προθυμίᾳ. Πρόκειται για τους Μάρτυρες που μαρτύρησαν μαζί με τους Πηλέα και Νείλο (βλέπε 17 Σεπτεμβρίου).

 Πατερμούθιος ἐμπεσὼν τῇ καμίνῳ, Πρὸς ζῆλον ἴσον ὀτρύνει τὸν Ἠλίαν. Οι Άγιοι Πατερμούθιος και Ηλίας οι ένδοξοι μαρτύρησαν δια πυρός μαζί με τους Αγίους Πηλέα και Νείλο (βλέπε 17 Σεπτεμβρίου).

Ἔπους ὁ Πηλεὺς ποῦ μέγας πρὸς Πηλέα; Νείλῳ συνεισβαίνοντα καὶ πυρὸς μέσον. Οι Άγιοι Πηλέας και Νείλος κατάγονταν από την Αίγυπτο. Παρουσιάστηκαν με θάρρος σαν Χριστιανοί, μαζί με τον Πατερμούθιο, τον Ηλία και 100 άλλους χριστιανούς (βλέπε 17 Σεπτεμβρίου), στον ειδωλολάτρη βασιλιά. Υπέστησαν φρικτά μαρτύρια, τους έβγαλαν το δεξί μάτι και στο τέλος τους έκαψαν ζωντανούς.

Τὴν Θεοδότην πρὸς ξίφος τεθηγμένον, Ποιεῖ πρόθυμον ἡ Θεόσδοτος χάρις. Η Αγία Θεοδότη έζησε στα χρόνια του βασιλιά Αλέξανδρου Σεβήρου (222 μ.Χ.), όταν διοικητής στην Καππαδοκία είχε σταλεί ο Σιμπλίκιος. Η Θεοδότη ήταν από τον Εύξεινο Πόντο, χριστιανή πλουσία, αλλ' ακόμα ασύγκριτα πλουσιότερη στην ευσέβεια και στα έργα φιλανθρωπίας. Καταγγέλθηκε στον Σιμπλίκιο, ότι με προσωπικές της ενέργειες, αλλά και με χρηματικά βοηθήματα της, προσηλυτίζει ειδωλολάτρες στον χριστιανισμό. Αμέσως τότε τη συνέλαβαν και τη βασάνισαν με φρικτό τρόπο. Αλλά με θαυματουργικό τρόπο οι πληγές της έκλεισαν και η πόρτα της φυλακής άνοιξε αυτόματα. Έτσι διασώθηκε και από το βραστό νερό και από άλλα θανατηφόρα βασανιστήρια. Τελικά την αποκεφάλισαν και έτσι ένδοξα έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Σημείωση: Πρόκειται μάλλον περί της ιδίας Αγίας, που εορτάζει μαζί με τον Άγιο Σωκράτη την 21η Οκτωβρίου).

 Eις την Λουκίαν. Εἰρηνικῶς σὴ Χριστὲ δούλη Λουκία, Εἰρηνικὸν μετῆλθεν ὄντως εἰς τόπον. Eις τον Γεμινιανόν. Θάρσους ὁ Μάρτυς Γεμινιανὸς γέμων, Τιμὴν ὑπέστη καρτερῶς τὴν ἐκ ξίφους. Η Αγία Λούκια ήταν πλούσια Ρωμαία κατά την εποχή των βασιλέων Διοκλητιανού (284 - 304 μ.Χ.) και Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.). Μετά 36 χρόνια χηρείας και σε ηλικία 75 χρονών, προδόθηκε από τον ειδωλολάτρη γιο της Ευτρόπιο, στον Διοκλητιανό, ότι πιστεύει στον Χριστό. Τότε η Αγία συνελήφθη και κλείστηκε στη φυλακή. Εκεί υπέστη σκληρά βασανιστήρια, αλλά με τη χάρη του Θεού παρέμεινε αβλαβής και περιφερόταν στην πόλη για να αποδοκιμάσει μ' αυτό τον τρόπο την μικρότητα των βασανιστών της. Το είδε αυτό ο Γερμινιανός (ή Γεμινιανός), πίστεψε στον Χριστό και μαζί με την Λούκια παρουσιάστηκε στον βασιλιά, ομολογώντας τον Χριστό. Η Λούκια υιοθέτησε τον Γερμινιανό, τον βάπτισε και αφοί απαλλάχτηκαν από τους βασανιστές τους, έφυγαν στο Ταυρομένιο της Σικελίας. Αλλά εκεί, λόγω διωγμού, η Λούκια τράβηξε για τα βουνά, όπου

 Μιᾷ γυναικί, καὶ νεανίσκοις δύο, Πρὸς τὴν τομὴν ἦν καρδιῶν ζέσις μία. Οι Άγιοι Μάξιμος, Θεόδοτος και Ασκληπιοδότη καταγόταν από την Μαρκιανούπολη της Θράκης και μαρτύρησαν με σκληρό τρόπο, επειδή ομολόγησαν τον Χριστό. Στην αρχή τους μαστίγωσαν, κατόπιν τους έκοψαν τα χέρια και τα πόδια, τους φυλάκισαν και στο τέλος τους αποκεφάλισαν.

Ο Άγιος Ιωακείμ ο Πάνυ, πρώτος Πατριάρχης Αλεξανδρείας μετά την τουρκική κατάκτηση της Αιγύπτου (1517 μ.Χ.) όταν ο Σουλτάνος Σελίμ Α΄ νίκησε τους Μαμελούκους και απέσπασε από εκείνους την κυριότητα της Αιγύπτου και την χαλιφεία, γεννήθηκε στην Αθήνα τό έτος 1448 μ.Χ. και εμόνασε στην Ιερά Μονή του Σινά και στη Λαύρα του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου, στην Παλαιστίνη. Ανήλθε στον παλαίφατο και Αποστολικό Θρόνον του Αγίου Μάρκου τον Αύγουστο του έτους 1487 μ.Χ. Ανηλώθη στην αναδιοργάνωση του Πατριαρχείου με οξύνοια και πρακτικό πνεύμα. Έλαβε μέρος στην Σύνοδο των Ιεροσολύμων (1526 μ.Χ.), στην οποία συζητήθη και επελύθη το λεγόμενο Σιναϊτικό Ζήτημα. Ανεζήτησε και εξασφάλισε οικονομική στήριξη για τον χειμαζόμενο Πατριαρχικό Θρόνο Του από τον τσάρο Βασίλειο Δ΄. Αντεστάθη σθεναρώς προς τις κρούσεις, κυρίως, του Ενετού Αρχιεπισκόπου Κρήτης Πάτρου Λάνδου, ώστε να συναινέσει στην ένωση των Εκκλησιών και να συμμετάσχει, κατά το έτος 1562 μ.Χ., στην Ρωμαιοκαθολική Σύνοδο του Τριδέντου. Η στάση του

Η μνήμη του Οσίου Αναστασίου δεν αναφέρεται σε κανένα Συναξαριστή. Μόνασε στην Κύπρο μαζί με άλλους 300 (Άγιοι Αλαμανοί), επί βασιλείας Αλεξίου και Ιωάννου Κομνηνών (12ος αιώνας μ.Χ). Απεβίωσε ειρηνικά. Τὸ ὄνομά του κατέχει ξεχωριστὴ θέση στὶς καρδιὲς τῶν χριστιανῶν τῆς νήσου μας. Τὰ πολλὰ καὶ διάφορα θαύματά του ἀναφέρονται ἀπ’ ὅλους μὲ βαθὺ σεβασμό. Γιὰ τὴν ζωή του ὅμως λίγα, πολὺ λίγα, γνωρίζουμε. Ἀπὸ τὴν φυλλάδα του μανθάνουμε, πὼς ἔζησε στὰ χρόνια τῶν Κομνηνῶν τὸν 12ο αἰώνα. Ἐπίσης ὅτι ἦταν καὶ αὐτὸς ἕνας ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους Ἕλληνες ποὺ ὑπηρετοῦσαν ὡς μισθοφόροι στὴ Γερμανία  καὶ ἔλαβαν μέρος στὴν δεύτερη σταυροφορία, ποὺ κίνησε ἀπὸ τὴν Δύση, γιὰ νὰ ἐλευθερώσει δῆθεν τοὺς Ἁγίους Τόπους ἀπὸ τὰ χέρια τῶν μουσουλμάνων. Σὰν τέλειωσε ἡ ἐκστρατεία, τριακόσιοι ἀπὸ αὐτοὺς ἀποσύρθηκαν στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη. Πόθος καὶ παλμὸς καὶ ἀγώνας τους ἕνας: Νὰ ἀφιερωθοῦν στὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ ζητοῦσαν κάποιο μέρος μακριὰ ἀπὸ τὸν θόρυβο τοῦ κόσμου μὲ τοὺς ποικίλους πειρασμοὺς καὶ τὶς τόσες παγίδες τοῦ Σα

 Πυρᾷ τεθέντες Ἡρακλείδης καὶ Μύρων, Χριστῷ προσηνέχθησαν ὡς ὀσμὴ μύρου. Ο Άγιος Ηρακλείδης γεννήθηκε στη Λαμπαδού (ή Λαμπαδιστό,) ένα χωριό κοντά στο σημερινό Μιτσερό, κι ήταν γιος ειδωλολάτρη ιερέα του Ιεροκλέα. Ο ιερέας διακρινόταν για τα φιλόξενα αισθήματα του και γι' αυτό δεν δίστασε να φιλοξενήσει τον Παύλο και τον Βαρνάβα και τον Μάρκο, όταν αυτοί βρέθηκαν στο έδαφος της Κύπρου. Τότε είλκυσαν στον Χριστό τον γιο του Ηρακλείδη και αυτός στη συνέχεια έφερε στον Χριστό τους γονείς του. Τον Ηρακλείδη ο Παύλος διόρισε επίσκοπο Ταμασίων της Κύπρου. Εργάστηκε με πολύ ζήλο, έχοντας συνεργάτη του τον Μύρωνα. Μπόρεσαν και οι δύο να φέρουν κοντά στον Χριστό πολλούς ειδωλολάτρες. Οι επιτυχίες τους όμως αυτές, προκάλεσαν τη μανία των απίστων. Και έτσι κάποια μέρα, όρμησαν οπλισμένοι επάνω τους και αφού τους θανάτωσαν, στη συνέχεια τους έριξαν στη φωτιά. Και έτσι έλαβαν το αμαράντινο στεφάνι του μαρτυρίου. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Τὴν ποίμνην ἐποίμανας, τ

Ἀγαθόκλεια πῦρ ἐπ᾽ αὐχένος φέρει, Δεινῆς πλάνης φλέγουσα δεινὸν αὐχένα. Η Αγία Αγαθόκλεια, με τη μεγάλη της υπομονή στο μαρτύριο, στόλισε και αυτή τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. Αν και από τη γέννησή της δούλα, έλαμψε δια Ιησού Χριστού ελεύθερη στην ψυχή. Ο κύριός της, που ονομαζόταν Νικόλαος, είχε γίνει χριστιανός και φερόταν προς την Αγαθόκλεια με πολλή φιλανθρωπία και αγαθότητα. Αλλά η κυρία της, Παυλίνα, γυναίκα σκληρόκαρδη, επέμενε στην ειδωλολατρία. Και όπως ήταν θυμώδης και μέθυσος βασάνιζε πολλές φορές την Αγαθόκλεια και προσπαθούσε με πείσμα να την επαναφέρει στη θρησκεία των ειδώλων. Επί οκτώ χρόνια έτσι, η ταλαίπωρη και συγχρόνως μακάρια δούλα, υπέφερε καθημερινή ζωή μαρτυρίου. Την έβριζε, τη χτυπούσε, κένταγε με πιρούνια το σώμα της και την πλήγωνε με αλύπητο μαστίγωμα. Και επειδή όλα αυτά δεν νικούσαν τη γνώμη της ευσεβέστατης χριστιανής, κάποια μέρα, άναψε φωτιά και την έσπρωξε μέσα σ' αυτή. Έτσι η Αγαθόκλεια λυτρώθηκε από την ασεβή και κακούργο ειδωλολάτρισσα

Eις την Σοφίαν. Eυφραίνεται νυν ως Δαβίδ ψάλλων λέγει, Mήτηρ κατ’ ευχάς η Σοφία εν τέκνοις. Eις την Πίστιν, Eλπίδα και Aγάπην. Τῇ πρὸς σὲ πίστει Πίστις, Ἐλπίς, Ἀγάπη, Αἱ τρεῖς, Τριάς, κλίνουσιν αὐχένας ξίφει. Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Ἀγάπην τάμον, Ἐλπίδα, Πίστιν. Η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού (117 – 138 μ.Χ.). Οι τρεις θυγατέρες της Αγίας Σοφίας, πήραν τα ονόματα τους από το χωρίο της Καινής Διαθήκης: «νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.» ( Α' Κορινθίους. 13:13). Η Αγία Σοφία, τίμια και θεοσεβής γυναίκα, γρήγορα χήρεψε και με τις τρεις κόρες της ήλθε στη Ρώμη. Εκεί καταγγέλθηκαν ως φημισμένες χριστιανές. Τότε ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε ότι οι τέσσερις γυναίκες ήταν χριστιανές και διέταξε να τις συλλάβουν. Αφού απομόνωσαν τη μητέρα, άρχισαν να ανακρίνουν τις κόρες. Πρώτη παρουσιάστηκε στο βασιλιά η δωδεκάχρονη Πίστη. Με δελεαστικούς λόγους ο Ανδριανός προσπάθησε να πείσ

Η 17η Σεπτεμβρίου δεν είναι μια κοινή γιορτή. Είναι  μια ιδιαίτερη γιορτή και μάλιστα από τις πλέον σημαντικές μετά το τέλος του καλοκαιριού. Πολλοί πιστεύουν ότι η Σοφία, η Αγάπη, η Πίστη και η Ελπίδα δεν αντιστοιχούν σε πραγματικά πρόσωπα αλλά στις ξεχωριστές ποιότητες του Θεού, δηλαδή στη Σοφία Του, την Αγάπη Του και την Ελπίδα και την Πίστη που εμπνέει σε όσους πιστεύουν και έχουν εναποθέσει την ελπίδα τους σε Αυτόν. Χωρίς να απέχει αυτή η οπτική από την ουσιαστική αλήθεια, η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική καθώς η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη ήταν πραγματικά και ιστορικά πρόσωπα και μαρτύρησαν στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού (117 – 138 μ.Χ.).  Η Αγία Σοφία είναι ιστορικό πρόσωπο και δεν έχει να κάνει με την Σοφία του Θεού (Αγία Σοφία)  την έννοια στη χριστιανική θεολογία. Η χριστιανική θεολογία έλαβε την προσωποποίηση της Σοφίας στην Παλαιά Διαθήκη (Εβραϊκό Τσοκμάχ) καθώς και την έννοια της Σοφίας από την ελληνική φιλοσοφία, ιδι