ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

 Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο των Μαρτύρων.

 Ο Όσιος Ιωάννης ήταν ασκητής στο όρος της Νιτρίας. Με οσιότητα βίου αφού έζησε, απεβίωσε ειρηνικά. Τα περί της ζωής του, που αναφέρονται στο Λαυσαϊκό δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

 O Πατρίκιος Πατέρων στέργων νόμοις, Nυν συντέτακται τοις χοροίς των Πατέρων. Ο Άγιος Θεόκτιστος ο Ομολογητής έζησε τον 9ο αιώνα μ.Χ. Υπέστη πολλά από τους εικονομάχους για τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας, αλλά επί βασιλίσσης Θεοδώρας αναδείχτηκε Πατρίκιος και τιμήθηκε με πολλές άλλες διακρίσεις.

 Κάρας τριῶν τέμνουσι νεκρῶν οἱ πλάνοι, Ουδ' εἰς νεκροὺς δεικνὺντες οἶκτον· ὢ πλάνης. Οι Άγιοι Ευστάθιος, Θεσπέσιος και Ανατόλιος έζησαν στα χρόνια του βασιλιά Μαξιμιανού το έτος 300 μ.Χ. Ήταν αδέλφια μεταξύ τους και πατρίδα είχαν τη Γάγγρα της Μικράς Ασίας. Οι γονείς τους ήταν ειδωλολάτρες και ονομάζονταν Φιλόθεος και Ευσεβία. Από τους τρεις, ο μεν Ευστάθιος ασχολείτο με το γράμματα, οι δε δύο άλλοι αδελφοί με το επάγγελμα του πατέρα τους (πώληση φορεμάτων). Στη χριστιανική πίστη τους έφερε ο πρεσβύτερος Αντιοχείας Λουκιανός (βλέπε 15 Οκτωβρίου), αφού είχε συναντήσει τον Φιλόθεο και τον Ανατόλιο σ' ένα ταξίδι στην Ανατολή. Τους κατήχησε και όταν έφτασαν στη Νικομήδεια βαπτίστηκαν από τον επίσκοπο Νικομήδειας Άνθιμο (βλέπε 3 Σεπτεμβρίου), ο όποιος τον μεν Φιλόθεο χειροτόνησε πρεσβύτερο, το δε Ευστάθιο διάκονο. Μετά τον θάνατο των γονέων τους, καταγγέλθηκαν στον Μαξιμιανό και αφού υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, τελικά αποκεφαλίστηκαν.

 Θέκλαν, Βαουθᾶν, Δεναχίδα παρθένους. Ἆθλος ξίφους ἔδειξεν ἀθλοπαρθένους. Οι Αγίες παρθένες Θέκλα, Βαουθά, Δενάχις (ή Δινάχ), Τεντούς, Μάμα, Μαλοχία, Άννα, Νάνα, Άστη και Μαλάχ ήταν ασκήτριες χριστιανές γυναίκες από την Περσία. Διατάχθηκαν από τον βασιλιά των Περσών να προσκυνήσουν τη φωτιά και επειδή δεν δέχτηκαν, τεμαχίστηκαν όλες με τα ξίφη των στρατιωτών.

Τὸν Γεϊθαζὲτ καὶ συνάθλους τρεῖς ἅμα, Λόγχαις κατακτείνουσιν ἐχθροὶ Τριάδος. Οι Άγιοι μάρτυρες Γεϊθαζέτ (ή Γεϊδαζέτ ή Γαϊσαδέτ ή Βοηθαζάτ) ο ευνούχος, Σασάνης (ή Σωσάννης), Νοηλμάρης και Ζαρουαντίνης, επειδή δεν θυσίασαν στον Θεό Ήλιο των Περσών, θανατώθηκαν όλοι δια λογχισμού.

Σὺν Ἰωάννῃ καὶ Σαβωρίῳ, λίθοις Ἰσάκιον κτείνουσιν οἰκέται λίθων. Οι τρεις πρώτοι μαρτύρησαν δια λιθοβολισμού το 343 μ.Χ. μαζί με τον ασκητή Ωνάμ, από τον βασιλιά των Περσών. Οι δε επόμενοι δύο με αποκεφαλισμό. Στον Παρισινό Κώδικα 1578 και 1624 λέγονται επίσκοποι.

 Θνῄσκουσιν ἄμφω Νιρσᾶς, Ἰωσὴφ ἅμα, Φόνῳ μαχαίρας, ὡς Ἀπόστολος λέγει. Σήμερα η εκκλησία μας τιμά και τους Αγίους Νιρσά και Ιωσήφ. Ο Άγιος Νιρσάς ήτανε επίσκοπος και ηλικίας 80 ετών. Ο δε Άγιος Ιωσήφ ήταν μαθητής του Νιρσά και επίσης επίσκοπος. Ήταν δε κι αυτός 89 ετών. Ήταν και οι δύο ηγέτες μικρών χριστιανικών ποιμνίων, και άγρυπνοι πνευματικοί τους πατέρες. Δίδασκαν με παραδείγματα, όχι μόνο την κατά τον Χριστόν ζωή, αλλά και το υπέρ του Χριστού μαρτύριο. Κατά τους διωγμούς των χριστιανών στα χρόνια του Σαπώρ του Β' προστέθηκαν στις ένδοξες φάλαγγες των μαρτύρων, και τιμήθηκαν έτσι με το άφθαρτο στέφανο του μαρτυρίου.

 Ἔμελλε καὶ Δάσιος ἀθλήσας ξίφει, Ἀθλητικὸν στέφανον εὑρεῖν ἐκ ξίφους. Ο Άγιος Δάσιος έζησε γύρω στα τέλη του 3ου μ.Χ. αιώνα επί Mαξιμιανού και έλαβε το στέφανο του μαρτυρίου στην πόλη Δορύστολος η οποία ήταν χτισμένη κοντά στον Ίστρο (Δούναβη) ποταμό. Ο Δάσιος άνηκε στις στρατιωτικές τάξεις, τον διακατείχε δε μεγάλη πίστη προς τον Χριστό. Γι' αυτόν τον λόγο τον κατήγγειλαν στον διοικητή του. Αυτός προσπάθησε να τον δελεάσει με υποσχέσεις και αφού είδε ότι δεν το κατάφερε τον απείλησε με βασανισμούς. Ο Άγιος όμως παρέμεινε πιστός στον Κύριο. Έτσι ο διοικητής του, διέταξε τον βασανισμό του και τέλος τον αποκεφαλισμό του.

Σήμερα είναι τα προεόρτια (παραμονή) των Εισοδίων της Θεοτόκου. Η ευσεβής Άννα σύζυγος του Ιωακείμ, πέρασε τη ζωή της χωρίς να μπορέσει να τεκνοποιήσει, καθώς ήταν στείρα. Μαζί με τον Ιωακείμ προσευχόταν θερμά στον Θεό να την αξιώσει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, με την υπόσχεση ότι θα αφιέρωνε το τέκνο της σε Αυτόν. Πράγματι, ο Πανάγαθος Θεός όχι μόνο της χάρισε ένα παιδί, αλλά την αξίωσε να φέρει στον κόσμο τη γυναίκα που θα γεννούσε το Μεσσία, το Σωτήρα μας Ιησού Χριστό. Όταν η Παναγία έγινε τριών χρόνων, σύμφωνα με την παράδοση, η Άννα και ο Ιωακείμ, κρατώντας την υπόσχεσή τους, την οδήγησαν στο Ναό και την παρέδωσαν στον αρχιερέα Ζαχαρία. Ο αρχιερέας παρέλαβε την Παρθένο Μαρία και την οδήγησε στα Άγια των Αγίων, όπου δεν έμπαινε κανείς εκτός από τον ίδιο, επειδή γνώριζε έπειτα από αποκάλυψη του Θεού το μελλοντικό ρόλο της Αγίας κόρης στην ενανθρώπιση του Κυρίου. Στα ενδότερα του Ναού η Παρθένος Μαρία έμεινε δώδεκα χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα ο αρχάγγελος Γαβριήλ προμήθευε την Πα

Ο Άγιος Έντμουντ  (Edmund the Martyr, 841 - 20 Νοεμβρίου 869) ήταν βασιλιάς και μάρτυρας της Ανατολικής Αγγλίας. Γεννήθηκε το 841 μ.Χ. και διαδέχθηκε στον θρόνο τον πατέρα του, Ethelweard, σε ηλικία μόλις 14 ετών. Λίγα είναι γνωστά για την εφηβεία του. Το σίγουρο είναι πάντως ότι η διαπαιδαγώγηση του ήταν Χριστιανική. Μάλιστα λέγεται ότι είχε μελετήσει σε βάθος τις γραφές και είχε αποστηθίσει τους Ψαλμούς. Σύμφωνα με τον βιογράφο του, Abbo του Fleury, όταν το 869 μ.Χ. οι Δανοί εισέβαλαν στην επικράτεια του, ο Edmund επέλεξε να μην τους χτυπήσει. Συνελήφθη όμως και μεταφέρθηκε στο Hoxne στο Suffolk. Εκεί τον ξυλοκόπησαν άγρια και έπειτα τον έδεσαν σε ένα δένδρο. Οι Δανοί ειδωλολάτρες, προσπάθησαν να αναγκάσουν τον Edmund να αρνηθεί την πίστη του αλλά ακούγοντας τις εκκλήσεις του Edmund στο Χριστό οι Δανοί του επιτέθηκαν με βέλη.  Το μαρτύριό του τελείωσε με τον αποκεφαλισμό του στις 20 Νοεμβρίου του 869 μ.Χ. ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Λίγα ιστορικά στοιχεία για τον Edmund είναι γνωστά, καθώς το βασίλειο

Ένας κώδικας από την Αγία Τριάδα Ριζοκαρπάσου αναφέρει πως ο Άγιος Σωζόμενος καταγόταν από την Καρπασία της Κύπρου, ενώ από την ακολουθία του, καθώς και από άλλες πηγές, μαθαίνουμε πως έζησε πριν από τη φράγκικη κατοχή της Κύπρου (περί το 1100 μ.Χ.). Από τους γονείς του που ήσαν άνθρωποι θεοσεβείς οδηγήθηκε από μικρός στη μελέτη και τη γνώση του λόγου του Θεού και με τον καιρό απέκτησε μια σπάνια για την εποχή του μόρφωση και γνώση. Όταν ενηλικιώθηκε πήρε την απόφαση να φύγει κι από το σπίτι του και να τραβήξει στην ερημιά. Εκεί ελεύθερος από κάθε γήινη φροντίδα ένα μόνο θα σκεφτόταν και για ένα μόνο θα φρόντιζε: Πως να αρέσει στον Θεό. Έτσι, αφού περιπλανήθηκε αρκετά έφτασε σε μια σπηλιά που βρισκόταν στην πρόσοψη ενός κρημνού, που ήταν βραχώδης κι υψηλός. Εκεί σταμάτησε. Μπήκε μέσα, έκαμε τον σταυρό του και με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση και φόβο άρχισε να σιγοψάλλει: «Ἡ καρδία μου πρὸς Σέ, Λόγε, ὑψωθήτω, καὶ οὐδὲν θέλξει μέ, τῶν τοῦ κόσμου τερπνῶν, πρὸς χαμαιζηλίαν». (Τρίτο αντίφω

Ἔχει σε, Πρόκλε, ἡ οὐράνιος νύσσα, Χαίροντα ἔνδον καὶ σὲ σὺν Χρυσοστόμῳ. Ο Άγιος Πρόκλος υπήρξε άξιος μαθητής του μεγάλου διδασκάλου της Εκκλησίας μας, Ιωάννου του Χρυσοστόμου (βλέπε 13 Νοεμβρίου). Ο Πατριάρχης Αττικός (βλέπε 8 Ιανουαρίου) τον έκανε διάκονο και κατόπιν πρεσβύτερο. Επειδή διακρινόταν για την παιδεία, την αρετή και την διδακτική του ικανότητα, αγαπήθηκε θερμά απ' όλους τους θαυμαστές του αξέχαστου διδασκάλου του και υποστηριζόταν απ' αυτούς για τον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Αλλά η αντίδραση του διεφθαρμένου κατεστημένου, ναυάγιζε την υποψηφιότητα του. Αργότερα ο Πατριάρχης Σισίνιος (βλέπε 11 Οκτωβρίου), το έτος 425 μ.Χ., χειροτόνησε τον Πρόκλο επίσκοπο Κυζίκου. Λόγω όμως των ανωμαλιών της επαρχίας, την επισκοπή κατέλαβε κάποιος Δαλμάτιος. Αλλά ο Πρόκλος, χωρίς να στεναχωρηθεί, εξακολούθησε το κήρυγμα του θείου λόγου στην Κωνσταντινούπολη. Όταν πέθανε ο Πατριάρχης Μαξιμιανός (βλέπε 21 Απριλίου) το 434 μ.Χ. και αυτοκράτορας ήταν ο Θεοδόσιος ο Β',

Χάραξ κύκλῳ σου, καὶ μετὰ ζωῆς τέλος, Ἡ ζῶσα, Γρηγόριε, τοῦ Θεοῦ χάρις. Εἰκάδι Γρηγόριος κεκλήσκετο εἰς πόλον εὐρύν. Ο Όσιος Γρηγόριος έζησε τον 9ο αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από την Ειρηνόπολη της Δεκαπόλεως. Τη χριστιανική ανατροφή του όφειλε πρώτα στη μητέρα του Μαρία, η οποία, με τη ζωντανή της πίστη στο Χριστό, ανέθρεψε το γιο της σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Ο Γρηγόριος έγινε μοναχός και αγωνιζόταν έντονα για ηθική τελειοποίηση. Εκείνο που ιδιαίτερα τον διέκρινε, ήταν η καλλιέργεια της εγκράτειας στον εαυτό του. Τη θεωρούσε απαραίτητη για την καθαρότητα του νου και την ηθική κυριαρχία στη σάρκα. Και σε όσους τον ρωτούσαν γιατί δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σ' αυτή την αρετή, απαντούσε με τον αιώνιο λόγο της Αγίας Γραφής: «Πᾷς ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται, ἐκεῖνοι μὲν οὖν ἵνα φθαρτὸν στέφανον λάβωσιν, ἡμεῖς δὲ ἄφθαρτον» (Α' προς Κορινθίους, θ' 25). Καθένας, δηλαδή, που αγωνίζεται, εγκρατεύεται σε όλα, ακόμα και στην τροφή και στο ποτό. Και εκείνοι μεν, οι αθλη