ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε το 1770 μ.Χ. στο χωριό Άλβαινα της Ολυμπίας. Επίσκοπος Μεθώνης Ναυαρίνου και Νεοκάστρου (1816 - 1825 μ.Χ.) χειροτονήθηκε επί πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου ΣΤ’ (1813 - 1818 μ.Χ.). Το 1817 μ.Χ. ταξίδεψε στη Ρωσία και παρουσιάστηκε ενώπιον του τσάρου στον όποιο, με σπάνια ευγλωττία, εξέθεσε τις κακουργίες των Τούρκων κατακτητών και την οικτρή κατάσταση των υπόδουλων Ελλήνων, και από τον όποιο ζήτησε συμπαράσταση και βοήθεια για το δούλο Γένος. Στη Μεθώνη επέστρεψε το 1818 μ.Χ. με ρωσικό πολεμικό πλοίο. Τότε μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Αναγνωσταρά Παπαγεωργίου. Είναι ο πρώτος από τους αρχιερείς της Πελοποννήσου που μυήθηκε σ' αυτήν, η δε είσοδος του χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Από την έναρξη της Επανάστασης του 1821 μ.Χ., ο Γρηγόριος αναπτύσσει πολεμική δράση και πρωτοστατεί, μαζί με τους οπλαρχηγούς Παπατσώρα, Γρηγοριάδη, Παπατσώνη, Ντούφα, Παπαζαφειρόπουλο, Κων. Πετρ. Μαυρομιχάλη κ.ά. στην πολιορκία των κάστρων

 O της νέας Λωτ και νέος Λωτ τον τρόπον, Tω Λωτ συνοικεί της παλαιάς αξίως. Ο Όσιος Λωτ ήταν ένας σοφός ασκητής της ερήμου, που απεβίωσε ειρηνικά. Αποφθέγματα του υπάρχουν στον «Παράδεισο των Πατέρων». Γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Περί του Oσίου τούτου Λωτ γράφεται εις τον Παράδεισον των Πατέρων, ότι είπεν εις τον Aββάν Iωσήφ ταύτα. «Αββά, εγώ κατά την δύναμίν μου κάμνω την ολίγην μου προσευχήν. Kαι την ολίγην μου νηστείαν, και την μελέτην, και την ησυχίαν. Kαι κατά την δύναμίν μου φυλάττω τον νουν μου καθαρόν από κακούς λογισμούς. Όθεν τι άλλο να κάμω;» Tότε ο Iωσήφ εσηκώθη επάνω, και άπλωσε τα χέριά του εις τον ουρανόν. Kαι, ω του θαύματος! οι δέκα δάκτυλοι των χειρών του, έγιναν ωσάν δέκα λαμπάδες αναμμέναις, και λέγει εις τον Λωτ. Eάν θέλης, αγωνίσου, διά να γένης όλος ωσάν φωτία, εν τη προσευχή»

 Ήδιστα Pούφος γης απήλθε και βίου. Hγείτο και γαρ, και βίον και γην όναρ. Ο Όσιος Ρούφος σοφός ασκητής της ερήμου, που απεβίωσε ειρηνικά. Αποφθέγματά του υπάρχουν στον «Παράδεισο των Πατέρων». Γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Σημείωσαι, ότι περί του Oσίου τούτου Pούφου γράφεται εις τον Παράδεισον των Πατέρων, πως ερωτήθη από ένα· «Tί εστιν ησυχία; και τίς η ωφέλεια αυτής;» O δε Γέρων απεκρίθη αυτώ. Hσυχία εστί το καθεσθήναι εν τω κελλίω μετά γνώσεως και φόβου Θεού, απεχόμενον μνησικακίας και υψηλοφροσύνης. H τοιαύτη ησυχία, γεννήτρια ούσα πασών των αρετών, φυλάσσει τον Mοναχόν από των πεπυρωμένων βελών του εχθρού, μη εώσα αυτόν τιτρώσκεσθαι υπ’ αυτού. Nαι αδελφέ, ταύτην κτήσαι, μνημονεύων της εξόδου του θανάτου σου. Eίπε πάλιν ούτος ο Pούφος, ότι ο καθήμενος εν υποταγή πατρός πνευματικού, περισσότερον μισθόν έχει από εκείνον οπού κάθηται εις την έρημον και ησυχάζει μόνος. Eδιηγήθη γαρ ένας από τους Πατέρας, ότι είδε τέσσαρα τάγματα εις τον ουρανόν. Tο πρώτον τάγμα, ήτον ο άνθρω

 Θείον γε κυβιστήρα τον Ζαχαρίαν, Ένδον κυβιστήσαντα του βυθού κάλει. Ο Άγιος Ζαχαρίας μαρτύρησε δια πνιγμού μέσα στη θάλασσα. Να σημειώσουμε εδώ, ότι ο Άγιος Ζαχαρίας που εορτάζει σήμερα δεν είναι ο ίδιος με αυτόν της 21ης Οκτωβρίου, διότι αφ' ενός έχουν διαφορετικό δίστιχο και αφ' ετέρου ο ένας επιγράφεται σαν Οσιομάρτυρας και ο άλλος σαν μάρτυρας

 Eις τον Aλέξανδρον. Τμηθεὶς ὁ σεπτός, Ἀλέξανδρος αὐχένα, Καὶ Μάρτυς ἐστίν, οὐ θύτης Χριστοῦ μόνον. Eις την Θεοδότην και Γλυκερίαν. Θεοδότην ἄγχουσι καὶ Γλυκερίαν, Θεοῦ γλυκείας ἠγαπηκυίας δόσεις. Eις την Άνναν και Eλισάβετ. «Στῶμεν καλῶς, καὶ θῶμεν αὐχένας ξίφει», Ἀθληφόροι λέγουσιν ἀλλήλαις δύο. Ο Άγιος Αλέξανδρος ήταν επίσκοπος και κήρυττε με μεγάλο ζήλο το Ευαγγέλιο στα πλήθη των ειδωλολατρών. Τα κηρύγματά του προσέλκυσαν πλήθος ειδωλολατρών στην Χριστιανική πίστη. Το γεγονός αυτό εξόργισε τον άρχοντα του τόπου. Έτσι λοιπόν διέταξε να συλλάβουν τον Άγιο και να τον υποβάλλουν σε βασανιστήρια, για να τον αναγκάσουν να θυσιάσει στα είδωλα. Εκείνος όμως δεν πείστηκε. Ένας στρατιώτης, ονόματι Ηράκλειος, βλέποντας την καρτερία του Αλεξάνδρου πίστεψε στον Χριστό. Ο Ηράκλειος υποβλήθηκε σε πολλά βασανιστήρια και τελικά αποκεφαλίστηκε. Ο Άγιος Αλέξανδρος με τη χάρη του Θεού, θεραπεύτηκε από τις πληγές των βασανιστηρίων. Διετέλεσε και κάποιο θαύμα, έτσι προσέλκυσε στην πίστη του Χριστού τέσσ

Για τον Άγιο Ευλάλιο πληροφορίες μας δίνουν οι χρονικογράφοι Λεόντιος Μαχαιράς και Φλώριος Βουστρώνιος. Για τον βίο και τη δράση του ως επισκόπου δεν μας αναφέρεται τίποτα. Άγνωστα μας είναι και τα χρόνια που ήκμασε. Ότι εκθέτουμε εδώ, είναι ότι μας λένε δύο τοπικές παραδόσεις και ότι κατορθώσαμε να βρούμε στην ακολουθία του, που δημοσίευσε για πρώτη φορά ο Βυζαντινολόγος ερευνητής κ. Κ. Χατζηψάλτης, στον Θ' τόμο του Δελτίου της Εταιρείας Κυπριακών Σπουδών. Σε μια τοπική παράδοση πολύ διαδεδομένη αναφέρεται, πως ο άγιος αυτός ποιμένας ήταν επίσκοπος στην Έδεσσα της Συρίας. Στην πόλη αυτή φυλασσόταν με πολύ σεβασμό η εικόνα του Αγίου Μανδηλίου, της οποίας η ιστορία έχει περίπου ως εξής: Κατά την εποχή που στην Παλαιστίνη ζούσε και θαυματουργούσε ο Κύριος, στην Έδεσσα ήταν ένας βασιλιάς που λεγόταν Αύγαρος. Κάποια μέρα ο βασιλιάς αρρώστησε από λέπρα. Οι γιατροί που τον επισκέφθηκαν στάθηκαν ανίκανοι να του προσφέρουν και την πιο μικρή βοήθεια. Η λύπη του άρχοντα ήταν μεγάλη. Σ' α

Δοὺς Ἀβέρκιος χοῦν χοῒ θνητῶν νόμῳ, Θεὸς Θεῷ πρόσεισι, τῷ φύσει,θέσει. Εἰκάδι δευτερίῃ Ἀβέρκιος ᾤχετο γαίης. Ο Όσιος Αβέρκιος έζησε στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ. Η άμεπτη ζωή του και η καρποφορία της διδασκαλίας του, παρακίνησαν το ποίμνιο να τον αναγκάσει να γίνει επίσκοπος Ιεραπόλεως στη Φρυγία. Το αξίωμα δε μείωσε το ζήλο του Αβερκίου. Έλεγε, μάλιστα, ότι δεν αρκεί κάποιος να φαίνεται άρχων, αλλά και να είναι πραγματικά. Δηλαδή να αυξάνει τη διακονία και τους κόπους του. Διότι κατά το Ευαγγέλιο, «εἰ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος» (Ευαγγέλιο Μάρκου, θ' 35), που σημαίνει, αν κανείς θέλει να είναι πρώτος κατά την τιμή, οφείλει με την ταπείνωση του απέναντι στους άλλους, να γίνει τελευταίος από όλους και υπηρέτης όλων με την άσκηση της αγάπης. Και ο Αβέρκιος την εντολή αυτή έκανε πράξη στη ζωή του. Γι' αυτό και ο Θεός του έδωσε το χάρισμα να κάνει πολλά θαύματα. Θεράπευσε την κόρη του βασιλιά της Ρώμης, από πονηρό δαιμόνιο. Θερμά νερά από τη γη ε