ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

 Ο Άγιος Αντώνιος επίσκοπος Σάρδης είναι άγνωστος στους Συναξαριστές και τα Μηναία. Η μνήμη του αναφέρεται, μαζί με τον Μάρτυρα Λούππο, στον Σιναϊτικό Κώδικα 631. Ο Αντώνιος αυτός ήταν επί εποχής Νικολάου του Μυστικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ο όποιος κατά τη δεύτερη πατριαρχία του (912-925), έστειλε στον Αντώνιο θερμή φιλική επιστολή, που αναδημοσίευσε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Σάρδεων Γερμανός στο Παράρτημα της μελέτης του, περί της Εκκλησίας των Σάρδεων σ. 106. Στον προαναφερθέντα Σιναϊτικό Κώδικα, υπάρχει κοινός Κανόνας Παρακλητικός στον Μάρτυρα Λούππο και τον Αντώνιο επίσκοπο Σάρδεων.

Τμηθεὶς μετέσχε νεκρικῶν ὁ Σιρμίου, Λουτρῶν σχεδίων αἱμάτων ποταμίων. Ο Άγιος Ειρηναίος ήταν επίσκοπος Σιρμίου, πρωτεύουσας της Παννονίας. Σαν ποιμενάρχης ήταν αγνός, δραστήριος, γεμάτος ειλικρινή αγάπη για το ποίμνιο του, το όποιο τόσο πολύ αγαπούσε, ώστε ήταν αποφασισμένος να δώσει και τη ζωή του γι' αυτό, σαν γνήσιος μιμητής του αρχιποιμένα Χριστού, που είπε: «ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ιωάννου, ι΄11). Δηλαδή, ο καλός ποιμένας παραδίδει τη ζωή του για να απομακρύνει κάθε κίνδυνο από τα πρόβατα του και για να υπερασπισθεί τη ζωή τους. Αργότερα, ο Ειρηναίος καταγγέλθηκε στον ηγεμόνα της πόλης ότι παρέσυρε στη θρησκεία του Ιησού ειδωλολάτρες. Τότε συνελήφθη και, όταν ο ηγεμόνας Πρόβος τον ρώτησε αν αληθεύει αυτό για το όποιο τον κατηγορούν, αυτός αντί άλλης απαντήσεως προσευχήθηκε μπροστά του. Ο ηγεμόνας αμέσως τον φυλάκισε και έπειτα, αφού τον μαστίγωσε, τον αποκεφάλισε και έριξε το κεφάλι του στον ποταμό Σαύο (288 μ.Χ.).

Δεν έχουμε πληροφορίες για το γεγονός της μετακομιδής του Ιερού λειψάνου του Οσίου Κασσιανού. Για τον Όσιο Κασσιανό βλέπε στις 2 Οκτωβρίου.

Επί των ημερών του μακαριστού Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας Τιμοθέου, κατά τη διαμόρφωση της αυλής της Ιεράς Μονής Παναγίας Καλυβιανής, δίπλα σχεδόν στον παλαιό Ιερό Ναό της, βρέθηκε ένας τάφος, από τον οποίο ξεχύθηκε ευωδία και βρέθηκαν και ιερά λείψανα. Ο Όσιος αποκαλύφθηκε σε πολλούς και φανέρωσε την καταγωγή του από το χωριό Δαφνές, όπου ήλθε και αφιερώθηκε στην Ιερά Μονή της Καλυβιανής. Έζησε βίο ασκητικό και έτυχε ο ίδιος θαύματος από την Παναγία. Μεταξύ των θαυμάτων πού έκαμε ο Όσιος ήταν και στη γυναίκα τού αγά από τα Καλύβια, με αποτέλεσμα να βαπτισθούν όλα τα μέλη της οικογένειάς του χριστιανοί. Κτίστηκε Ναός προς τιμήν του από τον αοίδιμο Μητροπολίτη Τιμόθεο, τον οποίο εγκαινίασε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας Μακάριος, μετά των Οσιομαρτύρων και λοιπών Οσίων της Ιεράς Μονής, στις 29 Σεπτεμβρίου 2012 μ.Χ. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε. Θεράπων θερμότατος, τῆς Θεοτόκου ὀφθείς, πιστῶς καθυπούργησας, τῇ εὐδοκίᾳ αὐτῆς, Χαράλαμπες Ὅσιε. Ὅ

Καλλίνικος μένουσαν ἡδονὴν μένων, Πρὸς τὴν τελευτὴν οὐκ ἀηδῶς ἦν ἔχων. Πρόκειται για τον Πατριάρχη Καλλίνικο τον Α', που διαδέχτηκε τον Παύλο τον Γ'. Ήταν προηγουμένως πρεσβύτερος της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, και σκευοφύλακας του ναού των Βλαχερνών. Ο Καλλίνικος ο Α', είχε μεγάλα πλεονεκτήματα λόγου και ήθους, και γι αυτόν ο Εφραίμιος λέει ότι ήταν «ανήρ λόγω βίω τε και καλώς εμπρέπων». Στα χρόνια όμως της πατριαρχίας του βασίλευε ένας ασύνετος αυτοκράτορας ο Ιουστινιανός ο Β'. Αυτός λοιπόν, για να κάνει μια πολυτελή βρύση κοντά στ' ανάκτορα του, διάλεξε σαν τόπο το χώρο που βρισκόταν ο ναός της Θεοτόκου και απαίτησε από τον Καλλίνικο, να δώσει ευχή να γκρεμίσουν τον ναό! Ο Καλλίνικος απάντησε ότι, η Εκκλησία έχει ευχές για την ανέγερση ναών και όχι για τον κρημνισμό. Στην πίεση όμως του αυτοκράτορα, ο Καλλίνικος ξεφώνησε: «Ας είναι δόξα εις σε Χριστέ μου, ότι πάντοτε ανέχεσαι και υπομένεις». Ήταν δηλαδή μια ευχή εις βάρος του αυτοκράτορα. Πράγματι το 695 μ.Χ.

Σπεύδει λιπεῖν γῆν ἐκ ξίφους Εἰρηναῖος. Ἐρωτιᾷ γὰρ τῶ πρὸς οὐρανοὺς πόθῳ. Άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Λουγδούνου Ο Άγιος Ειρηναίος, έζησε στα χρόνια του βασιλιά Μάρκου Αυρηλίου (160 μ.Χ.). (Πιθανόν να γεννήθηκε στη Σμύρνη, περί το 140 μ.Χ., διότι σε κάποιο από τα συγγράμματα του, Έλεγχος 3,3 λέει, ότι παιδί ακόμα γνώρισε τον επίσκοπο Σμύρνης Πολύκαρπο (βλέπε 23 Φεβρουαρίου). Ποιου δάσκαλου όμως μαθητής υπήρξε και πώς μπήκε στον ιερό κλήρο δεν γνωρίζουμε). Ήταν διάδοχος των αγίων αποστόλων και έκανε επίσκοπος της πόλης Λουγδούνου (σημερινής Λυών) της Γαλλίας (μετά τον μαρτυρικό θάνατο του προκατόχου του Ποθεινού). Αυτός όπως λένε, συνέγραψε πολλά συγγράμματα κυρίως δογματικά. Και μ' αυτά στήριξε πολλούς χριστιανούς στην ορθή πίστη, και τους γλίτωσε από τις πλάνες των διαφόρων αιρέσεων. Τέλος, αποκεφαλίστηκε και αυτός από τον βασιλιά Σεβήρο, το έτος 202 μ.Χ., παίρνοντας έτσι το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου. Άγιος Πόθεινος επίσκοπος Λουγδούνου Ο Άγιος Πόθεινος υπήρξε επίσκοπος Λουγδού

Ὑπῆρχε Λοῦππος δοῦλος, ἐκ δὲ τοῦ ξίφους Ἐλεύθερος προσῆλθε τῷ Χριστῷ φίλος. Εἰκάδι ἐν τριτάτῃ πέφνε Λοῦππον φασγάνου ἀκμή. Ο Άγιος Λούπος από τη Νόβα (Sfântul Lup στα ρουμανικά) είναι Δάκος ή Ρωμαίος Άγιος που ήταν για ένα διάστημα υπηρέτης του Αγίου Δημητρίου από τη Θεσσαλονίκη. Εορτάζει στις 23 Αυγούστου Στον Παρισινό Κώδικα 1617 αναγράφεται ότι, ο μάρτυρας αυτός ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό μπροστά στον ειδωλολάτρη άρχοντα, ο όποιος με διάφορες κολακείες προσπάθησε να τον πείσει να θυσιάσει στα είδωλα. Αλλά επειδή δεν τα κατάφερε τον βασάνισε με τον πιο φρικιαστικό τρόπο και στο τέλος τον αποκεφάλισε. Ο Λούπος ζούσε στο Novae, ένα ρωμαϊκό φρούριο στην κοιλάδα του Δούναβη, σήμερα τη βουλγαρική πόλη Svishtov. Ο Λούπος έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα και στις αρχές του 4ου αιώνα. Ήταν σύγχρονος με τους Ρωμαίους χριστιανούς μάρτυρες Μοντάνου και Αναστασίας από το Σίρμιο. Ο Λούπος ήταν πιστός υπηρέτης του μάρτυρα Δημητρίου της Θεσσαλονίκης (26 Οκτωβρίου). Ήταν παρών στο θάνατο του κυρίου

Στις 23 Αυγούστου η Εκκλησία μας εορτάζει την απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, δηλ. το κλείσιμο του εορτασμού της (κάθε γιορτή έχει την "απόδοσή" της, μερικές μέρες αργότερα - το Πάσχα "αποδίδεται" 40 μέρες αργότερα, την παραμονή της Αναλήψεως, που "φεύγει το Χριστός ανέστη"). Ο λαός μας, κάνοντας όμορφα την Παναγία έναν από τους δικούς του ανθρώπους και αποδίδοντας στην εκκλησιαστική εορτή ό,τι γίνεται στην εκδημία (την κοίμηση) κάθε χριστιανού, θεωρεί αυτή την ημέρα ως "τα εννιάμερα της Παναγίας" (ενώ "τα σαράντα της Παναγίας" είναι της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας, 24 Σεπτ.) και την έχει μετατρέψει σε ανεξάρτητη εορτή (ενώ κανονικά δεν είναι), με πολλές εκκλησίες της Θεοτόκου να πανηγυρίζουν αυτή την ημέρα και όχι τις 15 Αυγούστου. Τη σημερινή λοιπόν ημέρα - που είναι πλέον μια αγαπημένη γιορτή του λαού μας,  πανηγυρίζουν μεταξύ άλλων: Σύναξη της Παναγιάς του Μαλίκη Σύναξη της Παναγίας του Χάρου Σύναξη της Παναγίας της Εννιαμερίτισ