ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Όσιος Νικήτας ο Θηβαίος ήταν γόνος της Επτάπυλης πόλεως των Θηβαίων. Σε ηλικία δέκα έξι ετών γίνεται μοναχός προσελκύοντας κοντά του και άλλους ασκητές οι οποίοι μαγνητίσθηκαν από την πνευματική φυσιογνωμία του και την ηθική του καθαρότητα. Αξιώθηκε του θαυματουργικού χαρίσματος ενώ ανεπαύθη εν Κυρίω πλήρης ημερών. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Ἑκ παιδός τῷ Κυρίῳ ῆκολούθησας Ὃσιε, διά προσευχῆς, ἀγρυπνίας καί παντοίας ἀσκῆσεως, τηρῶν αὐτοῦ προθῦμως ἐντολάς, διό καὶ θεῖον Σχῆμα εἰληφώς, τῷ φωτί περιελούεσο αισθητῶς, Θεόδωρός σε ὡς εἶδε. Δόξα τῷ σε δοξάσαντι Χριστῷ, δόκα τῷ τε θαυμαστώσαντι, δόκα Νικήτα ἐκ Θηβῶν, τῷ σε πρέσβυν θεῖον δείξαντι.

Ποιμένες δέκα ἀθλήσαντες ἀρτίως, Ἐχθροῦ καθεῖλον ὑψαύχενον κακίαν, Σὺν τούτοις δέ γε Ἱερεῖς τε καὶ ἄλλοι, Βασιλείας ἔτυχον τῆς αἰωνίου. Στις 23 Ιουνίου 1821 μ.Χ. έγινε Σύνοδος στη Μητρόπολη της Κρήτης, στο ναό του Αγίου Μηνά κατά την οποία ο Επίσκοπος Κρήτης άρχισε να διαβάζει ένα γράμμα απεσταλμένο από το βεζύρη. Οι εχθροί καιροφυλακτούντες, όρμησαν στο ναό και φόνευσαν τους Αρχιερείς, δεκαεπτά ιερείς και πέντε αγιορείτες πατέρες από τη μονή Βατοπαιδίου, που είχαν προσκομίσει στο Μέγα Κάστρο για προσκύνηση κατά της επιδημίας της πανώλης τίμια λείψανα και την Αγία Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου. Επίσης φόνευσαν ως τριακόσιους παρευρεθέντες Χριστιανούς. Από εκεί διασπαρέντες στην πόλη εδίωκαν τους λοιπούς Χριστιανούς φονεύοντες ανηλεώς όσους απαντούσαν στους δρόμους, όπου συνάντησαν και τον Επίσκοπο Λάμπης Ιερόθεο, τον οποίο φόνευσαν μετά του διακόνου του. Την επομένη μέρα στο χωριό Επάνω Φουρνή, όπου ήταν η έδρα της Επισκοπής Πέτρας, ετυφεκίσθηκε ο Αρχιερεύς αυτής Ιωακείμ έξω από τον ιερό

Eις τον Eυστόχιον. Ένθους υπάρχων Eυστόχιε προς ξίφος, Oίμαι στοχάζη ποίον έσται σοι στέφος. Eις τον Γάιον. Θείοις Γάιος θυρεοίς πεφραγμένος, Ψυχήν άτμητος τω ξίφει τμηθείς μένει. Eις την Λολλίαν. Xριστώ προσήλθες Λολλία διά ξίφους, Φύκει βαφείσα νυμφικώς σων αιμάτων. Eις την Πρόβην. Eξ αυχένος χέουσα κρουνούς αιμάτων, Xαίρουσά μοι πρόβαινε προς Θεόν Πρόβη. Eις τον Oυρβανόν. Tμηθείς τράχηλον Mάρτυς Oυρβανέ ξίφει, Aφυπτιάζεις ως σπαραχθέν αρνίον. Οι Άγιοι Ευστόχιος ο Πρεσβύτερος, Γάϊος (ή Γαϊανός) ο ανεψιός του, και τα παιδιά αυτού Λολλία (ή Λουλώ), Πρόβη και Ουρβανός (ή Ουρβάσιος) κατάγονταν από την πόλη των Οϋσάδων και υπήρξαν στα χρόνια των βασιλέων Μαξιμιανού και Αγρίππα κατά το έτος 300 μ.Χ. Ο Ευστόχιος στην αρχή ήταν ιερέας ειδώλων, αλλά όταν είδε το ανδρείο φρόνημα των χριστιανών μπροστά στα μαρτύρια, προσήλθε στον επίσκοπο Αντιοχείας Ευδόξιο, βαπτίστηκε χριστιανός και χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος. Κατόπιν πήγε στα Λύστρα της Λυκαονίας, όπου βρήκε τους συγγενείς του Γάϊο με τα τρία

Eις τον Aριστοκλήν. Aριστοκλής άριστος όντως οπλίτης, Πάντως γαρ ηρίστευσε τμηθείς την κάραν. Eις τον Δημητριανόν και Aθανάσιον. Aθανάσιος εύρεν αθανασίαν, Δημητριανώ συνθανών από ξίφους. Και οι τρεις Άγιοι ήταν Κύπριοι και έζησαν κατά τον διωγμό της Εκκλησίας επί Μαξιμιανού και Διοκλητιανού (245-310 μ.Χ.). Το 302 μ.Χ., ο Αριστοκλής, που καταγόταν από την Ταμασό, στην αρχή δεν θέλησε να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του, διότι ήθελε να συνεχίσει την πνευματική οικοδομή των εν Χριστώ αδελφών του. Ανέβηκε λοιπόν σ' ένα βουνό και κρύφτηκε μέσα σε μια σπηλιά. Αλλά από 'κει μάθαινε, ότι στις πόλεις πολλοί πιστοί, έχυναν θαρραλέα το αίμα τους για την αγία πίστη του Χρίστου. Ο Αριστοκλής, έπειτα και από ένα όραμα που είδε, έκρινε ότι δεν του επιτρεπόταν, ως Ιερέας που ήταν, να βρίσκεται σε ασφάλεια, ενώ λαϊκοί, γυναίκες και παιδιά αψηφούσαν τα ξίφη και τη φωτιά, και πότιζαν με το αίμα τους το δένδρο του Ευαγγελίου. Έκανε λοιπόν τον σταυρό και κατέβηκε στη Σαλαμίνα της Κύπρου. Πήγε στο ναό τ

Πλησθεῖσα δεινῶν τραυμάτων ἐκ τυμμάτων, Πολλῶν μετέσχε στεμμάτων Ἀγριππῖνα. Εἰκάδι θεινομένη τριτάτῃ θάνεν Ἀγριππῖνα. Η Αγία Αγριππίνα, γεννήθηκε και μαρτύρησε στη Ρώμη. Από νεαρή ηλικία ανέπτυξε βαθύτατο χριστιανικό φρόνημα και αφοσιώθηκε στην υπηρεσία του Κυρίου και Λυτρωτού της. Για το λόγο αυτό διέθεσε όλη της την περιουσία για την ανακούφιση των πτωχών και τη θεραπεία των ασθενών. Για την αγάπη του ουράνιου Νυμφίου της, απέφυγε το γάμο και προτίμησε να γίνει νύμφη του Χριστού. Όσες δε φορές είχε ανάγκη, η εκκλησία της Ρώμης, η Αγριππίνα έτρεχε πρώτη να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες της. Όμως η Αγία δεν προσέφερε μόνο υλικά αγαθά αλλά και πνευματικά, διδάσκοντας την χριστιανική πίστη και οδηγώντας στο δρόμο της αλήθειας, πλήθη πλανημένων. Η θεάρεστη αυτή δράση της Αγρυππίνας δεν ήταν δυνατό να παραμείνει για πολύ καιρό κρυφή. Το 262 μ.Χ., την κατήγγειλαν στις αρχές, ως ανατροπέα της πατροπαράδοτης λατρείας των ειδώλων. Η Αγία αποδέχθηκε τις καταγγελίες και με περισσό θάρρος, ομ