ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ἕλξει μετρήσας πολλὰ πολλὰ γῆς πλέθρα, Ἐδὲμ λάβοις ἄμετρα πλέθρα, Τατίων. Ο Άγιος Τατίων καταγόταν από το Μαντίναιο της Μητροπόλεως Κλαυδιουπόλεως στην Ερδελία, της επαρχίας Ονωριάδος. Συνελήφθηκε διότι ήταν χριστιανός και οδηγήθηκε στον ηγεμόνα Ουρβανό. Αυτός τον ρώτησε αν επιμένει να ομολογεί τον Χριστό και ο Τατίων με τόλμη απάντησε ότι θα τον ομολογεί μέχρι τελευταίας του πνοής. Αμέσως τότε τον έδειραν σκληρά και τον ξέσχισαν με σιδερένια νύχια. Κατόπιν τον έσυραν μέχρι θανάτου μέσα στην Κλαυδιούπολη, αφού πρώτα έκανε το σημείο του σταυρού. Λειτουργικά κείμενα Κοντάκιον Τροπάριο — Ήχος 3 Ο άγιος μάρτυς σου Τάτιον, Κύριε, / με τα παθήματά του έλαβε στεφάνι άφθαρτο από Σένα, Θεέ μας. / Για να έχει τη δύναμή Σου, κατέβασε τους αντιπάλους του, / και συνέτριψε την ανίσχυρη τόλμη των δαιμόνων. / Με τις μεσιτείες του, σώσε τις ψυχές μας! Κοντάκιον — Ήχος 2 (Podoben: «Αναζήτησες τα ύψη...») Εμφανίστηκες ως φωτεινό αστέρι που αναγγέλλει τον Χριστό με τη λάμψη σου, / που είναι αποκρουστικό σ

Ο Άγιος Πέτρος της Μόσχας (ρωσικά: Пётр Московский, Πέτρος Κιέβου, Πέτρος Ράτα, Ρωσικά: Пётр Ратенский, Ουκρανικά: Петро Ратенський; περ. 1260 – 20 Δεκεμβρίου 1326) ήταν ο Ρώσος μητροπολίτης που μετέφερε την έδρα του από τον Βλαντιμίρ στη Μόσχα το 1325. Αργότερα ανακηρύχθηκε προστάτης της Μόσχας. Παρά τη μετακόμιση, το αξίωμα παρέμεινε επίσημα με τον τίτλο «Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ρωσίας» μέχρι την αυτοκέφαλη εκλογή του Ιωνά της Μόσχας το 1448. Ζωή Ο Πέτρος γεννήθηκε στη Βολυνία (μέρος του Βασιλείου της Γαλικίας-Βολυνίας). Γονείς του ήταν ο Θεόδωρος και η Ευπραξία. Σε ηλικία δώδεκα ετών, ο νεαρός Πέτρος μπήκε σε ένα μοναστήρι όπου έμαθε την αγιογραφία. Ο ηγουμένος της μονής είχε χειροτονήσει τον Πέτρο ιερομόναχο. Μετά από χρόνια ασκητικών άθλων στο μοναστήρι, ο ιερομόναχος Πέτρος, με την ευλογία του ηγουμένου, εγκατέλειψε το μοναστήρι αναζητώντας ένα μοναχικό μέρος. Έφτιαξε ένα κελί στον ποταμό Ράτα και άρχισε να επιδιώκει τον ασκητισμό στη σιωπή. Στη συνέχεια, στον τόπο των ασκη

 Γόνοιο βίου νῦν τυχοῦσα ἀφθάρτου, Ζάκυνθε τέρπου, γηθοσύνως οὖν κάρτα. Εἰκάδι ἧκε δέμας ἀκεσίμβροτον ἔν γε τετάρτῃ. Ο Άγιος Διονύσιος γεννήθηκε το 1547 μ.Χ. στο χωριό Αιγιαλός της Ζακύνθου. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Δραγανίγος ή Γραδενίγος Σιγούρος (ή Σηκούρο). Η οικογενειά του ήταν εύπορη και κατείχε μεγάλη έκταση γης, ενώ οι γονείς του συμμετέχοντας στους πολέμους των Βενετών κατά των Τούρκων απέκτησαν και αριστοκρατικό ιδίωμα. Ο πατέρας του λεγόταν Μώκιος και η μητέρα του Παυλίνα, ενώ είχε άλλα δύο αδέλφια τον Κωνσταντίνο και τη Σιγούρα. Σύμφωνα με τοπικές παραδόσεις της Ζακύνθου, που δεν επιβεβαιώνονται ιστορικά, ο Άγιος είχε για ανάδοχο τον Άγιο Γεράσιμο (16 Αυγούστου και 20 Οκτωβρίου). Ο Άγιος Διονύσιος, ανατράφηκε με τα διδάγματα του Ευαγγελίου. Έτσι γρήγορα διακρίθηκε στα γράμματα και την αρετή. Νωρίς, μόλις ενηλικιώθηκε, ασχολήθηκε με τη διδασκαλία του θείου λόγου, φροντίζοντας συγχρόνως να συντρέχει στην ανακούφιση των φτωχών. Κατόπιν έγινε μοναχός στη βασιλική Μονή των

Κοινῷ τελευτῶν Γεώργιος τῷ τέλει, Σημεῖον ἄθλου ῥῖνα τμηθεῖσαν φέρει. Ο Όσιος αυτός, από μικρό παιδί αγάπησε τη μοναχική ζωή και όταν ενηλικιώθηκε έγινε μοναχός και ασκήτευε στον Όλυμπο (της Βιθυνίας). Στα χρόνια του εικονομάχου βασιλιά Λέοντα του Ισαύρου (716 μ.Χ.), ο Γεώργιος αγωνίστηκε για την Ορθοδοξία και έκανε δριμύτατες παρατηρήσεις στον ασεβή βασιλιά. Τότε υπέστη απ' αυτόν πολλά βάσανα και μάλιστα σε ηλικία 95 χρονών. Στο τέλος του έκοψαν τη μύτη, έκαψαν το κεφάλι του και έτσι παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό.

Ο κατά κόσμον Αλέξιος του Αλεξίου Αμβρόσιφ γεννήθηκε το 1846 μ.Χ. στο Ορενμπούργκ των Ουραλίων. Μετά τον θάνατο της συζύγου του, το 1876 μ.Χ., αναχώρησε για το Άγιον Όρος του Άθω, και εισήλθε στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος. Στις 12 Μαρτίου 1880 μ.Χ. εκάρη μοναχός κι έλαβε τ' όνομα Αριστοκλής. Το 1884 μ.Χ. χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος και το 1886 μ.Χ. εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός. Το 1887 μ.Χ. απεστάλη στο μετόχι της μονής του στη Μόσχα, όπου εφάνη νέος κτήτορας και υπήρξε πνευματικός πατέρας πολλών ψυχών. Η παραμονή του στο μετόχι από το 1891 - 1894 μ.Χ. δημιούργησε γύρω του ένα σπουδαίο πνευματικό έργο. Από το 1895 - 1909 μ.Χ. επέστρεψε στη μονή του. Από το 1909 - 1918 μ.Χ. μετέβη και παρέμεινε πάλι στο μετόχι της Μόσχας. Τον κοσμούσαν τα χαρίσματα της προοράσεως και της θαυματουργίας, με τα οποία βοήθησε πολλές ψυχές. Η θυσιαστική του αγάπη και η ελεήμων καρδία μαλάκωνε και τις πιο πέτρινες καρδιές. Πλήθος αναγκεμένου κόσμου βρήκε πλησίον του τη σωτηρία του. Δίκαια ονομ

Kαν ουκ επ’ άθλοις Eυτυχής αποπνέη, Ήθλησε και βραβείον αθλητού λάβη. Eικάδι Eυτυχέ’ αμφεκάλυψε λίθος γε τετάρτη. Ὡς εὐτυχῶς σὺ εὐτύχησας τρισμάκαρ, Θείας τετευχὼς Εὐτυχῆ κληρουχίας. Εἰκάδι Εὐτυχὲ ἀμφεκάλυψε λίθος γε τετάρτῃ. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, θέλοντας να δείξει τον άνθρωπο που έχει αληθινά πνεύμα Θεού, είπε: «Παν πνεύμα ό ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί έληλυθότα, εκ του Θεού εστί» (Α' επιστολή Ιωάννου, δ' - 2). Δηλαδή, κάθε άνθρωπος που παρουσιάζεται με χάρισμα Πνεύματος, αν ομολογεί όχι μόνο με λόγια αλλά και με έργα ότι ο Ιησούς Χριστός πράγματι σαρκώθηκε και έζησε σαν άνθρωπος φέροντας την ανθρώπινη φύση, αυτός ο άνθρωπος είναι από το Θεό. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο Άγιος Ευτυχής. Σαν γνήσιος μαθητής του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή, απέδειξε περίτρανα στη ζωή του ότι είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού. Κήρυξε με ανδρεία το Ευαγγέλιο, γκρέμισε πολλούς ναούς ειδώλων, υπέμεινε δαρμούς και κακοπάθησε πολλά χρόνια δέσμιος μέσα στη φυλακή. Κατόπιν τον έριξα

 Εὔκοσμος ὤφθης κόσμος, ὦ Κοσμᾶ μάκαρ, Κόσμον λόγοις σοῖς αἵμασι τ᾽ αγλαΐσας. Ο Άγιος Κοσμάς υπήρξε φωτοφόρος απόστολος του Ευαγγελίου, στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς. Η Εκκλησία του Χριστού, για να τιμήσει τον αγώνα και την προσφορά του, τον ονόμασε Ισαπόστολο. Ο Άγιος Κοσμάς γεννήθηκε στο χωριό Ταξιάρχης της επαρχίας Αποκούρου που βρίσκεται κοντά στο χωριό Μεγάλο Δένδρο Ναυπακτίας, το 1714 μ.Χ., από γονείς ευσεβείς, που τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Είκοσι χρονών μετέβη στο Άγιο Όρος, για να σπουδάσει στο εκεί νεοσύστατο σχολείο του Βατοπεδίου. Ο Άγιος Κοσμάς, ονομαζόταν αρχικά Κωνσταντίνος και μετά την αποφοίτησή του, πήγε στη Μονή Φιλόθεου, όπου έγινε μοναχός (1759 μ.Χ.) και κατόπιν Ιερομόναχος και έλαβε το όνομα Κοσμάς. Ο Άγιος γνωρίζοντας ότι το Έθνος κινδύνευε, δεν ησύχαζε και φλεγόταν νύχτα-μέρα από τον πόθο να βγει και να διδάξει στους σκλαβωμένους Έλληνες τα Άγια Γράμματα. Όμως, θεωρούσε τον εαυτό του ταπεινό και αδύνατο να επωμισθεί τέτοιο φορτίο. Με