ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Σύμφωνα και με τους συναξαριστές  σήμερα εορτάζετε ο Άγιος Πέτρος Πατριάρχης Μόσχας Ιερομάρτυρας, χωρίς λεπτομέρειες για τον βίο του Αγίου. Τα παλαιότερα χρόνια η εορτή είχε μεγαλύτερη "βαρύτητα" και αποτελεί εορτή όλης της Ορθοδοξίας. Ο Άγιος Πέτρος Πατριάρχης Μόσχας Ιερομάρτυρας δεν είναι άλλος παρα ο Άγιος Πέτρος του Κρουτίτσι Ο Άγιος Πέτρος του Κρουτίτσι (Священному́ченик Пётр Крути́цкий, γεννημένος ως Πιότρ Φιόντοροβιτς Πολιάνσκι, Пётр Фёдорович Поля́нский· 28 Ιουνίου 1862 – 27 Σεπτεμβρίου /10 Οκτωβρίου 1937), ήταν ένας Ρώσος Ορθόδοξος επίσκοπος και μάρτυρας. Από τις 12 Απριλίου έως τις 9 Δεκεμβρίου 1925 ήταν ο επικεφαλής της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, υπηρετώντας ως πατριαρχικός τοποτηρητής. Παρά τη φυλάκισή του, παρέμεινε τεχνικά τοποτηρητής μέχρι το θάνατό του το 1937. Θεωρείται ιερομάρτυρας άγιος από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Πρώτα χρόνια Ο Πέτρος γεννήθηκε στο χωριό Στοροζεβόιε της Επαρχίας Κοροτογιάκσκι της Κυβερνητείας του Βορονέζ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, σ

  Τοιχογραφία του 1550 Ανάμνηση του οράματος και της αφωνίας του Προφήτη Ζαχαρία Ο Ζαχαρίας (σημαίνει "μνήμη Θεού") είναι πρόσωπο της Αγία Γραφής και παραδοσιακά θεωρείται συγγραφέας του βιβλίου Ζαχαρίας. Ήταν προφήτης των δυο φυλών του Βασιλείου του Ιούδα και ενδέκατος από τους Δώδεκα Μικρούς Προφήτες. Η προφητική του δράση ξεκίνησε κατά το δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄, ο οποίος ανέβηκε στον θρόνο το 521 π.Χ. Όπως και ο προφήτης Ιεζεκιήλ, ήταν ιερατικής καταγωγής.

 

 Ὁ τριπλοπεντάριθμος ἀθλητῶν στόλος, Καὶ πυθμένος κατῆρε μέχρι ποντίου. Οι Δεκαπέντε Μάρτυρες, μαρτύρησαν με τον έξης τρόπο: Αφού τους έβαλαν μέσα σ' ένα πλοίο και ξανοίχτηκαν στη θάλασσα, κατόπιν οι ειδωλολάτρες τρύπησαν το πλοίο με αποτέλεσμα να πνίγουν όλοι οι Άγιοι αυτοί.

 Γαϊανὴ φλεχθῆναι τὰ νῶτα δίδου, Ὡς ἂν φλογίνης ῥομφαίας νῶτα φύγῃς. Στους Συναξαριστές δεν υπάρχει κανένα βιογραφικό της στοιχείο, μόνο η φράση «τὰ νῶτα φλεχθεῖσα τελειούται».

 Xριστόν φιλών φιλούντα Φιλήμων θύτης, Φουρτουνιανώ συναθλεί φιλουμένω. Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον Βίο των Αγίων.

 Tον Iγνάτιον λαμβάνει Mονή πόλου, Mονής προεξάρξαντα ως Θεώ φίλον. Ο Όσιος Ιγνάτιος καταγόταν από την δεύτερη επαρχία των Καππαδοκών και έζησε στα χρόνια των βασιλέων Νικηφόρου Β’ Φωκά (963 - 969 μ.Χ.) και Ιωάννη Α’ Τσιμισκή (969 - 976 μ.Χ.). Από μικρός αφιερώθηκε στον Θεό και πήγε στο Μοναστήρι του Βαθέος Ρύακος (η Μονή αυτή βρισκόταν στην Τρίγλια κοντά στα σημερινά Μουδανιά της Μικράς Ασίας). Εκεί έμαθε όλη την ασκητική ακρίβεια από τον Όσιο Βασίλειο (βλέπε 1η Ιουλίου), ηγούμενο και κτήτορα της Μονής αυτής. Ο Ιγνάτιος, επειδή έφτασε σε μεγάλα ύψη αρετής, χειροτονήθηκε Αναγνώστης, κατόπιν Υποδιάκονος, Διάκονος και Πρεσβύτερος. Έπειτα έγινε ηγούμενος της εν λόγω Μονής και επέφερε μεγάλη πρόοδο σ' αυτή, τόσο υλική όσο και πνευματική. Όταν κάποτε οι πολιτικοί άρχοντες θέλησαν να μεταχειριστούν τα χρήματα της Μονής, ο Ιγνάτιος με την αποφασιστική του στάση, προστάτευσε την μοναστηριακή περιουσία. Απεβίωσε στο δρόμο κοντά στο Αμόριο (κατ' άλλους, που είναι και το πιθανότερο, στο Α

 Εὔτολμος Ἐπίχαρις ἦν πρὸς τὸ ξίφος, Συλλήπτορα πλουτοῦσα τὴν θείαν χάριν. Η Αγία Επίχαρις ήταν από τη Ρώμη και έζησε στα χρόνια του Διοκλητιανού (298 μ.Χ.). Συνελήφθη επειδή ήταν χριστιανή από τον έπαρχο Καισάριο και ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό. Βασανίστηκε σκληρά και αφού της συνέτριψαν τα μέλη με μολύβδινη σφαίρα, στο τέλος την αποκεφάλισαν.

 Eις τον Mάρκον. O κλήσιν αυχών Iωάννου και Mάρκου, Aποστολής ην ενδιαπρέπων δρόμοις. Eις τον Aρίσταρχον. Άριστος Aρίσταρχος εν μύσταις Λόγου, Άρξας άριστα και ξένον ζήσας βίον. Eις τον Ζήνωνα. Ζήνων Θεού τον ζώντα κηρύττων Λόγον, Πλείστους ανεζώωσε νεκρούς τη πλάνη. Ο Άγιος Αρίσταρχος, είχε τη μεγάλη τιμή να χρηματίσει συνεργάτης του Απόστολου Παύλου, (προς Φιλήμ. α’, 23) και συναιχμάλωτός του (Κολοσσ. δ’, 10). Κατόπιν διέπρεψε και σαν επίσκοπος Απαμείας στη Συρία. Ο Μάρκος (ο και Ιωάννης), που δεν είναι βέβαια ο Ευαγγελιστής, χειροτονήθηκε επίσκοπος Βύβλου και έδρασε αποστολικά. Όπως μάλιστα του Πέτρου (Πράξ. ε’, 15), έτσι και αυτού η σκιά μόνη όταν έπεφτε στους ασθενείς τους θεράπευε. Ο Ζήνων, είναι ο ίδιος με τον νομικό Ζηνά, που σα γνήσιος και ευδόκιμος εργάτης του Ευαγγελίου, βοήθησε γι' αυτό και στην Κρήτη μαζί με τον Απολλώ. Γι' αυτό και ο Απόστολος Παύλος τόσο συγκινητικά και φιλόστοργα συνιστά στον Τίτο, να τους φροντίσει τόσο πολύ, ώστε να μη τους λείψει τίποτα (Τίτ.

Tην φύσιν ούσα θήλυ η Aκυλίνα, Aνήρ εδείχθη γεννάδας προς βασάνους. Η Αγία Ακυλίνα καταγόταν από το χωριό Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης και ανατράφηκε από γονείς ευσεβείς. Ο πατέρας της όμως, σκότωσε ένα Τούρκο, μετά από φιλονικία μαζί του. Για ν' αποφύγει την τιμωρία του θανάτου, δέχτηκε τον μουσουλμανισμό. Αλλά η μητέρα της έμεινε σταθερή στον Χριστό και κάθε μέρα δίδασκε στην Ακυλίνα την αρετή και την πίστη. Παρά τις επίμονες προσπάθειες του πατέρα της και τις απειλές των Τούρκων, η Ακυλίνα δεν αρνήθηκε τον Χριστό. Όταν την οδηγούσαν στο μαρτύριο την ακολουθούσε και η μητέρα της, που την παρότρυνε σ' αυτό. Η Ακυλίνα ήλεγχε με θάρρος τους Τούρκους και τη θρησκεία τους, με αποτέλεσμα να πεθάνει μαρτυρικά, μετά από πολυήμερο ραβδισμό, στις 27 Σεπτεμβρίου 1764 μ.Χ. σε ηλικία 19 ετών. Κανείς δεν γνωρίζει που εναπόθεσαν οι συντοπίτες της το τίμιο λείψανο της. Λέγεται πως οι Τούρκοι θέλησαν ακόμη και νεκρή να την κάνουν δική τους , γι' αυτό και διέταξαν να την θάψουν στο τούρκικο

 Εἰς τον Kαλλίστρατον. Τμηθεὶς ὁ Καλλίστρατος αὐχένα ξίφει, Στρατῷ συνήφθη καλλινίκων Μαρτύρων. Εἰς τοὺς ἁγίους μθ' Μάρτυρας Δεκὰς τετραπλῆ Μαρτύρων σὺν ἐννάδι, Διὰ ξίφους ἄθλησιν ἀθλεῖ τιμίαν. Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Καλλίστρατος ἔνθεν ἀέρθη. Ο Άγιος Καλλίστρατος μαρτύρησε στη Ρώμη επί Διοκλητιανού (284 - 304 μ.Χ.). Καταγόταν από την Καρχηδόνα και οι γονείς του, καθώς και οι πρόγονοί του, ήταν ευσεβέστατοι χριστιανοί. Όταν μεγάλωσε ο Καλλίστρατος, κατατάχθηκε στο Ρωμαϊκό στρατό σαν νεοσύλλεκτος αλλά δεν εγκατέλειψε τις ευσεβείς συνήθειές του. Μια από αυτές ήταν η βραδυνή προσευχή. Κάποιοι ειδωλολάτρες στρατιώτες κατήγγειλαν το γεγονός στον ειδωλολάτρη στρατηγό Περσεντίνο. Εκείνος, αφού διέταξε πρώτα τον βασανισμό του, ακολούθως διέταξε να τον τοποθετήσουν μέσα σε ένα δεμένο σάκκο και να τον ρίξουν στη θάλασσα. Με θαυματουργό τρόπο ο σάκκος σχίστηκε και δύο δελφίνια έσωσαν τον Καλλίστρατο. Σαράντα εννέα στρατιώτες που είδαν το θαύμα πίστεψαν στον Χριστό. Ο Περσεντίνος τότε εξοργισθείς διέτ