ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στην Κέρκυρα, το σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνος λιτανεύεται την πρώτη Κυριακή του μηνός Νοεμβρίου σε ανάμνηση της απαλλαγής του νησιού από (δεύτερη) επιδημία πανώλης το 1673 μ.Χ. Ὁ θαυματουργὸς κἂν τέθνηκε Σπυρίδων, Τοῦ θαυματουργεῖν οὐκ ἔληξεν εἰσέτι. Ἀμφὶ δωδεκάτην Σπυρίδων βίοτον λίπε τόνδε. Ο Άγιος Σπυρίδων γεννήθηκε το 270 μ.Χ. στο τώρα κατεχόμενο χωριό Άσσια (Άσκια) της Κύπρου (και όχι στην Τριμυθούντα - σημερινή Τρεμετουσιά - όπως γράφουν πολλοί) από οικογένεια βοσκών, που ήταν κάπως εύπορη. Αν και μορφώθηκε αρκετά δεν άλλαξε επάγγελμα. Συνέχισε και αυτός να είναι βοσκός. Σαν χαρακτήρας, ο Άγιος, ήταν απλός, αγαθός, γεμάτος αγάπη για τον πλησίον του. Τις Κυριακές και τις γιορτές, συχνά έπαιρνε τους βοσκούς και τους οδηγούσε στους ιερούς ναούς, και κατόπιν τους εξηγούσε την ευαγγελική ή την αποστολική περικοπή. Ο Θεός τον ευλόγησε να γίνεται συχνά προστάτης χήρων και ορφανών. Νυμφεύθηκε ευσεβή σύζυγο και απέκτησε μια κόρη, την Ειρήνη. Γρήγορα, όμως, η σύζυγός του πέθανε. Για να επο

 Η Οσία Άννα ήταν θυγατέρα του Μεγάλου Ηγεμόνα του Κιέβου Βζέβολοντ Γιαροσλάβιτς (1078 - 1093 μ.Χ.) του οποίου η γυναίκα ήταν κόρη του Αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου του Μονομάχου. Χάριν της Ιεραποστολής στη Ρωσία επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη. Μετά την επιστροφή της έγινε μοναχή στη Μονή του Αγίου Ανδρέα, την οποία είχε ιδρύσει ο πατέρας της. Το παράδειγμά της έφερε και άλλες ευσεβείς ψυχές στο Μοναχισμό. Θέσπισε το κοινοβιακό σύστημα σε όλες τις μονές του Κιέβου και ο ρόλος της στην διδασκαλία του Ρωσικού λαού υπήρξε σημαντικός. Κοιμήθηκε ειρηνικά το 1112 μ.Χ. (ή 1113 μ.Χ. ή 1116 μ.Χ.). Το Λείψανό της ανακομίσθηκε αδιάφθορο. Μετά την Επανάσταση του 1917 μ.Χ., δεν υπάρχουν πληροφορίες για την τύχη του.

 Φλέγουσιν ἄνδρας πέντε δὶς καὶ δὶς δύο (ήτοι δεκατέσσαρας), Οἷς συμφλέγουσι πέντε δὶς καὶ δὶς δύο (ήτοι δεκατέσσαρας). Οι Άγιοι Εικοσι οκτώ Μάρτυρες μαρτύρησαν δια πυρός.

Ψυχαῖς ἀτρέπτοις χερσὶ τμηθέντες πλάνων, Πλάνην περιτρέπουσιν ἄνδρες ἐννέα. Οι Άγιοι Εννέα Μάρτυρες μαρτύρησαν δια ξίφους.

 Τῶν ἀρετῶν εἰς ἅρμα προβὰς Ἠλίας, Πόλῳ προσῆλθεν, ὥς περ ἄλλος Ἠλίας. Ο Όσιος Ηλίας απεβίωσε ειρηνικά.

 Σύμμαρτυς ἔστω καὶ γυνὴ τοῖς ἀνδράσι, Τετμημένοις τέσσαρσι συντετμημένη. Οι Άγιοι Δάσιος, Σέβηρος, Άνδρωνας, Θεόδοτος και Θεοδότη μαρτύρησαν δια ξίφους.

 Δώρον συ δωρή τη πόλει της Aγκύρας, Ω Θεόδωρε εκ Θεού του των όλων. Ο Όσιος Θεόδωρος μάλλον υπήρξε υπέρμαχος των αγίων εικόνων και ίσως έδωσε και το αίμα του για τη σωστή θέση τους στην Ορθοδοξία.

 Aχεμενίδης τον Θεόν ποθών Λόγον, Δόξης αφειδεί πατρικής και βασάνων. Ο Άγιος Αχαιμενίδης έζησε στα χρόνια του βασιλιά του Βυζαντίου Θεοδοσίου του μικρού και του Ισθιγέρδου βασιλιά των Περσών (περί το 410 μ.Χ.). Ήταν γιος επιφανούς Περσικής οικογένειας, διέθετε πλούτο και αξιώματα. Δεν άργησε να μάθει για την Χριστιανική πίστη και να προσέλθει στους κόλπους της, εγκαταλείποντας την πατρογονική θρησκεία και περιουσία. Το γεγονός αυτό το πληροφορήθηκε ο βασιλιάς, ο οποίος κατέβαλε κάθε προσπάθεια για να τον πείσει να ασπαστεί την αρχική του θρησκεία. Όταν είδε ότι δεν μπορούσε να τον δελεάσει, διέταξε τον βασανισμό του και τον δημόσιο εξευτελισμό του. Βλέποντας ο βασιλιάς ότι μετά από όλα τα μαρτύρια που υπέστη δεν απαρνιόταν τον Χριστιανισμό άφησε τον Αχαιμενίδη ελεύθερο, υπό τον όρο ότι θα φύγει από την Περσία. Ο Άγιος Αχαιμενίδης απεβίωσε εν ειρήνη.

Τήξας ἑαυτὸν ἐγκρατείᾳ καὶ πόνοις, Ἀκεψιμᾶς μετῆλθε, ἔνθα μὴ πόνοι. Ο Όσιος Ακεψιμάς έζησε τον 4ο αιώνα μ.Χ. κατά την εποχή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α' του Μεγάλου. Μετά από μία ζωή κοινωνική, κατά την οποία διακρίθηκε για την ευσέβειά της, κατέφυγε στον ερημικό βίο. Έκτισε την οικία του εντός ενός σπηλαίου. Τρεφόταν από τα πενιχρά προϊόντα της φύσεως. Ενίοτε του έφερναν τρόφιμα περαστικοί και ευσεβείς άνθρωποι. Ο Όσιος κρατούσε λίγα, μόνο τα άκρως απαραίτητα για τη σίτισή του και τα άλλα τα έδινε στους φτωχούς. Έπειτα προσκαλούσε τους ευεργέτες του στο σπήλαιο που ζούσε. Εκεί ο Ακεψιμάς ανταπέδιδε την καλοσύνη τους με διδασκαλία στο λόγο του Θεού. Ο Όσιος πραγματοποίησε πολλά θαύματα. Παρέδωσε εν ειρήνη το Πνεύμα του στον Κύριο. Ο Άκεψιμάς ήταν επίσκοπος της Χναιτά, με έδρα το Πάκα στη δυτική Περσία. Αυτός και αρκετοί σύντροφοί του, μεταξύ των οποίων ο ιερέας Ιωσήφ από το Μπετ-Κατόβα, τότε 70 ετών, και ο διάκονος Αϊτιλλά από το Μπετ-Νουχάντρα, τότε 66 ετών, συνελήφθησαν από τον Σ

Την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου, η Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως έχει καθιερώσει να εορτάζεται η σύναξη των τοπικών της Αγίων, του Αγίου Γεωργίου του Νεαπολίτου (βλέπε 3 Νοεμβρίου), του Αγίου Αθανασίου του Κουλακιώτου (βλέπε 8 Σεπτεμβρίου) και του Αγίου Ακακίου του Ασβεστοχωρίτου (βλέπε 1 Μαΐου). Η πανήγυρις λαμβάνει χώρα στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γεωργίου όπου και μεταφέρονται τεμάχια των λειψάνων των Αγίων και τελούνται καθ' όλη την εβδομάδα πανηγυρικές ακολουθίες προς τιμήν των Αγίων. Η Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως ιδρύθηκε με το 411/16.04.1974 Νομοθετικό Διάταγμα της Ελληνικής Κυβέρνησης, αφού προηγήθηκε σχετική απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Οι ουσιαστικές ανάγκες για τη διαποίμανση του συνεχώς αυξανόμενου πληθυσμού της Θεσσαλονίκης, συμπεριλαμβανομένου, εκτός του πολεοδομικού συγκροτήματος, των προαστίων και των περιχώρων της πόλης, οδήγησαν νομοτελειακά στην κατάτμηση της παλαιφάτου Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, η οπο

Η Ανακομιδή της Ιεράς Κάρας του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Αποστόλου του νέου από την Κωνσταντινούπολη στον Άγιο Λαυρέντιο Πηλίου έγινε το 1796 μ.Χ. Στις 16η Αυγούστου εορτάζεται η μνήμη του. Ο Άγιος Απόστολος ο Νέος, γεννήθηκε στον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου το 1667 μ.Χ. Ο πατέρας του ονομαζόταν Κώστας Σταματίου και η μητέρα του Μέλω. Σε ηλικία 15 χρονών έμεινε ορφανός και το 1682 μ.Χ. πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργαζόταν σ' ένα καπηλιό. Ενώ ο άγιος είχε ήδη τέσσερα χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, συνέβη το εξής γεγονός στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Οι κάτοικοι του Αγίου Λαυρεντίου και της περιοχής, επειδή καταπιέζονταν σκληρά από τη βαριά και άδικη φορολογία, αποφάσισαν να προσφύγουν στους επιτρόπους του Σουλτάνου, η οποία όριζε τα χωριά εκείνα. Πράγματι επέτυχαν κάποια μείωση της φορολογίας και επέστρεψαν. Ο Βοεβόδας όμως όχι μόνο δεν αναγνώρισε τα έγγραφα των επιτρόπων και τα απέρριψε ως πλαστά αλλά συνέλαβε και τρεις από την επιτροπή των κατοίκων, που είχαν πάει στην Κωνσταντινούπολ

Η Αγία Γουίνεφρεντ ανήκει στους Βρετανούς Αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας και εορτάζετε στις 3 Νοεμβρίου. Η Αγία Γουίνεφρεντ (ή Γουίνεφριντ· ουαλικά: Gwenffrewi· λατινικά: Wenefreda, Winifreda) ήταν Ουαλή παρθένος μάρτυρας του 7ου αιώνα. Η ιστορία της τιμήθηκε ήδη από τον 8ο αιώνα, αλλά έγινε δημοφιλής στην Αγγλία τον 12ο αιώνα, όταν η αγιογραφία της καταγράφηκε για πρώτη φορά. Μια ιαματική πηγή στον παραδοσιακό τόπο του αποκεφαλισμού και της θαυματουργικής της αποκατάστασης είναι πλέον ιερό και τόπος προσκυνήματος, γνωστό ως Αγία Πηγή της Αγίας Γουίνεφρεντ στο Χόλιγουελ, Φλίντσαϊρ της Ουαλίας, και είναι γνωστό ως «το Λούρδη της Ουαλίας». Τον Νοέμβριο του 2023, απέκτησε το καθεστώς του Εθνικού Προσκυνήματος για την Αγγλία και την Ουαλία. Οι παλαιότερες αναφορές για τη ζωή της Αγίας Γουίνεφρεντ χρονολογούνται από τον 12ο αιώνα. Σύμφωνα με τον θρύλο, η Γουίνεφρεντ ήταν κόρη του Τυφίντ απ Έιλουντ, ευγενή ηγέτη των Τεγέινγκλ στην Ουαλία. Η μητέρα της ήταν η Ουένλο, ανιψιά του Αγίου Μπενό κα

Ο Άγιος Γεώργιος ήταν Ιερέας και καταγόταν από τη Νεάπολη της Μικράς Ασίας, που τούρκικα λέγεται «Νέβ Σεχήρ». Διέπρεπε σαν εφημέριος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου στη Νεάπολη «ἐν ἀληθείᾳ καὶ ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ, πορευόμενος ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτος». Κατά το 1797 μ.Χ. προσκλήθηκε από τους χριστιανούς του χωρίου Μαλακωτή να Ιερουργήσει, αναπληρώνοντας τον εφημέριο τους, που τον καταδίωκαν οι Τούρκοι. Ο Ιερέας Γεώργιος ευχαρίστως δέχτηκε και αναχώρησε για το χωριό. Ξαφνικά όμως, κοντά στη θέση «Κόμπια-Ντερέ», συνελήφθη από εξαγριωμένους βοσκούς Τούρκους, οι όποιοι τον λήστεψαν, τον βασάνισαν και τελικά τον αποκεφάλισαν. Το Λείψανο του Νεομάρτυρα Γεωργίου ανακομίσθηκε «σῶον καί ἀκέραιον καί ἄφθαρτον καί πλῆρες οὐρανίου εὐωδίας καί χάριτος», μετά από εμφάνισή του «ἐν ὀράματι εἰς τινα γυναῖκα χήραν, εὐλαβῆ καί φοβουμένην τόν Θεόν». Αρχικά φυλάχθηκε στην κατοικία του συνεφημερίου του, Νεοφύτου, και μετά τον θάνατό του στον ενοριακό ναό της Νεαπόλεως.

Ἀκεψιμᾶν κτείνουσιν ἐκ ῥαβδισμάτων. Ἀκεψιμᾶ δὲ τοὺς φίλους ἐκ λευσμάτων. Τύψαν Ἀκεψιμᾶν τριτάτῃ, λεῦσαν δὲ συνάθλους. Ο Άγιος Ακεψιμάς ήταν επίσκοπος, ο Ιωσήφ πρεσβύτερος και ο Αειθαλάς διάκονος. Και οι τρεις μαρτύρησαν για το Χριστό, όταν βασιλιάς της Περσίας ήταν ο Σαπώρ ο Β' (περί το 330 μ.Χ.). Ο Ακεψιμάς άφησε την τελευταία του πνοή, αφού χτυπήθηκε σκληρά με ακανθωτά ραβδιά από ροδιά. Ο Ιωσήφ - αφού διέσχισαν τις σάρκες του - υπέστη μαρτυρικό θάνατο δια λιθοβολισμού. Ο Αειθαλάς μαστιγώθηκε σκληρά και έπειτα τον κρέμασαν με το κεφάλι προς τα κάτω, μέχρι πού παρέδωσε και αυτός τη μακάρια ψυχή του. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον   Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Ὡς θεράποντες, τῆς εὐσέβειας, στῦλοι ὤφθητε, τῆς Ἐκκλησίας, πυρσολατρῶν καθελόντες τὸ φρύαγμα, Ἀκεψιμᾶ Ἱεράρχα πολύαθλε, Ἀειθαλᾶ Ἰωσὴφ τὲ μακάριοι. Ἀλλ' αἰτήσασθε, Χριστὸν τὸν Θεὸν πανεύφημοι, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος. Έτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε. Οἱ Μάρτυρές σου, Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκ

 Ναοῦ τὰ ἐγκαίνια, Μάρτυς καὶ θέσιν, Τῶν λειψάνων σου νῦν γεραίρει ἡ κτίσις. Μετά την κατάπαυση των διωγμών και την επικράτηση του χριστιανισμού σ' όλο το Ρωμαϊκό κράτος, επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, οι χριστιανοί ανήγειραν μεγαλοπρεπή Ναό στη Λύδδα της Ιόππης, όπου μετακόμισαν το ιερό λείψανο του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, για να το προσκυνούν πλέον άφοβα. Έγιναν δε μετά την κατάθεση του Ιερού λειψάνου και τα εγκαίνια του Ναού στις 3 Νοεμβρίου και από τότε κάθε χρόνο η Εκκλησία μας, τελεί κατά την ήμερα αυτή την ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του μεγαλομάρτυρα, προς δόξαν Θεού. Σύντομη ιστορία του Ναού και της Λύδδας Ο ναός του Αγίου Γεωργίου μαρτυρεί την ακμή του Χριστιανισμού στη Λύδδα, που ήταν επισκοπή και μετέπειτα αρχιεπισκοπή. Σήμερα υπάρχει (τιτουλάριος) αρχιεπίσκοπος Λύδδης, που διαμένει στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Στη Λύδδα διαμένει ο ηγούμενος της Μονής. Μέχρι σήμερα επικρατούσε η γνώμη ότι η Λύδδα είχε κτιστεί από τη φυλή του Βενιαμίν, αλλά από πρόσφατες αρχαιολογικές ανασκαφ