ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Όσιος Άνθιμος, κατά κόσμο Αργύριος Κ. Βαγιάνος, γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1869 μ.Χ. στην περιοχή του Αγίου Λουκά Λιβαδίων. Οι ευσεβείς και ενάρετοι γονείς του, Κωνσταντίνος και Αργυρώ, φρόντισαν να δώσουν Χριστιανική αγωγή στο τέκνο τους. Και ο νεαρός Αργύριος δωρεοδέκτης του Αγίου Πνεύματος, με πνεύμα σοφίας, ήταν προορισμένος από τον Θεό να αναδειχθεί σκεύος εκλογής και να γίνει μέγας παιδαγωγός εις Χριστόν. Η όλη παιδιόθεν ανάπτυξη και ανατροφή του τελούσε προφανώς υπό την ισχυρή και βαθιά επίδραση του χριστιανικού οικογενειακού του περιβάλλοντος. Γράμματα δεν έμαθε πολλά. Περιορίσθηκε στις απλές γνώσεις του δημοτικού σχολείου. Έτσι χωρίς τα θεωρητικές γνώσεις της εγκοσμίου καταξιώσεως, αλλά με ευφυΐα και διεισδυτικότητα πνεύματος και με ιδιαιτέρως έντονη την επιθυμία για βίο πνευματικό, προχωρά αταλάντευτος στην ενάρετη ζωή με την πολύτιμη δωρεά της ακλόνητης πίστεως. Ο θείος έρως τον οδηγεί στην απάρνηση του κόσμου και της βοής του και στη μοναχική πολιτεία, από όπου εξέλαμψαν οι

 Ο Άγιος Πέτρος, ήταν Ρώσος ιερέας και δια Χριστόν σαλός.

 Xριστός Bασιλεύς ευσεβή Kωνσταντίνον, Eν ουρανοίς έστεψε κοσμίω στέφει. Αυτός φαίνεται, ότι είναι ο τέταρτος γιος του βασιλιά Ηρακλείου, που βασίλευσε το έτος 641 μ.Χ. και ο όποιος, από άλλους μεν καλείται Κωνσταντίνος Ηράκλειος, από άλλους δε, Κωνσταντίνος ο νέος. Αυτός ήταν πολύ πιστός βασιλιάς και βασίλευσε έξι μήνες. Κατά τον Μελέτιο, ο βασιλιάς αυτός δηλητηριάστηκε.

 Εἰσδὺς Χαρίτων εἰς τὸν ἀσβέστου βόθρον, Ἄσβεστον εὗρε φῶς ἀκηράτου τόπου. Ο Άγιος Χαρίτων μαρτύρησε, αφού τον έριξαν μέσα σε λάκκο με βραστό ασβέστη.

 Ζήνων ὁ θεῖος τοῦ Θεοῦ πόθῳ ζέων, Χαίρων ὑπῆλθε τοῦ μολύβδου τὸ ζέον. Ο Άγιος Ζήνων απεβίωσε μαρτυρικά αφού τον έριξαν μέσα σ' ένα καζάνι με βραστό μολύβι.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων του Ροστόφ,  ο δια Χριστόν σαλό (γνωστός και ως Ιωάννης ο Μαλλιαρός) ήταν ένας άγιος ανόητος (Yurodivy), της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα. Υπέμεινε πολλές δοκιμασίες στη διάρκεια της ζωής του. «Δεν είχε μόνιμο καταφύγιο και κατά καιρούς ξεκουραζόταν στο σπίτι του πνευματικού του Πατέρα, ιερέα στην εκκλησία του Παναγίου ή με μια από τις ηλικιωμένες χήρες». Σύμφωνα με πηγές της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική, ο μακαριστός Ιωάννης, Ζώντας με ταπείνωση, υπομονή και αδιάλειπτη προσευχή... έθρεψε πνευματικά πολλούς ανθρώπους, ανάμεσά τους και ο Άγιος Ειρήναρχος, Ερημίτης του Ροστόφ (13 Ιανουαρίου). Μετά από μια μακρά ζωή ασκητισμού, πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 1580 και ετάφη, σύμφωνα με την τελική του επιθυμία, δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Blaise πέρα ​​από το βωμό. Είχε «μαλλιές στο κεφάλι του άφθονα», γι’ αυτό τον έλεγαν «Τριχαίο». Ο τίτλος «Ελεήμων» δόθηκε στον μακαριστό Ιωάννη λόγω των πολλών ιαμάτων που έγιναν στον τάφο του, αλλά

Η μνήμη της Αγίας Φοίβης αναφέρεται επιγραμματικά στο «Μικρόν Ευχολόγιον ή Αγιασματάριον» έκδοση «Αποστολικής Διακονίας» 1956, χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά άλλου δεν αναφέρεται η μνήμη της αυτή τη μέρα. Μάλλον όμως πρόκειται για την Αγία Φοίβη που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στην «Προς Ρωμαίους», στο κεφάλαιο 16, στίχοι 1-2: «Συνίστημι δὲ ὑμῖν Φοίβην τὴν ἀδελφὴν ἡμῶν, οὖσαν διάκονον τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν Κεγχρεαῖς, ἵνα αὐτὴν προσδέξησθε ἐν Κυρίῳ ἀξίως τῶν ἁγίων καὶ παραστῆτε αὐτῇ ἐν ᾧ ἂν ὑμῶν χρῄζῃ πράγματι· καὶ γὰρ αὐτὴ προστάτις πολλῶν ἐγενήθη καὶ αὐτοῦ ἐμοῦ». Η Φοίβη ήταν εξαίρετη ψυχή με πολλά πνευματικά ενδιαφέροντα. Γι' αυτό και όταν ο Απόστολος Παύλος επισκέφτηκε τις Κεγχρεές, στην Κόρινθο, και κήρυξε τη νέα διδαχή, τη διδαχή του Χριστού, η ευγενής Φοίβη προσκολλήθηκε στον κήρυκα του Χριστού με αφοσίωση. Με τέτοια μάλιστα αφοσίωση, όση η Λυδία στους Φιλίππους και όση η Πρίσκιλλα στην Κόρινθο. Και έγινε μια ακούραστη συνεργάτρια του μεγάλου Αποστόλου στην ιεραποστολή, μέσα

Η Ανακομιδή των Ιερών λειψάνων του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης έγινε το 1953 μ.Χ. Ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης, εορτάζει στις 9 Νοεμβρίου. Ο Άγιος Νεκτάριος, κατά κόσμον Αναστάσιος, γεννήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 1846 μ.Χ., στην Συληβρία της Ανατολικής Θράκης. Γεννήθηκε σε χώματα ελληνικά από ευσεβείς γονείς, τον Δημοσθένη και την Μαρία Κεφαλά, το 5ο από τα 6 παιδιά φτωχής οικογένειας. Από μικρό παιδί η ευσεβής γιαγιά του, του έμαθε τον 50ο Ψαλμό, το «ελέησόν με ο Θεός»· και όπως λέει χαρακτηριστικά ο Συναξαριστής του βίου του, όταν έφθανε στο σημείο του Ψαλμού «διδάξω ανόμους τας οδούς Σου» το επαναλάμβανε μόνος του πολλὲς φορές. Από μικρός έφτιαχνε τεχνητούς άμβωνες και μιλούσε για το Χριστό στα παιδιά της ηλικίας του. Αφού τελείωσε το δημοτικό και το σχολαρχείο στην πατρίδα του, με την ευχή των γονέων του, παίρνει την απόφαση να ξενιτευθεί στην Κωνσταντινούπολη, καθώς η οικογένειά του αδυνατούσε να συντηρήσει όλα τα μέλη της, και η γενέτειρά του δεν είχε σχολείο μέσης εκπαίδευσης. Ηταν μόλις 1

Ὡς εἰς ἄριστον τὴν πυρὰν σπεύδων τρέχεις, Χριστοῦ ἄριστε Μαρτύρων Ἀριστίων. Ο Άγιος Αριστίων γεννήθηκε στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. στην επαρχία της Συρίας Απάμεια και έγινε Χριστιανός από τον Άγιο Αντώνιο (9 Νοεμβρίου) σε ηλικία μόλις 10 ετών. Λόγω του ενάρετου βίου του, εκλέχτηκε από τον λαό, δεύτερος επίσκοπος της Αλεξάνδρειας της μικρής που βρησκόταν στην Κιλικία της Μικράς Ασίας (κοντά στην πόλη Ισσόν). Ως ποιμενάρχης, ο Αριστίων, ποίμανε θεάρεστα το ποίμνιο του και δίδασκε με παρρησία το Λόγο του Χριστού με αποτέλεσμά να γίνουν Χριστιανοί πολλοί ειδωλολάτρες. Αυτό όμως δεν άρεσε στον Ρωμαίο έπαρχο που διέταξε να τον συλλάβουν και να τον ρίξουν στην πυρρά. Μέσα στο καμίνι, ο Αριστίων, υμνώντας και δοξάζοντας τον Χριστό έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Χριστῷ ἱεράτευσας ὢ Ἀριστίων καλῶς, ὢ ὕστερον ἔθυσας σαυτὸν ὡς θῦμα σεπτόν, ἀθλήσας δι' αἵματος, ὅθεν μὴ διαλίπης ἰκετεύειν ἀπαύστως, ὑπὲρ τῶν σὲ τιμώντων, καὶ θερμῶς ἐκζη

Aρχοντίων λίμωττε καντεύθεν τρύχε, Άρχοντα κόσμου λαμίαν νοουμένην. Ο Άγιος Αρχοντίων μαρτύρησε δια λιμού (Λαμία είναι ένα θηρίο, το οποίο έχει μεγάλο λαιμόν. Mε το θηρίο αυτό, παρομοιάζεται εδώ ο Διάβολος).

Ὀφθεῖσα Βασίλισσα φρικτὴ θηρίοις, Φρικτῷ παρέστη παμβασιλέως θρόνῳ. Η Αγία Βασίλισσα υπήρξε το καύχημα της Εκκλησίας της Νικομήδειας, κατά τον διωγμό των Χριστιανών επί Διοκλητιανού. Καταγγέλθηκε σαν χριστιανή, που αποσπούσε νεαρές ειδωλολάτρισσες από την πολυθεΐα και οδηγήθηκε μπροστά στον ηγεμόνα Αλέξανδρο. Εκεί η Βασίλισσα ομολόγησε χωρίς κανένα δισταγμό, ότι είναι χριστιανή και λατρεύει τον Ένα και αληθινό Θεό. Μαστιγώθηκε σκληρά και στη συνέχεια ο ηγεμόνας διέταξε και την έριξαν μέσα στη φωτιά. Αλλά με θαυματουργικό τρόπο η Βασίλισσα, βγήκε από τη φωτιά άθικτη. Οι ειδωλολάτρες, θεώρησαν πως αυτό ήταν μαγική ενέργεια και έτσι την έριξαν για τροφή σε δύο πεινασμένα λιοντάρια. Η Βασίλισσα όμως, δια της προσευχής προς τον Θεό, έκανε τα δύο λιοντάρια να σταθούν σαν ήμερα αρνιά μπροστά της. Τότε έγινε και το μεγαλύτερο θαύμα. Άνοιξαν τα πνευματικά μάτια του ηγεμόνα Αλεξάνδρου και έπεσε μετανοημένος στα πόδια της Βασίλισσας και ζήτησε απ' αυτή να τον κατηχήσει στη χριστιανική πίστη.

Δώρον Θεός σε και πολύ τε και νέον, Δέδωκεν ημίν Πολύδωρε τρισμάκαρ. Κύπριος από τη Λευκωσία ο νεομάρτυρας Πολύδωρος, ανατράφηκε από γονείς ευσεβείς, τον Λουκά και τη Λουρδανού. Έμαθε τα Ιερά γράμματα και ταξίδεψε στην Αίγυπτο και σ' άλλες χώρες, κάνοντας το επάγγελμα του πραματευτή. Όταν το 1793 μ.Χ. βρισκόταν στην Αίγυπτο, προσλήφθηκε γραμματέας από έναν αρνησίχριστο Ζακυνθηνό. Σε κάποια όμως διασκέδαση μαζί του, μέθυσε και αρνήθηκε τον Χριστό. Όταν όμως συνήλθε μετανόησε πικρά, πήγε στη Βηρυτό και εξομολογήθηκε στον εκεί Αρχιερέα. Κατόπιν αποσύρθηκε στο Μοναστήρι του όρους του Λιβάνου, όπου ξεκουράστηκε κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Κατόπιν αναχώρησε στην Πτολεμαΐδα (Άκρι), όπου ανακοίνωσε στον εκεί Αρχιερέα τον πόθο του να μαρτυρήσει. Με την προτροπή του Αρχιερέα αναχώρησε στην Αίγυπτο, αλλά λόγω θαλασσοταραχής προσάραξε στη Γιάφα. Από εκεί πήγε στη Χίο (13 Ιουνίου 1793 μ.Χ.) και έπειτα στη Σμύρνη, για να επιστρέψει έπειτα πάλι στη Χίο. Τελικά έφτασε στη Νέα Έφεσο, όπου μπροστά

Εἰδὼς σὸν εἶναι τὸν Θεὸν Κτίστην, Πάτερ, Αὐτὸν πρὸ πάντων ἐξελέξω κτισμάτων. Ο όσιος και μέγας αυτός ασκητής, αποσύρθηκε από τον κόσμο και κατέφυγε έξι μίλια από τα Ιεροσόλυμα, όπου βρίσκεται η Λαύρα Φάρα. Εκεί κλείστηκε σ' ένα κελί και επιδόθηκε σε αυστηρότατους ασκητικούς αγώνες. Στα χρόνια αυτά, εγκαταστάθηκε σ' ένα γειτονικό κελί της Λαύρας αυτής και ο μέγας Ευθύμιος. Ο κοινός πόθος της άσκησης συνέδεσε στενά τους δύο διάσημους ασκητές, οι όποιοι μετά την απόδοση της γιορτής των Φώτων πήγαιναν μακρύτερα μέσα στην έρημο, για αυστηρότερη άσκηση. Επέστρεφαν στη Λαύρα, την Κυριακή των Βαΐων. Μετά το πέμπτο έτος, αποσύρθηκαν οριστικά στην έρημο μέσα σε μια σπήλια. Η φήμη όμως της αρετής τους, έφερε κοντά τους πολλούς μαθητές και έτσι δημιουργήθηκε κοινόβιο, που μέχρι τέλους της ζωής του προϊστάμενος ήταν ο Θεόκτιστος. Με τη μεγάλη υπόληψη και αγάπη των συνανθρώπων του, ο όσιος Θεόκτιστος πέθανε σε βαθιά γεράματα το 451 μ.Χ. Στην κηδεία του πρωτοστάτησαν ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων

Τμηθεὶς κεφαλὴν Μάρτυς Ἄνθιμε ξίφει, Καὶ νεκρὸς ἀνθεῖς εἰς Θεοῦ δόξαν τρίχας. Ἄνθιμον ἐν τριτάτῃ ἀπέκτεινε ξίφος ὀξύ. Ο Άγιος Άνθιμος έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. και πατρίδα του ήταν η Νικομήδεια. Από μικρός διακρίθηκε για τον ευσεβή ζήλο του προς τα θεία. Όταν ενηλικιώθηκε, η ζωή του ήταν υπόδειγμα σωφροσύνης και αγάπης. Επειδή πλούσια κατείχε το θησαυρό των θείων αληθειών, η θερμή του διδασκαλία, εμπνεόμενη από αποστολικό ζήλο, έβρισκε σχεδόν πάντα ανταπόκριση στις ψυχές των πιστών. Η πνευματική ικανότητα του Άνθιμου ώθησε τους χριστιανούς της Νικομήδειας και τον έπεισαν να γίνει Ιερέας και αργότερα επίσκοπος τους. Όταν, όμως, έγινε ο διωγμός επί Διοκλητιανού, τον κυνήγησαν και τον συνέλαβαν (302 μ.Χ.). Ο Διοκλητιανός του πρότεινε να θυσιάσει στους Θεούς για να κερδίσει τη ζωή του, αλλιώς τον περίμεναν φρικτά βασανιστήρια, και του έδειξε το όργανα που θα τον βασάνιζαν. Ο Άνθιμος είπε: «Γιατί μου τα δείχνεις; για να με φοβίσεις; Αυτά ας τα φοβούνται εκείνοι, για τους οποίους η π