ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

 Μάλλον πρόκειται για τα εγκαίνια ναού, κατά τον Πατμιακό Κώδικα.

 Tρεις συντριβέντες Mάρτυρες σκέλη ξύλοις, Tα μακρά συντρίβουσι της πλάνης σκέλη. Οι Άγιοι Τρείς Μάρτυρες «οι εν Μελιτινή» μαρτύρησαν, αφού τους συνέτριψαν τα σκέλη.

Εις τον Επίμαχον Aνείλεν Eπίμαχον αθλητήν ξίφος, Θείον μαχητήν ευσθενή κατά πλάνης Εις τον Γορδιανόν Oυ δε προσείχε Γορδιανός τω ξίφει, Ψυχήν εαυτού θαρσοποιών τω στέφει. Οι Άγιοι Μάρτυρες Επίμαχος και Γορδιανός κατάγονταν από την Ρώμη και άθλησαν επί αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.). Συνελήφθησαν και ο άρχοντας τους πίεζε ν' αρνηθούν τον Χριστό και να θυσιάσουν στα είδωλα.  Επειδή όμως έμειναν ακλόνητοι στην πίστη τους, βασανίστηκαν σκληρά και κατόπιν αποκεφαλίστηκαν, παίρνοντας έτσι τα στεφάνια της αθλήσεως.  Ο Επίμαχος πέθανε το 250 και ο Γορδιανός το 362. Φέρεται να ήρθαν να ταφούν ο ένας δίπλα στον άλλο στην ίδια κρύπτη στη Ρώμη, δίνοντας το όνομά τους στο νεκροταφείο του Γορδιανού και του Επιμάχου. Τα ιερά λείψανά τους ενταφιάσθηκαν στον ίδιο τάφο και σημαντικό μέρος αυτών φυλάσσεται στο Αββαείο των Βενεδεκτίνων στο Κέμπτον της Βαυαρίας στη Γερμανία.  Η βασίλισσα του Καρλομάγνου, Χίλντεγκαρντ, χάρισε στο Αββαείο στο Κέμπτον της Βαυαρίας στη Γερμανία.μερικά λείψανα των αγίων.

Xέουσιν αίμα σύζυγοι διά ξίφους, Οι και νεκροί χέουσιν εις αεί μύρον. Οι Άγιοι Σέλευκος και Στρατονίκη, σε νεαρή ηλικία ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου. Ήταν γνήσιο χριστιανικό ζευγάρι, που με τόση τελειότητα παρουσιάζει ο Απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους Επιστολήν του. Ήταν μια ψυχή και μια καρδιά. Αλλά όταν κλήθηκαν να διαλέξουν μεταξύ της ζωής τους και της πίστης τους, δεν δίστασαν ούτε στιγμή. Για να μείνουν ενωμένοι, έπρεπε να δεχτούν τον θάνατο για το Ευαγγέλιο. Και έτσι έπεσαν ιερά σφάγια, για να ανατείλουν περίλαμπροι την ήμερα της ανάστασης

 Ωροσκοπείον το στοάς μέσον ξύλον, Tας δώδεκα προΐσχεν ως ώρας κόρας. Οι Άγιες Δώδεκα κόρες μαρτύρησαν, αφού τις κρέμασαν στη μέση μιας στοάς.

 Kοράλλιόν σοι λίθον ως δώρον φέρει, Παις την κεφαλήν ηματωμένην λίθω. Το Άγιο Παιδί μαρτύρησε, αφού το θανάτωσαν σπάζοντας το κεφάλι του με ογκόλιθο.

 Eννάς αθλητών συν συνάθλων πληθύι, Ίσων μετέσχον και στεφάνων εν πόλω. Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο των Αγίων.

 O Iάκωβος πτερνίσας σαρκός πάθη, Φερώνυμος δέδεικται εκ των πραγμάτων. Ο Ιάκωβος ο Νισιβινός, αποκαλούμενος και «Μέγας» (κοιμήθηκε το 338), ήταν συριακής καταγωγής χριστιανός επίσκοπος και συγγραφέας που έζησε το 4ο αιώνα. Ο Άγιος Ιάκωβος έγινε επίσκοπος Αντιοχείας της Μυγδονίας, που ονομάζεται και Νίσιβις (ή Nησίκη) και βρίσκεται μεταξύ των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη. Για την μεγάλη του αρετή, ο Θεός του είχε δώσει το χάρισμα της θαυματουργίας. Μάλιστα με την δύναμη του Χριστού, ανέστησε ακόμα και νεκρό, ενώ βοήθησε πολλούς να γίνουν Χριστιανοί. Μετείχε στη Σύνοδο της Νίκαιας και μετά τη λήξη της Συνόδου πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου παρέστη στην κηδεία του Πατριάρχη Μητροφάνη του Α'. Ο Ιάκωβος έγραψε και βιβλίο ψυχωφελέστατο, για το όποιο αναφέρει ο επίσκοπος Θεοδώρητος. Έζησε για πολλά έτη ως ερημίτης. Κατά το έτος 309 εκλέχθηκε επίσκοπος, ο πρώτος, της γενέτειράς του Νισίβεως της Μεσοποταμίας. Πέθανε το 338. Υπήρξε δάσκαλος του Σύριου εκκλησιαστικού συγγραφέα Εφραίμ του Σύρο

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στις Καρυές της Χίου από γονείς ευσεβείς χριστιανούς, τον Πέτρο και την Σταματού. Από μικρό παιδί ήταν χαριτωμένος όχι μόνο στο σώμα αλλά και στην ψυχή. Ζούσε χριστιανικά με πολλή ευλάβεια και εγκράτεια, παρόλο που μεγάλωνε χωρίς νουθεσίες, καθώς ήταν ορφανός από πατέρα. Πάνω απ’ όλα ήταν απλός, άκακος και όλοι θαύμαζαν την υπομονή του. Σε ηλικία είκοσι ετών συμφώνησε μ’ ένα συμπατριώτη του χτίστη να πάνε μαζί στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας, να εργαστούν. Εκεί στη Μαγνησία ο Άγιος συνέχιζε τον χριστιανικό τρόπο ζωής και πρόκοβε στην αρετή. Κάποια μέρα όμως σαν κάτι να έπαθε ο νους του και έμεινε παραλογισμένος, χωρίς ωστόσο να κάνει τρελά πράγματα. Βλέποντάς τον οι Τούρκοι σ’ αυτή την κατάσταση τον έφεραν στους αρχηγούς τους με σκοπό να τον εξισλαμίσουν. Όταν εκείνοι τον εξέταζαν ο Άγιος δεν τους αποκρινόταν αλλά έμενε σιωπηλός, σαν να μην άκουγε τι του έλεγαν. Οπότε οι αγάδες αγανακτισμένοι, χτυπώντας τον, τον έδιωξαν ως τρελλό και ήλεγξαν εκείνους που τους τ

 Οὐ δειλὸς Ἐπίμαχος ὤφθη πρὸς ξίφος, Ἀπροσμάχητον σύμμαχον Θεὸν φέρων. Ο Άγιος Επίμαχος καταγόταν από την πόλη Πηλούσιο της Αιγύπτου και έζησε την εποχή που ο διοικητής της Αλεξάνδρειας Απελλιανός καταδίωκε τους Χριστιανούς. Ο Άγιος Επίμαχος μοίρασε τα υπάρχοντα του στους φτωχούς και κατέφυγε στην έρημο, όπου έκανε άσκηση στην τελειότερη πνευματική ζωή. Αλλά όταν άρχισε ο διωγμός των Χριστιανών, αποφάσισε να πάει στην Αλεξάνδρεια, για να συμμετέχει από κοντά στη σκληρή και φλογερή πάλη. Εκεί, κατηγορήθηκε στον διοικητή ως Χριστιανός και συνελήφθη. Ο Απελλιανός τον διέταξε να θυσιάσει στα είδωλα. Όταν ο Άγιος αρνήθηκε διέταξε να τον βασανίσουν. Συγκεκριμένα διέταξε να του σχίσουν τις σάρκες. Την ώρα που οι δήμιοι καταξέσκιζαν τις σάρκες του, ένα κομμάτι αποσπάστηκε από το δέρμα του και έσταξε αίμα στο τυφλό μάτι μίας γυναίκας, η οποία τον συμπονούσε. Τότε ευθύς η γυναίκα απόχτησε φως από το τυφλό της μάτι. Μετά από αυτό το θαύμα ο Άγιος Επίμαχος υπέκυψε στα βασανιστήρια και παρέδωσε το

Ο πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Κοτσούρωφ (Kochurov) ήταν ο πρώτος κληρικός - θύμα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ο Άγιος Ιωάννης Κοτσούρωφ με τον Ηγούμενο Σεμπάστιαν (Ντάμποβιτς) και τον Επίσκοπο Τίχων. 8 Νοεμβρίου 1900 Το 1901 μ.Χ., μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης, διορίσθηκε εφημέριος της Ρωσικής Κοινότητας του Σικάγου. Επιστρέφοντας στη Ρωσία, δολοφονήθηκε από τους Μπολσεβίκους στο Tsarskoe Selo, τον Νοέμβριο του 1917 μ.Χ. Το όνομά του μνημονεύθηκε δεύτερο, μετά από εκείνο του Μητροπ. Κιέβου αγίου Βλαδιμήρου, από τον Πατριάρχη Τύχωνα, κατά την Θεία Λειτουργία της 31/03/1918 μ.Χ. Φωτογραφία του Ιωάννη το 1916 Ο ιερομάρτυρας Ιωάννης Αλεξάνδροβιτς Κοτσούροφ (ρωσ.: Иоанн Александрович Кочуров, 1871-1917) ήταν ένας από τους νεαρούς μορφωμένους Ρώσους ιερείς που πήγαν στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής στα τέλη του 19ου αιώνα ως απεσταλμένοι προς τους μετανάστες από τη Ρουθηνία των Καρπαθίων και τη Γαλικία. Εκεί ο Ιωάννης ίδρυσε ενορίες και βοήθησε κοινότη

Ο μακάριος Σπυρίδων καταγόταν από φτωχή και άσημη οικογένεια. Ήταν εντελώς αγράμματος και τραχύς στους τρόπους, αλλ' αυθόρμητος και ανεπιτήδευτος. Ένας «χωριάτης» για τους αριστοκράτες, ένας «αγροΐκος» για τους μεγαλωμένους στα σαλόνια, ένας «μωρός» για τους σοφούς του κόσμου τούτου. Κι όμως ο όσιος ξεπέρασε σε αξία και τους σοφούς και τους ισχυρούς και τους ευγενείς, με την ανώτερη πνευματική του ζωή, με τα θεάρεστα έργα της αρετής του, με την ασκητική βία, με το φόβο του Θεού, που είναι η αρχή και η πηγή της πραγματικής σοφίας. Ο όσιος Σπυρίδων ήρθε στη μονή των Σπηλαίων και άρχισε την τραχεία ασκητική του ζωή το 1139 μ.Χ.. Ήταν ήδη σε ώριμη ηλικία, αλλά δεν ήξερε γράμματα, Γι' αυτό και δεν μπορούσε να μελετά τα ιερά βιβλία. Αυτό τον γέμιζε θλίψη. Προσευχήθηκε ολόκαρδα στον Κύριο να του δώση φωτισμό και δύναμη για να μάθη ανάγνωση. Πράγματι, με σκληρή προσπάθεια, σε πολύ λίγο χρόνο έμαθε να διαβάζει. Ήταν απερίγραπτη η χαρά του που μπορούσε πια να μελετά τα θεία λόγια του Κυρ

Eις τον Στάχυν. Στάχυς δρεπάνῳ τῆς τελετῆς, ὡς στάχυς, Ἐκ τοῦ παρόντος ἐκθερίζεται βίου. Eις τον Aπελλήν, Aμπλίαν, Oυρβανόν και Nάρκισσον. Ἡ τετράχορδος τῶν Ἀποστόλων λύρα, Σιγᾷ στερήσει πνευμάτων ὡς κολλάβων. Eις τον Aριστόβουλον. Ψυχάς, Ἀριστόβουλος, ἀγρεύσας λόγῳ, Xριστῷ πρόσεισι, μισθὸν αἰτῶν τῆς ἄγρας. Πρώτῃ ἐν τριακοστῇ Ἀπόστολοι ἓξ τέλος εὗρον. Οι Άγιοι Στάχυς, Απελλής, Αμπλίας, Ουρβανός, Νάρκισσος και Αριστόβουλος ανήκαν στους εβδομήκοντα Αποστόλους του Κυρίου και όλοι τους υπήρξαν «Χριστοῦ εὐωδία τῷ Θεῷ ἐν τοῖς σωζομένοις» (Β' προς Κορινθίους, Β' 15). Δηλαδή ευωδία Χριστού, ευχάριστη στο Θεό, και ευωδία μεταξύ των σωζόμενων πυύ άκουγαν απ' αυτούς το σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου. Ο Άγιος Στάχυς έγινε πρώτος επίσκοπος Βυζαντίου, και αφού διάνυσε 16 χρόνια στο αποστολικό κήρυγμα, ειρηνικά αναπαύθηκε εν Κυρίω. Ο Άγιος Απελλής έγινε επίσκοπος Ηράκλειας και πολλούς έφερε στη χριστιανική πίστη. Ο Άγιος Αμπλίας έγινε επίσκοπος Οδυσσουπόλεως και ο Ουρβανός, επίσκοπος Μακεδ