ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ο Βαρλαάμ του Τσικόι (ρωσικά: Варлаам Чикойский, κοσμικό όνομα Βασίλι Φεντότοβιτς Ναδέζιν, γεννήθηκε το 1774 στο χωριό Μερέσεβο, Λουκιάνοφσκι, Κυβερνείο του Νίζνι Νόβγκοροντ — πέθανε στις 23 Ιανουαρίου 1846, Βόλοστ Ουρλούκ), ήταν ερημίτης και άγαμος ιερέας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, διάσημος για την ιεραποστολική του δράση στη Ζαβαϊκάλια. Ίδρυσε το μοναστήρι του Ιωάννη του Πρόδρομου στα Όρη Τσικόι και τιμάται ως τοπικός άγιος. Ο Βασίλι γεννήθηκε στο χωριό Μερέσεβο του Κυβερνείου Νίζνι Νόβγκοροντ, σε μια αγροτική οικογένεια. Με την πίεση των γονιών του, παντρεύτηκε, αλλά ο γάμος δεν απέκτησε παιδιά. Το 1811, ο Βασίλι ξεκίνησε ένα προσκύνημα στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου. Χωρίς διαβατήριο, συνελήφθη για αλητεία και εξορίστηκε στη Σιβηρία. Ξεκίνησε να περιπλανάται και το 1814 έφτασε στο Ιρκούτσκ. Το 1820 έφτασε στις πλαγιές της οροσειράς Τσικόκον και έχτισε ένα μοναχικό κελί κοντά στον Ουρλούκ, όπου έγινε ερημίτης. Σύντομα άλλοι άνθρωποι τον ακολούθησαν και σχηματίστηκε η αδελφό

Πενθώ κολάσεις τας ξένας ώδε βλέπων. Xαίρω δε αύθις τας αναπαύσεις βλέπων. Γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης για το γεγονός: «Kατά τον δέκατον τρίτον χρόνον της βασιλείας Pωμανού του Λεκαπηνού, ήτοι εν έτει Ϡλβ΄ [932], ήτον εις την Kωνσταντινούπολιν ένας άνθρωπος, ο πλέον οικειότερος από τους υπηρέτας οπού επαράστεκαν εις τον βασιλικόν κοιτώνα του Aλεξάνδρου, όστις εβασίλευσεν ολίγον προτίτερα από τον Pωμανόν. Ήτοι ο υιός μεν Bασιλείου του Mακεδόνος, αδελφός δε Λέοντος του Σοφού. Oύτος λοιπόν ο του Θεού άνθρωπος αφήσας τον κόσμον και τα εν κόσμω, ηγάπησε την μοναχικήν πολιτείαν. Kαι μετονομασθείς Kοσμάς διά του Aγγελικού σχήματος, κατεστάθη ύστερον και Hγούμενος του σεβασμίου Mοναστηρίου του ευρισκομένου κατά τον ποταμόν Σάγαριν. Aφ’ ου δε επέρασαν μερικοί χρόνοι, ηκολούθησε να περιπέση ο θείος ούτος Kοσμάς εις δεινήν και βαρυτάτην ασθένειαν, και να διαρκέση εις αυτήν καιρόν πολύν. Όταν δε επέρασαν πέντε μήνες, ανέλαβεν ο Όσιος κάποιόν τι από την ασθένειαν, και σηκωθείς ολίγον από

 «Ὁμοῦ λελουμένην με Χριστὲ προσδέχου, (Μαμέλχθα φησὶ) καὶ λίθοις βεβλημένην». Η Αγία Μαμέλχθα, Περσίδα στην καταγωγή, ήταν στην αρχή φανατική ειδωλολάτρισσα, ιέρεια στο ναό της Άρτεμης, και αντιμαχόταν την αδελφή της, που ήταν χριστιανή. Όταν κάποτε (344 μ.Χ.) είδε στο όνειρο της Άγγελο Κυρίου να της δείχνει και να της διδάσκει τα μυστήρια των Χριστιανών, ξύπνησε τρομαγμένη, και αφού διηγήθηκε στην αδελφή της το όνειρο αυτό, έγινε χριστιανή. Οι ειδωλολάτρες, μόλις πληροφορήθηκαν το γεγονός, εξεμάνησαν. Το να ελκύσουν οι χριστιανοί μια ιέρεια δική τους, φάνηκε σ' αυτούς σαν προσβολή αβάσταχτη, σαν όνειδος, που δεν μπορούσαν με τίποτα να ανεχθούν. Έτσι λοιπόν λυσσασμένος ειδωλολατρικός όχλος, όρμησε και άρπαξε τη Μαμέλχθα μέσα από το σπίτι της, την έριξε με τη βία σ' ένα βαθύ λάκκο, όπου και τη σκότωσε με σφοδρό λιθοβολισμό. Κατόπιν ευσεβείς χριστιανοί, παρέλαβαν το λείψανό της και το έθαψαν με μεγάλη ευλάβεια και τιμή. Λίγο αργότερα, γκρεμίστηκε ο ειδωλολατρικός ναός της Άρτεμη

Ο κοινός εορτασμός των Αγίων Πέτρου (βλέπε 21 Δεκεμβρίου και 24 Αυγούστου), Αλέξιου (βλέπε 12 Φεβρουαρίου και 20 Μαΐου) και Ιωνά (βλέπε 31 Μαρτίου, 27 Μαΐου και 15 Ιουνίου) των θαυματουργών, Μητροπολιτών πάσης Ρωσίας καθιερώθηκε από τον Πατριάρχη Ιώβ στις 5 Οκτωβρίου 1596 μ.Χ. Το 1875 μ.Χ., ο Άγιος Ιννοκέντιος, Μητροπολίτης Μόσχας (βλέπε 31 Μαρτίου και 6 Οκτωβρίου) πρόσθεσε τον Άγιο Φίλιππο Μητροπολίτη Μόσχας (9 Ιανουαρίου και 3 Ιουλίου) ενώ το 1913 μ.Χ. προστέθηκε ο Άγιος Ερμογένης Μητροπολίτης Μόσχας (βλέπε 17 Φεβρουαρίου και 12 Μαΐου). Το 2005 μ.Χ. προστέθηκε ο Άγιος Ιννοκέντιος (βλέπε 31 Μαρτίου και 6 Οκτωβρίου), ο Άγιος Μακάριος Μητροπολίτης Μόσχας (βλέπε 30 Δεκεμβρίου), ο Άγιος Ιώβ Μητροπολίτης Μόσχας (βλέπε 5 Απριλίου και 19 Ιουνίου), ο Άγιος Τύχων Μητροπολίτης Μόσχας (βλέπε 7 Απριλίου και 9 Οκτωβρίου), ο Άγιος Φιλάρετος Μητροπολίτης Μόσχας (βλέπε 19 Νοεμβρίου), ο Άγιος Πέτρος Μητροπολίτης Μόσχας (βλέπε 27 Σεπτεμβρίου) και ο Άγιος Μακάριος Μητροπολίτης Μόσχας (βλέπε 16 Φεβρουαρί

Ο Όσιος αυτός έζησε και πολιτεύθηκε ευδοκίμως στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου. Το πραγματικό όνομα του Αγίου (μοναχικό ή βαπτιστικό) δεν είναι γνωστό, διότι το όνομα Ευδόκιμος του δόθηκε μετά την εύρεση του Ιερού λειψάνου του. Δεν είναι επίσης γνωστό ούτε ποια εποχή έζησε, ούτε ποια ήταν η πατρίδα του, ούτε άλλα στοιχεία για τους ασκητικούς του αγώνες. Η μόνη αίτια από την οποία γνωστοποιήθηκε η όσια ζωή του, είναι η εύρεση και η ανακομιδή του Ιερού λειψάνου, στο παλιό κοιμητήριο της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου του Αγίου Όρους. Όταν βρέθηκε το Ιερό λείψανο του, ευωδίαζε θεία ευωδιά και η ανακομιδή του έγινε στις 5 Οκτωβρίου 1840 μ.Χ. (Σχετικά με το γεγονός αυτό, βλέπε χειρόγραφο Μελετίου Ιεροδιακόνου Βατοπεδινού). Τέλος, σύμφωνα με μερικές πηγές, το Ιερό λείψανο που βρέθηκε ανήκει στον Όσιο Σάββα τον Βατοπεδινό (βλέπε 15 Ιουνίου).

Μέσα στη σεπτή χορεία των ενδόξων ιερομαρτύρων της πίστεως μας, που λαμπρύνουν το πνευματικό στερέωμα της Εκκλησίας μας, συναριθμείται και ο τιμώμενος στις 5 Οκτωβρίου Άγιος ιερομάρτυς Ερμογένης ο θαυματουργός, ο θεόπνευστος και μαρτυρικός επίσκοπος της Σάμου, ο οποίος τιμάται ως τοπικός άγιος της Κύπρου, αφού τα ιερά του λείψανα έφτασαν θαυματουργικώς στην περιοχή Κούριο κοντά στο χωριό Επισκοπή της Κύπρου, όπου μέχρι σήμερα σώζεται ο τάφος του. Ο Άγιος Ερμογένης γεννήθηκε τον 4ο μ.Χ. αιώνα στην κωμόπολη Φοινικούντα της Αττάλειας της Μ. Ασίας από ευσεβείς και φιλόθεους γονείς, οι οποίοι τον διαπαιδαγώγησαν με τα νάματα της χριστιανικής πίστεως. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό και με τη συστηματική μελέτη της Αγίας Γραφής, αλλά και με την τακτική συμμετοχή του στη λατρευτική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, τον ανέδειξαν σε ενάρετο και φλογερό χριστιανό, ο οποίος πυρπολείτο από την ακλόνητη και σταθερή του πίστη στον Ιησού Χριστό. Μόλις απεβίωσαν οι θεοσεβείς γονείς του, παραμέρισε τα πλ

Η Οσία Μεθοδία της Κιμώλου γεννήθηκε στο νησί Κίμωλος στις 10 Νοεμβρίου 1865 μ.Χ., από γονείς ευσεβείς. Ο πατέρας της ονομαζόταν Ιάκωβος Σάρδης και η μητέρα της Μαρία. Είχαν τρεις γιους και πέντε θυγατέρες, από τις όποιες η δεύτερη ήταν η Ειρήνη η μετέπειτα Μεθοδία. Η Άγια από μικρή είχε κλίση προς τα θεία και πάντα σύχναζε στην Εκκλησία. Όταν ήλθε σε κατάλληλη ηλικία, για να μη λυπήσει τους γονείς της, παντρεύτηκε έναν ναυτικό στο επάγγελμα. Αν και παντρεμένη, ο ζήλος της προς την εκκλησία παρέμεινε αμείωτος. Κάποτε όμως ο άντρας της, σε κάποιο του ταξίδι, ναυάγησε κοντά στη Μικρά Ασία και δεν ξαναγύρισε στην Κίμωλο. Τότε η Ειρήνη έγινε μοναχή στο ναό της Παναγίας της Οδηγήτριας στην Κίμωλο, από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Σύρου Μεθόδιο μετονομασθείσα αντί Ειρήνης, Μεθοδία. Η χαρά της ήταν μεγάλη και ακολούθησε τα ευαγγελικά προστάγματα του Κυρίου με όλη της την ψυχή. Οι ασκητικοί της αγώνες ήταν μεγάλοι και αποτελούσε ζωντανό παράδειγμα για όλους. Η φήμη της μεγάλης της αρετής διαδόθηκε πα

Ὅπερ δι' εὐχῆς εἶχε, σαρκὸς τὴν λύσιν, Ἰδοὺ δι' εὐχῆς λαμβάνει Χαριτίνη. Πέμπτην Χαριτίνη εἰσέδραμεν ἄστυ Θεοῖο. Η Αγία Χαριτίνη άθλησε επί Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.). Υπήρξε δούλη του συγκλητικού Κλαυδιανού (ή Κλαύδιου). Το 304 μ.Χ. κάποιοι την κατήγγειλαν στο Δομετιανό ως Χριστιανή κι εκείνος την κάλεσε σε ανάκριση παρουσία και του κυρίου της. Όταν η Αγία ομολόγησε μετά παρρησίας την πίστη της στον Χριστό, υπεβλήθη σε φρικωδέστατα μαρτύρια. Της ξύρισαν το κεφάλι αλλά δια θαύματος, αμέσως το κεφάλι της ξαναγέμισε μαλλιά. Έπειτα βάζουν το κεφάλι της σε κάρβουνα αναμμένα και χύνουν από πάνω ξύδι. Κατόπιν καίνε τα πλευρά της με αναμμένες λαμπάδες, και με μια πέτρα στο λαιμό τη ρίχνουν στη θάλασσα. Αλλά και πάλι ο Θεός την έσωσε. Τότε διατάχθηκε να πάει σε πορνείο. Η Χαριτίνη, όμως, προσευχήθηκε, και η αγνή ψυχή της παραδόθηκε πλέον στο ζωοδότη Θεό. Να σημειώσουμε εδώ ότι η Αγία Χαριτίνη έχει το ίδιο δίστιχο με την Αγία Χαριτίνη που εορτάζει στις 4 Σεπτεμβρίου. Λειτουργικά κείμ