ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Θεῖον δι’ ἀμνὸν τοῦ Θεοῦ Ζαχαρίας, Ὥσπερ τις ἀμνὸς σφάττεται ναοῦ μέσον. Πέμπτῃ Ζαχαρίαν δαπέδῳ σφάξαν παρὰ νηοῦ. Ο Ζαχαρίας, πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή, έζησε στα χρόνια του Ηρώδη, βασιλιά της Ιουδαίας. Κατά τη γνώμη του Χρυσοστόμου, καθώς και άλλων Πατέρων της Εκκλησίας, ο Ζαχαρίας δεν ήταν απλός Ιερέας, αλλά αρχιερέας που έμπαινε στα άγια των αγίων. Σύζυγο είχε την Ελισάβετ και δεν είχαν παιδί. Κάποια μέρα λοιπόν, την ώρα του θυμιάματος μέσα στο θυσιαστήριο, είδε άγγελο Κυρίου που του ανήγγειλε ότι θα αποκτούσε γιο και θα ονομαζόταν Ιωάννης. Ο Ζαχαρίας σκίρτησε από χαρά, αλλά δυσπίστησε. Η γυναίκα του ήταν στείρα και γριά, πώς θα γινόταν αυτό που άκουγε; Τότε ο άγγελος του είπε ότι θα μείνει κωφάλαλος μέχρι να πραγματοποιηθεί η βουλή του Θεού. Πράγματι, η Ελισάβετ συνέλαβε και έκανε γιο. Όταν θέλησαν να δώσουν όνομα στο παιδί, ο Ζαχαρίας έγραψε πάνω σε πινακίδιο το όνομα Ιωάννης. Αμέσως δε λύθηκε η γλώσσα του και όλοι μαζί δόξασαν το Θεό. Βέβαια, η χάρη αυτή έγινε από το Θεό στ

Ο Άγιος Αθανάσιος του Μπρεστ της Πολωνίας έζησε στην εποχή που πραγματοποιήθηκε η απόφαση της Ουνίας για ένωση μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας το 1596 μ.Χ. Αυτή έγινε με την εξουσία και την βία και την βοήθεια του πολωνικού κράτους. Όσοι έμειναν πιστοί στην ορθόδοξη πίστη υπέφεραν πολλούς και διαφόρους διωγμούς. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι ορθόδοξοι να φύγουν στα άγρια μέρη της χώρας, ή ενώνονταν σε ορθόδοξες ομάδες κάτω από την προστασία λίγων αριστοκρατικών ορθοδόξων. Οι περισσότεροι από τους πλουσίους πέρασαν στον Ρωμαιοκαθολικισμό, επειδή είχαν μεγάλα προνόμια και περισσότερη ελευθερία από το κράτος. Στην επιβουλή της Ουνίας εργάστηκαν τα Ιησουιτικά σχολεία, δηλαδή τα φανατικά τάγματα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Οι ορθόδοξοι κάτοικοι της πόλεως Μπρεστ άρχισαν να δημιουργούν εκκλησιαστικές κοινότητες με σκοπό την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, επειδή τα ανώτερα πρόσωπα της Ορθοδόξου Εκκλησίας τα καθόριζε ο κράλης της Πολωνίας, δεν είχαν σταθερή πίστη,

Ο Άγιος Άλτο (Alto) ήταν ένας Σκωτσέζος μοναχός, ο οποίος, ταξιδεύοντας στην Γερμανία, έγινε γνωστός για πολλά θαύματα και ίδρυσε, με την άδεια του βασιλιά Pepin, το μοναστήρι του Altmunster στην Βαυαρία στα μέσα του ογδόου αιώνα μ.Χ.. Ανάμεσα σε ένα βαρβαρικό έθνος, που εκείνο τον καιρό ζούσε μέσα στην άγνοια, την φαυλότητα και την δεισιδαιμονία, η πραότητα και η αφοσίωση αυτού του αγίου τράβηξε πολλούς στην αληθινή πίστη. Η μοναχική του ζωή αναδείκνυε την δύναμη της θείας χάρης με το να υψώνει τους ανθρώπους που είχαν πέσει στην αδυναμία και τη φθορά στα ποιο μεγάλα ύψη της αγιοσύνης. Ο Άγιος Άλτο (πέθανε περίπου το 760) ήταν Βενεδικτίνος ηγούμενος που δραστηριοποιήθηκε στο Δουκάτο της Βαυαρίας κατά τα μέσα του 8ου αιώνα. Η παράδοση τον θεωρεί ως τον επώνυμο ιδρυτή του Αβαείου Altomünster, γύρω από το οποίο αναπτύχθηκε μια πόλη της αγοράς, που ονομάζεται επίσης Altomünster. Τιμάται ως άγιος από την Καθολική Εκκλησία. Λίγα είναι γνωστά για το Alto. πιστεύεται ότι έφτασε στην περιοχή ω

 Πολλά χρεών τιμάν σε τον μέγαν Πέτρον, Ως πολλά τιμήσαντα Xριστόν Δεσπότην. Μάλλον πρόκειται περί εγκαινίων ναού του Αποστόλου Πέτρου στο συγκεκριμένο τόπο. Δεν έχουμε άλλες λεπτομέρειες για το γεγονός.

 Eις τον Mέδιμνον. Ὕδωρ διελθὼν ψαλμικῶς καὶ πῦρ ἅμα, Λέγει Μέδιμνος, εἰς ἀναψυχὴν φθάνω. Eις τον Oυρβανόν και Θεόδωρον. Σὺν Οὐρβανῷ δὲ καὶ Θεόδωρος μέγας, Ἆθλον τὸν αὐτὸν ἐκτελεῖ τῷ Μεδίμνῳ. Eις τους ογδοήκοντα Iερείς και Λευΐτας. Ὀκτὰς δεκαπλῆ τῶν καθιερωμένων, Πρὸς πῦρ, ὕδωρ τε καρτερῶς ἐκαρτέρει. Οι Άγιοι αυτοί διώχθηκαν από τον Αρειανόφιλο βασιλιά Ουάλεντα (364 μ.Χ.) και αφού υπέφεραν πολλά βάσανα και ταλαιπωρίες, τελικά τους έβαλαν μέσα σε πλοίο και τους άφησαν στ' ανοιχτά της θάλασσας. Όταν έφτασαν στον Αστακινό κόλπο, οι Αρειανοί έστειλαν δικούς τους ανθρώπους με μια βάρκα και έβαλαν φωτιά στο πλοίο. Έτσι όλοι αυτοί οι Άγιοι, παραδόθηκαν ανήμποροι στις φλόγες της φωτιάς και στο βυθό της θάλασσας (35ος τόμος Migne).

 Ῥάβδων ἀκάνθας Μάρτυς Ἀβδαῖος φέρει, Στεφθέντα τιμῶν ταῖς ἀκάνθαις Δεσπότην. Ἀτρόμητος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἔζησε τὸν πέμπτο αἰῶνα μετὰ Χριστόν. Κήρυττε ἄφοβα τὸν Χριστὸ καὶ καταγγέλθηκε μπροστὰ στὸν Πέρση βασιλιὰ Ἰσδιγέργη, ὁ ὁποῖος τὸν παρέπεμψε στὸν ἀρχιμάγο τοῦ παλατιοῦ. Μετὰ ἀπὸ πολύωρη συζήτηση μὲ αὐτόν, ὁ Ἀβδαῖος στήριξε τὴν ἀλήθεια τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ καὶ δήλωσε ὅτι κανένα μαρτύριο δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ τὸν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν ὁμολογία αὐτή. Τότε ὁ ἀρχιμάγος διέταξε καὶ τὸν κτύπησαν μὲ βέργες τριανταφυλλιάς, ποὺ ἦταν γεμάτες ἀγκάθια. Ἔτσι ὁ Ἀβδαῖος, γεμάτος αἵματα καὶ πληγὲς μεταφέρθηκε μισοπεθαμένος στὸ σπίτι του, ὅπου καὶ παρέδωσε στὸν Θεὸ τὴν τίμια ψυχή του. Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀβδαίου, ἑορτάζεται – σὰν Αὐδᾶς – καὶ τὴν 31η Μαρτίου).