ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

 Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο του Ρώσου Οσίου.

 Kτίτωρ Mονής συ Nικολάου ωράθης, Όθεν κατοικείς εν Mοναίς ταις του πόλου. Ο Όσιος Γρηγόριος, ο επικαλούμενος «Ειρηνικός», αλλά και «Νέος», για να διακρίνεται από τον μεγάλο διδάσκαλό του Όσιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη, ασκήτεψε στο Άγιον Όρος και ίδρυσε τη μονή του Οσίου Γρηγορίου (Πρώην Μονή Αγίου Νικολάου) το 14ο αιώνα μ.Χ. Κοιμήθηκε με ειρήνη και τα ιερά λείψανά του βρίσκονται στη μονή Γκορνγιάκ της Σερβίας και τη μονή του Οσίου Γρηγορίου. Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του Οσίου Γρηγορίου, επίσης, στις 19 Μαΐου.

 Το γεγονός αυτό αναφέρεται στον Πατμιακό Κώδικα 266. Δεν έχουμε άλλες λεπτομέρειες.

 Εις τον Πρίσκον Λιμῷ θανόντα Πρίσκον ἄρτου γηΐνου, Ὁ Χριστὸς ἄρτον ψωμιεῖ τῶν Ἀγγέλων. Εις τον Μαρτίνον Πέλεξι συγκόπτουσι Μαρτίνου κρέα, Κρεῶν μακέλλαις δυσσεβεῖς ἀνθρωπίνων. Εις τον Νικόλαον Ἐξῆλθε δόγμα δαίμοσι πλάνης θύειν, Οἷς, Νικόλαε, μὴ θύων, εἰς πῦρ θύῃ. Ο Άγιος Πρίσκος πέθανε μαρτυρικά από στέρηση τροφής· ο Άγιος Μαρτίνος μαρτύρησε, αφού τον κομμάτιασαν με τσεκούρι ενώ ο Άγιος Νικόλαος μαρτύρησε δια πυρός. Γίνεται δε και των τριών η πανήγυρης κοντά στο τείχος των Βλαχερνών.

 Σπεύδων ο Παύλος τους άπαντας λανθάνειν,,br />Έλαμψε μάλλον ή το φως πανταχόσε. Από που κατάγόταν και που μόναζε ο Όσιος Παύλος, οι Συναξαριστές δεν το αναφέρουν. Αναφέρουν όμως μερικές θαυματουργίες του, όπως ότι έβαλε το χέρι του μέσα σε καυτή πίσσα χωρίς να καεί. Από τη Μονή του, στην οποία είχε φήμη Αγίου και θαυματουργού, αναχώρησε στα Ιεροσόλυμα και, αφού προσκύνησε τους Αγίους Τόπους, πέρασε στην Κύπρο, όπου ασκήτευε πάνω σ' ένα βουνό για αρκετά χρόνια. Επειδή όμως τον ενοχλούσαν οι προστρέχοντας σ' αυτόν, έφυγε στην Κωνσταντινούπολη και, αφού ανέβηκε με θεία προσταγή στο όρος Παρηγοριά, απεβίωσε μετά από μικρό χρονικό διάστημα.

 Πλήρης ἀπῆλθες πράξεων χρηστῶν Πάτερ, Ἐκ τοῦ ματαίου καὶ κακῶν πλήρους βίου. Ο Όσιος Ιγνάτιος μόναζε σ' ένα κελί κοντά στις Βλαχερνές και απεβίωσε ειρηνικά.

 Mισούσα γυνή δόγμα των κακοφρόνων, Ξένην υπέστη καύσιν. Ω της ανδρίας! Κάηκε ζωντανή στη Ρώμη, επειδή δεν θέλησε να δεχτεί τον Αρειανισμό και προτίμησε την Ορθοδοξία.

 Δεκάς άγλωττος εξαπλή λαλεί πάλιν, Tρανούσα πάσι την αλήθειαν ξένως. Οι Άγιοι Εξήκοντα Ιερείς μαρτύρησαν στην Καρχηδόνα στα χρόνια του βασιλιά Ζήνωνα (474 - 476 μ.Χ.). Αφού τους συνέλαβαν τους θανάτωσαν μαρτυρικά αφού τους έκοψαν τις γλώσσες.

Kαι Iερείς πρισθήναι σπουδαίως δύω, Eίλοντο μάλλον ή λιπείν το σφων σέβας. Οι Άγιοι Δύο Ιερείς μαρτύρησαν στην Καρχηδόνα στα χρόνια του βασιλιά Ζήνωνα (474 - 476 μ.Χ.) και όταν άρχοντας εκεί ήταν ο Ονώριχος ο Αρειανός. Αφού τους συνέλαβαν τους θανάτωσαν μαρτυρικά με πριόνισμα.

Όντως Nαός πέφηνε του Nαού μέσον, Kαυθέν το πλήθος τούτο δι’ ορθόν σέβας. Οι άγιοι αυτοί μάρτυρες, κάηκαν ζωντανοί από τους Αρειανούς στην Καρχηδόνα, τη στιγμή που ήταν συναθροισμένοι στον Ναό και προσεύχονταν.

 Δόξης ὑπὲρ σῆς, ὦ Τριάς, τετμημένην, Διπλοτριπλῆν δέχου με ἑξηκοντάδα. Οι Άγιοι Τριακόσιοι Μάρτυρες μαρτύρησαν στην Αφρική τον 5ο αιώνα μετά Χριστόν στα χρόνια του βασιλιά Ζήνωνα. Τότε στην Αφρική δύο επίσκοποι Μονοφυσίτες, ο Κύριλλος και ο Βαλινάρδης, έπεισαν τον άρχοντα Ονώριχο, μονοφυσίτη και αυτόν, να κινήσει άγριο και φονικό διωγμό εναντίον των χριστιανών. Οι εν λόγω λοιπόν Μάρτυρες, καταγγέλθηκαν και επέμειναν στην ορθόδοξη ομολογία και έτσι όλοι πέθαναν διά αποκεφαλισμού. Μεταξύ αυτών, ήταν γέροντες, νέοι και οικογενειάρχες, αλλά όλοι υπέστησαν το μαρτύριο γενναιότατα, αληθινοί ήρωες της θρησκείας του Σταυρού.

 Ἂν καὶ καμίνου Γάϊε βληθῇς μέσον, Σοῦ Γαϊανὸς οὐκ ἀφέξομαι λέγει. Οι Άγιοι Γάιος και Γαϊανός μαρτύρησαν δια πυρός.

 Ἀμμοῦν πατρὸς κατεῖδες Νητρία τρία, Κόσμου φυγήν, ἄσκησιν, ἔξοδον βίου. Ο Άγιος Νικόδημος αναφέρει ότι είναι ο ίδιος Άγιος με αυτόν της 4ης Οκτωβρίου. Μερικά Μηνολόγια αναφέρουν (εσφαλμένα) ότι ήταν επίσκοπος Νιτρίας.

 Διττοῖς συνάθλοις Ἰσίδωρε συμφλέγου· Ἴσων γὰρ αὐτοῖς δωρεῶν Θεοῦ τύχης. Οι Άγιοι Ισίδωρος, Ακεψιμάς και Λέων μαρτύρησαν δια πυρός.

 Δὸς Δομέτιε Χριστομάρτυς καὶ λάβε. Δὸς τὴν κεφαλήν, καὶ λάβε στέφος μέγα. Ο Άγιος Δομέτιος μαρτύρησε δια ξίφους.

 Θανὼν ὁ Νεόφυτος ὑδάτων μέσον, Παρ᾿ ὑδάτων ζῇ μυστικῶν διεξόδους. Ο Άγιος Νεόφυτος μαρτύρησε δια πνιγμού μέσα στη θάλασσα.

 Χαίρων Ἀθηνόδωρος, εἰ τμηθῇ ξίφει, Ἀφῃρέθη τὸ πνεῦμα καὶ πρὸ τοῦ ξίφους. Ο Άγιος Αθηνόδωρος καταγόταν από τη Μεσοποταμία και έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (290 μ.Χ.). Ήταν θαυμαστό το ψυχικό σθένος με το οποίο υπέφερε τα φρικτά βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε λόγω της πίστης του στον Ιησού Χριστό. Έτσι λοιπόν, στην αρχή του έκαψαν τις σάρκες με αναμμένες από ρητίνη λαμπάδες. Έπειτα, του έβαλαν στις μασχάλες σιδερένιες πυρακτωμένες σφαίρες. Και στη συνέχεια τον ξάπλωσαν σε χάλκινο πυρωμένο τάπητα. Η υπομονή και καρτερικότητα που έδειξε, προσέλκυσε στον χριστιανισμό πενήντα ειδωλολάτρες, οι οποίοι παρακολουθούσαν τα μαρτύρια. Έτσι παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο και στέφθηκε με το στέφανο του Μαρτυρίου

Ἁγίοις συγχαίρεις, Ἁγίων ὑμνῆτορ, Γεράσιμε, ὄρους Ἁγίου κοσμῆτορ. Κατά τον ηγούμενο της ιεράς μονής Γρηγορίου αρχιμανδρίτη Γεώργιο, ο Γέροντας Γεράσιμος υπήρξε «μοναχός ταπεινός, βιαστής της βασιλείας των ουρανών, υπερορών σαρκός και των της σαρκός, προσευχητικός, πράος, γλυκύς, προσηνής, φιλόθεος και φιλάνθρωπος, διδακτικός, συγχωρητικός, ευκατάνυκτος, άγρυπνον έχων το όμμα της ψυχής, αυστηρός στον εαυτό του και συγκαταβατικός στους συνανθρώπους του». Γεννήθηκε στη Δρόβιανη της Β. Ηπείρου το 1903 μ.Χ. (και όχι το 1905 μ.Χ., όπως από λάθος είναι γραμμένο στα αρχεία) και το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος - Αθανάσιος Γρέκας. Από τον πατέρα του, Ιωάννη, πήρε την αυστηρότητα προς τον εαυτό του και από τη μητέρα του, Αθηνά, τη βαθιά, άδολη και ανυπόκριτη θρησκευτική ευλάβεια. Σύχναζε στην εκκλησία του χωριού του και στα εξωκλήσια των βουνών.  Είχε επίδοση στα γράμματα, γιατί ήταν ευφυής και είχε καλή μνήμη. Τη βασική του μόρφωση έλαβε στον Πειραιά και την Αθήνα, όπου γνώρισε και τον ...

Η Αγία Μάρτυς Φιλοθέη, καταγόταν από την Βουλγαρία. Γεννήθηκε στις αρχές του 13ου μ.Χ. αιώνα στην πόλη Τύρνοβο από απλούς και αγραμμάτους γονείς. Στην πιο τρυφερή της ηλικία παρέμεινε ορφανή από την ευσεβή μητέρα της, η οποία την είχε διδάξει την αγάπη προς τον Θεό, και την Εκκλησία, την ελεημοσύνη στους πτωχούς, την προσευχή, και όλα τα χριστιανικά καθήκοντα. Πράγματι, μεγαλώνοντας η κόρη της προόδευσε στην αρετή και στην αγάπη προς τους πτωχούς, και τους πάσχοντας. Ο πατέρας της παντρεύτηκε πάλι και η άσπιλος παρθένος υπέφερε τα πάνδεινα από την μητρυιά της. Υπέμενε όμως τα πάντα για την αγάπη του Χριστού. Κάποια φορά, την έστειλε η μητρυιά της να μεταφέρει φαγητό στον πατέρα της, ο οποίος δούλευε στο χωράφι. Η κόρη όμως, από την άδολη αγάπη που είχε για τους φτωχούς και τα ορφανά, τους μοίρασε το φαγητό καθώς τους συναντούσε στον δρόμο. Το βράδυ που επέστρεψε ο πατέρας της κουρασμένος και νηστικός, ερώτησε την γυναίκα του, εάν του έστειλε φαγητό, και εκείνη του είπε ότι του έστειλε ...

Ο Όσιος Γεράσιμος ήταν Ιεραπόστολος της Ελλάδας κατά τους χρόνους της φραγκοκρατίας (περί το 1320 μ.Χ.). Γεννήθηκε στη νήσο Εύριπο (Εύβοια) από πλούσιους και ευγενείς γονείς. Οι γονείς του Γερασίμου κατάγονταν από τη δυτική φραγκική οικογένεια του Ρήγα Φάτζου. Κατά το δεύτερο μισό του 13ου αιώνα, ο Γεράσιμος ήλθε στο Σινά, στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης. Εκεί γνώρισε το «ὑπερβάλλον» της αρετής του Γρηγορίου του Σιναΐτου, προσκολλήθηκε σ' αυτόν και έγινε ένας από του μαθητές του. Έτσι έφθασε σε μεγάλο ύψος πράξεως και θεωρίας, ώστε να γίνει για τους άλλους «ὑπόδειγμα καὶ ἀρχέτυπον τῶν καλῶν ἁπάντων» και «ἐκμαγεῖον ἀρετῶν». Όταν ο Γρηγόριος ο Σιναΐτης εγκατέλειψε το Σινά, ο μαθητής του Γεράσιμος τον ακολούθησε και όταν έφθασαν στην Ελλάδα, στάθμευσαν για λίγο στους Καλούς Λιμένες της Κρήτης, από όπου ο μεν Γρηγόριος ο Σιναΐτης κατευθύνθηκε στο Άγιον Όρος, ο δε Γεράσιμος αποβιβάστηκε στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπου και έδρασε Ιεραποστολικά. Τελικά, επέστρεψε ως μοναχός Γεράσιμος Σιναΐτης...