ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Ειδώλιο Αφροδίτης Κωδικός 9OMC21 Αριθμός Ευρετηρίου Ευρετήριο Ειδωλίων Μουσείου Καβάλας : Ε1374 Περιγραφή Πήλινο ειδώλιο Αφροδίτης, η οποία στέκεται όρθια σχεδόν κατ' ενώπιον. Στάσιμο σκέλος το δεξί. Το ιμάτιο καλύπτει μόνο το δεξί σκέλος και την οπίσθια όψη των σκελών και συγκρατείται από τους αγκώνες. Τα χέρια κάμπτονται στο στήθος. Στο δεξί χέρι η θεά φέρει μήλο και στο αριστερό κάτοπτρο.  Η κοντή κυματοειδής κόμη χωρίζεται με εγχάραξη στο μέσον, άνω του μετώπου, και δηλώνεται με πηλό επίθετο. Η μορφή στέκεται σε συμφυές κυλινδρικό βάθρο. Λείπει τμήμα του αριστερού κάτω σώματος και τμήματα του βάθρου. Συγκολλήθηκε από πολλά τμήματα. Φορέας προστασίας Εφορεία Αρχαιοτήτων Καβάλας Υλικό Πηλός καστανέρυθρος Είδος Ειδώλιο γυναικείας μορφής Διαστάσεις Ύψος: 33 εκ. Χρονολόγηση 323 π.Χ. - 31 π.Χ. Τόπος Φύλαξης Εφορεία Αρχαιοτήτων Καβάλας Τόπος Εύρεσης Σιδηρόκαστρο, Σέρρες Δικαιώματα Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Πρόσωπα αρχαίων Ελλήνων σε χειρόγραφο του 15ου αιώνα μ.Χ. Από την βιβλιοθήκη του Βατικανού. Από το " Virorum illustrium imagines". sec. XVI Manuscript:Cappon.208 1)<Virorum illustrium imagines>. sec. XVI 2)1r: <Busto di Marco Emilio Lepido>. 3)2r: <Busto di Eschine>. 4)3r: <Busto di Alceo>. 5)4r: <Busto di Alcibiade>. 6)5r: <Testa di Alessandro Magno>. 7)6r: <Busti di Alessandro Magno e Olimpia>. 8)7r: <Testa di Alessandro Epirota>. 9)8r: <Testa di Alessandro Theopator>. 10)9r: <Testa di Amilcare con elmo>. 11)10r: <Testa di Amynta>. 12)11r: <Testa di Anacreonte>. 13)12r: <Testa di Anco Marzio>. 14)13r: <Erma acefala di Andocide>. 15)14r: <Testa di Antioco il Grande>. 16)15r: <Testa di Antioco Epifane>. 17)16r: <Testa di Antioco Niceforo>. 18)17r: <Testa di Antioco Niceforo>. 19)18r: <Testa di Antioco>. 20)19r: <Teste di Antioco e Cleopatra>. 21)20r: <Rit

Τα Αδών(ε)ια ή Αδώνια μυστήρια ήταν ετήσια γιορτή σε ανάμνηση του θανάτου και της ανάστασης του Άδωνη σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Αρχαίας Ελλάδας. Ο θάνατος και η ανάσταση του Άδωνη είχε σχέση με τον ετήσιο κύκλο της βλάστησης και της καρποφορίας. Η διάρκειά τους ποίκιλλε: αλλού κρατούσαν δυο, τρεις ή και εφτά ημέρες, ενώ δεν εορτάζονταν παντού την ίδια εποχή του έτους. Εορτασμός των Αδωνίων. Τμήμα ερυθρόμορφου αττικού λέβητα, 430-420 π.Χ. Οι πρώτες ημέρες της γιορτής (αφανισμός) ήταν πένθιμες. Οι γυναίκες, που μόνο αυτές έπαιρναν μέρος στη γιορτή, είχαν την επιμέλεια της κηδείας του θεού και θρηνούσαν το χαμό του. Μετά με λυμένα μαλλιά και γυμνόστηθες γυρνούσαν στους δρόμους περιφέροντας κέρινα και πήλινα ομοιώματα του θεού και έψελναν πένθιμους ύμνους με τη συνοδεία αυλού γίγγρα. Το πρωί της επόμενης μέρας, πετούσαν ομοιώματα του θεού σε πηγές ή σε ποτάμια. Μετά την πάροδο των πένθιμων ημερών, οι πιστοί γιόρταζαν με οργιαστική χαρά την ανάστασή του (εύρεσις) με χορούς και πλούσια γ

Φυλαχτό παιδιού με τον Άγιο Κήρυκο και την μητέρα του Αγία Ιουλίττα, 15 αιώνας

Συντηρήθηκαν τα ευρήματα του Μαύρου Βράχου ενόψει της αναβάθμιση του Δημαρχείου Κλιμάκιο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας Σερρών συντήρησε τα ευρήματα από τον Μαύρο Βράχο. Η συντήρηση των ευρημάτων έγινε στην είσοδο του Δημαρχείου Σιντικής, όπου έχουν μεταφερθεί ενόψει της προετοιμασίας για την αναβάθμιση του Δημαρχείου στο Σιδηρόκαστρο. Τα ευρήματα θα τοποθετηθούν στο Δημαρχείο βάση σχεδιασμού με τις οδηγίες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας Σερρών. Κατά την συντήρηση και προετοιμασία αναγνωρίστηκαν και γράμματα επ αυτών , από την επιγραφή "Διόνυσος". Δυστυχώς τα ευρήματα ήταν ανέγγιχτα, από την εποχή που ευρέθησαν πράγμα που δείχνει την πλήρης απαξίωσή τους ως τώρα. Η κίνηση αυτήν εν μέρη είναι καλή, είναι προτιμότερο να μπορεί ο κόσμος να τα δει, παρά να είναι παρατημένα κάπου, αλλά δεν μας ικανοποίει πλήρως. Θα έπρεπε να κυνηγήσουμε και να απαιτήσουμε από το κράτος την δημιουργία αρχαιολογικού μουσείου το οποίο θα φιλοξενεί όλα τα ευρήματα της περιοχής της Σιντικής, τα οποία αυτήν τ

Ο μύθος των Αμαζόνων και η σύνδεσή του με την Κοττουσα του συγγραφέα κ Νικόλαου Σκαρλάτου. Οι Αμαζόνες, όπως αναφέρει ο Ε. Π. Φωτιάδης  (Εγκυκλ. Λεξικό Ηλίου)  ήταν μυθικό έθνος μάχιμων γυναικών, οι οποίες σύμφωνα με τους Ελληνικούς μύθους πολεμούσαν ηρωικά. Ο Όμηρος τις ονομάζει «αντιάνειρες» και αναφέρει στην Ιλιάδα ότι τις φόνευσε ο Βελερεφόντης. Ο χαρακτηρισμός «Αντιάνειρες», κατά τον Αρίσταρχο, σημαίνει όμοιες με άνδρες, και κατ’ άλλους ερμηνευτές αντίπαλες των ανδρών. Ο Αισχύλος αποκαλεί το στρατό τους «στυγάνορα», δηλαδή μίσανδρο, ενώ κατά τον Πίνδαρο, ο Βελερεφόντης φόνευσε τον «τοξότη», γυναικείο στρατό των «Αμαζονίδων», ο οποίος καβαλούσε φτερωτό Πήγασο και σημάδευε με το τόξο του από ψηλά «βάλλων υψόθεν». Σε άλλο σημείο της «Ιλιάδος» αναφέρεται ότι ο Πρίαμος, αφού συμμάχησε με τους Φρύγες (Βρύγες), πριν από τον Τρωικό πόλεμο, πολέμησε κατά των Αμαζόνων. Στο Τρωικό πεδίο μάλιστα υπήρχε υψηλός «Κολωνός», τον οποίο οι Θεοί ονόμαζαν τάφο της Μυρίνης (σήμα Μυρίνης), της Αμαζόνας