ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

ΧΘΕΣΗΜΕΡΑΥΡΙΟ  -  Τελευταίες αναρτήσεις Το Καζάνι στη Ζωή της Παράδοσης  Καζάνι < (άμεσο δάνειο) τουρκική kazan + -ι < οθωμανικά τουρκικά < παλαιά τουρκικά kazgan καζάνι ουδέτερο μεταλλικό δοχείο μεγάλου μεγέθους για μαγείρεμα ή άλλες χρήσεις (μεγάλη κατσαρόλα, μαρμίτα, χύτρα) μεταλλικό δοχείο μεγάλου μεγέθους για αποθήκευση υγρών ατμολέβητας λέβητας απόσταξης (τσίπουρου κ.λπ.) Στην παραδοσιακή ζωή των χωριών, το καζάνι είχε εξέχουσα θέση ως εργαλείο για πολλές χρήσεις, κυρίως για το μαγείρεμα μεγάλων ποσοτήτων φαγητού αλλά και για άλλες καθημερινές ανάγκες. Ήταν ένα μεγάλο, μεταλλικό δοχείο, συνήθως φτιαγμένο από χαλκό ή σίδερο, που μπορούσε να αντέξει υψηλές θερμοκρασίες και να χρησιμοποιηθεί πάνω από φωτιά. Μαγείρεμα για πολλούς Το καζάνι χρησιμοποιούνταν κυρίως σε κοινωνικές εκδηλώσεις, γιορτές και πανηγύρια, όπου μαζεύονταν πολλοί άνθρωποι. Εκεί, οι νοικοκυρές έφτιαχναν παραδοσιακά φαγητά όπως φασολάδα, τραχανά, ακόμα και κρέας ή στιφάδο. Η μεγάλη χωρητικότητα του καζανιο

Με τον όρο Αποστασία ή Ιουλιανά αναφέρεται στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας η περίοδος πολιτικής αστάθειας που ακολούθησε την αποπομπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου 1965 από τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο έως την ορκωμοσία της μεταβατικής Κυβέρνησης Ιωάννη Παρασκευόπουλου στις 22 Δεκεμβρίου 1966 μετά από συμφωνία του Γεωργίου Παπανδρέου και του Παναγιώτη Κανελλόπουλου ως ηγετών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της τότε Βουλής. Ενδιαμέσως σχηματίστηκαν τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις που στηρίχθηκαν από την αξιωματική αντιπολίτευση (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις) και από αυξανόμενο αριθμό βουλευτών της Ενώσεως Κέντρου, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν αποστάτες. Οι τελευταίοι κατηγορήθηκαν μάλιστα ότι πρόσφεραν τη στήριξή τους μετά από χρηματισμό και υποσχέσεις για ανάληψη κυβερνητικών αξιωμάτων. Η πολιτική κρίση προκάλεσε τη μεγαλύτερη κοινωνική έκρηξη που γνώρισε η μετεμφυλιακή Ελλάδα, με σχεδόν καθημερινές διαδηλώσεις κατά των κυβερνήσεων των αποστατών. Από αυτή την άποψη, τα Ι

ΧΘΕΣΗΜΕΡΑΥΡΙΟ  -  Τελευταίες αναρτήσεις Η κατά την παράδοση θέση της σκηνής στο Παρεκκλήσιο του Παναγίου Τάφου στην Ιερουσαλήμ. Πολλές φορές σήμερα λέμε αυτή/αυτός είναι "Μη μου άπτου" και δηλώνει άτομο πάρα πολύ ευαίσθητο είτε σωματικά είτε ψυχικά και συνήθως άτομο που προσβάλλεται εύκολα. Το Μη μου άπτου  το συναντάμε στην ελληνιστική κοινή μή μου ἅπτου < αρχαία ελληνική ἅπτομαι.  Το Μη μου άπτου λατ. (Noli me tangere= μη με εγγίζεις) είναι χριστιανική έκφραση από την Καινή Διαθήκη που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη (20.17).  «Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς: μή μου ἅπτου, οὔπω γὰρ ἀναβέβηκα πρὸς τὸν πατέρα μου.» Πίνακας του Αντόνιο ντα Κορρέτζιο (Antonio Allegri da Corregio) περ. 1534, Μουσείο ντελ Πράδο Η βιβλική σκηνή της αναγνώρισης του Ιησού από την Μαρία Μαγδαληνή μετά την Ανάστασή Του έγινε αντικείμενο μιας μακράς, εκτεταμένης και συνεχούς εικονογραφικής παράδοσης στη χριστιανική τέχνη, ανατολική και δυτική, από την εποχή του Φρα Αντζέλικο (1395-1455) μέχρι τις ημέρες μα

Άποψη των Σερρών Το έτος 1889 φτάνει ο ηλεκτρισμός στην Ελλάδα. Σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία, η Γενική Εταιρεία Εργοληψιών κατασκευάζει στην οδό Αριστείδου, την πρώτη μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Το πρώτο κτίριο που φωτίζεται είναι τα Ανάκτορα και σύντομα ο ηλεκτροφωτισμός επεκτείνεται στο σημερινό ιστορικό κέντρο της πόλης. Τον ίδιο χρόνο το ηλεκτρικό ρεύμα φθάνει και στη Θεσσαλονίκη. Δέκα χρόνια αργότερα κάνουν την εμφάνιση τους οι πολυεθνικές εταιρείες ηλεκτρισμού οπότε και η Αμερικάνικη εταιρεία Thomson-Houston με τη συμμετοχή της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ιδρύουν την «Ελληνική Ηλεκτρική Εταιρεία» που αναλαμβάνει την ηλεκτροδότηση μεγάλων πόλεων. Εφημερίδα Ριζοσπάστης, (Φύλλο: 7/3/1921, Σελίδα: 4) Είδη μέχρι την δεκαετία του 1910 υπήρχαν τους πολλές και μεγάλες εταιρείες που αναλαμβάναν να ηλεκτοφωτίσουν οικίες και Δήμους Τα Σέρρας και ο Νομός Σερρών δεν περιλαμάνοντε μιας και τότε η περιοχή μας άνοικε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.  Η ιστορία του ηλεκτροφωτισμού στα Σέρρας αναδεικν

ΧΘΕΣΗΜΕΡΑΥΡΙΟ  -  Τελευταίες αναρτήσεις Το κάρο ήταν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας σε κάθε αγροτικό νοικοκυριό. Πολλά σπίτια είχαν ακόμα και δεύτερο κάρο, μικρότερο και δίτροχο, που το έσερναν γάιδαροι. Αξίζει να σημειωθεί ότι εδώ αναφερόμαστε στα τετράποδα ζώα, όχι σε ανθρώπους που επέβαιναν στο κάρο. Ο αγρότης χρησιμοποιούσε το κάρο για να μεταφέρει τα απαραίτητα εργαλεία στο χωράφι, όπως το αλέτρι, τον ζυγό, το καϊσι και το ούτρες (μεταλλικό πίρο). Επίσης, μετέφερε νερό για τις ανάγκες της εργασίας. Το κάρο ήταν το βασικό μέσο μεταφοράς για τις εργασίες του θερισμού, του τσαπίσματος, της συγκομιδής και της μεταφοράς του βαμβακιού από το χωράφι στο σπίτι. Ακόμα, χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά του αλωνισμένου άχυρου και του σιταριού στο σπίτι. Υπήρχε επίσης το αλογόκαρο, που μπορούμε να το παρομοιάσουμε με το σημερινό επιβατικό αυτοκίνητο Ι.Χ. Οι άνθρωποι το χρησιμοποιούσαν για να μεταβαίνουν στην πόλη για ψώνια. Συνοψίζοντας, το κάρο ήταν ένα πολύχρηστο εργαλείο. Η εποχή το