ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η νίκη των Βυζαντινών κατά των Βουλγάρων (πάνω) και ο θάνατος του Σαμουήλ της Βουλγαρίας (κάτω) Η Μάχη του Κλειδίου, Η Μάχη του Κλειδίου (βουλ. Беласишка битка, γνωστή και με το όνομα Μάχη της οροσειράς Μπέλλες) διεξήχθη στις 29 Ιουλίου 1014 μεταξύ της Βυζαντινής και της Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας. Η μάχη αποτέλεσε το αποκορύφωμα της 50χρονης διαμάχης μεταξύ του Σαμουήλ της Βουλγαρίας και του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου και έληξε με τη νίκη των Βυζαντινών. Διεξήχθη στην περιοχή μεταξύ των οροσειρών της Κερκίνης και του Δυτικού Ορβήλου, κοντά στο χωριό Κλειδίον (σήμερα στη Βουλγαρία) 41°22′00″N 23°1′00″E. Η αποφασιστική μάχη έγινε στις 29 Ιουλίου, με επίθεση των Βυζαντινών, υπό την ηγεσία του Νικηφόρου Ξιφία, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή των Βουλγάρων. Αυτή η μάχη αποτέλεσε μεγάλο πλήγμα για τους Βούλγαρους. Οι Βούλγαροι στρατιώτες αιχμαλωτίστηκαν και τυφλώθηκαν μετά από διαταγή του Βασιλείου Β', ο οποίος αργότερα πήρε το όνομα «Βουλγαροκτόνος». Ο Σαμουήλ επέζησε από τη

Νέοι φορολογικοί φορείς για τον έλεγχο των περιφερειακών δαπανών στα τέλη του 18ου αιώνα στο Σιδηρόκαστρο SEVINÇ KÜÇÜKOĞLU Rejecting Nâzır Appointments: The Districts of Kesriye and Siroz A case from the district of Kesriye (Kastoria) offers a fine example of a local rejection of a nâzır. Almost six years after Selim’s decree, the people of Kesriye learned that a nâzır was about to be appointed to their district. They sent a petition to Istanbul saying that they did not need the supervision of a nâzır as their notable had the fiscal and administrative issues of the district well in hand, and they therefore asked the center to stop this appointment. They also said that they would have difficulty paying a nâzır’s salary. Interestingly, the Rumelia Defâtir Nâzırı indicated later in his report that no such appointment had been decided or even discussed. In a way, the people of Kesriye revealed themselves by this letter and showed that they might require closer

Έχουμε αναφερθεί παλιότερα για την μετακίνηση των πληθυσμών στην περιοχή μας και γενικά στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα (π.χ Νέο Πετρίτσι). Σε αυτές τις μετακινήσεις πολλές φορές ο νέος τόπος εγκατάστασης έπαιρνε το όνομα του χωριού ή της περιοχής από όπου προερχόταν ο πληθυσμός.  Ο λόγος μετεγκατάστασης σε αρκετές περιπτώσεις οφειλόταν σε "πολεμικά γεγονότα", επιθέσεις από φύλλα, λαούς, έθνη, αλλά σε αρκετά περιπτώσεις ο λόγος ήταν οι φυσικές καταστροφές, πλημμύρες ποταμών κτλπ.  Η περιοχή μας θεωρείτε και είναι αρκετά σεισμογενείς, από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα.Το ευτύχημα είναι ότι τον τελευταίο αιώνα δεν έχει παρουσιαστεί σεισμική δραστηριότητα σε μέγεθος βιβλικής καταστροφής.  Αλλά δεν ήταν τα πράγματα πάντα έτσι. Στα οθωμανικά χειρόγραφα  (Oruç, 150)  υπάρχει μαρτυρία για καταστροφικό σεισμό στην περιοχή μας, ο οποίος κατέστρεψε τελείως 2 πόλεις και έχασαν την ζωή τους περισσότεροι από 200 άνδρες Χαρακτηριστικά

Αποτέλεσμα αναγκαστικής αλλά καλής συνεργασίας του ανθρώπου με τη φύση, η λίμνη Κερκίνη δημιουργήθηκε με δύο φράγματα.  Το πρώτο το ύψωσε η Ούλεν το 1932 στον Λιθότοπο, με σκοπό να αποταμιευτούν για αρδευτικούς σκοπούς τα νερά του Στρυμόνα, που ως τότε έπνιγε χωριά και εύφορα χωράφια στις «κακές» του και απειλούσε τους κατοίκους με ελονοσία. Το 1982 ένα δεύτερο φράγμα και ψηλότερα αναχώματα συγκράτησαν καλύτερα τα ορμητικά νερά και τις ξένες ύλες που παρέσυραν και μεγάλωσαν τη λίμνη.  Αρκετοί από εσάς γνωρίζεται το ψεύτικο χωριό που  κατασκεύασε ο σκηνοθέτης Θεόδωρος Αγγελόπουλος για τις ανάγκες  της  ταινίας του «Το λιβάδι που δακρύζει» το οποίο είναι βυθισμένο στην λίμνη Κερκίνη. Εμείς θα αναφερθούμε στα 5 πραγματικά χωριά που κάποτε υπήρχαν, αλλά σήμερα τα νερά της τεχνητής λίμνης Κερκίνης καλύπτουν την περιοχή όπου βρίσκονταν. ΜΑΝΙΤΑΡΙ Μανιτάρι (Μαντάρ)-Manitari (Mantar) Μετονομασία 1927-Μικτό χωριό  Στο χωριό κατοικούσαν 145 άτομα όταν εγκαταστάθηκαν 7

Α) Πρόσφυγες στο νομό Σερρών Σύμφωνα με καταγραφή (1928) της Γενικής Δ/νσης Εποικισμού Μακεδονίας, στο Νομό Σερρών έχουν εγκατασταθεί οι παρακάτω πρόσφυγες: α) Στη δικαιοδοσία του Γραφείου Εποικισμού Σερρών: 29.590 άτομα β) Στη δικαιοδοσία του Γραφείου Εποικισμού Σιντικής: 27.638 άτομα  ΣΥΝΟΛΟ 57.228 άτομα Σε σύνολο 638.253 προσφύγων όλης της Μακεδονίας, οι πρόσφυγες Ν. Σερρών αντιστοιχούν στο 8,96%1 . Στους παραπάνω πρόσφυγες, από Τουρκία, να προσθέσουμε άλλους 16.210 (10.400 στην επαρχία Σερρών, 5.640 στην επαρχία Σιντικής και 175 στη Ν. Ζίχνη), οι οποίοι ήρθαν στην Ελλάδα με την προαιρετική Ανταλλαγή των ελληνοβουλγαρικών πληθυσμών, βάσει της Συνθήκης του Νεϊγύ (1919)2 . Β) Πρόσφυγες της παραμεθόριας ζώνης στο νομό Σερρών Από τους 254 οικισμούς Μακεδονίας και Θράκης, οι οποίοι εμπίπτουν στο Νόμο 4124 του 1929, για τους παραμεθόριους οικισμούς, οι 31 (τριανταένας) ανήκουν στην επαρχία Σιδηροκάστρου και ένας (1) στην επαρχία Σερρών (ποσοστό 12,60%)

Η ΕΑΠ εγκατέστησε 7.534 προσφυγικές οικογένειες / 30.118 άτομα σε 84 οικισμούς (συνοικισμούς). Σε 31 από τους οικισμούς αυτούς, οι οποίοι χαρακτηρίστηκαν ως αμιγώς προσφυγικοί, εγκαταστάθηκαν 2.311 οικογένειες / 9.009 άτομα. Σε 53 μικτούς οικισμούς (γηγενών και προσφύγων) εγκαταστάθηκαν 5.223 οικογένειες / 21.109 άτομα.   Παλιά ονομασία Μετονομασία ή ονομασία νέου οικισμού Οικογένειες Άτομα Σύνθεση Αβδαμάλ Σησαμιά 7 28 μικτό Άγγιστα 110 407 μικτό Άγιος Ιωάννης 51 218 προσφυγικό Άγκο Μαχαλά Αδελφικόν 74 344 μικτό Αηδονοχώρι 7 33 μικτό Άνω Βροντού 85 285 προσφυγικό Άνω Καμήλα 31 150 μικτό Άνω Νούσκα Άνω Δαφνούδι 47 198 μικτό Αχινός 29 111 προσφυγικό Βερνάρ Παραλίμνιον 80 281 μικτό Βέρτζιανη Ψυχικό 134 530 μικτό Βιτάστα 49 185 μικτό Βουλτσίστα Δόμηρος 43 143 μικτό Γεδή Δερμέν Επτάμυλοι 55 212 προσφυγικό