ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Αρχίζουν οι Ε' Πανθρακικοί Αγώνες στην Δράμα με την συμμετοχή Σερραίων Την άνοιξη του 1923, σε μια τραγική στιγμή για την ιστορία της Ελλάδος, αφού είχε προηγηθεί λίγους μήνες πριν η Μικρασιατική Καταστροφή, ο Γενικός Πολιτικός Διοικητής Θράκης Σπύρος Δάσιος αποφάσισε τη διοργάνωση των Πανθρακικών Αγώνων. Αν και δεν είχε υπογραφεί ακόμη το τελικό κείμενο της συνθήκης της Λωζάνης, τα κύματα των προσφύγων είχαν αρχίσει να φθάνουν και να εγκαθίστανται στη Θράκη και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Σε μια τέτοια λοιπόν συγκυρία, με καταρρακωμένο το εθνικό φρόνημα και χιλιάδες ανέστιους αποφασίζεται η τέλεση των Πανθρακικών αγώνων. Ήταν απλά μια ευκαιρία για διέξοδο και ψυχαγωγία, ένα μέσο τόνωσης του καταρρακωμένου εθνικού φρονήματος μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ή ένας τρόπος για τη συγκρότηση εθνικής ταυτότητας, την προσπάθεια αφομοίωσης των προσφυγικών πληθυσμών και την πολιτισμική ομογενοποίηση του ελληνορθόδοξου πληθυσμού; Oι Ε' Πανθρακικοί Αγώνες έγιναν στην Δράμα και άρχισαν

Σε άρθρο της η εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» την 1η Ιουλίου 1986 αναφέρει σημαντικά έργα υποδομής που ξεκίνησαν ή σχεδιάστηκαν να ξεκινήσουν εκείνη τη χρονιά στο Σιδηρόκαστρο και τα γύρω χωριά, με συνολικές δαπάνες που ξεπερνούν τα 200 εκατομμύρια δραχμές. Συγκεκριμένα, τα έργα περιλάμβαναν: Έργο ύδρευσης: Αυτό το έργο ανέρχεται σε 60 εκατομμύρια δραχμές και στοχεύει στη βελτίωση του συστήματος παροχής νερού στην περιοχή. Κατασκευή κλειστού γυμναστηρίου: Η συνολική δαπάνη για αυτό το έργο είναι 100 εκατομμύρια δραχμές. Το έργο αυτό χρηματοδοτείται και εκτελείται απευθείας από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Τα έργα αυτά αποσκοπούν στη βελτίωση των υποδομών και της ποιότητας ζωής των κατοίκων του Σιδηροκάστρου και των γύρω περιοχών, ενισχύοντας την πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες όπως η ύδρευση και οι αθλητικές εγκαταστάσεις.

Την 1η Ιουλίου 1960 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες εισιτήριες εξετάσεις από επιτροπή της 10ης Εκπαιδευτικής Περιφέρειας στο Ιδιωτικό Γυμνάσιο της Βυρώνειας. Το γυμνάσιο αυτό ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1959, και η διεξαγωγή των πρώτων εξετάσεων σηματοδότησε την έναρξη της λειτουργίας του σχολείου και την εισαγωγή των πρώτων μαθητών.

Φωτό αρχείου Την 1η Ιουλίου του 1924 κυκλοφόρησε το «δεκαπενθήμερο προσκοπικό και φιλολογικό περιοδικό» με τον τίτλο «Ο Πρόσκοπος Σερρών». Το περιοδικό αυτό είχε τιμή τεύχους 1 δραχμή και διευθυντής του ήταν ο Αλέξανδρος Σάββας.

Για δεύτερη χρονιά ο Γυμναστικός Σύλλογος Σερρών διοργάνωσε εκδρομή στο Σιδηρόκαστρο, την 1 Ιουλίου 1915, προκειμένου να τιμηθούν οι νεκροί της μάχης του Δεμίρ Ισσάρ, αλλά και η απελευθέρωση της περιοχής. Τετρακόσιοι εκδρομείς, μεταξύ των οποίων και οι Σερραίοι πρόσκοποι, ξεκίνησαν στις 7 το πρωί από τον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης των Σερρών υπό τους ήχους της φιλαρμονικής και τις ζητωκραυγές πολλών συμπολιτών τους.  Στο σταθμό του Δεμίρ Ισσάρ τη σημαιοστόλιστη αμαξοστοιχία με τους Σερραίους επισκέπτες περίμεναν εκδρομείς από το Σιδηρόκαστρο και την Τζουμαγιά με σημαίες και λάβαρα. Ανάμεσα στ’ άλλα ξεχωριστή θέση είχε το ολόχρυσο βυζαντινό λάβαρο του «ομίλου Ευελπίδων Μελενίκου», το οποίο είχε κεντηθεί στην Αθήνα από τη διευθύντρια του εργοστασίου εργοχείρων «Η πρόοδος», κ. Τσίλλερ, και υπό την επιμέλεια του νομισματολόγου Σβορώνου κατά την υπόδειξη του βασιλιά, με φιλοδοξία ν’ αποτελούσε πρότυπο για τη δημιουργία βυζαντινών λαβάρων και στα υπόλοιπα μακεδονικά σωματεία. Σ’ αυτό εικ

  Σιδηρόκαστρο 1 Ιουλίου 1913. Ο Συνταγματάρχης Βασίτς μας ενημέρωσε ότι, στη Χατζή Μπελή, όπου βρίσκεται το Στρατηγείο, κάποιοι συνάδελφοι αξιωματικοί συνάντησαν σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από τη Ραδοβίστα έναν ανθυπίλαρχο, τον Σέρι, που είχε υποστεί σοβαρούς τραυματισμούς: είχαν εξορύξει τους οφθαλμούς του, είχαν κόψει τα αυτιά του και γενικά παρουσίαζε οικτρή εικόνα. Ο ανθυπίλαρχος ήταν ακόμα ζωντανός και ενημέρωσε τους συναδέλφους του ότι Βούλγαροι στρατιώτες με υποξιωματικούς τον συνέλαβαν όταν απομονώθηκε και τον βασάνισαν φρικτά. Ο τραυματισμένος ανθυπίλαρχος ικέτευσε τους συναδέλφους του να τον σκοτώσουν για να απαλλαγεί από τους φρικτούς πόνους του. Οι συνάδελφοί του, αντιλαμβανόμενοι την τραγικότητα της κατάστασής του, του έδωσαν ένα περίστροφο με το οποίο αυτοκτόνησε ενώπιόν τους. Αυτή η διήγηση δείχνει τη σκληρότητα και τις φρικαλεότητες του πολέμου, καθώς και τις οριακές αποφάσεις που πρέπει να παίρνουν οι στρατιώτες σε τέτοιες τραγικές συνθήκες. Ο Συνταγματάρχης Βασιτς

Οι ελληνικές δυνάμεις, υπό την ηγεσία του Βασιλέα Κωνσταντίνου Α', κατάφεραν σημαντικές νίκες εναντίον των βουλγαρικών δυνάμεων, και προχώρησαν βαθιά στη βουλγαρική επικράτεια. Στις 1 Ιουλίου 1913, στον σιδηροδρομικό σταθμό της Βυρώνειας, στη σκιά ενός πλάτανου, οι αντιπροσωπείες της Ελλάδας και της Βουλγαρίας συναντήθηκαν για να υπογράψουν την ανακωχή. Η ελληνική πλευρά εκπροσωπήθηκε από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο Α' και τον Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Η ανακωχή προέβλεπε την παύση των εχθροπραξιών και την έναρξη διαπραγματεύσεων για την ειρήνη, που τελικά οδήγησε στην υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου στις 10 Αυγούστου 1913. Η ανακωχή αυτή ήταν κρίσιμη, καθώς καθόρισε τους όρους για την τελική ειρηνευτική συμφωνία που επρόκειτο να υπογραφεί. Η Ελλάδα βγήκε κερδισμένη από τις συγκρούσεις, αποκτώντας εδάφη όπως η Θεσσαλονίκη και άλλες περιοχές της Μακεδονίας. Αναμνηστική Πλάκα Στο σημείο όπου υπογράφηκε η ανακωχή, έχει τοποθετηθεί χάλκινη αναμνηστική πλάκα που γράφει: «Δ

Η πόλη των Σερρών απελευθερώνεται από τον ελληνικό στρατό κατά τον Β' Βαλκανικό Πόλεμο και αμέσος μετά την 1 Ιουλίου 1913, οι ελληνικές στρατιωτικές αρχές διορίζουν ως δήμαρχο τον Ακήλ Μουσταφά Μπέη, απόγονο του Ισμαήλ Μπέη, Τούρκος φιλέλληνα και μεγαλέμπορο. Ήταν γνωστός και ως Γκιαουρ Μπέη λόγω του ότι ήταν φιλέλληνας. Η επιλογή αυτή είναι ενδεικτική της πολιτικής και κοινωνικής κατανόησης της εποχής, καθώς ο Ακήλ Μουσταφά Μπέης είχε ήδη διατελέσει δήμαρχος των Σερρών από το 1906 μέχρι λίγο πριν την κήρυξη του Ελληνοτουρκικού Πολέμου το 1912. Δημαρχιακή θητεία 1913-1919: Ο Ακήλ Μουσταφά Μπέης συνεχίζει να υπηρετεί ως δήμαρχος μέχρι το 1919.  Διαδοχή: Το 1919 αντικαθίσταται από τον Ξενοφώντα Σγουρό, ο οποίος υπηρετεί μέχρι το 1920. Στη συνέχεια, τη θέση του δημάρχου αναλαμβάνει ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο οποίος υπηρετεί από το 1920 μέχρι το 1922. Εντούτοις, η διοίκηση και ο συντονισμός των δυνάμεων της πόλης δεν ήταν αποκλειστικά έργο του δημάρχου. Ένα οκταμελές Δημαρχιακό Συμβούλ

Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Θαυματουργός είναι αγνωστος στους Συναξαριστές, αλλά γνωστός σαν μάρτυρας, που μαρτύρησε στην Κύπρο. Όταν κατά τον 12ο αιώνα μ.Χ. επέστρεφε από τους Αγίους Τόπους, εγκαταστάθηκε σε κάποια Μονή της Κύπρου μαζί με άλλους 300 προσκυνητές (Αλαμανοί). Αυτός όμως, μαζί με άλλους τρεις μοναχούς, θανατώθηκε από τον Σαβίνο, εξωμότη, διοικητή του νησιού, για την πίστη του στον Χριστό. Την πληροφορία αυτή μας τη δίδει ο Κωνστατίνος Σάθας. Όμως υπάρχει κι η άποψη, πως αυτή την εποχή δεν υπήρξε τέτοιος διοικητής στη Κύπρο. Μάλλον φαίνεται πως πρόκειται για δύο Κωνσταντίνους αγίους. Απ' αυτούς ο ένας πρέπει να έζησε την εποχή του Σαβίνου (3ος και 4ος αιώνας μ.Χ.) κι είναι ο μεγαλομάρτυρας κι ο άλλος όσιος από τους 300, που έζησε τον 12 αιώνα μ. Χ.

Βολαῖς ἀδελφοὺς οὐ διέσπων οἱ λίθοι, Ὡς εἰς ἕν, ἄμφω συμπεπηγότας λίθον. Πρώτῃ Ἰουλίοιο λίθοισιν Ἀνάργυροι ἤθλουν. Τα αδέρφια Κοσμάς και Δαμιανός, οι οποίοι έζησαν την εποχή που αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Καρίνος, ήταν γιατροί στο επάγγελμα και παρείχαν ιάσεις σε όλους όσους είχαν ανάγκη, και για αντάλλαγμα δεν έπαιρναν χρήματα, αλλά το μόνο πού ζητούσαν ήταν να πιστεύσουν στον Χριστό. Κάποιοι όμως καλοθελητές διέβαλαν τους αγίους στον αυτοκράτορα και του είπαν ότι οι θεραπείες και τα θαύματα που επιτελούσαν τα έκαναν με μαγικές τέχνες. Τότε οι Άγιοι Ανάργυροι επειδή δεν ήθελαν να πάνε άλλους αντί αυτών στον αυτοκράτορα, προσήλθαν μόνοι τους ενώπιον του και ο Καρίνος προσπάθησε να τους μεταπείσει να αρνηθούν τον Χριστό. Εκείνοι όμως όχι μόνο δεν αρνήθηκαν την πίστη τους, αλλά κατάφεραν να μεταπείσουν και να αλλάξουν και τον ίδιο τον αυτοκράτορα, αφού και ο ίδιος δέχτηκε τις θεραπευτικές τους ιάσεις. Συγκεκριμένα, όταν ο Καρίνος ανέκρινε τους Αγίους, μετατοπίστηκε η θέση του προσώπ