ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Για δεύτερη χρονιά ο Γυμναστικός Σύλλογος Σερρών διοργάνωσε εκδρομή στο Σιδηρόκαστρο, την 1 Ιουλίου 1915, προκειμένου να τιμηθούν οι νεκροί της μάχης του Δεμίρ Ισσάρ, αλλά και η απελευθέρωση της περιοχής. Τετρακόσιοι εκδρομείς, μεταξύ των οποίων και οι Σερραίοι πρόσκοποι, ξεκίνησαν στις 7 το πρωί από τον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης των Σερρών υπό τους ήχους της φιλαρμονικής και τις ζητωκραυγές πολλών συμπολιτών τους.  Στο σταθμό του Δεμίρ Ισσάρ τη σημαιοστόλιστη αμαξοστοιχία με τους Σερραίους επισκέπτες περίμεναν εκδρομείς από το Σιδηρόκαστρο και την Τζουμαγιά με σημαίες και λάβαρα. Ανάμεσα στ’ άλλα ξεχωριστή θέση είχε το ολόχρυσο βυζαντινό λάβαρο του «ομίλου Ευελπίδων Μελενίκου», το οποίο είχε κεντηθεί στην Αθήνα από τη διευθύντρια του εργοστασίου εργοχείρων «Η πρόοδος», κ. Τσίλλερ, και υπό την επιμέλεια του νομισματολόγου Σβορώνου κατά την υπόδειξη του βασιλιά, με φιλοδοξία ν’ αποτελούσε πρότυπο για τη δημιουργία βυζαντινών λαβάρων και στα υπόλοιπα μακεδονικά σωματεία. Σ’ αυτό εικ

  Σιδηρόκαστρο 1 Ιουλίου 1913. Ο Συνταγματάρχης Βασίτς μας ενημέρωσε ότι, στη Χατζή Μπελή, όπου βρίσκεται το Στρατηγείο, κάποιοι συνάδελφοι αξιωματικοί συνάντησαν σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από τη Ραδοβίστα έναν ανθυπίλαρχο, τον Σέρι, που είχε υποστεί σοβαρούς τραυματισμούς: είχαν εξορύξει τους οφθαλμούς του, είχαν κόψει τα αυτιά του και γενικά παρουσίαζε οικτρή εικόνα. Ο ανθυπίλαρχος ήταν ακόμα ζωντανός και ενημέρωσε τους συναδέλφους του ότι Βούλγαροι στρατιώτες με υποξιωματικούς τον συνέλαβαν όταν απομονώθηκε και τον βασάνισαν φρικτά. Ο τραυματισμένος ανθυπίλαρχος ικέτευσε τους συναδέλφους του να τον σκοτώσουν για να απαλλαγεί από τους φρικτούς πόνους του. Οι συνάδελφοί του, αντιλαμβανόμενοι την τραγικότητα της κατάστασής του, του έδωσαν ένα περίστροφο με το οποίο αυτοκτόνησε ενώπιόν τους. Αυτή η διήγηση δείχνει τη σκληρότητα και τις φρικαλεότητες του πολέμου, καθώς και τις οριακές αποφάσεις που πρέπει να παίρνουν οι στρατιώτες σε τέτοιες τραγικές συνθήκες. Ο Συνταγματάρχης Βασιτς

Οι ελληνικές δυνάμεις, υπό την ηγεσία του Βασιλέα Κωνσταντίνου Α', κατάφεραν σημαντικές νίκες εναντίον των βουλγαρικών δυνάμεων, και προχώρησαν βαθιά στη βουλγαρική επικράτεια. Στις 1 Ιουλίου 1913, στον σιδηροδρομικό σταθμό της Βυρώνειας, στη σκιά ενός πλάτανου, οι αντιπροσωπείες της Ελλάδας και της Βουλγαρίας συναντήθηκαν για να υπογράψουν την ανακωχή. Η ελληνική πλευρά εκπροσωπήθηκε από τον Βασιλέα Κωνσταντίνο Α' και τον Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Η ανακωχή προέβλεπε την παύση των εχθροπραξιών και την έναρξη διαπραγματεύσεων για την ειρήνη, που τελικά οδήγησε στην υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου στις 10 Αυγούστου 1913. Η ανακωχή αυτή ήταν κρίσιμη, καθώς καθόρισε τους όρους για την τελική ειρηνευτική συμφωνία που επρόκειτο να υπογραφεί. Η Ελλάδα βγήκε κερδισμένη από τις συγκρούσεις, αποκτώντας εδάφη όπως η Θεσσαλονίκη και άλλες περιοχές της Μακεδονίας. Αναμνηστική Πλάκα Στο σημείο όπου υπογράφηκε η ανακωχή, έχει τοποθετηθεί χάλκινη αναμνηστική πλάκα που γράφει: «Δ

Η πόλη των Σερρών απελευθερώνεται από τον ελληνικό στρατό κατά τον Β' Βαλκανικό Πόλεμο και αμέσος μετά την 1 Ιουλίου 1913, οι ελληνικές στρατιωτικές αρχές διορίζουν ως δήμαρχο τον Ακήλ Μουσταφά Μπέη, απόγονο του Ισμαήλ Μπέη, Τούρκος φιλέλληνα και μεγαλέμπορο. Ήταν γνωστός και ως Γκιαουρ Μπέη λόγω του ότι ήταν φιλέλληνας. Η επιλογή αυτή είναι ενδεικτική της πολιτικής και κοινωνικής κατανόησης της εποχής, καθώς ο Ακήλ Μουσταφά Μπέης είχε ήδη διατελέσει δήμαρχος των Σερρών από το 1906 μέχρι λίγο πριν την κήρυξη του Ελληνοτουρκικού Πολέμου το 1912. Δημαρχιακή θητεία 1913-1919: Ο Ακήλ Μουσταφά Μπέης συνεχίζει να υπηρετεί ως δήμαρχος μέχρι το 1919.  Διαδοχή: Το 1919 αντικαθίσταται από τον Ξενοφώντα Σγουρό, ο οποίος υπηρετεί μέχρι το 1920. Στη συνέχεια, τη θέση του δημάρχου αναλαμβάνει ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο οποίος υπηρετεί από το 1920 μέχρι το 1922. Εντούτοις, η διοίκηση και ο συντονισμός των δυνάμεων της πόλης δεν ήταν αποκλειστικά έργο του δημάρχου. Ένα οκταμελές Δημαρχιακό Συμβούλ

Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α' και προσωπικό του Σταθμού Βυρώνειας, καλοκαίρι του 1913 Στο Χατζή-Μπεϊλίκ βρισκόταν το στρατηγείο του βασιλιά Κωνσταντίνου Α' κατά τον Β' Βαλκανικό Πόλεμο. Εδώ μαζί με τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο δέχτηκε την 1 Ιουλίου 1913 την αντιπροσωπεία της Βουλγαρίας για να υπογραφεί η συνθήκη ανακωχής μετά την νίκη της Ελλάδας. Ως θέση του στρατηγείου θεωρείται ο πλάτανος του Σιδηροδρομικού Σταθμού Βυρώνειας. Για το σταθμό του Χατζή Μπελίκ ο Σερραίος συγγραφέας Γιώργος Καφταντζής έχει γράψει ένα ποίημα με τον ίδιο τίτλο. Λέγεται ότι o τόπος πήρε το όνομά του από το λόρδο Βύρωνα (μετά την εγκατάσταση στο Χατζή Μπεϊλίκ των προσφύγων από τον Πόντο το 1922, γίνονταν κάθε χρόνο εκδηλώσεις προς τιμή του λόρδου Βύρωνα τα "Βυρώνεια". Στις 30-8-1924 με το ΦΕΚ Β76/1924,το Χατζή Μπεϊλίκ μετονομάστηκε σε Βυρώνεια).