ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στις 1η Νοεμβρίου 1976, ο αρχαιολόγος Δημήτρης Λαζαρίδης έδωσε διάλεξη στη Σ.Π.Ε. Σερρών. Το θέμα της διάλεξης αφορούσε τις αρχαιολογικές ανασκαφές στην αρχαία Αμφίπολη και τις ανακαλύψεις που είχαν γίνει μέχρι τότε στην περιοχή, αναδεικνύοντας τη σημασία της Αμφίπολης στην αρχαία ελληνική ιστορία και πολιτισμό. Ο Δημήτρης Λαζαρίδης (Καβάλα, 1917 - 1985) ήταν καθηγητής της Κλασικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης, έφορος αρχαιοτήτων και Γενικός Επιθεωρητής Αρχαιοτήτων στο Υπουργείο Πολιτισμού. Διενήργησε ανασκαφές και οργάνωσε μουσεία σε πολλά μέρη ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα. Το όνομά του έχει συνδεθεί κυρίως με τις ανασκαφές στην περιοχή της Αμφίπολης. Φωτογραφία τραβηγμένη το 1979, από τον ίδιο τον Δ. Λαζαρίδη, που απεικονίζει ομάδα αρχαιολόγων που δούλευαν μαζί του. Η δεύτερη αριστερά είναι η Κ. Περιστέρη. Στην είσοδο του αρχαιολογικού μουσείου Αμφίπολης έχει τοποθετηθεί προτομή του και ο δρόμος που οδηγεί στο μουσείο έχει πάρει το όνομά του.

Φωτό αρχείου Την 1η Νοεμβρίου 1950, στην ανακαινισμένη αίθουσα του "Ορφέα", άρχισε να λειτουργεί το κέντρο διασκέδασης Στην γενική Συνέλευση του 1949 ο όμιλος παίρνει και πάλι την παλιά του ονομασία. Μουσικός Γυμναστικός Σύλλογος Ορφέας. Μετά από πολλή προσπάθεια το τότε Διοικητικό Συμβούλιο με Πρόεδρο τον Χρήστο Χρηστίδη κατορθώνει και εξευρίσκει χρήματα από τον Δήμο Σερρών με Δήμαρχο τον Βασίλειο Χατζηιακώβου και από τον Νομάρχη Γεώργιο Τσέλικα καθώς και από τον τότε υπουργό Ανοικοδομήσεως και έτσι αρχίζουν οι εργασίες επισκευών. Μέσα σε 9 μόνον μήνες παραδίδεται η αίθουσα για χρήση στους Σερραίους και γίνονται τα εγκαίνια την 28 Οκτωβρίου 1950.

Την 1η Νοεμβρίου 1937, ο "βασιλιάς του ταγκό" Eduardo Bianco εμφανίστηκε στο "Κρόνιον" Σερρών για μια και μοναδική συναυλία, η οποία, λόγω της μεγάλης ζήτησης, προστέθηκε με μια ακόμη την επόμενη ημέρα. Οι Σερραίοι, συνοδευόμενοι από τις οικογένειές τους, κατέκλυσαν την αίθουσα, καθώς ο Bianco και η διεθνούς φήμης αργεντίνικη ορχήστρα του είχαν μεγάλη επιτυχία. Μαζί του, στη σκηνή ήταν και η διάσημη γαλλίδα ντιζέζ Jane Bruyere, που ενθουσίασε το κοινό με την ερμηνεία της. Η έντονη παρουσία του Eduardo Bianco στην Ελλάδα του μεσοπολέμου αποτέλεσε ορόσημο στην ιστορία του ελληνικού ταγκό και δεν άφησε χωρίς επίδραση τα μουσικά μας πράγματα Ο Eduardo Vicente Bianco (1892-1959) υπήρξε ο πιο φημισμένος Αργεντινός μαέστρος παραδοσιακής ορχήστρας ταγκό. Συνθέτης, βιολιστής, διασκευαστής, ενορχηστρωτής, στιχουργός και τραγουδιστής. Αποκλήθηκε  «βασιλιάς του ταγκό (*)». Έγραψε 50 ταγκό και διασκεύασε και έπαιζε με την πολυμελή ορχήστρα του πολλά άλλα, περιοδεύοντας σε Ευρώπη

Εφημερίδα Η Πρόοδος Σερρών, 1 Νοεμβρίου 1934 Την 1η Νοεμβρίου 1934,   στο κινηματογράφο "Πάνθεον" προβαλλόταν η ταινία Αριστοκράτης Λωποδύτης   ενώ  στο κινηματογράφο  στο "Κρόνιον" η ταινία Η Σερενάτα του Σούμπερτ

Την 1η Νοεμβρίου 1931, στα «Διονύσια» των Σερρών, πραγματοποιήθηκε ρεσιτάλ στις 11 π.μ., με συνοδεία πιάνου, από τον Έλληνα βαθύφωνο της όπερας Γ. Δρακόπουλο

Η πρώτη στήλη που υπήρχε στο βάθρο τοποθετήθηκε από την 6η Μεραρχία η οποία ανατινάχθηκε κατά τους πολέμους 1912 – 1913 από τους Βουλγάρους. Εν συνεχεία την δεκαετία 1919 – 1929 τοποθετήθηκε το σημερινό υπάρχον μνημείο το οποίο είναι έργο του γλύπτη Γεωργίου Δημητριάδη το οποίο ανατινάχτηκε στις 3 Ιανουαρίου 1943 από τους Βουλγάρους και το οποίο αναστηλώθηκε το 1973 μερίμνη τουΔήμου Σερρών. Την 1η Νοεμβρίου 1929, με τη φροντίδα του Υπουργείου Στρατιωτικών και τα έξοδα του Δήμου Σερρών, το Ηρώο της 6ης Μεραρχίας μεταφέρθηκε στις Σέρρες. Το γλυπτό δημιουργήθηκε από τον γνωστό Αθηναίο γλύπτη Δημητριάδη. «ΤΟ ΗΡΩΟ ΤΗΣ ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ ΣΕΡΡΩΝ. ΈΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΓΛΥΠΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ» Στήλη του Ηρώου Σερρών όπως είχε τοποθετηθει από την 6η Μεραρχία. Στη θύμηση των πεσόντων στα πεδία των μαχών στρατιωτών και αξιωματικών της θρυλικής Μεραρχίας Σερρών, που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση της πολύπαθης Μακεδονικής γης, ανεγέρθηκε, μετά το 1913, δημόσιο μνημείο σε υπαίθριο χώρο, κοντά στο Σιδηροδρομι

Γελοιογραφία της εποχής σχετικά με την εκλογική αναμέτρηση του 1920: Ο ψηφοφόρος εικονίζεται να πρέπει να επιλέξει μεταξύ Ελ. Βενιζέλου και Δ. Γούναρη, υπό το βλέμμα του πολέμου. Οι ελληνικές βουλευτικές εκλογές του 1920 διεξήχθησαν την 1η Νοεμβρίου κατά τη διάρκεια πολεμικών επιχειρήσεων. Την απόφαση της διεξαγωγής τους έλαβε ο Ελευθέριος Βενιζέλος ύστερα από συνεχή αιτήματα της αντιπολίτευσης και αφού είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία υπογραφής της συνθήκης των Σεβρών. Αρχικά μετά τη διάλυση της Βουλής προκηρύχθηκαν εκλογές για τις 25 Οκτωβρίου 1920. Ωστόσο, 13 ημέρες πριν από τη διεξαγωγή τους πέθανε αιφνίδια από δάγκωμα πιθήκου ο βασιλιάς Αλέξανδρος. Στη θέση του ορίστηκε αντιβασιλέας ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης. Τελικά οι εκλογές διεξήχθησαν την 1η Νοεμβρίου, ουσιαστικά ανάμεσα σε δύο παρατάξεις για πρώτη φορά στην ελληνική κοινοβουλευτική ιστορία, λόγω της πόλωσης που επικρατούσε. Αντίπαλοι ήταν το κυβερνών Κόμμα Φιλελευθέρων και η Ηνωμένη Αντιπολίτευσις, η οποία ήταν η ένωση όλω

 Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο του Ρώσου Αγίου.

 Iουλιανήν καρτερούσαν πυρ βλέπειν, Συγκαρτερών ην Kυπριανός γεννάδας. Οι Άγιοι Κυπριανός και Ιουλιανή μαρτύρησαν δια πυρός. Ίσως να πρόκειται για τις Αγίες Κυριαίνης και Ιουλιανής (βλέπε ίδια ημέρα) και η Κυριαίνα, από λάθος αντιγραφή, έγινε Κυπριανός.

Η Αγία Θεολήπτη είναι εντελώς άγνωστη στους Συναξαριστές. Για την Αγία αυτή γίνεται λόγος στον Παρισινό Κώδικα 259 φ. 2α, όπου υπάρχει και Στιχηρό τροπάριο της. Απ' αυτό συμπεραίνουμε ότι, βασανίστηκε από τον τύραννο, ρίχτηκε στη φυλακή και κατά πάσα πιθανότητα πέθανε μαρτυρικά.

 Ἑρμηνίγγελδος ἐκπλυθεὶς βαφὴν πλάνης, Σφαγὴν ὑποστάς, βάπτεται λύθρου κόχλῳ. Ο Άγιος Ερμινίγγελδος, Hermenegild ή Ermengild, ισπανικά: San Hermenegildo‎‎, λατινικά: Hermenegildus‎‎, από το γοτθικό *Airmana-gild = "τεράστιος φόρος υποτέλειας" (απεβ. στις 13 Απριλίου 585), ήταν γιος του βασιλιά Λιουβιγγέλδος του Βησιγοτθικού βασιλείου στην Ιβηρική Χερσόνησο και τη νότια Γαλλία. Περιήλθε σε ρήξη με τον πατέρα του το 579 και στη συνέχεια εξεγέρθηκε τον επόμενο χρόνο. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσής του μεταστράφηκε από τον Αρειανισμό στον Καθολικισμό. Ο Ερμινίγγελδος ηττήθηκε το 584 και εξορίστηκε.  Το τέλος του θεωρήθηκε αργότερα ως μαρτύριο, λόγω της επιρροής των Διαλόγων του πάπα Γρηγορίου Α΄, ο οποίος απεικόνισε τον Ερμινίγγελδος ως "Καθολικό μάρτυρα που επαναστάτησε ενάντια στην τυραννία ενός Αρειανού πατέρα". Η Βάπτιση του Αγίου Ερμινίγγελδος, που αποδίδεται στον Γκουερτσίνο, 17ος αι. Ο Βασιλιάς αυτός και όλο το έθνος του, είχαν προσχωρήσει στην αίρεση του Αρείου.

 Σὺν Ἰακώβῳ τῷ θύτῃ Χριστοῦ, ξίφος Ἰωάννης ἤνεγκεν ὁ Χριστοῦ θύτης. Οι Ιερομάρτυρες αυτοί έζησαν στα χρόνια του βασιλιά των Περσών Σαβωρίου (332 μ.Χ.) και δίδασκαν στους ευσεβείς το λόγο της αληθινής πίστης και πολλούς κατόρθωναν να προσελκύουν σ' αυτή. Συνελήφθηκαν από τον Σαβώριο και αφού πρώτα υποβλήθηκαν σε σκληρά βασανιστήρια, στο τέλος τους αποκεφάλισαν και έτσι πήραν το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου

 Σὺν ἓξ συνάθλοις, τῆς ἀληθείας φίλοις, Τέμνουσι Καισάριον οἱ ψεύδους φίλοι. Συλλήφθηκαν στη Δαμασκό και τιμωρήθηκαν με διάφορα βασανιστήρια για να αρνηθούν τον Χριστό. Επειδή όμως δεν αρνήθηκαν τη χριστιανική τους πίστη, όλοι έλαβαν το στεφάνι του μαρτυρίου δια αποκεφαλισμού.

Τοὺς τρεῖς Ὁσίους θανατοῦσιν ἀγχόνῃ, ἐχθροῖ κάκιστοι τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ο Άγιος Ιάκωβος γεννήθηκε σ' ένα χωριό της Καστοριάς (Κορησός), από χριστιανούς γονείς, τον Μαρτίνο και την Παρασκευή. Έγινε βοσκός προβάτων και απόκτησε αρκετό πλούτο, με αποτέλεσμα να τον φθονήσει ο αδελφός του, που τον διέβαλε στον κριτή, ότι δήθεν βρήκε θησαυρό. Για ν' αποφύγει τον φθόνο του αδελφού του ο Ιάκωβος, έφυγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργαζόμενος σαν έμπορος προβάτων έγινε και πάλι πλούσιος. Κάποια μέρα όμως, πήγε στον Πατριάρχη, εξομολογήθηκε και διαμοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, πήγε στο Άγιο Όρος, όπου εκάρη μοναχός στη Μονή Δοχειαρίου. Κατόπιν πήγε στη Μονή Τιμίου Προδρόμου (που ήταν σκήτη της Ιεράς Μονής Ιβήρων), όπου ησύχαζε υποτασσόμενος σε κάποιον γέροντα Ιγνάτιο. Αφού ασκήθηκε αρκετά στις αρετές, αναχώρησε και από εκεί ήλθε στα ενδότερα του Αγίου Όρους, όπου εγκαταστάθηκε μαζί με έξι μαθητές του, και διακρίθηκε σαν δάσκαλος της αρετής στη μοναχική πολιτεία. Αργότερα αναχώ

ηρανθήτω ἡμῖν ὁ λάρυγξ,  ἐάν ἐπιλαθόμεθά σου ὦ πάτριος ποντία γῆ Στις 15 Αυγούστου 1461 μ.Χ., ο Μωάμεθ ο πορθητής μετά από σκληρή πολιορκία καταλαμβάνει την πρωτεύουσα των Μεγάλων Κομνηνών, την Τραπεζούντα. Η ύστατη ισχυρή έπαλξη της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού στην Ανατολή έπαψε να φωτίζει. Η αυτοκρατορία εσβέσθη και η κληρονομία ημών μετεστράφη αλλοτρίοις. Ο Ελληνισμός του Πόντου έζησε δύσκολες και κρίσιμες στιγμές. Πολλές φορές αισθάνθηκε την ανάσα του θανάτου. Και αυτός όμως ο θάνατος στο προπύργιο αυτό του ελληνισμού, που ονομάζεται Πόντος, δεν αντίκρυσε τίποτε άλλο παρά ψυχές όρθιες και ακατάβλητη απόφαση. Ο τελευταίος αυτοκράτορας Δαβίδ, ο Μέγας Κομνηνός, όμηρος στα χέρια του πορθητή μαζί με τα τρία του παιδιά και τον ανεψιό του και διάδοχο Αλέξιο τον Ε ἐκτοπίζεται στην Αδριανούπολη. Η σωτηρία της Τραπεζούντας είναι ασφαλώς αδύνατη. Είναι βέβαιο ότι η αγριότητα της άλωσης υπήρξε μικρότερη λόγω της συνθηκολογήσεως. Συνήθεια υπάρχει για κάθε καταστροφή να ρίχνονται οι ευθύνες μό

  Eις την Kυρίαιναν. Καὶ Κυρίαινα πρὸς τὸ πῦρ ἀποπνέει, Πάσης πνοῆς τιμῶσα Κύριον μέγαν. Eις την Iουλιανήν. Τῷ πρὸς σὲ φίλτρῳ, Σῶτερ, ἐκκεκαυμένη, Ἰουλιανὴ καῦσιν ἐκ πυρὸς φέρει. Οι Αγίες Κυριαίνα και Ιουλιανή είχαν αφοσιωθεί σε έργα φιλάνθρωπα και χριστιανικής φιλαδελφίας. Έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Μαξιμιανού (298 μ.Χ.). Η Κυριαίνα είχε πατρίδα την Ταρσό της Κιλικίας και η Ιουλιανή την πόλη Ρώσο επίσης της Κιλικίας. Οι δραστηριότητες των δύο αγίων γυναικών, ήταν να φροντίζουν ορφανά, να παρηγορούν φτωχές χήρες και να παρέχουν αφιλοκερδώς τις περιποιήσεις τους στους αρρώστους. Ήξεραν λίγα γράμματα, αλλά είχαν πολύ ζήλο και έβρισκαν πάντοτε τρόπο να στηρίζουν την πίστη των δοκιμαζόμενων από τη φτώχεια, ή από την αδικία, ή από κάποιο άλλο βιοτικό άνεμο. Πολλές φορές μάλιστα είχαν μπορέσει να φέρουν στο φως του Χριστού, ψυχές ειδωλολατρισσών, που ψάρευαν με το δίχτυ της Ευαγγελικής υπομονής και αγαθότητας. Συνελήφθησαν από τον ηγεμόνα Μαρκιανό και βασανίστηκαν σκληρά, χωρίς να παρ

Η Αγία Ελένη μαρτύρησε τον 18ο αιώνα μ.Χ. Καταγόταν από την ωραία πόλη του Πόντου Σινώπη και ήταν κόρη της ευσεβούς οικογενείας Μπεκιάρη. Ήταν 15 ετών ωραιότατη στο σώμα, η δε αγνότητα της έδινε ιδιαίτερη χάρη στο πρόσωπο της. Διακρινόταν για την υπακοή στους γονείς της και τον θερμό έρωτα της ψυχής της προς τον νυμφίο Χριστό. Στην ανατροφή της επέδρασε ιδιαίτερα ο θείος της, αδελφός του πατέρα της, ο οποίος δίδασκε τότε σε Ελληνικό κρυφό Σχολεόο της Σινώπης. Μια μέρα λοιπόν, η μητέρα της την έστειλε ν' αγοράσει νήματα για το κέντημα, από το κατάστημα του Κρύωνα. Στο δρόμο υπήρχε το σπίτι του Ουκούζογλου πασά, διοικητού της Σινώπης. Την ώρα που περνούσε η Ελένη, ο πασάς την είδε απ' το παράθυρο. Η ωραιότητα της τράβηξε την ακόλαστη ψυχή του και σκέφθηκε να τη μολύνει. Διέταξε τότε και την έφεραν μπροστά του. Αφού έμαθε ποια ήταν, προσπάθησε πολλές φορές να τη βιάσει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Διότι ένα αόρατο τείχος προστάτευε την Ελένη, που συνεχώς προσευχόταν. Ο πασάς, αντί να δ

Ο Όσιος Δαβίδ καταγόταν από το χωριό Γαρδινίτζα, που βρισκόταν κοντά στο Ταλάντιο, τόπος παραθαλάσσιος απέναντι από την Εύβοια. Έζησε όταν Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης ήταν ο Ιερεμίας, περί το 1519 μ.Χ. Τον πατέρα του έλεγαν Χριστόδουλο και ήταν ιερέας, τη δε μητέρα του Θεοδώρα. Ο όσιος Δαβίδ είχε άλλον έναν αδελφό και δύο αδελφές. Από μικρός ο Όσιος έδειξε εξαίσια μορφή και έμαθε άριστα τα Ιερά γράμματα. Σε ηλικία 15 ετών υποτάχθηκε σ' έναν άγιο γέροντα, τον Ακάκιο, που τον εκπαίδευσε στις αρετές της μοναχικής πολιτείας και από τότε ο όσιος Δαβίδ κάνει μια φοβερή, σύμφωνα με τον βιογράφο του, πνευματική πορεία, διδάσκοντας την έμπρακτη αρετή και κάνοντας διάφορα θαύματα. Προείδε τον θάνατο του και απεβίωσε ειρηνικά και με μεγάλη αγιότητα την 1η Νοεμβρίου. Βιογραφία του συνέγραψε ο μαθητής του Χριστόφορος μοναχός και Ακολουθία του ο επίσκοπος Ταλαντίου Νεόφυτος από την Αθήνα. Μονή του Όσιου Δαβίδ υπάρχει στην Εύβοια. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον  Ήχος γ'. Θείας πίστεως. Μέγα

 Εἰ καὶ παρῆκαν γῆν Ἀνάργυροι δύω, Πληροῦσιν, ὡς πρίν, καΙ πάλιν γῆν θαυμάτων. Πρώτῃ Ἀκέστορε φῶτε Νοεμβρίου ἔκπτατον ἐκ γῆς. Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός κατάγονταν από την Ασία. Οι γονείς τους ήταν άριστο πρότυπο χριστιανών συζύγων. Όταν η μητέρα τους Θεοδότη (βλέπε 2 Ιανουαρίου) έμεινε χήρα, αφιέρωσε κάθε προσπάθεια της στη χριστιανική ανατροφή των δυο παιδιών της, Κοσμά και Δαμιανού. Τους δύο αδελφούς διέκρινε μεγάλη ευφυΐα και επιμέλεια, γι' αυτό και σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα όμως, επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν σαν διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον. Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι' αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι. Πολλοί ασθενείς που θεραπεύθηκαν ήθελαν να τους ευχαριστήσουν. Αλλά αυτοί, δε δέχονταν τις ευχαριστίες και απαντούσαν με τον ορθό λόγο της Αγίας Γραφής: «Ἡ εὐλογία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ ἰσχὺς τῷ Θεῷ ἡμῶν εἰς τοὺς