ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Όπως αναγράφει η εφημερίδα Μακεδονία, στις 10 Ιουλίου 1969, εγκαινιάστηκε το νέο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην κωμόπολη της Ηράκλειας Σερρών, παρουσία των τοπικών αρχών. Κατά την τελετή των εγκαινίων, μίλησε ο διευθυντής επιθεώρησης της Εθνικής Τράπεζας, κ. Ποτηρόπουλος. Στην ομιλία του, ανέφερε ότι το νέο υποκατάστημα θα εξυπηρετήσει 21 κοινότητες, με συνολικό πληθυσμό 33.400 κατοίκων. Τόνισε επίσης ότι, με την ίδρυση του νέου υποκαταστήματος, ο αριθμός των υποκαταστημάτων της Τράπεζας ανέρχεται σε 211 και ότι με την ίδρυση πολλών ακόμη υποκαταστημάτων μέχρι το τέλος του έτους, αναμένεται η κάλυψη του επαρχιακού χώρου της Ελλάδας κατά το μεγαλύτερο μέρος. Εφημερίδα Μακεδονία Φύλλο: 11/7/1969, Σελίδα: 4, ΝΕΟΝ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΕΙΣ ΗΡΑΚΛΕΙΑΝ ΣΕΡΡΩΝ ΣΕΡΡΑΙ, 10– Ένεκαινιάσθη παι ρουσία των τοπικών ἀρχῶν τὸ νέον ὑ ποκατάστημα της Εθνικής Τραπέζης, εἰς τὴν κωμόπολιν Ηρακλείας Σερρών. Κατά την τελετὴν τῶν ἐγκαινίων ὠμι- λησεν ὁ διευθυντής ἐπιθεωρήσεως της Εθνικής Τρα

Στις 10 Ιουλίου 1914, ο Έλληνας Πρόξενος στα Σέρρας Ευγένιος Χ. Άννινος Καβαλλιεράτος ανέλαβε άτυπα τη θέση του νομάρχη Σερρών. Η θητεία του ήταν σύντομη, καθώς απομακρύνθηκε από τη θέση αυτή τον Μάρτιο 1914.  Η περίοδος αυτή ήταν ιδιαίτερα ταραγμένη, καθώς η περιοχή των Σερρών βρισκόταν σε μεταβατική φάση μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και εν μέσω των προετοιμασιών για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σύντομη θητεία του Καβαλιεράτου αντικατοπτρίζει την πολιτική αστάθεια και τις συνεχείς αλλαγές στις διοικητικές θέσεις που χαρακτήριζαν την εποχή. Χαρακτηριστικό είναι πως ο  Ευγένιος Χ. Άννινος Καβαλλιεράτος έκανε άμεσα ενέργειες από τις 8 Ιουλίου 1913 για να πάρει αποζημίωση σε αντίθεση με τους υπόλοιπους φτωχούς ανθρώπους...και τα πήρε/

Στις 10 Ιουλίου 1891, έφτασε στα Σέρρας ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης Κωνσταντίνος Ματουλόπουλος , «ως Συνέξαρχος και βοηθός» του Εξάρχου στα Σέρρας, Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Σωφρόνιου. Η αποστολή τους είχε ανατεθεί από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και στόχος τους ήταν να επιλύσουν τις αντιθέσεις που είχαν δημιουργηθεί εντός της ελληνικής Κοινότητας των Σερρών εξαιτίας των άστοχων ενεργειών του Μητροπολίτη Σερρών Κωνσταντίνου Βαφείδη. Μέχρι τις 30 Απριλίου (ή την 1η Μαΐου) 1892, όταν μεταφέρθηκε στη Μητρόπολη Δρυινουπόλεως.  Αυτές οι αντιθέσεις ήταν μέρος της διαμάχης για την διοίκηση των «Κοινών», η οποία είχε πρωτοεμφανιστεί στη δεκαετία του 1870. Η διαμάχη ήταν μεταξύ των «Τσορμπατζίδων» (πλούσιων και ισχυρών οικογενειών) και των «Τσιπλάκιδων» (φτωχότερων και λιγότερο ισχυρών οικογενειών). Οι ενέργειες του Μητροπολίτη Βαφείδη είχαν οξύνει τις σχέσεις μεταξύ των δύο αυτών ομάδων, καθιστώντας απαραίτητη την επέμβαση του Πατριαρχείου για την επίτευξη ενός συμβιβασμού και την

Ο Άγιος Γεώργιος Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης ήταν βυζαντινός επίσκοπος, Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κατά την τρίτη δεκαετία του 11ου αιώνα. Η μνήμη του τιμάται στις 10 Ιουλίου και αναφέρεται με το επίθετο ο γλυκύς Το όνομα του Γεωργίου ως Αρχιεπίσκοπου Θεσσαλονίκης πιστοποιείται σε δύο γραπτές πηγές και στην προφορική παράδοση της Μονής Βατοπεδίου. Το όνομά του αναφέρεται στη Σύνοδο της Θεσσαλονίκης - μια σημαντική πηγή για την ιστορία της Eκκλησίας της Θεσσαλονίκης - και η ένταξή της σε αυτή σημαίνει ότι το πρόσωπο του Γεωργίου είναι σημαντικό επειδή υπερασπίστηκε το ορθόδοξη πίστη σε δογματικές διαμάχες. Το όνομά του κατατάσσεται 29ο στη Σύνοδο. Προηγείται το όνομα του Νικήτα Α΄, που δραστηριοποιήθηκε περί το 1020 και έπεται το όνομα του Θεοφάνη Α΄, που γνωρίζουμε ότι διοίκησε την επισκοπή μεταξύ 1031 και 1038. Επομένως, η αρχιερατεία του Γεωργίου εντοπίζεται στην τρίτη δεκαετία του 11ου αιώνα. Η δεύτερη πηγή για τον Αρχιεπίσκοπο Γεώργιο είναι μια επιγραφή στην πρόθεση του Καθολικού της

Ο Όσιος Αντώνιος γεννήθηκε το 983 μ.Χ. και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Ρωμανού Αργυρόπουλου και Βλαδίμηρου του ευσεβούς άρχοντα της Ρωσίας.  Ο Αντώνιος το 1012 μ.Χ. ήλθε στο Άγιον Όρος, όπου εκάρη μοναχός στη Μονή Εσφιγμένου. Κατόπιν επέστρεψε στη Ρωσία και έγινε πατέρας του Μοναστικού Τάγματος των Ρώσων. Αλλά επειδή ο Σιατοπόλκος κήρυξε διωγμό κατά των μοναχών, ο Αντώνιος επέστρεψε στο Άγιον Όρος, κοντά στον Γέροντα του Θεόκτιστο. Όταν όμως επανήλθε η τάξη στη Ρωσία με τον Ιαροσλάβο, ο Αντώνιος επέστρεψε στη Ρωσία, όπου έκανε πολλούς μοναχούς και έκτισε τη θαυμαστή Μονή Πετσέρσκβοϊ, στην οποία απεβίωσε ειρηνικά σε ηλικία 90 χρονών.

Η Οσία Αμαλία (στη φλαμανδική γλώσσα Αμαλβέργη), έζησε κατά τον 7ο μ.Χ. αιώνα στο τότε ορθόδοξο Βέλγιο, στην επαρχία της Βραβάνδης, της οποίας πρωτεύουσα σήμερα είναι οι Βρυξέλλες. Ήταν αδελφή (ή σύμφωνα με άλλους ανεψιά) του Αγίου Πιπίνου Δούκα της Βραβάνδης, κόμη του Λάντεν και κύριου αυλικού των Φράγκων βασιλέων της δυναστείας των Καρολιδών. Παντρεύτηκε τον κόμη Βιτγέρον και ανεδείχθη μητέρα των αγίων Εμβέρτου επισκόπου Καμπραί, Γουδούλης Οσίας, Ραϊνέλδης οσιομάρτυρος και Φαραΐλδης Οσίας. Μετά από ενάρετο βίο στον κόσμο, διακρινόμενο για τα έργα της αγάπης και της φιλανθρωπίας, έγινε μοναχή σε μεγάλη ηλικία στη Μονή του Μομπέζ, του τάγματος των Βενεδικτίνων, όπου εκοιμήθη οσιακώς το έτος 690 μ.Χ. Στην εικονογραφία εικονίζεται ως γηραιά μοναχή ενώπιον μονής. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Αμαλίαν οσίαν δεύτε τιμήσωμεν ότι δόξα ανθρώπων καταφρονήσαντα και τον νυμφίο της Χριστό ακολουθήσασα μοναζουσών καλλονή ανεδείχθης ηρωΐς ασκήσεως και αγώνων, διό μη παύσεις πρευβεύων ελεηθήναι τας

Οι Όσιοι Παρθένιος και Ευμένιος κατάγονταν από τα Πιτσίδια Πυργιωτίσσης και ήταν τέκνα της ευλογημένης συζυγίας του Χαρίτωνος και της Μαρίας Χαριτάκη. Από τη μικρή τους ηλικία αποκαλύφθηκε η μοναχική τους κλίση με διάφορα θαυμαστά γεγονότα που βίωσαν. Ο Παρθένιος γεννήθηκε το 1829 μ.Χ. και έλαβε το κοσμικό όνομα Νικόλαος, ενώ μερικά χρόνια αργότερα, το 1846 μ.Χ. γεννήθηκε και ο Ευμένιος, κατά κόσμον Εμμανουήλ. Ο Νικόλαος αγαπούσε την ησυχία από μικρός και αποστρεφόταν τα παιχνίδια, ενώ τηρούσε όλες τις καθορισμένες από την Εκκλησία, ημέρες νηστείας. Δεν εντρύφησε στα γράμματα σε αντίθεση με τον μικρό αδελφό του, ο οποίος διδάχθηκε από κάποιον δάσκαλο του χωριού του. Το 1856 μ.Χ. έφυγε από τη ζωή ο πατέρας τους και τότε άρχιζαν να ετοιμάζονται για να αναχωρήσουν και εκείνοι να ακολουθήσουν το μοναχικό βίο. Μέχρι την αναχώρησή τους μεσολάβησαν αρκετά θαύματα• άλλωστε από τη μικρή του ηλικία ο μικρός Νικόλαος, είχε γευθεί την παρουσία και τη χάρη του Κυρίου πολύ έντονα στη ζωή του. Το πρώ

Ο Άγιος Αθανάσιος ο Πεντασχοινίτης ήταν γέννημα θρέμμα της Κύπρου. Καταγόνταν από το χωριό Πεντάσχοινον που τώρα δεν υπάρχει, αλλά κείται σε ερείπια νοτίως του χωριού Άγιος Θεόδωρος της επαρχίας Λάρνακος. Εκεί σώζονται επίσης τα ερείπια εκκλησίας αφιερωμένης στον Άγιο που πρέπει να ήταν περικαλλής και λαμπρή όταν υπήρχε στις δόξες της. Στο δάπεδο της εκκλησίας υπήρχαν δυο οπές που οδηγούσαν σε υπόγειο σήραγγα, που έφτανε μέχρι τη θάλασσα και χρησίμευε για διαφυγή σε καιρό κινδύνου. Το δέπεδο της εκκλησίας σήμερα είναι καλυμμένο με τα ερείπια της εκκλησίας. Ο Ναός του Αγίου Αθανασίου του Πεντασχοινίτου καταστράφηκε από σεισμό την Κυριακή 24 Απριλίου 1491 μ.Χ. Το αυτό αναφέρει και ο Γερμανός περιηγητής Δούκας της Βαυαρίας Αλέξανδρος. Ο δε Κύπριος ιστορικός Νεοκλής Γ. Κυριαζής αναφέρει ότι το χωριό Πεντάσχοινο εξαφανίστηκε τον δέκατο όγδοόν μ.Χ. αιώνα. Μια τοπική παράδοση υποστηρίζει ότι το Πεντάσχοινο καταστράφηκε από επιδρομές πειρατών. Ο Άγιος Αθανάσιος σύμφωνα με τον μεσαιωνικό Κύπριο

Εκτεινε εις σπήλαια πυρ τους μυρίους, Σπήλαιον οικήσαντος οικέτας Λόγου. Οι Άγιοι Μύριοι (10.000) Όσιοι της Νιτρίας θανατώθηκαν με φωτιά από τον επίσκοπο Αλεξανδρείας Θεόφιλο, επειδή αντιπαθούσε τον Ισίδωρο τον Πρεσβύτερο. Οι Άγιοι αυτοί ασκητές, κατοικούσαν μέσα σε σπηλιές και καλύβες της Νιτρίας της Αιγύπτου, και κύριο έργο τους ήταν η τήρηση των εντολών του Θεού. Ζούσαν με νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές και ήταν γύρω στις 10.000 στον αριθμό. Επειδή ο Άγιος Ισίδωρος, ο πρώτος απ' αυτούς, φιλονικούσε με τον επίσκοπο Αλεξανδρείας Θεόφιλο για ορισμένα εκκλησιαστικά ζητήματα, που ο Θεόφιλος έφερνε αντίρρηση, γι' αυτό ο Ισίδωρος, έχοντας πίσω του την υποστήριξη των πολλών μοναχών, ήλεγχε τον Θεόφιλο. Τότε ο Θεόφιλος, για να εκδικηθεί τον Ισίδωρο, έστειλε κρυφά δικούς του ανθρώπους και έκαψε ζωντανούς μέσα στις Σκήτες, όλους τους συγκεκριμένους Πατέρες.

 Aπολλωνίω σταυρός η τιμωρία, Eιπείν δ’ αληθώς, Σταυρός η σωτηρία. Ο Άγιος Απολλώνιος καταγοταν από τις Σάρδεις και καταγγέλθηκε στον έπαρχο Ικονίου, διότι πίστευε στο Χριστό και ενεργούσε μεταξύ των ειδωλολατρών για την εξάπλωση του Ευαγγελίου. Ο Περίνιος -έτσι ονομαζόταν ο έπαρχος- μετά από μάταιες προσπάθειες, για να τον εξαναγκάσει ν' αρνηθεί τον Χριστό, τον σταύρωσε. Το τέλος αυτό, που τη φρικτή αγωνία του δοκίμασε και ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο Απολλώνιος υπέστη με πολλή καρτερία, ενδυναμούμενος από τη θεία χάρη. Και έτσι κέρδισε το ενδοξότατο στεφάνι του μαρτυρίου.

 Eις τον Bιάνορα. Oυκ ηδυνήθη σην ελείν στερράν φύσιν, Mάρτυς Bιάνωρ, ουδέ του ξίφους βία. Eις τον Σιλουανόν. Ώφθη παταχθείς Σιλουανός τω ξίφει, Άλλος Σιλωάμ εξιώμενος πάθη. Ο Άγιος Βιάνωρ καταγόταν από την επαρχία της Πισιδίας και συνελήφθη, επειδή ομολογούσε τον Χριστό, από τον ηγεμόνα της Αυφρατησίας (ή Εύφρατησίας), που σήμερα ονομάζεται Ατζάρ και βρίσκεται στη Συρία. Αφού τον κρέμασαν και τον έδειραν ανελέητα με ξύλινα σπαθιά, κατόπιν τον έκαψαν με σιδερένια πυρακτωμένα σφαιρίδια, με αποτέλεσμα να χάσει τα δόντια και τ' αυτιά του. Ο δε Σιλουανός, που ήταν εκεί και έβλεπε το μαρτύριο και την ανδρεία του Βιάνορα, πίστεψε και ομολόγησε τον Χριστό μπροστά σ' όλους τους ειδωλολάτρες. Επί τόπου τότε, του έκοψαν τη γλώσσα και κατόπιν το κεφάλι. Του δε Βιάνορα, έβγαλαν το δεξί μάτι, έγδαραν το δέρμα της κεφαλής του και στο τέλος τον αποκεφάλισαν. Έτσι και οι δύο έλαβαν μαζί το στεφάνι της αθλήσεως.

Οι Άγιοι Σαράντα Πέντε Μάρτυρες μαρτύρησαν στη Νικόπολη της Αρμενίας και μεταξύ αυτών ήταν και οι πρόκριτοι της πόλεως Δανιήλ, Μαυρίκιος, Αντώνιος και Λεόντιος. Όταν το 315 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Λικίνιος εξέδωσε διάταγμα κατά των χριστιανών, οι Σαράντα Πέντε αυτοί Άγιοι, πήγαν μόνοι τους στο δούκα και φανέρωσαν ότι είναι χριστιανοί. Σε ερώτηση του Λυσία, ποιος τους έπεισε να μη θυσιάζουν στους θεούς, αυτοί απάντησαν: «Ο Χριστός είναι εκείνος που μας δίδαξε και μας έπεισε να μη λατρεύουμε θεούς ανύπαρκτους, και να μη προσκυνούμε τα είδωλα τους». Οργισμένος ο δούκας, διέταξε και τους φυλάκισαν δεμένους χειροπόδαρα, χωρίς να τους δίδεται καθόλου ψωμί και νερό. Οι Άγιοι πέρασαν τη νύκτα προσευχόμενοι. Μεταξύ άλλων, έλεγαν: «Ευλογούμε, Κύριε, εσένα, το βασιλιά της δόξας. Διότι συ είσαι η αληθινή ζωή, που θυσιάστηκες για μας τους αμαρτωλούς, ο Υιός του αληθινού Θεού. Ένωσέ μας, Κύριε, ώστε όλοι μαζί με μια ψυχή να σε ομολογήσουμε και όλοι μαζί να πεθάνουμε». Το πρωί ο Λυσίας, αφού τους έβγαλε