ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στις 11 Αυγούστου 1952, όπως αναφέρει η εφημερίδα Μακεδονία, η Νομαρχιακή Επιτροπή της ΝΕΕΠΑ (Νομαρχιακή Επιτροπή Εκτάκτων Περιστάσεων Αρωγής) συνεδρίασε υπό την προεδρία του Νομάρχη Σερρών. Κατά τη συνεδρίαση αυτή, αποφασίστηκε η κατανομή των βοοειδών που πρόσφατα είχαν περιέλθει στη νομαρχία σε δεκαπέντε διαφορετικά χωριά του νομού, τα οποία είχαν πληγεί από βουλγάρικες συμμορίες. Συνήλθεν ἡ νομαρχιακὴ ἐπιτροπή ΝΕΕΠΑ ὑπὸ τὴν προεδρίαν τοῦ κ. νο- μάρχου καὶ κατένει με τα περιελθόντα έν σχάτως εἰς τὴν νομαρχίαν βοοειδή εἰς δέκα πέντε διάφορα συμμοριόπληκτα χωρία τοῦ νομοῦ.

Στις 11 Αυγούστου 1952, όπως αναφέρει η εφημερίδα Μακεδονια, πραγματοποιήθηκε σε επίσημη τελετή, παρουσία των στρατιωτικών αρχών, η έπαρση της σημαίας στο συνοριακό φυλάκιο Κούλας. Η σημαία δωρήθηκε από τη «Φανέλλα του Στρατιώτου» της πόλης, η οποία ήταν μια τοπική οργάνωση ή ομάδα υποστήριξης. Στην τελετή παρέστη το συμβούλιο της «Φανέλλας», το οποίο αποτελούνταν από τις κυρίες Παπά, Τέγουτσικ, Φλωρίδου, Γρηγοριάδου, Πολυχρονοπούλου, Καπανίκη, Ιακώβου, Ταστσίδου και τις Ελληνίδες οδηγούς του Προμαχώνα. Ἐν ἐπισήμῳ τελετῇ καὶ ἐνώπιον τῶν ἐκεῖ στρατιωτικῶν ἀρχῶν, ἐγένετο εἰς τὸ συνοριακὸν φυλάκιον Κούλας ἡ ἔπαρσις σημαίας, τὴν ὁποίαν ἐδώρησεν εἰς αὐτὸ ἡ «Φανέλλα τοῦ Στρατιώτου» τῆς πόλεώς μας. Εἰς τὴν τελετὴν παρέστη το συμ- βούλιον τῆς «Φανέλλας» ἀποτελούμενον ἐκ τῶν κυριών Παπά, Τέγουτσικ, Φλωρίδου, Γρηγοριάδου, Πολυχρονοπούλου, Καπανίκη, ᾿Ιακώβου, Ταστσίδου καὶ αἱ Ελληνίδες ὁδηγοί Προμαχώνος. Η «Φανέλλα του Στρατιώτου» ήταν ένας θεσμός με βαθιές ρίζες στην ελληνική ιστορία, που άνθισε

  Στις 11 Αυγούστου 1952, όπως αναφέρει η εφημερίδα Μακεδονία, ο νομάρχης κ. Γκότσης επισκέφθηκε το Σιδηρόκαστρο και την περιοχή της Θεάπετρας(ενδεχομένως Φαιά Πέτρα), όπου επιθεώρησε τις παιδικές κατασκηνώσεις των τροφίμων του Ορφανοτροφείου Σιδηροκάστρου. Η επίσκεψη αυτή πραγματοποιήθηκε στις 11 π.μ. της Κυριακής και είχε σκοπό την αξιολόγηση των συνθηκών και της κατάστασης των κατασκηνώσεων που φιλοξενούσαν τα παιδιά του ιδρύματος. Ο Ιωάννης Γκότσης του Ευσταθίου (1912 - 5 Φεβρουαρίου 1988) ήταν Έλληνας δικηγόρος είχε αναλάβει τα καθήκοντα του νομάρχη τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους και σε αυτό το πλαίσιο άρχισε να επιθεωρει διάφορα τμήματα του Νομού Σερρών..

Στις 11 Αυγούστου 1968, πραγματοποιήθηκε μια σημαντική συγκέντρωση στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Σερρών. Η συνάντηση είχε ως αφορμή την επίσκεψη του λογοτέχνη και συγγραφέα Τριαντάφυλλου Θεοδωρίδη και συγκέντρωσε μια μεγάλη ομάδα Σερραίων λογοτεχνών και πνευματικών ανθρώπων. Η συγκέντρωση αυτή επικεντρώθηκε στη συζήτηση πνευματικών ζητημάτων που αφορούσαν την πόλη των Σερρών. Μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν οι Ευάγγελος Ασπιώτης, Σταύρος Σταυρίδης (πρώην Δήμαρχος Σερρών), Κύρος Κύρου (πρόεδρος του Συλλόγου «Αναγέννησις»), Στέλιος Μαρασλής (πρώην πρόεδρος του Παραρτήματος «Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών» Σερρών), Θέμης Κουρουπέτρογλου, Πέτρος και Σταύρος Κοταμανίδης, Νίκος Νικολάου, Ευάγγελος Τσαμπάζης, Δημήτρης Σαμσάρης, Τάσος Σταμούλογλου, Κ. Κατιάκος και Δ. Σαββατιανός.

Φωτό αρχείου : Άποψη του Σιδηροκάστρου 1934 Στις 11 Αυγούστου 1935 ημέρα Κυριακή, η εφημερίδα «Φωνή της Σιντικής» του Πέτρου Μόντζαλα, που εκδιδόταν στο Σιδηρόκαστρο, ανέφερε ότι υπήρχαν δήθεν αντικυβερνητικές ενέργειες. Η εφημερίδα ισχυρίστηκε ότι είχε κυκλοφορήσει μια αντικυβερνητική προκήρυξη, η οποία μάλιστα είχε εκτυπωθεί στα τυπογραφεία της κυβερνητικής εφημερίδας «Λαϊκόν Βήμα». Οι ενέργειες αποδόθηκαν σε στελέχη του φιλελεύθερου κόμματος, όπως οι Δημήτριος Μανούσης, Νικολάι Νικολαΐδης (γνωστός και ως Φασουλάς) και Δημήτριος Γιουθματζίδης, οι οποίοι είχαν ήδη συλληφθεί.

Φωτό αρχείου Στις 11 Αυγούστου 1910, στο Βαϊρακλή (σημερινό Ηράκλεια), συνελήφθησαν οι πρώην Έλληνες αντάρτες Στέργιος Βλάχμπεης και Αθανάσιος Κηπουρός χωρίς να τους δοθεί κάποιος λόγος για τη σύλληψή τους. Η εντολή προήλθε από τον Μουτασερίφη Σερρών και οι συλληφθέντες παραπέμφθηκαν να δικαστούν στο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης.  Ο Αθανάσιος Κηπουρός έδρασε ως οπλίτης στο σώμα του Βλάχμπεή  Μετέπειτα απελευθερώθηκαν και ο Βλάχμπεής εμπλάκηκε στην πολιτική σκηνή του τόπου.

Στις 11 Αυγούστου 1907, Τούρκος φονεύθηκε από άγνωστους Έλληνες, στο χωριό Έζιοβα (σημερινή Δάφνη) στις Σέρρες, σημειώθηκε κατά την περίοδο της ένοπλης φάσης του Μακεδονικού Αγώνα.

Φωτό αρχείου : Άνω Βροντού αρχές 20ου αιώνα Στις 11 Αυγούστου 1907, Βούλγαροι επιτέθηκαν και δολοφόνησαν τον Ιωάννη Δημ. Παπαϊωάννου, έναν 13χρονο μαθητή του ελληνικού σχολείου στην Άνω Βροντού.

Φωτό αρχείου: Άποψη της Μονής Προδρόμου Στις 11 Αυγούστου 1907, μια πολυμελής βουλγαρική συμμορία επιτέθηκε στον Νικόλαο Ψωμαδάκη, φύλακα της Μονής Προδρόμου, στο χωριό Δερβέσιανη (σημερινή Οινούσα). Ο Ψωμαδάκης τραυματίστηκε σοβαρά από σφαίρες που προήλθαν από όπλο τύπου μάνλιχερ, Οι Βούλγαροι δεν είχαν προσωπικά με τον Ψωμιάδη, ο λόγος ήταν πως ήταν φύλακας στην Μονή, που είχαν χρόνια πιο πριν ως στόχο την μόνη δεν κατάφεραν να την κατακλέψουν σε αυτό το περιστατικό, πράγμα που έκαναν το 1913 και συνέχισαν το 1917 και αποτελείωσαν το 1941.  Το 1917 η βιβλιοθήκη της Μονής λεηλατήθηκε από τους Βούλγαρους, οι οποίοι έστειλαν στη Βουλγαρία 24 Ευαγγέλια, 200 σπάνια χειρόγραφα σε χαρτί, 1500 παλιά βιβλία, και πολλά πολύτιμα ιερά αντικείμενα. Οι Βούλγαροι απέσπασαν παράνομα όχι μόνο τα κειμήλια της Μονής Τιμίου Προδρόμου Σερρών, αλλά και πλήθος έτερων ελληνικών κειμηλίων από τη Μονή Παναγίας Εικοσιφοινίσσης της Μητροπόλεως Δράμας, τη Μονή Παναγίας Καλαμούς Ξάνθης και τη Μονή Παναγίας Αρχαγγ

Οι Άγιοι Βασίλειος και Θεόδωρος οι Οσιομάρτυρες εν τω Σπηλαίω είναι δύο σημαντικοί άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας που έζησαν στα Σπήλαια του Κιέβου. Η ζωή τους αποτελεί παράδειγμα πνευματικής αντοχής και αφοσίωσης στον Θεό, αντιμετωπίζοντας με θάρρος τους πειρασμούς και τις δυσκολίες της μοναχικής ζωής.   Ο Όσιος Θεόδωρος ήταν κάποτε ένας ένδοξος άρχοντας με μεγάλη περιουσία, όμως, όταν διάβασε τα λόγια του Κυρίου στο Ευαγγέλιο που λένε ότι όποιος δεν απαρνιέται τα υλικά αγαθά του δεν μπορεί να είναι μαθητής του Χριστού, αποφάσισε να μοιράσει τα πλούτη του στους φτωχούς και να ζήσει ως μοναχός. Κατόπιν έγινε μοναχός στη μονή των Σπηλαίων, όπου ασκήθηκε με ζήλο και αυταπάρνηση. Ωστόσο, ο διάβολος, γνωστός για την πανουργία του, άρχισε να τον πειράζει και να του προκαλεί αμφιβολίες για το μέλλον του και τα γηρατειά του, υποβάλλοντάς του την ιδέα ότι έπρεπε να διατηρήσει κάποιον πλούτο για την ασφάλειά του. Ο Θεόδωρος υπέκυψε σε αυτήν την πλάνη και έπεσε σε βαθιά θλίψη. Σε αυτό το σημείο,

Θείοι όρπηκες της νήσου Λέσβου, ανεδείχθητε χρόνοις υστέροις, Αναστάσιε ομού και Δημήτριε, Οι καλλίνικοι αυτοί Άγιοι Νεομάρτυρες του Χριστού, ο μεν Αναστάσιος, ηλικίας 20 χρονών, καταγόταν από τους Ασωμάτους, ο δε Δημήτριος, 18 χρονών, από την Αγιάσο του νησιού Λέσβου. Μαρτύρησαν και οι δύο για την Αγία Πίστη του Χριστού στον Κασαμπά της Μικράς Ασίας, το έτος 1816 ή 1819.  Οι νεομάρτυρες αυτοί, έκαναν στον Κασαμπά το επάγγελμα του καλαθοποιού, πιθανώς μάλιστα να ήταν και συγγενείς. Αλλά συγχρόνως με την εξάσκηση του επαγγέλματός τους, κήρυτταν το Ευαγγέλιο στους Χριστιανούς, που ήταν κάτω από τον Τούρκικο ζυγό.  Γι' αυτό το λόγο οι Τούρκοι τους συνέλαβαν, τους φυλάκισαν και τους βασάνισαν φρικτά. Επειδή όμως συνέχιζαν να ομολογούν και να κηρύττουν την πίστη τους, τους απαγχόνισαν κάτω από έναν πλάτανο. Στο όνομα και των δύο Αγίων, ανεγέρθηκε στην Αγιάσο μεγαλοπρεπής ναός, όπου και γιορτάζεται η μνήμη τους 11 Αυγούστου. Λειτουργικά κείμενα Απολυτίκιον Θείοι όρπηκες της νήσου Λέσβου,

Λιπὼν ὁ Νήφων τὴν κάτω προεδρίαν Χριστῷ παρέστῃ τῷ προέδρῳ τῶν ὅλων. Πρόκειται για τον Πατριάρχη Νήφωνα τον Β', που πατριάρχευσε τρεις φορές: α) 1486-1488. β) 1497-1498 και γ) 1502. Καταγόταν από την Πελοπόννησο και γεννήθηκε από τους Μανουήλ και Μαρία. Το κοσμικό του όνομα ήταν Νικόλαος. Προσκολλήθηκε σε κάποιον μοναχό Αντώνιο και έγινε μοναχός στην Επίδαυρο με το όνομα Νήφων. Μετά τον θάνατο του γέροντα του, πήγε στο κάστρο της Νάρδας, όπου γνώρισε τον ενάρετο Αγιορείτη Ζαχαρία, με τον όποιο εγκαταστάθηκε στη Μονή της Θεοτόκου στην Αχρίδα. Όταν ο Ζαχαρίας εκλέχτηκε αρχιεπίσκοπος Αχριδών, ο Νήφων αναχώρησε στο Άγιον Όρος, όπου χειροτονήθηκε διάκονος και Ιερέας στη Μονή Διονυσίου. Από τη Μονή αυτή κλήθηκε να γίνει Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης και από εκεί, μετά τον θάνατο του Συμεών, ανέλαβε τον οικουμενικό θρόνο. Απομακρύνθηκε δύο φορές από τον θρόνο και κατέφυγε στη Βλαχία και από κει στο Άγιον Όρος στη Μονή Διονυσίου. Την τρίτη φορά που κλήθηκε στον Οικουμενικό θρόνο δεν πήγε στην

Ἐκ τῆς στολῆς μέν, σεπτὸς Εὖπλος Λευΐτης. Ἐκ τῆς τομῆς δέ, στερρὸς ὄντως ὁπλίτης. Πλήγη ἑνδεκάτῃ ξίφει Εὖπλος κοπήεντι. Έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός. Γεννήθηκε στην Κατάνη της Σικελίας, όπου ήταν και διάκονος της εκεί Εκκλησίας. Θερμός κήρυκας του Ευαγγελίου ο Εύπλος, προσπαθούσε να στερεώσει την πίστη των διωκόμενων χριστιανών και τους προέτρεπε να προτιμούν τα πιο φρικτά μαρτύρια παρά να αρνηθούν το Χριστό. Διότι «εἰ ὑπομένομεν, καὶ συμβασιλεύσομεν εἰ ἀρνούμεθα. Κακεῖνος ἀρνήσεται ἠμᾶς» (Β' προς Τιμόθεον, 6 12). Εάν, δηλαδή, δείχνουμε υπομονή, τότε και θα βασιλεύσουμε μαζί μ' αυτόν (το Χριστό). Εάν, όμως, Τον αρνούμαστε, και Εκείνος θα μας αρνηθεί. Οι ειδωλολάτρες, βλέποντας αυτή τη δραστηριότητα του Εύπλου, τον κατήγγειλαν στον Έπαρχο Καλβισιανό. Αυτός προσπάθησε με συζήτηση να πείσει τον Εύπλο ότι ήταν μωρία να πιστεύει στον Τριαδικό Θεό και έπρεπε το συντομότερο να Τον αρνηθεί. Ο Εύπλος ακαταμάχητος συζητητής, διέλυσε ένα προς έν