ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Εφημερίδα Σκριπ, Φύλλο: 14/10/1898, Σελίδα: 3 Στις 13 Οκτωβρίου 1898, ο Χρ. Καραντζάς διορίστηκε αναπληρωτής πρόξενος της Ελλάδας στις Σέρρες στη θέση του Δ. Τικόπουλου

Φωτό αρχείου  Στις 13 Οκτωβρίου 1968, θεμελιώθηκε στην Οινούσα ο Ιερός Ναός των Αγίων Αναργύρων. Ὁ Ἱερός Ναός τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων Οἰνούσας ἀνεγέρθηκε τό 1968 καί ἐγκαινιάσθηκε στίς 15 Σεπτεμβρίου τοῦ 1991 ἀπό τόν μακαριστό Μητροπολίτη Σερρῶν καί Νιγρίτης Μάξιμο. Πρόσφατα ἔγιναν ἀνακαινιστικές ἐργασίες καί προστέθηκε νέο κωδωνοστάσιο. Εἶναι κοσμημένος μέ ὡραῖες ἁγιογραφίες βυζαντινῆς τεχνοτροπίας. Συνέχεια τῆς λειτουργικῆς ζωῆς τῆς ἐνορίας ἀποτελεῖ ἡ πνευματική καί φιλανθρωπική δραστηριότητα. Κάθε Τρίτη τελεῖται ἱερά παράκληση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Στήν ἐνορία ἀνήκει καί τό Ἱερό Παρεκκλήσιο τῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου πού εὑρίσκεται σέ ἀπόσταση περίπου 1,5 χλμ. βόρεια τῆς κωμοπόλεως, στήν τοποθεσία πού ὀνομάζεται Φανερωμένη. Στόν πραύλιο χῶρο τοῦ παρεκκλησίου καί συγκεκριμένα στή νότια κάθετη πλευρά τοῦ λόφου «βλασελνίκου» σέ ὕψος 5,5 μέτρων ἀπό τοῦ ἐδάφους εἷναι ζωγραφισμένη ἡ περίφημη βραχογραφία τῆς βρεφοκρατούσης Παναγίας. Ἡ νωπογραφία τῆς ἁγίας Θεοτόκουτῆς ὁποίας ἡ χρονολογία διασώζετ

Στις 13 Οκτωβρίου 1965, η εφημερίδα Ελληνικός Βορράς ανέφερε σε ρεπορτάζ ότι τα Γυμνάσια και Λύκεια του Νομού Σερρών λειτουργούσαν σε δύσκολες συνθήκες, με ελλιπή προσωπικό και ακατάλληλα κτήρια. Από τις 123 αίθουσες, οι 75 κρίνονταν ακατάλληλες. Αυτό το ρεπορτάζ αναδεικνύει τα σημαντικά προβλήματα που υπήρχαν τότε στην εκπαίδευση στην περιοχή. Η εφημερίδα Ελληνικός Βορράς έγραφε:  Συμφώνως προς στοιχεία της Γ΄ ΕΚΠ Περιφερείας. Με ελλιπές προσωπικόν και εις ακατάλληλα κτήρια λειτουργούν τα Γυμνάσια και Λύκεια του Ν. Σερρών. Εκ των 123 αιθουσών αι 75 κρίνονται ακατάλληλοι.

Με τη λέξη Απελευθέρωση συνηθίζεται να χαρακτηρίζεται η εκκένωση της ελληνικής πρωτεύουσας από τα γερμανικά στρατεύματα, γεγονός που έλαβε χώρα στις 12 Οκτωβρίου του 1944 και θεωρείται ως η επίσημη λήξη της κατοχικής περιόδου. Σε αντίθεση, πάντως, με τις υπόλοιπες χώρες, στην Ελλάδα δεν εορτάζεται η απελευθέρωση, αλλά η έναρξη του πολέμου (ΟΧΙ - 28η Οκτωβρίου 1940), με την άρνηση παράδοσης της χώρας και την αντίσταση του Ελληνικού Στρατού. Η ημερομηνία της Απελευθέρωσης περνά σχετικά απαρατήρητη. Την επομένη, στις 13 Οκτωβρίου 1944, ο λαός των Σερρών συμμετείχε σε πανηγυρική εκδήλωση για την απελευθέρωση της Αθήνας από τη γερμανική κατοχή. Μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων, οργανώθηκε παρέλαση στρατού, πολιτοφυλακής, εφεδρικού ΕΛΑΣ και διάφορων οργανώσεων για να γιορταστεί το σημαντικό αυτό γεγονός.  "Οι «ανακοινώσεις», οι «προκηρύξεις» και οι «διακηρύξεις» θα διαδέχονται όλες αυτές τις μέρες η μία την άλλη, ενώ στην πόλη παρεπιδημεί μια διασυμμαχική επιτροπή που έρχε

Στις 13 Οκτωβρίου 1924, πραγματοποιήθηκε στην πόλη των Σερρών το συνέδριο της Ένωσης Πολεμοπαθών Μακεδονίας και Θράκης. Το συνέδριο αυτό είχε ως στόχο την υποστήριξη και τη διεκδίκηση δικαιωμάτων για τους πολεμοπαθείς της περιοχής, οι οποίοι είχαν υποστεί μεγάλες δυσκολίες και καταστροφές κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων και του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.  Εφημερίδα Μακεδονία Φύλλο: 17/10/1924, Σελίδα: 3

Στις 13 Οκτωβρίου 1938, στον κινηματογράφο "Κρόνιον" προβαλλόταν η ταινία "Nuits de princes" (Νύχτες πριγκίπων). Η ταινία Nuits de princes είναι ένα γαλλογερμανικό δράμα του 1938, σε σκηνοθεσία του Βλαντιμίρ Στριζέφσκι, με πρωταγωνιστές την Käthe von Nagy, τη Marina Koshetz και τον Jean Murat. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1927, γραμμένο από τον Joseph Kessel. Μια προηγούμενη μεταφορά του μυθιστορήματος είχε γίνει το 1930 από τον Marcel L'Herbier. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στα στούντιο Επινέ στο Παρίσι. Τα σκηνικά σχεδιάστηκαν από τους σκηνογράφους Alexandre Lochakoff και Vladimir Meingard. Παράλληλα, παρήχθη και μια ξεχωριστή γερμανόφωνη εκδοχή με τίτλο After Midnight. Πρωταγωνιστές: Käthe von Nagy ως Hélène Marina Koshetz ως Marina Jean Murat ως Forestier Fernand Fabre ως Fédor Pauline Carton ως Δεσποινίς Mesureux Pierre Alcover ως Rizine René Lefèvre ως Wassili Wronsky Pierre Larquey ως Chouvaloff

Ο τάφος του Παύλου Μελά όπως δημιουργήθηκε πρώτα στην Καστοριά. Φωτογραφία του Νοεμβρίου του 1904 του Λεωνίδα Παπάζογλου.. Μετά την αποτυχημένη επιδρομή στο Νερέτ, ο Μελάς έμεινε με τους μισούς άνδρες του, διανυκτέρευσε υπό βροχήν στο Βίτσι και κινήθηκε προς τη Στάτιτσα (σημερινός Μελάς), όπου συνάντησε τον Ντίνα ή Ντίνε Στεργίου, έναν εικοσιτετράχρονο πρώην κομιτατζή και μέλος της ομάδας του Μήτρου Βλάχου, που είχε φύγει από αυτή για λόγους αντιζηλίας και, συστημένος από τον μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη, είχε ενταχθεί τον περασμένο Αύγουστο στο σώμα των Καούδη και Κύρου, δίχως να έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη τους για το οριστικό της μεταστροφής του στην ελληνική πλευρά. Ο Ντίνας προσκάλεσε τον Μελά να καταλύσουν στη Στάτιτσα, χωριό τότε σλαβόφωνο και μικτού πληθυσμού πατριαρχικών και εξαρχικών, που διέθετε οργανωμένο βουλγαρικό πυρήνα. Παρά την αντίρρηση του Πύρζα ότι θα ήταν ασφαλέστερο να μην μπουν στη Στάτιτσα, καθώς ήταν πέρασμα των οθωμανικών δυνάμεων που μετακινούν

Ο Άγιος Μαρτύροχος είναι άγνωστος στους Συναξαριστές. Στον Πατμιακό Κώδικα 266 η μνήμη του αναφέρεται με τον Άγιο Φλωρέντιο (βλέπε την ίδια ημέρα).

Ο Όσιος Βενιαμίν έζησε τον 14ο αιώνα μ.Χ. και πριν γίνει μοναχός ήταν σπουδαίος έμπορος. Κάποτε όμως συναισθανόμενος τα λόγια του Κυρίου ότι ο πλούσιος δύσκολα θα μπει στην Βασιλεία των Ουρανών, μετάνιωσε και αφού μοίρασε τα υπάρχοντα του στους φτωχούς έγινε μοναχός, παρακαλώντας τον Κύριο να τον συγχωρέσει.

Ο Άγιος Διοκλητιανός είναι άγνωστος στους Συναξαριστές. Συναντάται στον Λαυριωτικό Κώδικα Δ 23 μαζί με τον Φλωρέντιο (βλέπε την ίδια ημέρα), οπού και η κοινή Ακολουθία τους.

 Τεθνήξομαί σοι τῆς ἐκεῖθεν, Χριστέ μου, Τὴν ὧδε καῦσιν Ἀντίγονος προκρίνων. Ο Άγιος Αντίγονος μαρτύρησε δια πυρός.

 Θλίψεις ὑποστὰς εἰκόνων θείων χάριν, Χαίρει χαρὰν Νικήτας, οἵαν οἱ Νόες. Ο Όσιος Νικήτας καταγόταν από την Παφλαγονία και γεννήθηκε το έτος 763 μ.Χ. από ευσεβείς γονείς τον Γρηγόριο και την Άννα, οι όποιοι τον ανέθρεψαν σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Ιδιαίτερη μάλιστα αγάπη προς τον Άγιο, είχε η συγγένισσά του βασίλισσα Ειρήνη (άλλοι αναφέρουν Θεοδώρα). Προσλήφθηκε στα ανάκτορα και ανέβηκε με την αρετή και την ικανότητά του στο αξίωμα του πατρικίου και στρατηγού της Σικελίας. Έχοντας όμως κλίση στην ήρεμη ζωή, έγινε μοναχός. Αλλά καταδιώχτηκε από τους εικονομάχους βασιλείς Λέοντα και Θεόφιλο και εξορίστηκε πολλές φορές. Μετά από πολλές ταλαιπωρίες, σε ηλικία 75 χρονών απεβίωσε ειρηνικά το έτος 838 μ.Χ.

Τμηθεὶς ὁ Διόσκορος αἰσχύνει Δία, Τὸν μὴ λαβόντα ψυχαπωλείας κόρον. Ο Άγιος Διόσκορος μαρτύρησε στα χρόνια του βασιλιά Διοκλητιανού το έτος 288 μ.Χ. Καταγόταν από τους ονομαζόμενους Σκηνοπολίτες και στο αξίωμα ήταν βουλευτής. Πέταξε λοιπόν, στα σκουπίδια όλα τα κατά κόσμον αξιώματα και τιμές, και παρουσιάστηκε μπροστά στον άρχοντα Λουκιανό και τον ήλεγξε δριμύτατα για τις διώξεις του εναντίον των Χριστιανών. Εμβρόντητος ο άρχοντας για τη στάση του Διόσκορου, προσπάθησε με κολακείες και απειλές να μεταστρέψει τη γνώμη του. Επειδή όμως δεν τα κατάφερε, βασάνισε τον Άγιο σκληρά και στο τέλος τον αποκεφάλισε.

 Bενιαμίν πρόβατον ων αλλ’ ου λύκος, Άρπαξι λύκοις θύεται αλλ’ ου θύει. Ο Άγιος Βενιαμίν έζησε στις αρχές του 5ου αι, μ.Χ., επί βασιλέων, Περσίας Ισδιγέργη και Κωνσταντινούπολης Θεοδοσίου του Μικρού. Μάλλον καταγόταν από την Περσία και ήταν Διάκονος της εκεί Εκκλησίας. Κήρυττε με θερμότητα ζήλου και δύναμη λόγου τις αλήθειες του Ευαγγελίου και έτσι είλκυε πολλούς ειδωλολάτρες. Για τη δράση του αυτή καταγγέλθηκε στον βασιλιά Ισδιγέργη και υποβλήθηκε σε φρικτά μαρτύρια, μέσα στα όποια παρέδωσε την εκλεκτή ψυχή του. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης συνέθεσε εγκωμιαστικό λόγο και ασματική Ακολουθία για τον Άγιο Βενιαμίν τον Διάκονο.

Ο Άγιος Ιωάννης Αρκαδίας έλαβε μέρος στην Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο που συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας από τις 24 Σεπτεμβρίου έως τις 13 Οκτωβρίου 787 μ.Χ.

Παρά το γεγονός ότι ολόκληρη η Εκκλησία περνούσε μεγάλη αναταραχή εξ αιτίας της εικονομαχίας, η Κρήτη παρέμενε πιστή στην ορθή πίστη. Μάλιστα, λόγω της εικονόφιλης στάσης της και της συμμετοχής της στην Επανάσταση των Ελλαδικών το 727 μ.Χ. μετά την έκδοση του πρώτου θεσπίσματος του Λέοντος Γ´ του Ισαύρου κατά των Εικόνων, η οποία και καταπνίγηκε, υπέφερε τον 8ο αιώνα μ.Χ. από το Θεματάρχη Θεοφάνη το Λαρδότυρο. Στην Ζ´ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, το 787 μ.Χ. μετέσχε ο Αρχιεπίσκοπος Ηλίας ο Α´ με τους Επισκόπους Λάμπης Επιφάνιο, Ηρακλειουπόλεως Θεόδωρο, Κνωσσού Αναστάσιο, Κυδωνίας Μελίτωνα, Κισσάμου Λέοντα, Σουβρίτων (Θρόνος Αμαρίου) Θεόδωρο, Φοίνικος (Πλακιάς Αγ. Βασιλείου) Λέοντα, Αρκαδίας (Προφ. Ηλίας - Αφρατί Πεδιάδος) Ιωάννη, Ελευθέρνης (ΒΔ Πρινέ Μυλοποτάμου) Επιφάνιο, Καντάνου Φωτεινό και Χερσονήσου (Χερσόνησος Πεδιάδος) Σισσίνιο. Μαζί με τους Επισκόπους ήταν και δυο Ηγούμενοι Μονών, ο Θέογνις Ηγούμενος Μονής Αποστόλου Τιμοθέου και Πέτρος Ηγούμενος Μονής Αγ. Ιωάννου του Θεολόγο

Την πρώτη Κυριακή μετά τις 10 Οκτωβρίου, τιμώνται και εορτάζονται οι Θεοφόροι Πατέρες της 7ης Οικουμενικής Συνόδου, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας. Στη Σύνοδο αυτή αποφασίσθηκε η αναστήλωση των εικόνων και η λήξη της Εικονομαχίας. Την ίδια ημέρα τιμούνται και οι Άγιοι που καταγόνται από την Κίο της Μικράς Ασίας. Αυτοί είναι ο Άγιος Ευστάθιος, Επίσκοπος Κίου (βλέπε 29 Μαρτίου), ο Οσιομάρτυρας Ιγνάτιος (βλέπε 8 Οκτωβρίου), ο οσιομάρτυρας Μακάριος ο Νέος που μαρτύρησε στην Προύσα το 1590 μ.Χ. (βλέπε 6 Οκτωβρίου) και ο νεομάρτυρας Αθανάσιος (βλέπε 24 Ιουλίου). Οι λόγοι που συνηγόρησαν στην απόφαση του εορτασμού των Αγίων της Κίου κατά την ημέρα αυτή είναι οι εξής: 1. Αυτό καθαυτό το γεγονός της 7ης Οικουμενικής Συνόδου και ο τόπος που έλαβε αυτή χώρα (Νίκαια), δεδομένου ότι η Κίος της Μικράς Ασίας, από τον 16ο αιώνα μ.Χ. και μετά αποτέλεσε την έδρα της ξακουστής Μητρόπολης Νίκαιας και διατηρήθηκε ως τέτοια μέχρι την Μικρασιατική Καταστροφή. 2. Δύο από τους τιμώμενους Αγ

Στις 7 Οκτωβρίου ή την πρώτη Κυριακή μετά τις 7 Οκτωβρίου, εορτάζεται στη Ναύπακτο η Παναγία της Ναυπάκτου, εις μνήμην της Ναυμαχίας της Ναυπάκτου, που έγινε στις 7 - 9 - 1571 μ.Χ. και ο χριστιανικός ευρωπαϊκός στόλος - μαζί με τους Έλληνες - κατέστρεψε τον αντίστοιχο Μουσουλμανικό. Λειτουργικά κείμενα Μεγαλυνάριον Σκέπε ἀπό πάσης ἐπιβουλῆς τοῦ Βελίαρ, Μῆτερ, καί σκανδάλων τούς εὐλαβῶς ἐπικαλουμένους τήν χάριν Σου καί ῥῦσαι αὐτούς ἐξ ἀλγηδόνων Ναυπακτιώτισσα. Έτερον Μεγαλυνάριον Δεῦτε Ναυπακτίων καί Βοιωτῶν οἱ χοροί, προφρόνως ἀνυμνήσωμεν ἐν σπουδῆ, τῆς Ἁγνῆς Παρθένου Εἰκόνα τήν ἁγίαν, τήν ἐπικελκημένην Ναυπακτιώτισσαν. Έτερον Μεγαλυνάριον Δεόμενη Μῆτερ τοῦ Λυτρωτοῦ, Ναυπακτίων κλέος, Σήν Εἰκόνα τήν θαυμαστήν, ἔγνωμεν ἐν χρόνοις ἐσχάτοις ἐξ ἀρχείων κειμένων ἐν Παλέρμῳ καί κατηυφράνθημεν.

Άγιος Ιάκωβος o Χαματουρίτης και η συνοδεία αυτού Το λαξευμένο μέσα σε πέτρα μοναστήρι στο Όρος Χαματούρα στη Κούσπα του Λιβάνου είναι ένα Ελληνoρθόδοξο μοναστήρι που ανήκει στο Πατριαρχείο της Αντιοχείας και είναι ένα από τ' αρχαιότερα στην χώρα. Το μοναστήρι είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, αλλά είναι ευρύτερα γνωστό ως Ιερά Μονή της Χαματούρας, που είναι το όνομα του βουνού στο οποίο το μοναστήρι είναι κτισμένο. Κατά τα τέλη του 13ου μ.Χ. αιώνα, στη Μονή της Θεοτόκου της Χαματούρας, ο Άγιος Ιάκωβος άρχισε την ασκητή του ζωή. Μετά, όταν το μοναστήρι καταστράφηκε από τους Μαμελούκους, εγκαθίδρυσε το μοναχισμό κατά μήκος της περιμέτρου των ερειπίων του μοναστηριού. Με τον καιρό, ξανάκτισε το μοναστήρι αναβιώνοντας και δίνοντας νέο σθένος στη μοναστική ζωή της περιοχής. Η πνευματική του ζωηρότητα, η δυναμικότητα, και η δημοτικότητα του μεταξύ των πιστών επέστησε την προσοχή των Μαμελούκων που καθόρισαν στο μυαλό τους να σταματήσουν τον ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα του

Ὢ θάρσος οἷον Μάρτυρος Φλωρεντίου! Πρὸς τὴν φλόγα τρέχοντος, ὥσπερ πρὸς δρόσον. Ο Άγιος Φλωρέντιος ζούσε στη Θεσσαλονίκη, απ' όπου και καταγόταν. Με τη μεγάλη πίστη και το θείο ζήλο του για το φωτισμό και τη σωτηρία των ψυχών, αφιέρωσε τη ζωή του στη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Καταγγέλθηκε γι' αυτό στον τότε ειδωλολάτρη ηγεμόνα της Θεσσαλονίκης, και με θάρρος ομολόγησε μπροστά του την πίστη του στον Χριστό. Δεν δίστασε μάλιστα, να συστήσει και στον ίδιο τον ηγεμόνα να ασπαστεί τη χριστιανική πίστη, σπάζοντας έτσι τα δίκτυα της ειδωλολατρικής πλάνης. Ο ηγεμόνας ξαφνιασμένος στην αρχή, εξοργισμένος κατόπιν, διέταξε να τον βασανίσουν σκληρά. Τον έδειραν λοιπόν και του έσχισαν τις σάρκες. Στη συνέχεια τον έριξαν μέσα στη φωτιά, όπου κάηκε το σώμα του, αλλά μέσα απ' αυτό βγήκε για ν' ανέβει λαμπρότερη από κάθε φλόγα, η ευσεβής και ηρωική ψυχή του. Λειτουργικά κείμενα Απολυτίκιον ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης Αθλοφόρε Κυρίου και της πίστεως πρόμαχε, κλέος αθλητών και Αγγέλων, σ