ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1899, η εφημερίδα «Αγών» αναφέρει την απόπειρα δολοφονίας του διευθυντή του βουλγαρικού σχολείου Σερρών, Ναούμερ.από βουλγάρικη συμμορία  Η εφημερίδα έγραψε : Στις Σέρρες, στις 16 Αυγούστου 1899. Τα κατορθώματα των μελών της γνωστής πλέον δολοφονικής συμμορίας, που έχει την έδρα της στη Σόφια, έρχονται συνεχόμενα και χωρίς μεγάλες παύσεις, και από εκεί εμπνέονται και μεταφέρονται σε διάφορα σημεία της χώρας μας, σύμφωνα με ένα προμελετημένο και με μεγάλη φανατικότητα τηρούμενο σχέδιο. Η ταχύτητα με την οποία αυτά τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο είναι τόσο μεγάλη, ώστε η έκπληξη που προκαλούν τα πιο πρόσφατα, εξαφανίζει τη μνήμη των προηγούμενων και τους δίνει έναν χαρακτήρα παλαιότητας. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που στις Σέρρες σχεδόν έχει ξεχαστεί το δολοφονικό έγκλημα που διαπράχθηκε από αυτή την αποτρόπαια συμμορία εναντίον του διευθυντή της Βουλγαρικής σχολής και της συζύγου του. Για χάρη των ξένων μόνο, αναφέρουμε εδώ ότι ο διευθυντής, ο οποίος διασώθηκε

Στις 16 Αυγούστου 1934, η εφημερίδα "Η ΠΡΟΟΔΟΣ" έγραψε: Αλλά δεν είναι μόνο τα σιτηρά, τα καπνά, το βαμβάκι, τα διάφορα καλλιεργήσιμα φυτά, η αμπελουργία και η φρουτοπαραγωγή που χρειάζονται προστασία από το κράτος για να βρουν τη θέση τους στο εμπόριο. Ο Νομός Σερρών έχει και άλλες πηγές πλούτου που παραμένουν σχεδόν ανεκμετάλλευτες λόγω της αδιαφορίας του κράτους από τη μία και λόγω της έλλειψης κατάλληλου συστήματος προβολής από την άλλη. Έχουμε τον υπόγειο πλούτο των λιγνιτωρυχείων, τις αξιοσημείωτες από θεραπευτική άποψη ιαματικές πηγές των λουτρών της Νιγρίτας, με το θαυμάσιο και εξαιρετικό σε περιεκτικότητα συστατικών πόσιμο ιαματικό νερό, και τις διάφορες εξοχές μας, τα τόσα και τόσα θέρετρα για τα οποία ο τουρισμός δεν έδειξε ενδιαφέρον. Και πρώτα απ' όλα, για τον υπόγειο πλούτο μας, το κράτος δυστυχώς δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή, αν και θα έπρεπε εδώ και καιρό να τον αξιοποιήσει ως καύσιμη ύλη για τους σιδηροδρόμους και τις διάφορες μηχανικές υπηρεσίες του

Στις 16 Αυγούστου 1931, όπως αναφέρει η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ Σερρών, στο Αχλαδοχώρι, και λόγω μικρών διαφορών, ο ποιμένας Δ. Σαρεγκάνης ή Γιαννούσης επιτέθηκε και τραυμάτισε με σιδερένιο όργανο τον Χαρ. Σαββίδη. Ο δράστης τράπηκε σε φυγή, αλλά συνελήφθη λίγο αργότερα στο Σιδηρόκαστρο και από εκεί διαβιβάστηκε στην τοπική Εισαγγελία. Ο δράστης, αφού απολογήθηκε, ομολόγησε την πράξη του.. Αυτούσιο το κείμενο: ΤΟΝ ΕΤΡΑΥΜΑΤΙΣΕ -ΔΙΑ ΣΙΔΗΡΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ Εἰς τὸ ᾿Αχλαδοχώριον καὶ διὰ λόγους μικροδιαφορῶν ὁ ποιμὴν Δ. Σαρεγκάνης ή Γιαν- νούσης ἐπετέθη καὶ ἐτραυμά τισε διὰ σιδηροῦ ὀργάνου τὸν Χαρ. Σαββίδην. Ο δράστης ἐ τράπη εἰς φυγήν, συνελήφθη ὅμως ὀλίγον ἀργότερον ἐν Σι δηροκάστρῳ, ἐκεῖθεν δὲ παρε- πεμφθη εἰς τὴν ἐνταῦθα Εἰ- σαγγελίαν. Οὗτος ἀπολογηθεὶς ὡμολόγησε τὴν πρᾶξιν του Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ Σερρών 19 Αυγούστου 1931

Στις 16 Αυγούστου 1931, στο γήπεδο των Σερρών, η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα του Ηρακλή επικράτησε με σκορ 2-0 απέναντι στον Άρη Σιδηροκάστρου, μπροστά σε 2.000 φιλάθλους. Η νίκη αυτή σημειώθηκε παρά το γεγονός ότι τρεις κορυφαίοι επιθετικοί του Άρη έπαιξαν με πυρετό και ο μέσος ποδοσφαιριστής Στεφανίδης απουσίαζε λόγω τραυματισμού. Πρωτάθλημα Επαρχιών Η ΕΠΣΜ εκτός από το τοπικό πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης διοργάνωσε και πρωτάθλημα επαρχιών με συμμετοχή τουλάχιστον 30 συλλόγων απο περιοχές της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας μόνο , καθώς μετά τη διοργάνωση του πρωταθλήματος Θράκης το 1930 από την τοπική Ένωση ακολούθησε και η διοργάνωση του πρωταθλήματος Ανατολικής Μακεδονίας (Καβάλας-Δράμας) από τη νεοιδρυθείσα Ένωση. Τον Ιούλιο του 1931 ιδρύθηκε και Ενωση Κεντρικής Μακεδονίας[13] που ανέλαβε το πρωτάθλημα της περιοχής Σερρών. Ήταν η πρώτη χρονιά που συμμετείχαν και σύλλογοι της Κατερίνης Το πρωτάθλημα ξεκίνησε στις 16 Ιουνίου του 1931. Οι ομάδες φαίνεται να χωρίστηκαν ανα περιοχές που αντ

Η περιφορά του σκηνώματος του εκλιπόντος ποιμενάρχη στις οδούς της πόλεως διακρίνονται μέλη του Προξενείου Σερρών καθώς και του Ομίλου Ορφέα. (Γ.Α.Κ., συλλογή Κυριακόπουλου). Στις 16 Αυγούστου 1909, ο Μητροπολίτης Αθανάσιος Πιπέρας πέθανε, μόλις 49 ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ως Μητροπολίτης Σερρών. Είχε γίνει Μητροπολίτης της πόλης στις 30 Ιουνίου 1909. Ο μητροπολίτης Σερρών Αθανάσιος Πιπέρας, 29 Ιουνίου 1909, ημέρα της άφιξής του στην πόλη των Σερρών (Γ.Α.Κ., συλλογή Νικηφόρου Χριστοφορίδη).  Είχε διαδεχθεί τον Μητροπολίτη Γρηγόριο Γ. Ζερβουδάκη, ο οποίος υπηρέτησε από το 1892 έως το 1909.  Παρά τη σύντομη θητεία του, ο Αθανάσιος κατόρθωσε να κερδίσει την αγάπη και τον σεβασμό όλων, ανεξάρτητα από την φυλή και την θρησκεία των κατοίκων. Ο μητροπολίτης Σερρών Αθανάσιος Πιπέρας κεκοιμημένος, καθήμενος σε θρόνο, κατά την αρχαία τάξη, εντός του Επισκοπικού μεγάρου (Γ.Α.Κ., συλλογή Νικηφόρου Χριστοφορίδη). Η κηδεία του μητροπολίτη Σερρών Αθανασίου Πιπέρα εκφορά σκηνώματος ε

Οι τρεις Άγιοι της Υπάτης είναι οι: 1) Άγιος Ηρωδίων ο Απόστολος, ιδρυτής της Εκκλησίας της Υπάτης, ο οποίος μαρτύρησε στην Υπάτη (βλέπε 28 Μαρτίου, 10 Νοεμβρίου) 2) Άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Νέων Πατρών ο Ιερομάρτυς σφαγιασθείς κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Υπάτης την παραμονή του Ακαθίστου Ύμνου του έτους 1711 μ.Χ. (βλέπε την Κυριακή μεταξύ 18 και 24 Μαρτίου) 3) Άγιος Αθανάσιος ο ιδρυτής του Μεγάλου Μετεώρου (βλέπε 20 Απριλίου) Αρχικά, με απόφαση του μακαριστού Μητροπολίτη Φθιώτιδας Νικολάου σαν ημέρα εορτής των των τριών Αγίων είχε ορισθεί η πρώτη Κυριακή μετά την εορτή της Αποδόσεως της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, ωστόσο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδας κ. Σημεών όρισε σαν ημέρα της εορτής τους την 16η Αυγούστου. Την Ασματική Ακολουθία συνέθεσε ο εφημέριος του Αγίου Νικολάου Υπάτης, Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Καραγιάννης και εξέδωσε η Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδος με την έγκριση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδ

Εύρεσις των τιμίων λειψάνων των Αγίων Σεραφείμ, Δωρόθεου, Ιάκωβου, Δημήτριου, Βασίλειου και Σαράντη Γι' αυτούς δεν αναφέρουν τίποτα οι Συναξαριστές. Ακολουθία τους συνέταξε ο π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Υπάρχει όμως παλιό χειρόγραφο, που φυλάσσεται στον φερώνυμο Ναό των Αγίων στα Μέγαρα Αττικής, που μας πληροφορεί ότι η εύρεση των τιμίων λειψάνων τους έγινε το έτος 1798 μ.Χ. σε τοποθεσίες της πόλεως των Μεγάρων, μετά από εμφάνιση τους σε όνειρο ενός εννιάχρονου παιδιού, που ονομαζόταν Παΐσιος. Ιστορικό της Ανευρέσεως των Ιερών Λειψάνων και Θαύματα των Αγίων Έξι Μαρτύρων (Δωροθέου, Σαράντη, Σεραφείμ, Ιακώβου, Βασιλείου και Δημητρίου) των εν Μεγάροις Αθλησάντων, των οποίων η μνήμη τελείται την 16η Αυγούστου. Η εύρεση λοιπόν,των ιερών λειψάνων των Αγίων Έξι Μαρτύρων έγινε, με τον εξής θαυμαστό τρόπο: Το έτος 1798 εμφανίσθηκαν, σε όραμα σε ένα παιδί ηλικίας τότε εννέα χρονών, πού ονομαζόταν Πανούσης (στο τοπικό λεξιλόγιο των Μεγαριτών), τρεις άνδρες, σαν έφιπποι στρατιώτες, λέγοντας

Γέρα πρέπουσι Γερασίμῳ τῷ νέῳ, Τῷ τοῖς γέρασι τῶν παλαιῶν στεφθέντι. Ο Όσιος Γεράσιμος απεβίωσε την 15η Αυγούστου του έτους 1579 μ.Χ., αλλά επειδή την ήμερα αυτή πανηγυρίζετε η μνήμη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τελείται η γιορτή του την 20ή Οκτωβρίου, τότε που έγινε η ανακομιδή του θαυματουργού λειψάνου του. Στις 16 Αυγούστου, αναγράφηκε η μνήμη της κοιμήσεως του και γίνεται στην Κεφαλονιά μεγάλο πανηγύρι. Ο Όσιος Γεράσιμος, γεννήθηκε το 1509 μ.Χ. στα Τρίκαλα της Κορινθίας. Καταγόταν από την επίσημη οικογένεια των Νοταράδων και ήταν γιος του Δημητρίου και της Καλής. Από μικρός έλαβε χριστιανική και αρχοντική ανατροφή και διακρινόταν στο σχολείο για την ευστροφία και την ευφυΐα του μυαλού του. Ευγενική ψυχή ο Γεράσιμος, συμπαθούσε τους φτωχούς συμμαθητές του και τους βοηθούσε με κάθε τρόπο. Όταν έφτασε σε ώριμη ηλικία, περιηγήθηκε διάφορα μέρη, όπως την Ζάκυνθο, την Κωνσταντινούπολη και τα γύρω απ' αύτη, το Άγιον Όρος, διάφορες Μονές της Ανατολής για να μείνει στην Ιερουσαλήμ. Εκεί

Χορήγει τά κρείττονα, τοῖς εὐλαβῶς εὐφηµοῦσί σε, ὡς ἔνθεον φίλον τοῦ Σωτῆρος, ἱερέ Ἀκάκιε Ο Άγιος Ακάκιος έζησε στα τέλη του 15ου αιώνα μ.Χ. Χειροτονήθηκε επίσκοπος της ιστορικής επισκοπής Λητής και Ρεντίνης από τον τότε Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και αργότερα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Άγιο Νήφωνα (βλέπε 11 Αυγούστου), με τον οποίο συνδεόταν πνευματικά. Όπως επίσης είχε στενή πνευματική σχέση με τον εκ Ζίχνης καταγόμενο Όσιο Θεόφιλο το Μυροβλύτη (βλέπε 8 Ιουλίου), τον οποίο και χειροτόνησε ιερέα. Ο Όσιος Θεόφιλος τον είχε Γέροντα, «διότι εὗρε τόν Ἀκάκιον εὐλαβῆ καί ἐνάρετον», όντως δοχείο ακακίας. Έτσι, διά του Ακακίου, ο Όσιος Θεόφιλος, συνδέθηκε με τον Άγιο Νήφωνα, αλλά και με όλη εκείνη την ιερή συντροφιά που αποτελούσε τον περίγυρο του Αγίου Νήφωνος, δηλαδή τους μετέπειτα οσιομάρτυρες Μακάριο (βλέπε 14 Σεπτεμβρίου) και Ιωάσαφ (βλέπε 26 Οκτωβρίου), τον γέροντα Ιάκωβο τον Διονυσιάτη και τον διάκονο Ιάκωβο, που μαρτύρησαν στην Αδριανούπολη (βλέπε 1 Νοεμβρίου), τον Άγιο Θεωνά (βλέπε 4

Ἐκ Τσιοτίου ἀπῆλθες θεοφόρε, Καὶ ἐν τῷ βράχῳ ἀνῆλθες θεηγόρε, ἔνθα θεοφιλῶς ἠσκήθης ἀπαύστως, διὸ σὺ ἔλαβες στεφάνους ἐσχάτως. Δεν γνωρίζουμε βιογραφικά ή κάποια άλλα στοιχεία του Οσίου Δανιήλ. Ίσως έζησε τον 16ο αιώνα μ.Χ. Γνωρίζουμε όμως με βεβαιότητα ότι πατρίδα του είναι το Τσιότι (Φαρκαδόνα) των Τρικάλων και ότι μόνασε στα Μετέωρα. Στη Μονή του Μεγάλου Μετεώρου φυλάσσεται η τιμία κάρα του σε επίχρυση λειψανοθήκη με την επιγραφή: Η Τίμια Κάρα του Οσίου Δανιήλ του Μετεωρίτη + ΔΑΝΙΗΛ ΜΕΤΕΟΡ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΚ ΤΖΙΟΤΙΟ. 1786 Το Α΄ Σάββατο των Νηστειών η Αγία Κάρα του μεταφέρεται στην Φαρκαδόνα (Τσιότι) για προσκύνηση και λιτάνευση και παραμένει εκεί μέχρι την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Τοιχογραφία του οσίου ιστορήθηκε πρόσφατα στην Ιερά μονή του Αγίου Στεφάνου Μετεώρων, δια χειρός Βλασίου Τσοτσώνη (1995 μ.Χ.) Ακολουθία και Παρακλητικό κανόνα προς τιμήν του οσίου Δανιήλ του Μετεωρίτου συνέθεσε ο Γεώργιος Μηλίτσης, συνταξιούχος διδάσκαλος (1995 μ.Χ.). Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄. Τῆς ἐρ

Ἡσυχίαν φιλῶν, Ἰωσήφ, καὶ νῆψιν εὐχὴν εἰργάσω ἐν Ἄθωνι ἀόκνως. Ο Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής γεννήθηκε το έτος 1898 μ.Χ. (κατά άλλους στις 12 Φεβρουαρίου 1897 μ.Χ.) στο χωριό Λεύκες της Πάρου. Η Πάρος είναι ένα μικρό και ήρεμο νησί των Κυκλάδων. Οι γονείς του ήταν φτωχοί και αναγκάζονταν να εργάζονται πολύ για να συντηρήσουν την οικογένειά τους. Ο πατέρας του ονομαζόταν Γεώργιος και πέθανε πολύ νωρίς. Η μητέρα του Μαρία ανέλαβε την προστασία όλης της οικογενείας. Η μητέρα του ήταν ευλογημένη ψυχή και είχε απλότητα και ακεραιότητα χαρακτήρος και πήγαινε πολύ συχνά στην Εκκλησία για να λειτουργηθεί, αλλά και για να περιποιηθεί τον Ιερό ναό. Όταν ο μικρός Φραγκίσκος - αυτό ήταν το κοσμικό όνομα του Οσίου Ιωσήφ - έφυγε για να γίνει μοναχός η μητέρα του είπε στους συγγενείς της: «Το γνώριζα πως θα γίνει μοναχός από την γέννησή του. Όταν γέννησα τον Φραγκίσκο μου και ήμουνα ακόμη στο κρεββάτι με το μωρό δίπλα φασκιωμένο, είδα να ανοίγει η στέγη του σπιτιού και ένας φτερωτός και πολύ ωραίος νέος,

Ἐν σινδόνι ζῶν ἐξεμάξω σὴν θέαν, Ὁ νεκρὸς εἰσδὺς ἔσχατον τὴν σινδόνα. Εἰς τὸ Κεράμιον. Ἀχειρότευκτον χειρότευκτος σὸν τύπον. Φέρει κέραμος παντοτεῦκτα Χριστέ μου. Ο Σ. Ευστρατιάδης, για την περίπτωση αυτή, γράφει τα εξής στο Αγιολόγιό του: «Ἡ τῆς ἀχειροποίητου εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ ἀνακομιδὴ ἐκ τῆς Ἐδέσσης, ἔνθα ἐφυλάττετο μετὰ τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Αὐγάρου, ἐγένετο ἐπὶ τῆς βασιλείας Ρωμανοῦ τοῦ Λεκαπηνοῦ τὸ 944 καὶ κατετέθη εἰς τὸν ἐν Βλαχέρναις ναὸν τῆς Θεοτόκου, ἐξ οὗ μετετέθη εἰς τὸν ἐν Φόρῳ ναὸν τῆς Θεοτόκου, κατὰ δὲ τὸ 967 Νικηφόρος ὁ Φωκᾶς μετεκόμισεν ἐξ Ἐδέσσης καὶ τὴν κέραμον, ἐφ᾿ ἣς ἀπετυπώθη ὡσαύτως ἡ εἰκὼν τοῦ Χριστοῦ, διὰ τὸ εἶναι ταύτην πλησίον τῆς ἀχειροποίητου εἰκόνος ἐν Ἐδέσσῃ ἐν τῷ αὔτῳ τόπω. Τὴν περὶ τῆς εἰκόνος παράδοσιν διέσωσεν ὁ Ἱστορικὸς Εὐσέβιος (Ἐκκλ. Ἱστ. βιβλ. Α´, κεφ. ιγ´). Ἡ εἴκων ἀπεστάλη ὑπὸ τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν τοπάρχην Ἐδέσσης Αὔγαρον διὰ τοῦ ἀποστόλου Ἀνανίου μετ᾿ ἐπιστολῆς τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Αὔγαρον εἰς ἀπάντησιν προηγουμένης ἐπιστολῆς τοῦ τοπάρχου (ἴδ. τα

Ἠθλησε καὶ ζῶν, καὶ θανὼν Διομήδης, Προαιρέσει ζῶν, καὶ νεκρὸς τομῇ κάρας. Ἕκτῃ καὶ δεκάτῃ νέκυς ἐτμήθη Διομήδους. Ο Άγιος Διομήδης γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας και σπούδασε την ιατρική επιστήμη. Η επιστημονική του γνώση δεν τον έκανε υπερήφανο, αλλά διατήρησε την ευσέβεια, στην οποία τον ανέθρεψαν οι γονείς του. Και όπως ο Κύριος, ο Ιατρός των σωμάτων και των ψυχών των ανθρώπων, «ἐλάλει αὐτοῖς περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καὶ τοὺς χρείαν ἔχοντας θεραπείας ἰάσατο» (Λουκά, θ' 11), μιλούσε δηλαδή σ' αυτούς για τη βασιλεία του Θεού και γιάτρευε εκείνους που είχαν ανάγκη θεραπείας, έτσι και ο Διομήδης, μιμούμενος τον Κύριο του και Θεό του, εξασκούσε αφιλοκερδώς και φιλάνθρωπο το ιατρικό του επάγγελμα. Συγχρόνως, όμως, με τη θεραπεία των σωμάτων, ο Διομήδης κήρυττε με θέρμη στους ασθενείς και τη σωτηριώδη αλήθεια του Ευαγγελίου και βοήθησε πολλές ψυχές να οδηγηθούν στο Σωτήρα Χριστό. Ο θείος ζήλος έφερε το Διομήδη μέχρι τη Νίκαια της Βιθυνίας. Όπου και εκεί θεράπευε ασθενείς, κ

 O Σταμάτιος εύρε των κάτω στάσιν, Αεικίνητον δ’ εύρε των άνω δρόμον. Ο Άγιος νεομάρτυρας Σταμάτιος, καταγόταν από ένα χωριό του Βόλου, τον Άγιο Γεώργιο, της επαρχίας Δημητριάδος. Συνέβη κάποτε να έρθει κάποιος αγάς στην περιοχή τους για να συγκεντρώσει τον φόρο του χαρατσιού. Ο αγάς αυτός ήταν πολύ καταπιεστικός στη συλλογή του φόρου, αυθαιρετούσε, καταδυνάστευε και αδικούσε τους Χριστιανούς. Απελπισμένοι οι κάτοικοι αποφάσισαν να στείλουν μια αντιπροσωπία στην Κωνσταντινούπολη, στην Υψηλή Πύλη, μήπως κι εύρουν το δίκιο τους. Μεταξύ των μελών της αντιπροσωπίας ήταν και ο Σταμάτιος. Παρουσιάστηκαν λοιπόν στον Βεζύρη και άρχισαν να του παραπονιούνται για τις αδικίες του αγά. Ο Βεζύρης όμως , επειδή ήταν φίλος με τον φοροεισπράκτορα, διέταξε να τους πετάξουν έξω σπρώχνοντάς τους και χτυπώντας τους. Ορισμένοι από την αντιπροσωπία, μεταξύ αυτών και ο άγιος, διαμαρτύρονταν έντονα και φώναζαν για την αδικία που γινόταν. Τότε κάποιοι παριστάμενοι Τούρκοι αξιωματούχοι, φίλοι του αγά, τον ξεχώρ