ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

  Όπως αναφέρει η εφημερίδα Μακεδονία στις 19 Ιουλίου  1964, β ασανισμένος από τύψεις, μετά από πέντε χρόνια επέστρεψε τα κλεμμένα στο θύμα του. Σέρρες, 18 Ιουλίου – Κλοπή που είχε σημειωθεί πριν από πέντε χρόνια σε χρυσοχοείο του Σιδηροκάστρου, από το οποίο άγνωστοι είχαν αφαιρέσει είδη αξίας 50.000 δραχμών, αποκαλύφθηκε με ομολογία του δράστη. Συγκεκριμένα, προσήλθε στον εισαγγελέα Σερρών ο θεωρούμενος ως ευυπόληπτος ράπτης του Σιδηροκάστρου, Γ. Καρπουχτζής, και αφού ομολόγησε ότι αυτός ήταν ο δράστης της διάρρηξης του χρυσοχοείου, η οποία έγινε πριν από πέντε χρόνια, παρέδωσε και όλα τα κλοπιμαία, τα οποία κρατούσε μέχρι τώρα άθικτα. Όπως είπε, αισθανόταν βαριές τύψεις συνείδησης και ήθελε να επανορθώσει το κακό που είχε κάνει τότε εις βάρος συμπολίτη του. Το θύμα της κλοπής, μετά το συμβάν, καταστράφηκε οικονομικά και, μη μπορώντας να συντηρήσει το επάγγελμά του, έκλεισε το κατάστημά του και αναχώρησε για τη Γερμανία, όπου εργάζεται πλέον ως εργάτης. Ο εισαγγελέας άφησε ελεύθερο το

(Μεταγενέστερη φωτογραφία) Στις 18 Ιουλίου 1926, η πόλη των Σερρών έθεσε τα θεμέλια για ένα σημαντικό εκπαιδευτικό ίδρυμα, το 1ο Γυμνάσιο Σερρών. Η ίδρυση του σχολείου αυτού αποτελεί ορόσημο στην ιστορία της πόλης, σηματοδοτώντας μια εποχή αναγέννησης και προόδου μετά από τις καταστροφές και τις δυσκολίες που υπέστη κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και την Κατοχή της από τις βουλγαρικές δυνάμεις. Η τοποθέτηση του θεμέλιου λίθου για την κατασκευή του 1ου Γυμνασίου Σερρών στις 18 Ιουλίου 1926 ήταν ένα σημαντικό γεγονός για την τοπική κοινωνία. Ήταν μια ένδειξη της δέσμευσης της πόλης και της ελληνικής πολιτείας στην προώθηση της εκπαίδευσης και της πολιτιστικής ανάπτυξης. Ιστορική αναδρομή Από τα τέλη του 19ου αι. και κυρίως στις αρχές του 20ου αιώνα λειτουργούσαν στις Σέρρες εξατάξιο Γυμνάσιο (ο πρόδρομος του σημερινού 1ου Γυμνασίου Σερρών – 1ου Λυκείου Σερρών). Ο εκ Σιατίστης ορμώμενος και δολοφονηθείς από τους Βούλγαρους το 1913 εθνομάρτυρας Λεωνίδας Παπαπαύλου υπήρξε ο τελευταίος Γυμνα

Φωτό βουλγάρικης συμμορίας  Οι περισσότεροι κομιτατζήδες δεν είχαν εθνικούς σκοπούς και όνειρα στις ενέργειές των, αλλά απλώς καλύπτονταν κάτω απ' αυ- τούς, για να ικανοποιούν τα πάθη τής φιλοχρηματίας και τής σαρκός των. Αυτοί ήταν τυχοδιώκτες, χωρίς εθνικότητα, θρησκεία, συνείδηση και ιδανικά. Τα καλοκαίρια λεηλατούσαν, άρπαζαν και λήστευαν τους Έλληνες τής Μακεδονίας και όλο τον χειμώνα γλεντούσαν στην Σόφια. Από τις τακτικές ληστείες, που διέπρατταν σε χρηματαποστολές των τουρκικών ταχυδρομείων, αποδεικνύεται ότι ήταν επαγγελματίες λησταντάρτες. Μερικοί έρχονταν γιά να απαγάγουν ως ομήρους εύπορους Έλληνες, γιά να πάρουν από τις οικογένειές των εκατοντάδες λίρες Τουρκίας ως λύτρα. Οι καταστροφές επίσης ήταν τακτικές από αυτές τις αιμοσταγείς συμμορίες και λειτουργούσανε ως "καμουφλάζ" στον δήθεν βουλγάρικο αγώνα τους. Στις 18 Ιουλίου 1907, η βουλγαρική συμμορία με αρχηγό τον Καμπάνωφ εισήλθε στο χωριό Κλεπούσνα, σήμερα Αγριανή Σερρών, διαπράττοντας μια σειρά από βίαιε

Λυθέντες εκ γης οι δύω Eπίσκοποι, Πάρεισιν ήδη τω νόων Eπισκόπω. Ο 'Οσιος Στέφανος Β γννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου του 867. Καταγόταν από την Αμάσεια του Πόντου και είχε αναδειχθεί και τοπικός Μητροπολίτης. Ήταν ευνούχος και φαίνεται ότι προωθήθηκε στον θρόνο από τον Αυτοκράτορα Ρωμανό Λεκαπηνό για να πατριαρχεύσει μέχρι ο γιος του Αυτοκράτορα, Θεοφύλακτος, φτάσει σε μια ηλικία που να μπορεί να εκλεγεί αυτός Πατριάρχης. Εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης το 925, μετά τη δεύτερη Πατριαρχία του Νικολάου του Μυστικού και παρέμεινε στο θρόνο, κατά μία εκδοχή, μέχρι τον θάνατό του, στις 18 Ιουλίου του 928. Ο Ράνσιμαν τον αποκαλεί «ηθελημένη μηδαμινότητα». Ανακηρύχθηκε άγιος και η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 18 Ιουλίου. Η ενθρόνιση του Στεφάνου έγινε το έτος 925 μ.Χ. και πέθανε την 18η Ιουλίου του 928 μ.Χ. σύμφωνα με τον Λέοντα Γραμματικό, ή την 15η του ίδιου μήνα σύμφωνα με τον Κεδρηνό. Όσο για τον Μητροπολίτη Χαλκηδόνας άγιο Ιωάννη, δεν έχουμε βιογραφικά του στοιχεία. Σ

Εαυτόν εσταύρωσε Παμβώ τω βίω, Kαι σοι παρέστη Σώτερ εσταυρωμένε. Ο Όσιος Παμβώ στάθηκε στόλισμα των ασκητών του ορούς της Νιτρίας και ήταν σύγχρονος της Άγιας Μελάνης και του Αγίου Ισιδώρου. Ο όσιος Παμβώ ήταν μεγάλος σε όλα του. Στην ευσέβεια, στην ομιλία, στη σιωπή, στη συμβουλή, στην επιείκεια, στην αυστηρότητα, στην πείρα, στη γνώση, στη σοφία, στην απλότητα και γενικά παντού. Ανέδειξε θαυμάσιους μαθητές, όπως τον επίσκοπο Διόσκορο, τον Άμμωνα και τον Ιωάννη, τον ανεψιό του Δρακοντίου. Ενώ ήταν πάντοτε εγκρατής και σκληραγωγημένος, είχε υγεία ακμαία και στη ζωή του δεν αρρώστησε καθόλου. Ο θάνατος του υπήρξε όχι μόνο ήσυχος και ανώδυνος, αλλά και ευχάριστος, προς τον ουράνιο Πατέρα. Τον κήδευσαν τα πνευματικά του παιδιά, δοξολογώντας τον Θεό, που τους αξίωσε να διδαχτούν από τον μεγάλο αυτό ασκητή.

Eις τον Παύλον. Aιγυπτιάζεις Παύλε γλώττη του γένους, Oυ μην γε πίστει· τοιγαρούν κτείνη ξίφει. Eις την Oυαλεντίναν και Θεήν. Oυαλεντίναν και Θεήν ηρτημένας, Eχθροί Θεού ξαίνουσιν, ως εχθράς πλάνης. Οι Άγιοι Παύλος, Ουαλεντίνη και Θέη (ή Θόη) γεννήθηκαν στην Αίγυπτο, αδέλφια μεταξύ τους και παιδιά γονέων χριστιανών. Μαρτύρησαν στη Διοκαισάρεια, όπου συνελήφθησαν από τον άρχοντα Φιρμιλιανό και προσκλήθηκαν ν' αρνηθούν το Χριστό. Αλλά αυτοί ομολόγησαν μεγαλόφωνα την πίστη τους και δήλωσαν, ότι ήταν έτοιμοι και για φυλακή και για βασανιστήρια και για μύριους θανάτους. Και η μεν Ουαλεντίνα και η Θοή, νεαρές κοπέλες πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, πέθαναν αφού τις έριξαν μέσα στη φωτιά. Προηγουμένως όμως, οι δήμιοι, ξέσχισαν τις σάρκες τους με σιδερένια όργανα. Ο δε Παύλος, αφού απηύθυνε λίγες λέξεις στα πλήθη για την δια του Ιησού Χριστού σωτηρία και αγάπη, έλαβε και αυτός μαρτυρικό τέλος διά αποκεφαλισμού.

Αἰμιλιανὸς εἰς πυρὰν βεβλημένος, Χριστῷ παραστάς, τέρπεται σὺν Ἀγγέλοις. Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ φλογὶ Αἰμιλιανὸς ἐβλήθη. Aιμιλιανός ανθράκων βληθείς μέσον. Oν Hσαΐας είδεν άνθρακα βλέπει. Oγδοάτη δεκάτη καύσαν πυρί Aιμιλιανόν. Ο Άγιος Αιμιλιανός γεννήθηκε στο Δορόστολο της Θρακικής Μοισίας, τότε που αυτοκράτορας ήταν ο Ιουλιανός ο Παραβάτης. Ήταν δούλος σε ένα σκληρό και φανατικό ειδωλολάτρη (άλλες πηγές αναφέρουν ότι ήταν γιος τοπικού αξιωματικού ονόματι Σαββατιανού), που όταν έμαθε ότι ο Αιμιλιανός πίστευε στο Χριστό, εξοργίστηκε τόσο πολύ, ώστε αφού τον έβρισε με τα πιο χυδαία λόγια, έπειτα τον μαστίγωσε ανελέητα. Βέβαια, του επεσήμανε ότι, αν συνεχίσει να είναι χριστιανός, θα πάθαινε πολύ χειρότερα. Αλλά οι τιμωρίες και οι απειλές, αντί να κάμψουν το φρόνημα του Αιμιλιανού, φούντωσαν περισσότερο τη φλόγα της πίστης του στο Χριστό. Μάλιστα την επόμενη μέρα πήγε σε ειδωλολατρικό ναό, οπού με σφυρί συνέτριψε όλα τα αγάλματα που ήταν μέσα στο χώρο αυτό. Εξοργισμένοι οι ειδωλολάτρες ιερείς, τον