ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Οι βουλευτικές εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989 που διεξήχθησαν από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου έφεραν στην πρώτη θέση το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αλλά χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Έτσι, ο Ανδρέας Παπανδρέου παρέμεινε πρωθυπουργός μέχρι τις 2 Ιουλίου 1989, οπότε η Νέα Δημοκρατία και ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου αποφάσισαν τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τζαννετάκη. Ειδικότερα, η Νέα Δημοκρατία με 44,28% των ψήφων έλαβε 145 έδρες, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα με 39,13% 125 έδρες, ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου με 13,13% 28 έδρες και από 1 έδρα κατέλαβαν η Δημοκρατική Ανανέωση με 1,01% και το μειονοτικό κόμμα Εμπιστοσύνη με 0,52%. Η κυβέρνηση Τζαννετάκη, με τη σύμπραξη Δεξιάς και Αριστεράς για πρώτη φορά, έφερε σε πέρας τον διακηρυγμένο στόχο της για την παραπομπή των υπευθύνων για την υπόθεση Κοσκωτά, και οδήγησε τη χώρα σε νέες εκλογές το Νοέμβριο του ίδιας χρονιάς. Στις εθνικές εκλογές στις 18 Ιουνίου του 1989 σ

Στις 18 Ιουνίου του 1961, η μεγάλη χορωδία του Ομίλου «Ορφέα» πραγματοποίησε επισκέψεις σε συνοριακά φυλάκια, όπου προσέφερε ψυχαγωγία στους φρουρούς. Αυτή η πρωτοβουλία είχε ως στόχο να ενισχύσει το ηθικό των στρατιωτών που υπηρετούσαν στα απομακρυσμένα φυλάκια των συνόρων, προσφέροντάς τους λίγες στιγμές χαλάρωσης και ψυχαγωγίας μέσω της μουσικής. Τέτοιες επισκέψεις ήταν ιδιαίτερα σημαντικές για τη στήριξη των στρατιωτών, καθώς τους έφερναν ένα κομμάτι της πολιτιστικής ζωής και της καθημερινότητας που άφησαν πίσω. Ο Όμιλος «Ορφέας», γνωστός για τη μουσική και πολιτιστική του δράση, συνέβαλε με αυτόν τον τρόπο στη διατήρηση του ηθικού και της ευεξίας των στρατιωτών, προωθώντας παράλληλα την αξία της μουσικής ως μέσο κοινωνικής συνοχής και ψυχικής ενδυνάμωσης.

Στις 18 Ιουνίου του 1936, ο πρώην αντισυνταγματάρχης) Νικόλαος Βάρας διορίστηκε Νομάρχης Σερρών. Η θητεία του στην Νομαρχία διήρκεσε μέχρι τις 10 Ιουνίου του επόμενου έτους, 1937. Κατά τη διάρκεια της διοίκησής του, ο Νομός Σερρών, όπως και όλη η Ελλάδα, βρισκόταν υπό την δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά, η οποία ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1936. Παρέλαβε την θέση από τον Δημ. Μπακογιάννη ενώ την παρέδωσε στον Πέτρο Τζικάκη.

Στις  18 Ιουνίου του 1913, κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, οι Βούλγαροι εισήλθαν για δεύτερη φορά στη Νιγρίτα. Παρέμειναν στην πόλη μόνο για δύο ημέρες, ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτού του σύντομου χρονικού διαστήματος, προχώρησαν στην πυρπόληση της πόλης. Η τοπική ιστορία της Νιγρίτας αλλά και της ευρύτερης περιοχής του δήμου Βισαλτίας, είναι όπως γνωρίζουμε πολύ πλούσια σε ιστορικά γεγονότα, σημαντικότατα για την συλλογική μνήμη και την αυτοσυνειδησία του τόπου μας. Γεγονότα χαρούμενα, ένδοξα, ηρωικά, αλλά και γεγονότα τραγικά, πονεμένα και αιματοβαμμένα. Το τραγικότερο όμως ίσως γεγονός που συνέβη στον τόπο αυτόν δεν είναι άλλο από το άγνωστο σε πολλούς ολοκαύτωμα της Νιγρίτας. Δεν είναι τυχαίος ο όρος που χρησιμοποιείται. Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα ολοκαύτωμα που έζησαν η πόλη, οι κάτοικοι της Νιγρίτας αλλά και ολόκληρη σχεδόν η Βισαλτία κατά τον Β΄ βαλκανικό πόλεμο. Εως 20ης Ιουνίου 1913 διαδραματίστηκαν γεγονότα, τα οποία οι άνθρωποι που τα έζησαν, δεν τα ξέχασαν ποτέ

Το απόσπασμα από το ημερολόγιο του  Μητροπολίτη Σερρών Αποστόλου  για τις 18 Ιουνίου 1913 περιγράφει μια περίοδο έντονων κοινωνικών και πολιτικών πιέσεων και αναταραχών στην πόλη των Σερρών. Συγκεκριμένα, αναφέρει τα εξής: Τα καταστήματα και τα σπίτια κατεδαφίζονται από τη δημαρχία χωρίς να παρέχεται αποζημίωση στους ιδιοκτήτες. Αυτό οδηγεί στην αύξηση της φτώχειας μεταξύ της εργατικής τάξης. Αναφέρονται νέες μορφές καταπίεσης στην πόλη. Όσοι είχαν πάει στη Θεσσαλονίκη μετά τις αρχές Νοεμβρίου είτε ως μέλη επιτροπής της τοπικής κοινότητας για να συγχαρούν τον Βασιλιά των Ελλήνων για τη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων, είτε για να εκφράσουν ευχές υπέρ της ένωσης της περιοχής των Σερρών με την Ελλάδα, ή είχαν δημοσιεύσει άρθρα, υποβάλλονται σε αυστηρές ανακρίσεις. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα υφίστανται ξυλοδαρμούς και φυλακίζονται. Το σχόλιο "Μη χειρότερα..." δείχνει την ανησυχία και την αγανάκτηση του Μητροπολίτη για την κατάσταση, υποδηλώνοντας ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν ακ

Τὰ μύρα βλύζειν ὦ Λέοντι᾿ ἐκ τάφου καθαρότητος σῆμά ἐστί σῆς ἄκρας. Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ μυρόεντα Λεόντιον ὕδωρ. Ο βίος του οσίου Λεοντίου του νέου σώζεται στο χειρόγραφο 677 σελ. φ 1-36 της Ιεράς Μονής του Αγίου Διονυσίου, Άγιου Όρους, το όποιο γράφτηκε περί τα τέλη του 18ου μ.Χ. αιώνα και είναι μετάφραση προηγούμενου κειμένου από τις αρχές του 17ου μ.Χ. αιώνα. Γεννήθηκε το 1520 μ.Χ. στο Άργος της Πελοποννήσου σύμφωνα με τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη και την παράδοση των πατέρων της Ιεράς Μονής Διονυσίου. Για τους γονείς του και την παιδική του ηλικία δεν γνωρίζουμε τίποτα. Μπορούμε να συμπεράνουμε όμως ότι ό Όσιος είχε ευσεβείς γονείς, αφού σε ηλικία 17 ετών, το 1537 μ.Χ., «ησύχαζε» σε ένα «μονίδριο» της Αργολίδας, επιλέγοντας τον μοναχικό βίο. Ο Όσιος, αφού εγκατέλειψε τους γονείς του, τους συγγενείς και φίλους, δόθηκε στη νηστεία, στις προσευχές και στις ασκήσεις του σώματος, στη μελέτη των Θείων Γραφών και στα θεάρεστα έργα. Το έτος 1537 μ.Χ., όταν οι Τούρκοι άρχισαν την επίθεση εναντ

Εις τον Λεόντιον Ἄκμων τὸ σῶμα τοῦ Λεοντίου τάχα, Ἄκμων σιδηροῦς, πρὸς σφύρας τὰς αἰκίας. Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ πληγῇσι Λεόντιος ἐκπνεῖ. Εις τον Υπάτιον και Θεόδουλον Eλευθερόφρων Θεόδουλος προς ξίφος, Tοιούτον όντα και τον Ύπατον βλέπει. Οι Άγιοι Λεόντιος, Υπάτιος και Θεόδουλος, μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Ουεσπασιανού. Ο Λεόντιος καταγόταν από την Ελλάδα (Αίγινα) και διακρινόταν για το μεγαλοπρεπές και αγέρωχο παράστημά του και τη ρωμαλεότητά του. Σε νεαρή ηλικία κατετάγη στο στρατό και σε όλες τις μάχες επεδείκνυε μεγάλη γενναιότητα και ανδρεία. Γι' αυτές του τις αρετές προβιβάσθηκε γρήγορα σε υψηλά στρατιωτικά αξιώματα. Παρά τη γρήγορη εξέλιξή του και την υψηλή του θέση, συμπεριφερόταν με πολλή μετριοφροσύνη και τιμιότητα. Όταν βρισκόταν στην Αφρική διδάχθηκε την χριστιανική πίστη, στην οποία η ευγενής και τίμια ψυχή του ανταποκρίθηκε με θέρμη. Άρχισε να κηρύττει το λόγο του Θεού στους υφισταμένους του και τούς στρατιώτες, όσα δε χρήματα κέρδιζε τα διέθετε για την ανακούφιση