ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

  Εφημερίδα Μακεδονία, Φύλλο: 19/9/1925, Σελίδα: 2 Στις 18 Σεπτεμβρίου 1925, επιτροπή από Σιδηρόκαστρο αιτήθηκε την δημιουργία διδακτηρίων από τον υπουργό Ιωάννη N. Κανναβό Η εφημερίδα Μακεδονία έγραψε την επομένη: Διδακτήρια Σιδηροκάστρου Χθες έφτασε και παρουσιάστηκε στον κ. Κανναβό μια επιτροπή από το Σιδηρόκαστρο και του ζήτησε να ενεργήσει για να ανεγερθούν εκεί διδακτήρια για το γυμνάσιο και το εξατάξιο ελληνικό σχολείο. Ο κ. Κανναβός υποσχέθηκε να δοθεί η ανάλογη χρηματοδότηση, υπό την προϋπόθεση ότι και η κοινότητα θα συμβάλει με προκαταρκτικές εργασίες.. Διδακτήρια Σιδ)στρου ᾿Αφιχθεῖ α, παρουσιάσθη χθὲς εἰς τὸν κ. Κανναβὸν ᾿Ειτρυπὴ ἐκ Σιδηροκάστρου καὶ παρεκάλεσεν αὐ- · τὸν νὰ ἐνεργήση καὶ ἀ εγερθοῦν ἐν κεῖ διδακτήρια γυμνασίου καὶ έξα Η ιαξίου ῾Ελλ. Σχολείον. Ο κ. Καν · ναβὸς ὑπεσχέθη νὰ δοθῇ ἡ ἀνάλο· ·γος πίστωσις, νὰ καταβάλῃ ὅμως καὶ ἡ κοινότης προιωτικὴν ἔργασίαν

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1938, στον θερινό κινηματογράφο "Τιτάνια" προβλήθηκαν οι ταινίες "Green Light" (Το πράσινο φως) και "Manja Valewska" (Μάνυα) Το Green Light είναι μια αμερικανική δραματική ταινία του 1937 σε σκηνοθεσία Frank Borzage και πρωταγωνιστές τους Errol Flynn, Anita Louise και Margaret Lindsay. Η ταινία είναι προσαρμοσμένη από ένα μυθιστόρημα που έγραψε ο Lloyd C. Douglas. Το μυθιστόρημα συνδέεται στενά με το προηγούμενο βιβλίο του Douglas, Magnificent Obsession, το οποίο διασκευάστηκε και ως ταινία. Ήταν ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Flynn σε ταινία στούντιο που δεν ήταν ταινία δράσης. Οικόπεδο Ο Errol Flynn πρωταγωνιστεί ως ο  Dr. Newel Paige, ένας χειρούργος του οποίου η άρνηση να κατονομάσει τον πραγματικό ένοχο σε μια μοιραία στραβά επέμβαση οδηγεί στην καταστροφή της καριέρας του. Απολυμένη από το του νοσοκομείου, ο Paige φεύγει από τη Μασαχουσέτη και ταξιδεύει στη Μοντάνα για να βοηθήσει έναν ερευνητή στον κηλιδωτό πυρετό στο Βραχώδε

Φωτό αρχείου : Σέρρες, πάρκο Οβα Τσεσμέ, 1935 Στις 18 Σεπτεμβρίου 1931 πραγματοποιήθηκαν στις Σέρρες ποδηλατικοί αγώνες, με διοργανωτή το σύλλογο του «Ορφέως». Στους αγώνες πρώτευσε ο «Ηρακλής», ακολουθούμενος από τον «Ορφέα» στη δεύτερη θέση, τον νεοϊδρυθέντα «Άτλαντα» στη τρίτη θέση και τον «Πανσερραϊκό» στην τέταρτη θέση.

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1930, θεμελιώθηκε το μέγαρο που στέγασε τα γραφεία της «Ένωσης Γ. Συνεταιρισμών Ν. Σερρών». Το κόστος του κτιρίου ανήλθε σε 1.110.000 δραχμές. Την εποχή εκείνη, η «Ένωση Γ. Συνεταιρισμών Ν. Σερρών» αριθμούσε 131 συνεταιρισμούς από τον Νομό Σερρών και περίπου 20.000 συνεταιριστές, αριθμό που δεν είχε κανένας άλλος συνεταιριστικός φορέας στην Ελλάδα, εκτός από αυτούς της Ν. Ζίχνης, της Πρώτης και της Νιγρίτας. Το 1930 ενόψει της διάλυσης της Ε.Α.Π. και του αβέβαιου εργασιακού τους μέλλοντος οι εργαζόμενοι στα Εποικιστικά Γραφεία (ειδικότερα αυτοί που προσλήφθηκαν από την ίδια την Ε.Α.Π.) προχώρησαν σε  κινήσεις συσπείρωσης και διεκδίκησης. 

Άποψη των Σερρών, 1918 Στις 18 Σεπτεμβρίου 1918, οι Βούλγαροι κατακτητές αποχώρησαν από την πόλη των Σερρών, παίρνοντας μαζί τους ό,τι μπορούσαν να λεηλατήσουν και να μεταφέρουν. Η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ έγραψε :  Θεσσαλονίκη, 18 Σεπτεμβρίου. - Η εκτέλεση των όρων της ανακωχής άρχισε από την πρωΐα σήμερα. Κατόπιν προηγήθεισας συνεννόησης μεταξύ του αρχιστρατήγου κ. Δαγκλή και του Βούλγαρου στρατηγού της περιοχής του Στρυμόνα, άρχισε η προέλαση του Ελληνικού στρατού και η αποχώρηση του Βουλγαρικού, το οποίο εκκένωσε τα ελληνικά εδάφη. Τα πρώτα ελληνικά τμήματα εισήλθαν στις Σέρρες την πρωΐα. Την πρωΐα ο κ. Βενιζέλος αναχώρησε από εδώ κατευθυνόμενος προς Σέρρες, όπου παρέστη κατά την επίσημη είσοδο του Ελληνικού στρατού στην πολυπαθή ακρόπολη του Ελληνισμού. Η συγκίνηση του στρατού ήταν απερίγραπτη. Η εφημερίδα Μακεδονία έγραψε στις 18 Σεπ 1918: Ο κ. Ρακτιβάν αναχωρεί την πρωΐα για Θεσσαλονίκη και από εκεί για την Ανατολική Μακεδονία, της οποίας διορίστηκε Γενικός Διοικητής. Μαζί του αναχωρούν

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1918, στον τομέα της λίμνης Δοϊράνης, η Μεραρχία Σερρών και Κρήτης, σε συνεργασία με τμήματα του βρετανικού στρατού, εξαπέλυσαν σφοδρή επίθεση κατά των βουλγαρικών δυνάμεων. Ωστόσο, οι απώλειες των ελληνικών δυνάμεων ήταν ιδιαίτερα βαριές. Μόνο από τη Μεραρχία Σερρών, καταγράφηκαν 359 νεκροί, 615 εξαφανισθέντες, 1713 τραυματίες. Χάρτης της μάχης Μάχη της Δοϊράνης (1918) Η τρίτη Μάχη της Δοϊράνης έλαβε χώρα από τις 18 μέχρι τις 19 Σεπτεμβρίου 1918, κοντά στη λίμνη Δοϊράνη, με τους Βρετανούς και τους Έλληνες από τη μια πλευρά και την 1η Βουλγαρική στρατιά από την άλλη.  Η μάχη έλαβε χώρα στα πλαίσια της Βαλκανικής εκστρατείας του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Η μάχη έληξε με νίκη των συμμαχικών δυνάμεων και οπισθοχώρηση από τους Βούλγαρους. Υπόβαθρο Οι Βρετανοί και οι Έλληνες ξεκίνησαν από τη βάση τους στη Θεσσαλονίκη ταυτόχρονα με τους Γάλλους και τους Σέρβους. Οι Βρετανοί και οι Έλληνες, υπό τις διαταγές του Τζώρτζ Μιλν, ετοίμασαν επίθεση στις βουλγαρικές θέσεις στη Δο

Ο Άγιος Ιλαρίων, προϊστάμενος της σκήτης, ήρθε στην Οπτινα σε ηλικία τριάντα τεσσάρων ετών, όταν ήταν ήδη ώριμος άντρας. Ήταν μαθητής του Μακαρίου. Στα προηγούμενα χρό­νια του είχε εμπνευστεί, επηρεαστεί και καθοδη­γηθεί από ένα λαϊκό γέροντα, το Συμεών Κλίμιχ (15 Απριλίου 1837), πού φημιζόταν ως άγιος άνθρωπος. Ο Ίλαρίων γεννήθηκε στίς 8 Απριλίου 1805, ανήμερα του Πάσχα, στο Κλούτς. Οι γονείς του ήταν πολύ ευσεβείς άνθρωποι. Ο πατέρας του ήταν ράφτης και συχνά ταξίδευε σε άλλες πόλεις, έτσι την ανατροφή του την ανέλαβε η μητέ­ρα του. Ο Ροδίων, όπως ήταν το βαφτιστικό του όνομα, ήταν ένα ήρεμο παιδί, πράο και ταπεινό. Από τότε πού ήταν επτά ετών η μητέρα του του είχε πει πώς ο προορισμός του ήταν να πάει σε μοναστήρι, κάτι πού ο μικρός Ροδίων φαίνε­ται πώς είχε αποδεχτεί και του άρεσε πολύ. Η δουλειά του πατέρα του τους ανάγκασε πολλές φορές να μετακομίσουν σε διάφορες πόλεις. Έτσι έμεινε κατά και­ρούς στο Βορονέζ, στη Μόσχα, στο Σαράτωφ κλπ. Έτσι στον Ροδίωνα δόθηκε η ευκαιρία να επισ

 Οὐ θὴρ ὁ Κάστωρ, ἀλλ᾽ ἀνὴρ τις γεννάδας, Ἤ μᾶλλον εἰπεῖν, ἀνδριὰς πρὸς αἰκίας. Ο Άγιος Κάστωρ της Αιγύπτου, μαρτύρησε μαζί με την Αγία Σοφία και την Αγία Ειρήνη (βλ. εδώ ) Λειτουργικά κείμενα Τροπάριο Οι άγιοι μάρτυρές σου Σοφία, Ειρήνη και Κάστορας, Κύριε, / με τα παθήματά τους έλαβαν άφθαρτα στεφάνια από Σένα, Θεέ μας. / Για να έχουν τη δύναμή Σου, κατέβασαν τους αντιπάλους τους, / και γκρέμισαν την ανίσχυρη τόλμη των δαιμόνων. / Με τις μεσιτείες τους, σώσε τις ψυχές μας!

 Εἰρήνη καὶ Σοφία τμηθεῖσαι κάρας, Σὲ τὴν ὑπὲρ νοῦν εἶδον εἰρήνην Λόγε. Οι Αγιομάρτυρες Σοφία και Ειρήνη κατάγονταν από την Αίγυπτο και αποκεφαλίστηκαν επειδή ομολόγησαν τον Χριστό επί αυτοκράτορα Αυρηλιανού (270-275), όταν κυβερνήτης στην Αίγυπτο ήταν ο Κλαύδιος. Η μνήμη τους τιμάται την επομένη της Αγίας Μάρτυρος Σοφίας και των θυγατέρων της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη. Στη Μονή Διονυσίου υπάρχει αθωνική τοιχογραφία με σκηνή του μαρτυρίου τους από το 1547. Οι Αγίες Σοφία και Ειρήνη μαρτύρησαν δια ξίφους. Τα κεφάλια της Ειρήνης και της Σοφίας κόπηκαν, Είδαν Εσένα που είσαι ειρήνη πέρα ​​από την κατανόηση Ω Λόγο. Μια παραδοσιακή ιστορία λέει ότι, αφού αποκεφαλίστηκαν, μια χριστιανή πήρε τα λείψανά τους στο σπίτι της, όπου έγιναν πολλά θαύματα. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος το πληροφορήθηκε και έβαλε τα λείψανα της Αγίας Ειρήνης στην Κωνσταντινούπολη και έχτισε μια μεγάλη εκκλησία προς τιμήν της. Οι Μπολαντιστές, στο σχόλιό τους για το Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο, επεσήμαναν ότι στην Κωνσταντινούπολ

Στους Συναξαριστές δεν αναφέρεται κανένα υπόμνημα για τον όσιο αυτό. Βιογραφία του υπάρχει στο υπ' αριθμ. 154 χειρόγραφο της Σκήτης των Καυσοκαλυβίων, που συνέγραψε ο μαθητής του εν λόγω Οσίου, Γρηγόριος. Ο όσιος Ρωμύλος γεννήθηκε κατά το 1300 μ.Χ. στην παραδουνάβια πόλι Βιδίνιο από ευσεβείς γονείς, πατέρα Έλληνα και μητέρα Βουλγάρα. Κατά το άγιο βάπτισμα ονομάσθηκε Ράϊκος. Από την παιδική του ηλικία έδειχνε πόθο για μάθηση και οι διδάσκαλοί του, θαυμάζοντας την σοφία και την σύνεσή του, τον αποκαλούσαν «παιδαριογέροντα». Όταν ανδρώθηκε, για να αποφύγει τον γάμο που εσκέπτοντο οι γονείς του, έφυγε κρυφά σε μοναστήρι της επαρχίας του Τιρνόβου. Εκεί, μετά την κανονική δοκιμασία, εκάρη μικρόσχημος με το όνομα Ρωμανός και διακονούσε με πολλή ευλάβεια στον ναό ως εκκλησιαστικός. Την ίδια εποχή ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναϊτης (βλέπε 6 Απριλίου) αναχώρησε με τους μαθητές του από το Άγιον Όρος και εγκαταστάθηκε στα Παρόρια (σημ. Στράντζα), στα βυζαντινοβουλγαρικά σύνορα. Όταν ο Ρωμανός άκουσε

Σῴζει ῥαγεῖσα τὴν Ἀριάδνην πέτρα. Χριστὸς γὰρ αὐτήν ἔσκεπε ζωῆς πέτρα. Η Αγία Αριάδνη αν και δούλα, ήταν ανώτερη και λαμπρότερη από πολλές κυρίες, δούλες των κοσμικών ματαιοτήτων και των γήινων μολυσμών. Η Αγία Αριάδνη έζησε στα χρόνια των βασιλέων Αδριανού και Αντωνίνου (117 - 139 μ.Χ.), και έγινε χριστιανή στη πόλη των Προμισέων (ή Πρυμνησού) στο θέμα της Φρυγίας Σαλουταρίας. Όταν το πληροφορήθηκε ο αφέντης της Τέρτυλος, ένας από τους ισχυρότερους πρόκριτους της πόλης, την πίεζε να επανέλθει στην ειδωλολατρία. Εκείνη όμως επέμενε στην χριστιανική ομολογία της, και στάθηκε αδύνατο να την πείσουν να θυσιάσει στα είδωλα, κατά την ημέρα μάλιστα που γιόρταζε τα γενέθλιά του ο γιος του κυρίου της. Τότε την έδειραν σκληρά και τη βασάνισαν για πολύ, αφού έγδαραν τις σάρκες της με σιδερένια νύχια. Για να αποφύγει περισσότερες πιέσεις, εγκατέλειψε το σπίτι του κυρίου της. Και ενώ την καταδίωκαν, έπεσε σε γκρεμό όπου και βρήκε τον θάνατο. Άλλες Συναξαριστικές πηγές, αναφέρουν ότι η ίδια η μάρτυ

Τὸ λεῖον Εὐμένιος ὄμμα Γορτύνης, Πανευμενὲς κατεῖδεν ὄμμα Κυρίου. Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ θάνεν Εὐμένιος μεγαλήτωρ. Από νεαρή ηλικία ο Ευμένιος υπέβαλλε τον εαυτό του σε πολλές σκληραγωγίες και ασκήσεις. Η εγκράτεια ήταν εκείνη που τον διέκρινε περισσότερο. Διότι στο μυαλό του, είχε πάντα τη συμβουλή του Αποστόλου Παύλου, «πᾶς ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται» (Α' προς Κορινθίους, θ' 25). Καθένας, δηλαδή, που αγωνίζεται, εγκρατεύεται σε όλα, ακόμα και στην τροφή και στο ποτό, προκειμένου να πετύχει τον πνευματικό του σκοπό. Και ο Ευμένιος, ακολουθώντας τα λόγια του θεόπνευστου Αποστόλου, πέτυχε. Αξιώθηκε να ιερωθεί και να γίνει επίσκοπος Γορτύνης στην Κρήτη. Από τη νέα του θέση, η αρετή του έλαμψε ακόμα περισσότερο και ο Θεός του έδωσε τη χάρη και τη δύναμη να θαυματουργεί. Και όπως αναφέρει η παράδοση, μια φορά με αναμμένες λαμπάδες κατέκαυσε έναν δράκοντα, που όρμησε εναντίον του. Έπειτα ο Ευμένιος πήγε στη Ρώμη, όπου με τη θεία του διδασκαλία και με θαύματα στερέωσε τους πιστούς. Πο