Θανοῦσα θείων ἡ δυὰς Μακαρίων, Ζωῆς μετέσχε τῆς μακαριωτάτης. Γῆν μακάρων λάχον ἐννεακαιδεκάτῃ Μακάριοι. Ο Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος γεννήθηκε το 301 μ.Χ. σε κάποιο χωριό της Άνω Αιγύπτου και έζησε στα χρόνια του Θεοδοσίου του Μεγάλου (379 - 395 μ.Χ.). Σε ηλικία 30 χρόνων αποσύρθηκε στην έρημο της Νιτρίας και στη Συρία, όπου παρέμεινε για εξήντα ολόκληρα χρόνια και απέκτησε μεγάλη φήμη για τον ασκητικό του βίο και τις άλλες θαυμαστές αρετές του. Επειδή, παρά το νεαρό της ηλικίας του, προέκοπτε στις αρετές ονομάσθηκε «παιδαριογέρων». Στην έρημο γνώρισε τον Μέγα Αντώνιο του οποίου έγινε μαθητής. Σε ηλικία 40 ετών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και λόγω της ενάρετης ζωής του αξιώθηκε από τον Θεό να λάβει το χάρισμα της θεραπείας των ασθενών και της προφητείας. Λέγεται ότι συνεχώς επικοινωνούσε με τον Θεό «και μάλλον τω πλείονι χρόνω προσδιατριβείν Θεώ ή τοις υπ’ ουρανόν πράγμασιν». Ο Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος υπήρξε γέννημα θρέμμα της ερήμου. Για να είναι, λοιπόν, απερίσπαστος και να βρίσκετ...

Κρατεί μεν Άτλας μυθικώς ώμοις πόλον, Κρατεί δ’ αληθώς Μάρκος Oρθοδοξίαν. Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός γεννήθηκε το 1392 μ.Χ. από ευσεβείς και πιστούς γονείς, τον αρχιδικαστή, σακελλίων και διάκονο της Μεγάλης Εκκλησίας Γεώργιο και τη Μαρία που ήταν κόρη του ευσεβούς ιατρού Λουκά. Είχε ακόμα έναν μικρότερο αδερφό που ονομαζόταν Ιωάννης. Λόγω των πολλών του πνευματικών χαρισμάτων έκανε περίλαμπρες θεολογικές και φιλοσοφικές σπουδές και μαθήτευσε στους πλέον φημισμένους διδασκάλους της εποχής του, τον Ιωάννη Χορτασμένο (κατόπιν Ιγνάτιο Μητροπολίτη Σηλυμβρίας) και τον μαθηματικό και φιλόσοφο Γεώργιο Γεμιστό Πλήθωνα. Μεταξύ των συμμαθητών του ήταν και ο μετ' έπειτα άσπονδος εχθρός του Βησσαρίων ο καρδινάλιος που ήταν υπέρμαχος της ένωσης. Δίδασκε στο φροντιστήριο του πατέρα του, και αργότερα, μετά τον θάνατο αυτού, τον διαδέχθηκε στο διδασκαλικό επάγγελμα. Διακρίθηκε σαν δάσκαλος της ρητορικής και μεταξύ των μαθητών του, που διέπρεψαν αργότερα, ήταν ο Γεώργιος Γεννάδιος Σχολάριος (ο πρώτ...

Ο Άγιος Αρσένιος έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Βασιλείου του Μακεδόνα (867 - 886 μ.Χ.), στην Ιερουσαλήμ. Ο πατέρας του ήταν και αυτός από την Ιερουσαλήμ, η δε μητέρα του από τη Βηθανία. Σε μικρή ηλικία οι γονείς του τον αφιέρωσαν σ' ένα των εκεί μοναστηριών, οπού διδασκόταν τη μοναχική ζωή και 12 χρονών εκάρη μοναχός. Αργότερα έφυγε από την Ιερουσαλήμ και πήγε στη Σελεύκεια, όπου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Από τη Σελεύκεια επανήλθε στην Ιερουσαλήμ και από 'κεί πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου επί Πατριάρχου Τρύφωνος (928 - 931 μ.Χ.) πήρε Ιερατική θέση. Επί δε του διαδόχου του Τρύφωνα, Θεοφύλακτου (933 - 956 μ.Χ.) εκλέχτηκε επίσκοπος Κερκύρας για την πολύ ενάρετη ζωή του. Σαν ποιμενάρχης διακρίθηκε για την ευαγγελική του δράση και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στις ανάγκες του ποιμνίου του. Κάποτε όμως, ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος (911 - 959 μ.Χ.), άγνωστο για ποιο λόγο, ζήτησε να παρουσιαστούν στη βασιλεύουσα οι Κερκυραίοι πρόκριτοι, ο γέροντας, πλέον Αρσένιος, ανέλαβε να διευθ...

Ψεύδει σοφῷ φυγοῦσα σαρκὸς τὴν ὕβριν, Ἀθλεῖς ἀληθῶς ἐκ ξίφους Εὐφρασία. Η Αγία Μάρτυς Ευφρασία καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού (285-305 μ.Χ.). Προερχόταν από επίσημη γενιά και διακρινόταν για την σωφροσύνη και το χρηστό της ήθος. Την Ευφρασία την κατήγγειλαν ότι πιστεύει στον Χριστό. Τότε οι ειδωλολάτρες της ζήτησαν να αρνηθεί τον Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα. Εκείνη όμως έμεινε σταθερή και ακλόνητη στην πίστη της. Για τον λόγο αυτό την παρέδωσαν σε έναν άντρα άξεστο και βάρβαρο να την ατιμάσει. Η Αγία όμως απέφυγε την ατίμωση με τον εξής τρόπο: υποσχέθηκε στον άξεστο και βάρβαρο εκείνον άνθρωπο ότι, αν δεν την πειράξει, θα του δώσει ένα φάρμακο, το οποίο να χρησιμοποιεί στις μάχες, ώστε να μην πληγώνεται από τα ξίφη και τα ακόντια των εχθρών του. Και για να τον πείσει ότι αυτό που του υποσχέθηκε έχει βάση, έσκυψε το κεφάλι της και του είπε να την χτυπήσει με το ξίφος στον αυχένα της, ώστε αμέσως να το επιβεβαιώσει. ...

Ο Όσιος και Θεοφόρος Μακάριος έζησε κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Μεγάλου Κωνσταντίνου (324-337 μ.Χ.), Θεοδοσίου (379-395 μ.Χ.) και Αρκαδίου (395-408 μ.Χ.). Ήταν ο πρώτος, κατά πάσα πιθανότητα, Επίσκοπος Ιερισσού της Χαλκιδικής και θεωρείται κτήτορας του ναού του Αγίου Στεφάνου της μονής Κωνσταμονίτου του Αγίου όρους. Κατά τα πρώτα χρόνια της επισκοπικής του διακονίας, συναντήθηκε με τον Μέγα Κωνσταντίνο, ο οποίος επιζητούσε να κτίσει τη Νέα Ρώμη κοντά στον Ακάνθιο ισθμό, που κείται κοντά στην Ιερισσό και το Άγιο Όρος. Με την σοφία των λόγων του έπεισε τον βασιλέα να μην προχωρήσει στην υλοποίηση των σχεδίων του και έτσι διέσωσε το φιλήσυχο της περιοχής και μάλιστα το Άγιον Όρος. Επί Ιουλιανού του Παραβάτου ο Άγιος καταδιώχθηκε και κατέφυγε στον Άθωνα. Θεωρείται δε δεύτερος κτήτορας της μονής Κωνσταμονίτου. Ο Όσιος Μακάριος κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη επί της βασιλείας του Αρκαδίου (395-408 μ.Χ).

Ο Αγιος Μακάριος ο Καλογεράς, ο Εθνοδιδάσκαλος γεννήθηκε στην Πάτμο το 1688 μ.Χ., και ήταν γόνος εύπορης οικογένειας. Αργότερα πήγε στην Κωνσταντινούπολη για σπουδές και ήρθε σ΄ επαφή με σημαντικές οικογένειες και κληρικούς της Βασιλεύουσας. Μετά το τέλος των πολυετών σπουδών του υπηρέτησε ως Διάκονος πλάι στο Μητροπολίτη Νικομήδειας. Καθώς ο Μακάριος ενδιαφερόταν πολύ για τη διδασκαλία και τη διαπαιδαγώγηση των υπόδουλων Ελλήνων, επέστρεψε στην Πάτμο το 1713 μ.Χ. και ίδρυσε την Πατμιάδα Σχολή. Τα μαθήματα στη σχολή παρέχονταν δωρεάν σε όλους τους μαθητές και αρχικά ο Μακάριος δίδασκε μόνος του. Μετά από μερικά χρόνια, οι καλύτεροι των μαθητών επιλέχθηκαν ως διδάσκαλοι της σχολής. Οι μαθητές αυτοί κατάγονταν από την Πάτμο και από άλλα μέρη της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι κύριοι συνεργάτες του ήταν ο μοναχός Κοσμάς από τη Λήμνο και ο μοναχός Γεράσιμος ο Βυζάντιος. Ο αριθμός των μαθητών αυξήθηκε σε εκατό, γι' αυτό και θεωρήθηκε απαραίτητη η δημιουργία νέων κτηρίων, τα οποία δημιουργ...

Ο Όσιος Μακάριος έζησε μεταξύ 13ου και 14ου αιώνα μ.Χ. Μόνασε στη μονή του Αγίου Θεοδοσίου των Σπηλαίων του Κιέβου. Ο Θεός, για τον πνευματικό του αγώνα, τον αξίωσε του χαρίσματος της θαυματουργίας. Ο Όσιος Μακάριος κοιμήθηκε με ειρήνη. Ο Άγιος Μακάριος ο Διάκονος έζησε στις Μακρές Σπηλιές του Κιέβου και τιμάται στις 19 Ιανουαρίου λόγω της ομοφωνίας με το όνομά του, Άγιος Μακάριος της Αιγύπτου. Ο Άγιος Μακάριος έζησε κατά τους 13ο-14ο αιώνες και διακρίθηκε για την απουσία επιθυμίας και κοσμικών επιδιώξεων. Είχε μεγάλη ζέση για τον ναό του Θεού και συνεχώς ασχολούνταν με την ανάγνωση των Αγίων Γραφών και τη νηστεία. Σύμφωνα με την Παράδοση, υπέφερε συχνά από ασθένειες όταν ήταν παιδί και οι γονείς του υποσχέθηκαν ότι θα προσέφεραν τον γιο τους στο Μοναστήρι των Σπηλιών αν θεραπευόταν. Με την πραότητα και την ταπεινοφροσύνη του κέρδισε την αγάπη των αδελφών, οι οποίοι τον δίδαξαν να διαβάζει και να γράφει. Λόγω της ευσέβειας της ζωής του, χειροτονήθηκε διάκονος. Ο Κύριος του χάρισε επίση...

Ἔχει νεκρὸν σὸν ἡ καλὴ μετοικία, Καλῶ γάρ, ὡς σύ, τοὺς Ἀποστόλους Πάτερ. Η ανακομιδή του τιμίου λειψάνου του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, έγινε εκ Ναζιανζού κατά την άποψη ορισμένων ερευνητών, επί Αρκαδίου (395 - 408 μ.Χ.) ή Θεοδοσίου Β’ (408 - 450 μ.Χ.) ή επί αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου (911 - 959 μ.Χ.) και κατατέθηκε στο Ναό των Αγίων Αποστόλων. Η τιμία κάρα φυλάσσεται με ευλάβια στη μονή Βατοπαιδίου Αγίου Όρους. Τεμάχια εκ του λειψάνου του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου κατείχε μέχρι το έτος 1204 μ.Χ., έτος της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους, ο ναός της Αγίας Σοφίας, ο ναός των Αγίων Αποστόλων και ο ναός της Αγίας Αναστασίας.

Πώς ουκ αν ήρε Βασίλειε τας πύλας, Μέγας Ναός σοι τω ναώ τω εμψύχω. Αυτή τη μέρα γίνεται ή ανάμνηση του μεγάλου θαύματος στη Νίκαια, όταν ο Μέγας Βασίλειος με την προσευχή του άνοιξε τις πόρτες της Καθολικής Εκκλησίας και την έδωσε στους Ορθοδόξους. Κατά την επίσκεψη στη Νίκαια, ο Αυτοκράτορας Ουάλης, κατόπιν αιτήματος ορισμένων επιφανών Αρειανών, αφαίρεσε τη χρήση του Ναού από τους Ορθοδόξους με τη βία και επέτρεψε στους Αρειανούς να τον καταλάβουν. Οι Ορθόδοξοι θλίφθηκαν βαθιά από αυτή τη φοβερή συμφορά. Αργότερα, όταν ο Άγιος Βασίλειος βρέθηκε στη Νίκαια, οι πιστοί έκλαιγαν και του διηγήθηκαν όσα είχε κάνει ο Αυτοκράτορας. Ο Άγιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη και καταδίκασε την αδικία του Ουάλη. Ο Αυτοκράτορας εξοργίστηκε, αλλά ήξερε πως είχε κάνει λάθος δίνοντας τον Ναό στους αιρετικούς. Είπε: «Επιστρέψτε στη Νίκαια και κρίνετε με δίκαιο τρόπο, χωρίς να ευνοείτε τη δική σας πλευρά.» Ο Άγιος Βασίλειος επέστρεψε στη Νίκαια με βασιλικό διάταγμα και συγκάλεσε τους Αρειανούς. Τους είπε: «...

Κτείνει Δαβίδ μεν, αλλόφυλον σφενδόνη, Κτείνει δε Μελέτιος Aυσόνων πλάνην. Ο Όσιος Μελέτιος, που το αρχικό του όνομα ήταν Μιχαήλ, γεννήθηκε το έτος 1206 μ.Χ. στην πόλη Θεόδοτο του Πόντου και οι γονείς του ονομάζονταν Γεώργιος και Μαρία. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός. Από την παιδική του ηλικία αγάπησε το μοναχικό βίο. Γι’ αυτό, αφού εγκατέλειψε τον κόσμο, έγινε μοναχός στο όρος Σινά και στη συνέχεια επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους, την Αίγυπτο και διάφορα μοναστήρια της Δαμασκού. Τελικά εγκαταβίωσε στη μονή του Αγίου Λαζάρου στο όρος του Γαλησίου της Μικράς Ασίας, όπου διήλθε το βίο του με άσκηση, προσευχή και νηστεία. Μετά το 1261 μ.Χ. ήλθε στην Κωνσταντινούπολη και ασκήτευε στο όρος του Αυξεντίου. Παράλληλα περιερχόταν στις πόλεις και τα χωριά και στήριζε τους Χριστιανούς στην Ορθόδοξη πίστη, αφού ανήκε στην υπό τον μετέπειτα Πατριάρχη Γεώργιο Κύπριο (1283- 1 289 μ.Χ.) ανθενωτική μερίδα και αγωνίσθηκε κατά των ενωτικών ενεργειών του αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγου στη Σύνοδο της Λυών...

Η μνήμη του αναφέρεται στο Τυπικό της Κυπριακής Μονής του Χρυσοστόμου, που σώζεται στην εθνική Βιβλιοθήκη των Παρισίων υπ' αριθμ. 402 Coislin φ, 101. Στο Τυπικό  αυτό, σημειώνεται η μνήμη του ως εξής: «Ιστέον ότι κατά ταύτην την ημέραν επιτελούμεν μνημόσυνα του οσίου πατρός ημών Κοσμά του Χρυσοστόματος, ωσαύτως και τα μνημόσυνα του πρεσβυτέρου και καθηγουμένου κυρ Νικηφόρου». Σύμφωνα λοιπόν, μ' αυτά, ο Όσιος Κοσμάς ήταν μοναχός της Κυπριακής Μονής του Αγίου Χρυσοστόμου, απ' όπου πήρε και την επωνυμία Χρυσοστόματος, και αφού έζησε ζωή όσια και ασκητική απεβίωσε ειρηνικά και γιορτάζεται στη Μονή του.

Ο Όσιος Μακάριος μόνασε στη μονή του Αγίου Αντωνίου της Μεγάλης Λαύρας του Κιέβου. Έζησε και κοιμήθηκε με ειρήνη το 12ο αιώνα μ.Χ. Η μνήμη του τιμάται στις 19 Ιανουαρίου λόγω του συνονόματός του, Αγίου Μακαρίου της Αιγύπτου. Ο Άγιος Μακάριος των Κοντινών Σπηλαίων (δωδέκατος αιώνας) τιμάται επίσης στις 28 Σεπτεμβρίου. Υπάρχει μια γενική μνήμη όλων των θαυματουργών των Σπηλαίων του Κιέβου τη δεύτερη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Λειτουργικά κείμενα Τροπάριον - Ήχος πλ. δ' Δακρύων ῥεύμασιν ἐπότισας τὴν ἔρημον, καὶ τῆς πρὸς Θεὸν ἐπιθυμίας τοῖς πόνους ἐγέννησας τοὺς καρπούς ἐν πλήθει. Τῶν θαυμάτων τῇ λαμπρότητι ἐφώτισας τὴν οἰκουμένην, Ὦ ἅγιε Πάτερ ἡμῶν Μακάριε, πρέσβευε τῷ Χριστῷ Θεῷ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν!

Ο Άγιος Θεόδωρος του Νόβγκοροντ ήταν γιος ευσεβών γονέων, πλούσιων πολιτών του Νόβγκοροντ. Έχοντας ανατραφεί με αυστηρή χριστιανική ευλάβεια και έχοντας φτάσει στην ηλικία της ωριμότητας, ενεργώντας με παράξενο ζηλωτικό τρόπο και μακριά από τα συνήθη τυπικά ηθικά σχήματα (δια Χριστόν σαλός), κατάφεραν να επιτύχουν την αγιότητα και συνάμα να επαναφέρουν πλήθος κόσμου μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Έδωσε όλα του τα υπάρχοντα στους φτωχούς, και έζησε σε μεγάλη φτώχεια μέχρι το τέλος της ζωής του, χωρίς να έχει ούτε στέγη πάνω από το κεφάλι του, ούτε ζεστά ρούχα τις κρύες μέρες. Όταν ανακάλυψε μια αμοιβαία έχθρα μεταξύ των πολιτών του Νόβγκοροντ της συνοικίας Torgov και των κατοίκων της συνοικίας Σοφίας, ο μακαριστός Θεόδωρος προσποιήθηκε ότι τσακώνονταν με τον μακαριστό Νικόλαο Κοτσάνοφ (27 Ιουλίου) που ζούσε ασκητευτικά στην απέναντι πλευρά της Σοφίας. Όταν ο μακαριστός Θεόδωρος έτυχε να περάσει πάνω από τη γέφυρα Volkhov προς την πλευρά της Σοφίας, τότε ο μακαριστός Νικόλαος τον ...