ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η εύρεση των Ιερών Λειψλανων του Οσίου Αδριανού του Ιερομάρτυρα έγινε στις 19 Νοεμβρίου του 1625 μ.Χ. Ο Όσιος Αδριανός του Ποσεσόνε έζησε στη Ρωσία κατά τον 16ο αιώνα μ.Χ. Αρχικά μόνασε στην μονή του Αγίου Κορνηλίου της περιοχής Κομέλ, όταν το 1540 μ.Χ. είδε σε όραμα ένα γηραιό μοναχό με το όνομα Βεστούζ, που τον καλούσε να ιδρύσει ένα καινούργιο μοναστήρι. Με την ευλογία του ηγουμένου, που του παρέδωσε μία εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο Όσιος Αδριανός και ο μαθητής του Όσιος Λεωνίδας, άφησαν τη μοναστική κοινότητά τους. Φθάνοντας στα βάθη ενός δάσους, οι δύο μοναχοί τοποθέτησαν την εικόνα πάνω σε μια ψηλή βελανιδιά και απομακρύνθηκαν, για να διαλέξουν το νέο τόπο της ασκήσεώς τους. Πέρασαν όμως από εκείνο το σημείο κάποιοι ψαράδες και βλέποντας την εικόνα προσπάθησαν να την πάρουν. Μια μυστική δύναμη όμως τους απωθούσε. Τρομαγμένοι από το θαυμαστό γεγονός άφησαν ψωμί και ψάρια κάτω στο δένδρο. Οι μοναχοί ευχαρίστησαν τον Θεό για το θεόσταλτο αυτό δώρο και κατάλαβαν ότι εκείνο ήτ

Ο όσιος Βαρλαάμ ήταν γιος μεγάλου άρχοντα του Νόβγκοροντ. Από πολύ μικρός φλεγόταν από ζήλο για την άσκηση και τη βιοτή του αγίου Αντωνίου του Κιέβου [10 Ιουλ.], παρά το νεαρό της ηλικίας του και την αντίθεση των γονέων του. Μία ημέρα, πήγε στην σπηλιά του αγίου με πολλά δώρα, απόθεσε στα πόδια του τα πλούσια πριγκιπικά του φορέματα και του ζήτησε να γίνει δεκτός μεταξύ των μαθητών του. Στις συνετές συμβουλές του αγίου Αντωνίου, το νεαρό αγόρι απάντησε ότι προτιμούσε να πεθάνει ως μάρτυς, παρά να παραμείνει στον κόσμο. Μαθαίνοντας την αναχώρησή του, έξαλλος ο πατέρας του έσπευσε στη σπηλιά, έδιωξε τους μοναχούς και έφερε με τη βία στο σπίτι τον Βαρλαάμ. Τέσσερις μέρες αργότερα όμως, βλέποντάς τον να αργοσβήνει αρνούμενος την οποιαδήποτε τροφή και μουσκεύοντας τα ρούχα του με δάκρυα, τον άφησε να επιστρέψει στη σπηλιά του αγίου Αντωνίου και των μαθητών του. Λίγο αργότερα, ο Αντώνιος αναχώρησε με σκοπό να εγκατασταθεί σε μιαν άλλη σπηλιά, λίγο πιο μακριά, και οι μοναχοί εξέλεξαν καθοδηγη

Άγνωστος στους Συναξαριστές και στα Μηναία. Η μνήμη του υπάρχει στον Παρισινό Κώδικα 1621 (13ος αιώνας μ.Χ.). Ο Σ. Ευστρατιάδης γράφει για τον Άγιο Σίμων (Αγιολόγιο Σ. Ευστρατιάδη, σελ. 425): «Οὗτος ἦν ἐκ Καλαβρίας μοναχὸς μονῆς μεγάλης καὶ θαυμαστῆς· ὅτε ποτὲ ἐστάλησαν εἰς διακονίαν μοναχοί τινες ἐκ τῆς μονῆς παρὰ τὴν θάλασσαν συνελήφθησαν ὑπὸ πειρατῶν Τούρκων καὶ ὡδηγήθησαν εἰς τὴν Ἀφρικήν· πρὸς ἐξαγορὰν τῶν αἰχμαλώτων ἀδελφῶν ἐλθὼν οὗτος καὶ εὑρὼν αὐτοὺς διηρώτα ἐν συγκινήσει τὰ κατ᾿ αὐτούς, ὅτε πλησιάσας Ἀγαρηνὸς ἐξέτεινε τὴν χεῖρα αὐτοῦ νὰ ῥαπίση τὸν ὅσιον, ἀλλ᾿ ἐξηράνθη ἡ χεὶρ αὐτοῦ· τὸ αὐτὸ ἐπανελήφθη καὶ εἰς τὸν δεύτερον ἐλθόντα, ὅτε οἱ ἄλλοι οἱ μετ᾿ αὐτοῦ ἀπήγαγαν αὐτὸν εἰς τὸν ἄρχοντα τοῦ τόπου καὶ διηγήθησαν τὰ διατρέξαντα· ἐκ τούτων ὁ ἄρχων κατεπλάγη καὶ παρεκάλεσε τὸν ὅσιον δι᾿ εὐχῆς ν᾿ ἀποκαταστήσῃ τὰς ἐξηραμένας τῶν στρατιωτῶν χεῖρας· καὶ τούτου γενομένου, διέταξε νὰ μεταφέρωσιν ἐν τιμῇ τοὺς αἰχμαλώτους μοναχοὺς εἰς τὸν τόπον αὐτῶν. Κατὰ δὲ τὸ ταξίδιον, ἀπολιπόντος τοῦ ὕ

 Δέχου αθλητάς πέντε Xριστέ και δίδου, Πέντε στεφάνους, ως έπαθλα τοις άθλοις. Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο των Αγίων.

 Λιπούσα Γυνή Aκυλίνον Θυγάτηρ, Tον Xριστόν εύρον νυμφίον διά ξίφους. Οι Αγίες αυτές, ήταν σύζυγος και κόρη του έπαρχου Ακυλίνου, που πίστεψαν στον Χριστό δια του Αγίου Αζή (βλέπε ίδια ημέρα) και μαρτύρησαν δια ξίφους.

 «Στρατεύομαί σοι σήμερον διὰ ξίφους», Τῷ Παμβασιλεῖ δωδεκὰς στρατοῦ λέγει. Μαρτύρησαν δια ξίφους, ίσως την εποχή των Εκατόν πενήντα Αγίων μαρτύρων στρατιωτών ( βλέπε ίδια ημέρα )

Διψητικὴ τις ὡς ἔλαφος εἰς ὕδωρ, Ἄζης ὁ Μάρτυς ἔτρεχε πρὸς τὸ ξίφος. Τετμημένας τρεῖς, Χριστέ, πεντηκοντάδας, Τριττῇ στεφῶν γέραιρε πεντηκοντάδι. Ο Άγιος Άζης έζησε στα χρόνια του βασιλιά Διοκλητιανού (περί το 289 μ.Χ.) και καταγόταν από τη χώρα των Ισαύρων. Ήταν στρατιωτικός στο επάγγελμα, αλλά άφησε τη στρατιωτική ζωή και ζούσε στην έρημο, οπού έκανε πολλά θαύματα. Τον κατάγγειλαν όμως κάποιοι κυνηγοί, που τον είχαν δει, και στάλθηκε στρατιωτικό απόσπασμα για να τον συλλάβει. Όταν τον συνέλαβαν βαθιά μέσα στην έρημο, οι στρατιώτες δίψασαν και δεν έβρισκαν πουθενά νερό. Τότε ο Αζής, δια της προσευχής, έκανε να πεταχθεί μπροστά τους νερό και έτσι ξεδίψασαν. Το θαύμα αυτό, έκανε πολλούς από τους στρατιώτες να πιστέψουν στον Χριστό. Όταν τελικά ο Αζής οδηγήθηκε στον έπαρχο Ακυλίνο, ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό. Τότε τον έδεσαν σ' ένα τροχό και από κάτω άναψαν φωτιά. Αλλά ενώ ή φλόγα υψώθηκε, με μιας αμέσως έσβησε. Το γεγονός αυτό, προσείλκυσε στον χριστιανισμό τη σύζυγο και τη θυγα

Ἡλιόδωρος Χριστὸν Ἥλιον βλέπων, Ἀνώτερος πέφηνε βασάνων σκότους. Ο Άγιος Ηλιόδωρος μαρτύρησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού (272 μ.Χ.) στη Μαγιδώ της Παμφυλίας, και όταν ηγεμόνευε στην πόλη αυτή ο Αέτιος. Ο Ηλιόδωρος λοιπόν, συνελήφθη και επειδή δεν πείστηκε να θυσιάσει στα είδωλα, στην αρχή ξέσχισαν τις πλευρές του με σιδερένια νύχια και έπειτα έκαψαν τις πληγές του με αναμμένες από ρητίνη λαμπάδες. Παρά λίγο ο Άγιος να λιποψυχήσει. Αλλά δια της προσευχής προς τον Κύριο, η ψύχη του στερεώθηκε. Ακολούθησε σειρά σκληρών και φρικτών βασανιστηρίων, αλλά η σταθερότητα της πίστης του Ηλιόδωρου δεν κάμφθηκε. Τελικά οδηγήθηκε έξω από την πόλη και εκεί υπέστη τον δι’ αποκεφαλισμού θάνατο.

Κἂν ἐσπαράχθην Ἀγάπιος θηρίοις, τὴν πίστιν ἀσάλευτός εἰμὶ σοι, Λόγε. Ο Άγιος Αγάπιος καταγόταν από την Καισαρεία της Παλαιστίνης και διέπρεψε για τη σεμνότητα της ζωής του. Συνελήφθη από τον βασιλιά Μαξιμίνο (311 - 313 μ.Χ.), επί δούκα Ουρβανού, για το λόγο ότι ήταν χριστιανός.  Τότε τον διαπόμπευσαν μέσα στο στάδιο και στη συνέχεια τον άφησαν για τροφή στα άγρια θηρία. Αυτά τον κατασπάραξαν, αλλά τον άφησαν μισοπεθαμένο. Σ' αυτή την κατάσταση τον έριξαν στη φυλακή και την επόμενη μέρα τον έπνιξαν στη θάλασσα.

Ο Άγιος Φιλάρετος (κοσμικό όνομα Βασίλειος Μιχαήλοβιτς Ντρόζντοφ, Василий Михайлович Дроздов· 26 Δεκεμβρίου 1782 – 1 Δεκεμβρίου 1867) ήταν Μητροπολίτης Μόσχας και Κολομνών και η πιο επιδραστική προσωπικότητα στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία για περισσότερα από 40 χρόνια, από το 1821 έως το 1867. Αγιοποιήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1994, και η μνήμη του τιμάται στις 19 Νοεμβρίου. Γεννήθηκε στην Κολομνά με το όνομα Βασίλειος Ντρόζντοφ (ρωσικά: Василий Михайлович Дроздов). Ο πατέρας του ήταν μέλος του κλήρου. Ο Βασίλειος εκπαιδεύτηκε στη θεολογική σχολή της Κολομνάς, όπου τα μαθήματα διδάσκονταν στα λατινικά, και αργότερα στην Τριάδα-Σεργίεβα Λαύρα. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του διορίστηκε αμέσως καθηγητής στη Λαύρα. Το 1806 έγινε ιεροκήρυκας της Λαύρας και το 1808 έλαβε το μοναχικό σχήμα με το όνομα Φιλάρετος, προς τιμήν του Αγίου Φιλάρετου του Ελεήμονος. Το 1809 διορίστηκε καθηγητής θεολογίας στην εκκλησιαστική ακαδημία της Λαύρας του Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι στην Αγία Πετρούπολη, λαμβάνοντ

Ο Όσιος Ιλαρίων έζησε τον 9ο αιώνα μ.Χ. και έπαιξε σπουδαίο ρόλο στη θρησκευτική ζωή του τόπου του (Γεωργία). Ταξίδευσε στους Αγίους Τόπους, στη Κωνσταντινούπολη και στη Βιθυνία, όπου γνωρίστηκε με άλλους πνευματικούς πατέρες. Κατόπιν ταξίδευσε στη Ρώμη δια Θεσσαλονίκης, όπου έκανε θαύματα. Επανερχόμενος έμεινε στη Θεσσαλονίκη, οπού έκτισε και Ιερό ναό το 870 μ.Χ. Το έργο του, που ήταν κυρίως διδακτικό, υπήρξε εξαιρετικό για τους Θεσσαλονικείς. Ο Όσιος Ιλαρίων κοιμήθηκε το 875 μ.Χ.

 Σὺν λιβανωτῷ, Βαρλαάμ, τὸ πῦρ φέρων, Εὔοσμος ὤφθης λιβανωτὸς Κυρίῳ. Ο Μέγας Βασίλειος και ο Ιερός Χρυσόστομος, θεώρησαν χρέος τους να ασχοληθούν στο δίκαιο εγκώμιο του Ιερού αυτού αθλητή της πίστης. Παρά τα βαθιά γεράματα του, όταν τον έφεραν μπροστά στον έπαρχο Αντιοχείας (304 μ.Χ.), τον αντιμετώπισε με θαυμαστή ευψυχία. Έτσι τον μαστίγωσαν με νεύρα βοδιού και του ξερίζωσαν τα νύχια. Επειδή όμως δεν υποχωρούσε άναψαν κάρβουνα και ετοιμάστηκαν να βάλουν τα χέρια του επάνω σ' αυτά. Αλλά εκείνος τους πρόλαβε. Βάδισε μόνος του και έβαλε το δεξί του χέρι στη φωτιά. Και ενώ καίγονταν οι σάρκες και τα κόκαλά του, ο γέροντας Βαρλαάμ, υμνούσε και ευλογούσε τον Κύριο. Μετά από λίγο παρέδιδε και την τελευταία του πνοή, αλλά κράτησε και αμετακίνητη την πίστη του. Η Σύναξή του τελείται στη μονή του που βρίσκεται κοντά στο Πανάρετο. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ. Νεανικὴν ἐνδεδυμένος ἀνδρείαν μαρτυρικήν, ἐν πολιᾷ καρτερίαν, σὺ ἐνεδείξω ἔνδοξε, δοξάσας τὸν Χρισ

 Ἔφησεν ἂν τι μέλλον Ἀβδιοὺ πάλιν, Εἰ μὴ τελευτὴν εἶχεν αἰδεῖσθαι τάχα. Ἐννεακαιδεκάτῃ βίον Ἀβδιοὺ ἐξεπέρησεν. Ο Προφήτης Αβδιού (ή Οβδιού) που το όνομα του σημαίνει «Δούλος Κυρίου - Υπηρέτης του Γιαχβέ», έζησε περί το 800 π.Χ., (κατ' άλλη εκδοχή στο δεύτερο μισό του 6ου αιώνα π.Χ.), και είναι ένας από τους δώδεκα μικρούς λεγόμενους προφήτες. Ο Προφήτης Αβδιού καταγόταν από τη Συχέμ (εκ του αγρού Βηθοχαράμ ή Βαθαχαράμ), και με τη σύντομη προφητεία του αυστηρά παρατηρεί με ισχυρές ποιητικές εκφράσεις την υπερηφάνεια και την πτώση του Ισραήλ. Να τι λέει χαρακτηριστικά για την υπερηφάνεια: «Ὑπερηφάνια τῆς καρδίας σου ἐπῆρε σε κατασκηνοῦντα ἐν ταῖς ὀπαῖς τῶν πετρῶν, ὑψῶν κατοικίαν αὐτοῦ, λέγων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ - τὶς κατάξει με ἐπὶ τὴν γῆν; ἐὰν μετεωρισθῆς ὡς ἀετὸς καὶ ἐὰν ἀνὰ μέσον τῶν ἄστρων θῇς νοσσιᾶν σου, ἐκεῖθεν κατάξω σε, λέγει Κύριος» (Οβδιού,α' 3,4). Δηλαδή, η υπερηφάνεια της καρδιάς σου σε έκανε να φρονείς πολύ υψηλά για τον εαυτό σου, ότι τάχα κατοικείς σε φαράγγια και σπη

Στις 19 Νοεμβρίου 1997 έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Χαραλαμπίδης, καθηγητής και ζωγράφος από το Χριστός Σερρών. Γεννημένος στις 9 Νοεμβρίου 1955, αφιέρωσε τη ζωή του στην εκπαίδευση, την τέχνη και την κοινωνική προσφορά. Ως ζωγράφος, ανέπτυξε ένα μοναδικό ύφος με έντονες σουρεαλιστικές και κυβιστικές επιρροές. Τα έργα του, φορτισμένα με ποιητική διάθεση και δυναμική, καλούσαν τους θεατές σε βαθιά περισυλλογή. Οι ατομικές του εκθέσεις με τίτλο «Προσανατολισμοί», που παρουσιάστηκαν στις Σέρρες (1981, 1984, 1992, 1997) και στη Θεσσαλονίκη (1986), γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Παράλληλα, συμμετείχε και σε ομαδικές εκθέσεις, εδραιώνοντας τη φήμη του στον καλλιτεχνικό κόσμο. Η αγάπη του για την ιδιαίτερη πατρίδα του εκφράστηκε και μέσα από την κοινωνική του δράση. Το 1994 ίδρυσε τον Σύνδεσμο Ελληνοσερβικής Φιλίας Σερρών, με σκοπό την υποστήριξη του Σερβικού λαού σε δύσκολες στιγμές. Τιμώντας τη μνήμη και την προσφορά του, η ιδιαίτερη πατρίδα του έδωσε το όνομά του στο δημοτικό στάδιο, αναγνωρίζοντ

  E φημερίδα Ελευθερια,  Φύλλο: 19/11/1959, Σελίδα: 6 Στις 19 Νοεμβρίου 1959, στις Σέρρες η θερμοκρασία έφτασε τους 18 βαθμούς σύμφωνα με την εφημερίδα Ελευθερια. Την τελευταία δεκαετία η μέση μέγιστη ήταν 16.3 °C για την ίδια ημέρα, ενώ στις 19 Νοεμβρίου 1989, καταγράφηκε σημαντική πτώση της θερμοκρασίας που κυμάνθηκε μεταξύ 2 και 9 βαθμών Η εφημερίδα Ελευθερια έγραψε: Ο ΚΑΙΡΟΣ Κατ' ἀνακοίνωσιν τῆς Μετεωρολογι κῆς Ὑπηρεσίας, ὁ καιρὸς θὰ εἶναι σὴν μερον εἰς ὀλόκληρον τὴν χώραν ὀλίγον νεφελώδης έως νεφελώδης κατά τόπους τρεπόμενος βαθμιαίως πρὸς νεφελώδη ε ως λίαν νεφελώδη ἐξ ὑψηλῶν νεφῶν εἰς τὴν δυτικὴν Ἑλλάδα, Ανεμοι εἰς τὰς ἀνατολικάς περιοχάς βόρειοι έως Βου ρειοανατολικοί ἀσθενεῖς ἕως μέτριοι, εἰς τὰς ὑπολοίπους διάφοροι άσθενείς Θερ μοκρασία περίπου ὡς χθές, Θάλασσα εἰς τὸ Αἰγαῖον ἤρεμος ἕως ὀλίγον τετα- ραγμένη εἰς τοὺς διαύλους, εἰς τὰ λοι- πὰ πελάγη ἤρεμος. Η χθεσινή θερμο : ᾿Αθηνῶν μεγίστη ·κρασία: ᾿Αθηνῶν μεγίστη 20, ελαχίστη 7, Αλεξανδρουπόλεως 21,12, Ιωαννίνων 14, 17,3,

Φωτό αρχείου BUS Memories Greece: Άποψη από την Πλατεία Εμπορίου με τα αστικά λεωφορεία, Σέρρες, 1989 Στις 19 Νοεμβρίου 1989, στις Σέρρες παρατηρήθηκε σημαντική πτώση της θερμοκρασίας, με τις τιμές να κυμαίνονται μεταξύ 2°C και 9°C. Αυτή η αλλαγή χαρακτηρίζεται από τον φθινοπωρινό καιρό που συνήθως φέρνει ψυχρότερες αέριες μάζες την περίοδο αυτή του έτους. Τέτοιες απότομες μεταβολές της θερμοκρασίας είναι συχνές στη Βόρεια Ελλάδα, ειδικά κατά τη μετάβαση από το φθινόπωρο στον χειμώνα.

Στις 19 Νοεμβρίου 1936: Στον κινηματογράφο "Πάνθεον" των Σερρών προβάλλονταν η ταινία "David Copperfield" (Δαυίδ Κόπερφιλντ). David Copperfield, είναι μια αμερικανική ταινία του 1935 που κυκλοφόρησε από τη Metro-Goldwyn-Mayer, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Charles Dickens του 1850, The Personal History, Adventures, Experience, & Observation of David Copperfield the Younger (αν και ορισμένοι χαρακτήρες και περιστατικά από το βιβλίο παραλείφθηκαν). Η ιστορία διασκευάστηκε από τον Hugh Walpole, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Dickens, και η σκηνοθεσία ήταν του George Cukor, με το σενάριο να φέρει την υπογραφή των Howard Estabrook και Lenore J. Coffee (η οποία δεν αναφέρθηκε στους τίτλους). Το μυθιστόρημα είχε διασκευαστεί σε τρεις βωβές ταινίες πριν από αυτήν, που είναι η πρώτη ομιλούσα παραγωγή. Πλοκή Ο πατέρας του David πεθαίνει πριν από τη γέννησή του, και έτσι ο νεαρός αναγκάζεται να περάσει την παιδική του ηλικία χωρίς πατρική φιγούρα. Βρίσκει στήριξη στη μητέρα

Στις 19 Νοεμβρίου 1933 πραγματοποιήθηκε έκθεση ζωγραφικής της Νίτσας Βλαστού στο ζαχαροπλαστείο των Αφων Φωτιάδη επί της οδού Μεραρχίας.

Στις 19 Νοεμβρίου 1933, στο κινηματογράφο "Πάνθεον" των Σερρών προβάλλονταν η ταινία "Έμπορος της άμμου", ενώ στο "Κρόνιον" των Σερρών παιζόταν η ταινία "Αδελφοί Καραμαζώφ".

Στις 19 Νοεμβρίου 1906, σε έκθεσή του ο Πρόξενος Σερρών, Αντώνιος Σακτούρης, ανέφερε  τη δολοφονία του Κωνσταντίνου Σταμπουλή, ενός μικρέμπορου και φιλήσυχου οικογενειάρχη, ο οποίος επιστρέφοντας στο χωριό του από την εβδομαδιαία αγορά του Μελενίκου, δολοφονήθηκε από Βούλγαρους.  «Εδολοφονήθη παρά το Μαρικώστενο (Μελενίκου) ο εκ Δεμίρ - Ισσάρ Κωνσταντίνος Σταμπουλής μικρέμπορος και φιλήσυχος οικογενειάρχης, επιστρέφων είς το χωρίον του εκ της εβδομαδιαίας αγοράς του Μελενίκου. Οι δολοφόνοι κομίται βούλγαροι απήλθον, εννοείται, ανενόχλητοι».