Η παραγωγή σίτου στην Ελλάδα δεν ήταν επαρκής για να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού. Ο θεσμός της γεωργίας, που στηριζόταν σε παραδοσιακές μεθόδους, δεν είχε την ικανότητα να παράγει τα αναγκαία αποθέματα, ειδικά σε περιόδους κρίσης. Επίσης, οι εισαγωγές από χώρες όπως η Ρωσία, η Αυστροουγγαρία και η Βουλγαρία, οι οποίες ήταν παραδοσιακοί προμηθευτές σίτου, επηρεάστηκαν αρνητικά λόγω των πολεμικών συγκρούσεων. Η έλλειψη αλεύρου είχε σοβαρές κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις. Τα μαγαζιά έκλειναν, οι αρτοποιοί αντιμετώπιζαν ελλείψεις και οι τιμές εκτοξεύονταν στα ύψη. Οι πολίτες ανησυχούσαν για την καθημερινότητά τους, καθώς το ψωμί ήταν βασικό αγαθό. Παράλληλα, οι αρχές προσπαθούσαν να ελέγξουν την κατάσταση, προχωρώντας σε ρυθμίσεις τιμών και περιορισμούς στις εξαγωγές τροφίμων. Η ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση, επιχείρησε να λάβει μέτρα για την υποστήριξη της γεωργίας και της βιομηχανίας αλεύρου. Υιοθετήθηκαν πολιτικές που στοχεύουν στην αύξηση της π