ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ

Στις 2 Ιουλίου 1979, στη Γιουγκοσλαβία, ογδόντα χιλιόμετρα έξω από το Βελιγράδι, στην περιοχή Βέλικα Πλάνα, σκοτώθηκε η Κωνσταντινιά Πεχλιβανίδου, 35 ετών, από το Χορτερό, η οποία επέστρεφε με τον σύζυγό της από το Βέλγιο για να εγκατασταθούν οικογενειακώς στις Σέρρες. Το αυτοκίνητο οδηγούσε ο σύζυγος της Πεχλιβανίδου, ο οποίος δεν έπαθε τίποτα. Συγκεκριμένα, μια γιουγκοσλαβική νταλίκα «στρίμωξε» το αυτοκίνητο των Ελλήνων μεταναστών πάνω στο μεταλλικό στηθαίο της οδού και η οριζόντια δοκός «σούβλισε» το αυτοκίνητο από το δεξιό φανάρι και πέρασε από το κορμί της άτυχης Πεχλιβανίδου, που κόλλησε στο πορτ μπαγκάζ. Τα δύο παιδιά του ζεύγους επέστρεψαν στην Ελλάδα αεροπορικώς. Το γραφείο τελετών του Σ. Καμπάλα ανέλαβε τη μεταφορά της άτυχης γυναίκας στη γενέτειρά της Μακεδονία, Φύλλο: 3/7/1979, Σελίδα: 5 ΣΤΗ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ Ογδόντα χιλιόμετρα έξω ἀπὸ τὸ Βελιγράδι στην περιοχή Βέλικα Πλάνα, σκοτώθηκε ή Κωνσταντινιά Πεχλιβανίδου, 35 ἑτῶν, ἀπὸ τὸ Χορ τερά Σιδηροκάστρου, που επέστρε φε μὲ τὸν σύζ

  Προβλήματα με τον ηλεκτροφωτισμό στο Σιδηρόκαστρο, σε άρθρο της "Μακεδονίας, σύμφωνα με το άρθρο της εφημερίδας Μακεδονία η οποία γράφει περι αυτού στις 11 Ιουλίου 1932. Πρόκειται για μία μικρή εκδοχή της Πάουερ. Οι μεγάλοι τοπικοί επιχειρηματίες του Σιδηροκάστρου συνήλθαν και ίδρυσαν την εταιρεία με την επωνυμία «Εμπορική και Βιομηχανική Εταιρεία Ράσιου, Κοσμίδου και Σία». Μεταξύ των πολλών δραστηριοτήτων της, η εταιρεία ανέλαβε και τον ηλεκτροφωτισμό της πόλης, έχοντας λάβει το σχετικό προνόμιο για μία πενταετία που έληξε στις 11 Μαρτίου 1932. Η κατάσταση του ηλεκτροφωτισμού στην πόλη μετά τη λήξη της πενταετίας είναι τέτοια που η κοινότητα προσπαθεί να φανταστεί τις συνέπειες. Από τότε που ο πρόεδρος της κοινότητας, κ. Ε. Παρέτσος, δεν συμφωνούσε να γίνει υποχείριο της εταιρείας, η τελευταία δεν έχασε ευκαιρία να εκβιάζει την κοινότητα για την ανανέωση της σύμβασης. Φαίνεται ότι πιστεύει πως μπορεί να βασίζεται πάντα στα υλικά μέσα για να επιβάλει τη θέλησή της στους κατοίκου

Στις 2 Ιουλίου 1965, έφτασε στα Σέρρας και ανέλαβε τα καθήκοντά του ο νέος Νομάρχης Σερρών, Γεώργιος Σιβετίδης .

Στις 2 Ιουλίου 1959, η «Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία Σερρών – Μελενίκου» στην Αθήνα διοργάνωσε τιμητική συνεστίαση για τον καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών, Ουμβέρτο Αργυρό , με αφορμή την εκλογή του ως Ακαδημαϊκού. Την προσφώνηση του τιμώμενου έκανε ο ιστορικός Πέτρος Πέννας. Ο Ουμβέρτος Αργυρός, γόνος της αρχοντικής Νιγριτινής οικογένειας των Αργυρών, υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου και επίλεκτο μέλος του Διοικητικού του Συμβουλίου.

Στις 2 Ιουλίου 1957, τα αναχώματα του Στρυμόνα υπέστησαν ρήγματα σε τέσσερα σημεία λόγω των τελευταίων πλημμυρών, δηλαδή κοντά στο Πετρίτσι (Βυρώνεια), εκατέρωθεν του Πεθελίνου και του Φλαμπούρου, και κοντά στο Παραλίμνιο. Ανακοινώθηκε ότι τα νερά έχουν προκαλέσει σημαντικές καταστροφές στις περιοχές αυτές.. Όλα τα σιτηρά καταστράφηκαν και παρασύρθηκαν στη λίμνη που δημιουργήθηκε από την πλημμύρα. Η περιοχή υπέστη τρεις ημέρες θερινής κακοκαιρίας, με συνολικά 50.000 στρέμματα να πλημμυρίζουν. Συγκεκριμένα, στην περιφέρεια του χωριού Αχινός πλημμύρισαν 4.000 στρέμματα, στη Μαυροθάλασσα 5.000 στρέμματα, και στο Πεθελινό και τη Βυρώνεια 8.000 στρέμματα. Αναφέρει η εφημερίδα Ελευθερία περι αυτού  ότι ...κατά άλλο τηλεγράφημα, κοντά στο 54ο χιλιόμετρο της οδού Θεσσαλονίκης – Σερρών, λόγω της πίεσης των υδάτων υποχώρησε ανάχωμα του Στρυμόνα και κατεκλύσθησαν 10.000 στρέμματα. Στη νησίδα Μαυροθάλασσας αποκλείστηκαν 200 αιγοπρόβατα.... Ενώ αναφρέρει πως τα ρήγματα στον Στρυμόνα ήταν 4 σε άρθρο

Στις 2 Ιουλίου 1953, απεβίωσε ο Χρήστος (Τάκης) Εφέντης του Νικολάου. Γεννημένος το 1878, υπηρέτησε ως αξιωματικός του τουρκικού στρατού. Κατά την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα, δραστηριοποιήθηκε ως πράκτορας του Ελληνικού Προξενείου Σερρών, προσφέροντας πολύτιμες εθνικές υπηρεσίες. Μετά την απελευθέρωση, εργάστηκε ως υπάλληλος του δήμου.

Η εφημερίδα «Αλήθεια» κυκλοφόρησε στις 2 Ιουλίου 1929 ως «Δισεβδομαδιαία εφημερίς ακραιφνών φιλελευθέρων αρχών». Αρχικά εκδιδόταν κάθε Τρίτη και Κυριακή με δύο σελίδες και σε μέγεθος 34x52 εκ. Από τον 8ο αριθμό της, έγινε τρισεβδομαδιαία προσθέτοντας την Πέμπτη ως ημέρα έκδοσης. Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1929 μετατράπηκε σε εβδομαδιαία και αναγράφοντας ότι είναι «Πολιτική επιθεώρησις-όργανον του ενωτικού κόμματος φιλελευθέρων Ν. Σερρών». Διευθυντής της εφημερίδας ήταν ο Νίκος Δ. Σταυρίδης και διαχειριστής της ο Γεώργιος Κόκκινος. Η εφημερίδα εκδιδόταν μέχρι τις δημοτικές εκλογές του 1934, με πιθανό τελευταίο φύλλο της τον αριθμό 239 στις 8 Φεβρουαρίου 1934. Στη φωτογραφία, από το αρχείο του Βασίλη Τζανακάρη, ο Νίκος Σταυρίδης με τη μητέρα και την αδερφή του από επίσκεψή τους στη Θεσσαλονίκη:

Ο Άγιος Λάμπρος μαρτύρησε στη Μάκρη του Νομού Έβρου στις 2 Ιουλίου του 1835 μ.Χ. Αυτός, μαζί με άλλους πέντε συμμάρτυρές του, τον Θεόδωρο, τον άλλο Θεόδωρο, τον Γεώργιο, τον Ιωάννη και τον Μιχαήλ, εκβιάστηκε από τους Τούρκους και εξώμοσε. Κατόπιν όμως μεταμελήθηκε και μαζί με τους άλλους μαρτύρησε για την πίστη του στον Χριστό. Λειτουργικά κείμενα Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ'. Θείας πίστεως. Γόνος ἔντιμος τῆς Σαμοθράκης καί τῆς Μάκρης δέ ὁ νεομάρτυς, ὁ λαμπρῶς λαβῶν τῆς νίκης τόν στέφανον. Τῶν μέν Πεντάθλων σύ ἔγνως τό μαρτύριον, τῶν ἐκ τῆς Ἄγαρ δέ τήν πίστιν ἐξέβαλες. Λάμπρε ἔνδοξε Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, ἐκ πάσης περιστάσεως τοῦς ὑμνοῦντας σέ. Κοντάκιον Ἦχος δ'. Ἐπεφάνης σήμερον. Ἐπεφάνη σήμερον τοίς ὀρθοδόξοις, τοῦ ἐνδόξου μάρτυρος Λάμπρου ἡ θεία ἑορτή, ἐν παρρησίαις αἰτούμενοι, αὐτόν τιμῶμεν, Χριστόν ἱκετεύοντες.

 Χιτὼν μὲν Υἱοῦ Χριστοφρουροῖς δημίοις. Ἐσθὴς δὲ Μητρὸς χριστοφρουρήτῳ πόλει. Δευτερίῃ κατέθεντο σορῷ Ἐσθῆτα Πανάγνου. Στο ναό των Βλαχερνών, που είχε κτίσει η βασίλισσα Πουλχερία, κόρη του αυτοκράτορα Αρκαδίου και σύζυγος του αυτοκράτορα Μαρκιανού (451 - 457 μ.Χ.), είχαν κατατεθεί τα σπάργανα (εντάφια) της Θεοτόκου, τα όποια είχαν σταλεί από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιουβενάλιο (βλέπε ίδια ημέρα). Όταν δε ήταν αυτοκράτορας ο Λέων Α' ο Θράξ (457 - 474 μ.Χ.), οι πατρίκιοι Γάλβιος και Κάνδιδος έφεραν από τα Ιεροσόλυμα και την τίμια εσθήτα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο Λέων την παρέλαβε και την κατέθεσε στο ναό των Βλαχερνών, μέσα σε χρυσή λάρνακα. Η εσθήτα αυτή υπήρχε μέσα στο ναό των Βλαχερνών μέχρι το έτος 820 μ.Χ. Αλλά ο ναός αυτός το 1070 μ.Χ. κάηκε και κατόπιν, αφού ανοικοδομήθηκε, από απροσεξία ξανακάηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1434 μ.Χ. Βέβαια, πάντα τα τίμια αντικείμενα της Υπεραγίας Θεοτόκου γίνονται αφορμή στους αγωνιζόμενους χριστιανούς να μιμηθούν την αρετή της. Και όπως, λοιπ